خودرو نظامیان صهیونیست به دنبال زیرگرفتن خبرنگارانی است که در حال پوشش یورش ارتش اشغالگر به شهر جنین و اردوگاه آن هستند @BisimchiMedia

ابوعبیده اسرائیل و آمریکا را تهدید می کند. او در آخرین سخنرانی خود چه گفت؟ "ابوعبيده به ما ثابت كرد که مردانگى و قدرت به دانشكده نظامى نيازى ندارد" @BisimchiMedia

پایان ۲۱ سال فرار😐 رئیس‌پلیس آگاهی بوشهر: قاتلی که سال ۸۱ مرتکب قتل شده و تاکنون فراری بود در مخفیگاهش دستگیر و روانهٔ زندان شد. @BisimchiMedia

وقتی چاهزاده شلنگ رو میگیره روی طرفداران ضددینش @BisimchiMedia

نان یمنی ها و بغض سید حسن نصرالله @BisimchiMedia

توصیه حجت الاسلام رفیعی برای خواندن نماز حاجت @BisimchiMedia

نماینده مجلس لهستان در حمایت از مردم مظلوم فلسطین شمع های عید شیطانی حنوکا رو با کپسول آتش نشانی خاموش کرد ، درود به شرفش👌 @BisimchiMedia

پشت پرده پوسترهای گمشدگان صهیونیستی در جهان @BisimchiMedia

امروز صبح به یک هنرستان دخترانه دولتی در منطقه دولت آباد تهران رفتم. جلسه 4 ساعت طول کشید! سوالات بچه ها بسیار گسترده و متکثر بود. سوال اول درباره تتلو بود و سوال آخر درباره اینکه اصلا آیا در زمان شاه شکنجه انجام میشده یا نه؟ که گفتم برای این سوال لازم نیست توضیح زیادی بدهم. یک جایی هست به اسم موزه عبرت که بروید ببینید چه خبر بوده. جالب اینکه اصلا اکثرشان اسم آن را هم نشنیده بودند و من نمیدانم چرا خیلی از مدارس حتی یک اتوبوس نمی گیرند تا بچه ها را به آنجا ببرند. نکته جالب این بود که به نسبت مدارس پسرانه، سوالات شان کمتر سیاسی بود. دقیقا به همان علتی که در فضای عمومی جامعه هم مردها بیشتر از زنان اخبار را دنبال می کنند و بیشتر دغدغه های سیاسی دارند، بازتابش در دختران نوجوان هم مشخص بود که البته امر خوبی نیست. همیشه فکر میکردم فقط موقع سخنرانی در هیاتها خانمها دائم با هم حرف می زنند، ولی خب اینجا هم همین بود:) بعضی هایشان هم اینقدر با صدای بلند و حالت جیغ صحبت می کردند که واقعا متوجه سوال نمی شدم. آخرش هم بامزه بود، برخلاف بیشتر مدارس که جلسات معمولا با یک صلوات تمام می شود، صدای دست و جیغی بود که حسن ختام جلسه بود! یکی شان هم با لحن نسبتا مردانه گفت؛ «آقا خیلی خوش گذشت، لطفا بازهم بیا! این مدرسه که ما رو به اون موزه ای که گفتی نمیبره! لا اقل شما به مدیرمون بگو ما رو ببرن!» و من هنوز دارم فکر میکنم که بعید است بتوانم هر مدرسه ای که یکبار رفتم را دوباره بروم، اولویت با مدارسی است که هنوز نرفته ام اما باید دقیقا چه کار کرد تا این جلسات با حضور افراد دیگر ادامه دار باشد؟ @Sabeti ✅

یکی از نکاتی که سعی می کنم در اکثر مدارس به دانش آموزان بگویم این است که غربی ها مردم دنیا را با یک سری مفاهیم انتزاعی به ظاهر زیبا و رمانتیک سرکار گذاشته اند و به دنیا دارند می خندند. اما ما خودمان باید حواس مان باشد مصداق آن آدم های «سر کار رفته» نباشیم! این مفاهیم سرکاری عبارتند از آزادی، دموکراسی، حقوق بشر، آزادی بیان، پلورالیسم و... یعنی در ذهن خیلی از مردم دنیا از جمله ایرانی ها جا انداخته اند که غرب مدینه فاضله ای است که در آن همه آزاد و برابر هستند اما در جهان غیر غرب، همه چیز سیاه و بسته و پر از خفقان است. در حالی که مثالهای نقض زیادی وجود دارد که در همان غرب، آزادی و آزادی بیان چقدر محدود و کنترل شده است و اگر کسی پا روی خطوط قرمز آنها بگذارد، باید هزینه های سنگینی پرداخت کند. لذا همیشه از بچه ها می خواهم که اسم «روژه گارودی» یا «روبر فوریسون» را در فضای مجازی جستجو کنند و سرنوشت آنها را بخوانند. اما اخیرا نیز مثالهای جدیدتری اضافه شده که باید آنها را حفظ کرد و دائم با نسل جدید در میان گذاشت. مثلا به این چند مورد دقت کنید: 1. پلیس لندن اخیرا آگهی داده که تصویر فلان زن را شناسایی و به پلیس معرفی کنید! به چه جرمی؟ چون پلاکاردی را در دست داشته که تصویر مردهای برهنه شده فلسطینی توسط اسراییل را با تصویر برهنه شدن یهودیان توسط ارتش نازی کنار هم گذاشته و زیرش نوشته تفاوت را پیدا کنید! 2. زینب الرازویی روزنامه نگار فرانسوی مراکشی تبار، به خاطر مطالبی که قبلا در نشریه شارلی ابدو علیه اسلام می نوشت مدال افتخار گرفته بود اما حالا فقط به خاطر ریتوییت کردن یک مطلب در صفحه شخصی اش در مقایسه ی جنایات اسراییل با جنایات آلمان نازی، مدال افتخارش را پس گرفته اند! 3. تنها چند روز پس از شروع حملات وحشیانه اسراییل علیه مردم غزه، وزارت کشور فرانسه اعلام کرد که همه تظاهرات‌های حامیان فلسطین را ممنوع کرده و تظاهرات در حمایت از فلسطین، مجازات ۵ سال زندان را در پی خواهد داشت. 4. در آلمان نیز دولت این کشور رسما اعلام کرد اگر کسی در حمایت از فلسطین و علیه اسراییل تجمع کند، «سلب تابعیت» و عملا اخراج خواهد شد. 5. در امریکا نیز که به لطف پلتفرم اینستاگرام، افسانه آزادی بیان خیلی وقت است رسوا شده و کسی نیست که نداند مطالب انتقادی درباره اسراییل چطور قلع و قمع می شود. همه اینها در حالی است که طبق افسانه آزادی بیان در بسیاری از کشورهای غربی، هرکس بخواهد قرآن سوزی کند مجاز است و حتی تحت حمایت رسمی این دولتها قرار می گیرد اما همزمان هیچ انعطافی درباره خط قرمز اسراییل وجود ندارد. چه نتیجه ای میخواهم بگیرم؟ آزادی، آزادی بیان و... در همه جای دنیا محدود است و مشروط به خطوط قرمز کاملا مشخص. البته جنس خط قرمزها فرق دارد. در غرب قرآن سوزی و حمایت از همچنس بازی شامل آزادی است و بدون هیچ مانعی انجام می شود اما نزدیک شدن به هولوکاست و اسراییل، بدترین عواقب را دارد. در ایران برعکس، کسی به خاطر آزادی بیان حق قرآن سوزی، توهین به مقدسات و... را ندارد اما در بسیاری از موارد دیگر آزادی های واضح و مبرهنی وجود دارد تا جایی که در روزهای گذشته دیدم افرادی مثل احمد زیادآبادی، احمد بخارایی، صادق زیباکلام و... که داخل ایران هم زندگی می کنند، در مناظره های مختلف به شدت به سیاست های رسمی جمهوری اسلامی در حمایت از فلسطین می تازند و حتی سخنانی را تلویحا یا علنا در حمایت از اسراییل و علیه غزه مطرح می کنند و کسی هم کاری با آنها ندارد. لذا اگر کسی هنوز در دنیای فانتزی های خودش زندگی می کند و تصور می کند چیزی به اسم آزادی و آزادی بیان مطلق و .... در غرب وجود دارد اما در اینجا حسرتش را می خورد، هنوز دنیای قرن 21 را نشناخته و مغزش مصداق مغز شستشو شده توسط امپراطوری های رسانه ای غربی است. چنین کسانی ابتدا بایدبا خود خلوت کنند و از خودشان بپرسند وقتی با این همه مثال، همچنان دنبال آن مفاهیم فانتزی می روند، احساس نمی کنند به شعور خودشان توهین می شود؟ @Sabeti ✅