⚡️🌷⚡️🌷⚡️🌷⚡️🌷⚡️ 🌷 ⭕️خانواده و استحکام پایه های دینی (بخش سوم و پایانی) 🔶می‌توان با عبور از لایه‌های ظاهریِ هر عضو از #خانواده، وارد لایه‌های عمیق‌تر دل و جان او شد و در #گرایشات او تأثیر گذاشت و ترویج و تبلیغ #ارتباط_با_خدا و همچنین دل سپردن به #آموزه‌های_دینی را به بهترین شکل ممکن در وجود او نهادینه کرد. برای #ترویج_دین در دل اعضای خانواده باید به سراغ دل او رفت و آن را به تسخیر در آورد. 🔷در قسمت قبلی این نوشتار گفته شد باید تلاش کرد تا #ياد_خداوند را به درون خانه‌ها برد و در حفظ و حراست از آن کوشش نمود؛ و اینکه در این باره #همسران نسبت به هم، و #والدین نسبت به فرزندان خود، وظایف اصلی را به عهده دارند. آنها باید به نحوی #دین‌_خدا را برای‌ #اعضای‌_خانواده تبلیغ نمایند که خدا در دل‌های آنها جا باز کند. #دین_اسلام به عنوان دین برگزیده از جانب خداوند برای انسان، تعالیم زیادی در این باره دارد که با روش‌هایی که پیشنهاد می‌دهد می‌توان این آموزش‌های حیاتی را به درون خانه برد؛ برخی از مؤثرترین روش‌ها و قالب‌ها به شرح زیر است: 🔷 «دعوت با عمل، قوی‌تر از دعوت با لسان»: بسیاری از ما ممکن است برای تبلیغ دین و تشویق اعضای خانواده به مسائل مذهبی، به آنها تذکرات زیادی بدهیم که در بسیاری موارد ملال‌آور نیز باشد. #امام_صادق (ع) فرمودند: «مردم را به غير از زبان‌تان دعوت به دين كنيد، تا سعى و #كوشش و #درستى و #پرهيزگارى و #خويشتندارى را از شما مشاهده كنند». [۱] هر عضو خانواده، همین که #عمل_خالصانه و صادقانه و البته بر #مبنای_دینِ دیگر عضو خانواده را ببیند، دلش برای پذیرش آن آموزه‌ها آماده‌تر خواهد بود. 🔷 «حفظ آرامش که ناشی از اطمینان قلب است»: بهترین دستورات دینی را، اگر در فضایی متشنج و با #حالتی_عصبی بگوییم، در طرف مقابل اثر نخواهد کرد. در #تبلیغ‌ و #ترویج‌_دین، که یک امر کاملا تربیتی است، در #فضای_خانواده، که یک فضای حساس است و مراقبت بیشتری نیاز دارد، شرط‌ اصلی‌ تأثیرگذاری، #حفظ‌_آرامش ‌و دوری‌ از حالات‌ عصبی است. #امام_على (ع) میفرمایند: «لا أدَبَ مَعَ غَضَبٍ؛ با #خشم، #تربيت [ممكن] نيست». [۲] ورود به مسیر عصبیت، خروج از فضای تربیت تلقی می‌شود. علت این مساله نیز کاملا مشخص است، ایشان در حدیث دیگری علت این خروج را توضیح می‌دهند و می‌فرمایند: «#خشم همنشين بسيار بدى است؛ #عيب‌ها را آشكار، بدى‌ها را نزديك و خوبى‌ها را دور مى‌كند». [۳] 🔷 «گذشت و ایثار به جای مقابله به مثل»: #گذشت، #ایثار و #احسان_کردن نیز از جمله مواردی است که #نقشی_حیاتی در باز کردن قفل‌های ترویج دین، در فضای خانواده دارد. در مقابل، بدی‌های اعضای خانواده اگر به خاطر خدا گذشت شود، و بر طبق دستورات دینی عمل گردد، حتماً ارتباط قلبی اعضای خانواده مستحکم‌تر خواهد شد و پذیرش برای انجام فرائض دینی بیشتر خواهد شد. #خداوند در قرآن‌ کریم می‌فرماید: «وَ لَا تَسْتَوِي الْحَسَنَةُ وَ لَا السَّيِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِي بَيْنَكَ وَبَيْنَهُ عَدَاوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِيٌّ حَمِيمٌ؛ و #نيكى با بدى يكسان نيست، [بدى را] با آنچه بهتر است دفع كن، آنگاه كسى‌ كه ميان تو و ميان او #دشمنى است، گويى #دوستى_يكدل مى‏‌گردد». [فصلت، ۳۴] پی نوشت‌ها [۱] الکافی، ج۲، ص۱۰۵ [۲] غررالحکم‌ و دررالکلم، عبدالواحد بن‌ محمد آمدی [۳] ترجمه تصنیف غررالحکم‌ و دررالکلم (مصطفی درایتی) ص۴۰۴ نویسنده: مصطفی راهی منبع: وبسایت رهروان ولایت #خانواده

🛑📢چگونه مسئله «انتظار» باعث می شود شخص مُنتظِر خود را از همراهی و همرنگی با محیط و جامعه دور ساخته و فساد و تباهی محیط او را آلوده نسازد؟ 🔹اثر مهمّ #انتظار حل نشدن در مفاسد محيط، و عدم تسليم در برابر آلودگى هاست. توضيح اينكه، هنگامى كه #فساد فراگير مى شود، و اكثريت و يا جمع كثيرى را به آلودگى مى كشاند، گاهى #افرادِ_پاك، در يك بن بست سخت روانى قرار مى گيرند، بن بستى كه از يأس از اصلاحات سرچشمه مى گيرد. گاهى آنها فكر مى كنند، كار از كار گذشته و ديگر اميدى براى اصلاح نيست، و تلاش و كوشش براى پاك نگهداشتن خويش بيهوده است. اين نوميدى و يأس ممكن است آنها را تدريجا به سوى فساد و همرنگى با محيط بكشاند، و نتوانند خود را به صورت يك اقليّت صالح در برابر اكثريت ناسالم حفظ كنند، و همرنگِ جماعت نشدن را موجب رسوايى بدانند. 🔹تنها چيزى كه مى تواند در آنها روح اميد بدمد و به مقاومت و #خويشتندارى دعوت كند و نگذارد در محيط فاسد حل شوند، اميد به #اصلاح_نهايى است؛ تنها در اين صورت است كه آنها دست از تلاش و كوشش براى حفظ پاكى خويش و حتى براى اصلاح ديگران برنخواهند داشت؛ و اگر مى بينيم در دستورات اسلامى يأس از آمرزش، يكى از بزرگترين گناهان شمرده شده است و ممكن است افراد ناوارد، تعجب كنند كه چرا يأس از رحمت خدا اين قدر مهمّ تلقى شده، مهم‌تر از بسيارى از گناهان، فلسفه اش در حقيقت همين است كه گناهكار مأيوس از رحمت، هيچ دليلى نمى بيند كه به فكر جبران بيفتد و يا لااقل دست از ادامه گناه بردارد، 🔹و منطق او اين است: آب از سر من گذشته است، چه يك قامت چه صد قامت؛ من كه رسواى جهانم غم دنيا هيچ است، بالاتر از سياهى، رنگ دگر نباشد؛ آخرش جهنّم است، من كه هم اكنون آنرا براى خود خريده ام، ديگر از چه چيز مى ترسم! اما هنگامى كه روزنه #اميد براى او گشوده شود، اميد به عفو پروردگار و اميد به تغيير وضع موجود، نقطه عطفى در زندگى او پيدا مى شود، و چه بسيار او را به توقف كردن در مسير گناه و بازگشت به سوى #پاكى و #اصلاح دعوت مى نمايد. به همين دليل #اميد را مى توان همواره به عنوان يك #عامل‌مؤثرِتربيتى در مورد افراد فاسد شناخت؛ 🔹همچنين #افراد_صالح كه در محيط هاى فاسد گرفتارند، بدون اميد نمى توانند خويشتن را حفظ كنند. نتيجه اينكه، «انتظار ظهور مصلحى» كه هر قدر دنيا فاسدتر مى شود، #اميد_ظهورش بيشتر مى گردد، اثر فزاينده روانى در معتقدان دارد، و آنها را در برابر امواجِ نيرومندِ فساد بيمه مى كند؛ آنها نه تنها با گسترش دامنه فسادِ محيط مأيوس تر نمى شوند، بلكه به مقتضاى «وعده وصل چون شود نزديك - آتش عشق تيزتر گردد» #وصول به هدف را در برابر خويش مى بينند و كوشش شان براى مبارزه با فساد و يا حفظ خويشتن با شوق و عشق زيادترى تعقيب مى گردد. 📕مسئله انتظار، مکارم شیرازی، ناصر، مطبوعاتی هدف، قم، بی تا، ص ۲۲ و ۲۳ منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت) #امام_زمان #انتظار #ظهور