🕌 بسم ربّ الحسین 🕌 #سیری_در_ملکوت_ما_رایت_الاّ_جمیلا #زینب_شناسی_در_ساحت_معرفت_به_نورانیّت اگرچه ساحت جسمانی حضرت زینب سلام الله علیه در یوم القیامه عاشورا از تلّ زینبیه شاهد قیامت نیزه ها و تیرها و خنجرها و شمشیرها و سنگها بود! از تلِّ زینبیه شاهد قیامت ارباً اربا شدن ها! قیامت قطعه قطعه شدن ها! قیامت سر از تن جدا شدنها! قیامت زیر سم اسب رفتن ها و هتک حرمتها را دید! مصیبتی را شاهد بود که از شدت عظمتش بر آسمان و زمین چنان گران آمد که اگر نبود دست ولایی امام سجّاد علیه السلام، ارکان زمین و آسمان در هم می پیچید و هفت آسمان می شکافت و بر روی هم فرو می ریخت! همه آن دیو و دادن مسلمان نما را در خود می بلعید!... حضرت زینب سلام الله علیه، ناموس خدا! آن اُختُ الوقار! بنت الجلال! با آن خُلقِ محمّدیه! و صولت حیدریّه! هیبت حسنیّه! جلالت حُسنیّه! اگر چه از تلّ زینبیه ایستاده و پاهایش بر روی خاک غریبی و غربت و مظلومیت، نظرش از کنگره ی عرش به وجود احدی فاطمی بود! او با چشم های آخَربین نگاهش به قیامت حقیقتی بود که در میان غوغا و قیامت کرب و بلا قائم شده بود! از تلّ زینبیه نگاهش به صورت بی مثالی دوخته شده بود که از محشر ارباًارباً امیر و قافله سالار عشق، عیان شده بود! از صبح تا ظهر عاشورا، زلزله ی قیامتِ نیزها و خنجره ها و تیرها و شمشیرها و سنگها، بدنهای اصحاب سِرِّ عاشورا را ارباً اربا کرد همه شرح لا اله الا الله بود اما عصر عاشورا وقتی عرش از صدر به ذیل افتاد و بدن امیر سالار عشق با خاک و خون یکی شد دیگر در گودال قتلگاه هرچه بود تجلّی هو! یاهو! الاّهو! بود! هرچه بود توحید احدی و صمدی! نور ازلی و ابدیِ هو الاوّل و الاخر و الظاهر و الباطن بود که تفسیر کرد حقیقت محمّدیه را! تفسیر کرد حقیقت مجتبوی را! تفسیر کرد حقیقت فاطمیّه را! تفسیر کرد حقیقت مرتضوی را...عصر عاشورا هنگامیکه خون اباعبدالله حسین علیه السلام بر روی خاک کربلا ریخت، الطاف خفیّه ی فاطمیّه، محمدیّه، مرتضوی و مجتبوی تمام ذرات خاک و خون کربلا را در برگرفته بود! این بابُ الله الاکبر فقط عصر عاشور از ارض به خون غلطیده، به روی اهل زمین باز شد: يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ إِنِّي أَتَقَرَّبُ إلَي اللَّهِ وَ إلَي رَسُولِهِ وَ إلَي أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ إلَي فَاطِمَهَ وَ إلَي الْحَسَنِ[۱] حالا دیگر کربلا مطعف(محل طواف) قدسیان، افلاکیان، عرش نشینان، ملائکه الله مقرب و حاملین عرش شده است! حضرت زینب سلام الله علیه هر چند به ظاهر بر تلِّ زینبیه ایستاده بود اما او از تلّ زینبیّه بر کنگره عرش و عالم اسماء الله ایستاده! آری!....ناموس خدا از آن لامکان و لازمان به کربلا می نگریست مقامی که خبر از هیاهوهای کثرات نیست! اگر نقل شده حضرت زینب فرمود: ما رایت الاجمیلا اشاره به حقیقتی مکنون دارد! اشاره به سِرِّالمستودع دارد! حسن ازلی با تمام اسماء اش از میان خون و خاک و بدن ارباًاربا شده امیر عشق، قائم شده بود!...... هوالجمیل! هوالّطیف! هوالرّئوف! هوالسّلام! هوالنّور! هوالقدّوس! هوالرّحمن! هوالرّحیم! هوالحیّ! هوالکریم! هوالبِرّ! هوالشّهید! هوالغنی! هوالباقی! هوالعلی! هوالصّبور! هوالمتین! هوالرّشید!... آنانکه به نظر خاک را کیمیا کنند حتماً کنیز و پیر غلامان زینب اند پی نوشت: [۱] - مفاتیح الجنان - زیارت عاشورا حضرت زینب قلب الصّبور در کربلا به ولایت ولی الله مبعوث شد تا انتهای تاریخ، پیام بر حقیقت باشد

🕌🌷بسم ربّ الحسین🌷🕌 #زینب_شناسی_در_ساحت_معرفت_به_نورانیّت ناموس خدا، بنت الجلال، اخت الوقار، زینب، قلب الصبّور اگر چه بر تلّ زینبیه ایستاده بود شاهد مصیبت عظیم کرب و بلا بود! اما قدّ و قامتش از کنگره عرش قائم بود و مستغرق در تجلّیات هو بر ارض کربلا بود! یعنی " هو " با اسم مستاثره ذات(حقیقت فاطمیّه) از میان خون و خاک و بدن ارباًاربا شده امیر عشق، قائم شد! وقتی قرآن ناطق میان دشت نینوا، با زلزله قیامتی نیزه ها! شمشیرها! خنجرها! سنگ ها و تیرها، جسم مطهر امام علیه السلام ارباًاربا شد! وقتی زلزله قیامت زیر سم اسبان به وقوع پیوست جسم ارباًاربا شده امیر و مولی عشق، حلّاجی شد!!!! گنج پنهانِ " هو " با اسم الجمیل! الّطیف! الرّئوف! السّلام! النّور! القدّوس! الرّحمن! الرّحیم! الحیّ! الکریم! البِرّ! الشّهید! الغنی! الباقی! العلی! الصّبور! المتین! الرّشید! خلاصه شد در اسم " حسین " یعنی " اسم اعظم " در حسین قائم شد و قیامتی برپاکرد!.. اما قبل از زلزله قیامتی ارض کربلا، هنگام وداع، اسم اعظم حسین بر جَبَلّ وجودی حضرت زینب سلام الله علیه السلام تجلّی کرد و قیامتی در افق اعلی علّیینِ زینب بپاشد و از شدّت تجلّی، بیهوش شد[الممیت: دل بریدن از حسین علیه السلام] و دوباره با تجلّی حسینی بهوش آمد[المحی: زنده به قیامت امیر عشق] این همان اسرار قِصّه پر غصه وداع را در لایه های باطنی آیه شریفه لن ترانی باید دنبال کرد؛ وَلَمَّا جَاءَ مُوسَىٰ لِمِيقَاتِنَا وَكَلَّمَهُ رَبُّهُ قَالَ رَبِّ أَرِنِي أَنظُرْ إِلَيْكَ قَالَ لَن تَرَانِي وَلَٰكِنِ انظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَكَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِي فَلَمَّا تَجَلَّىٰ رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا وَخَرَّ مُوسَىٰ صَعِقًا فَلَمَّا أَفَاقَ/ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﻌﺎﺩﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺵ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ، ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ: ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ! ﺟﻤﺎﻝ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎﻱ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮم ﺧﺪﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ، ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﺑﻨﮕﺮ ﺍﮔﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺛﺎﺑﺖ ﻭ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪ! ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ، ﭼﻮﻥ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺵ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺟﻠﻮﻩ ﻛﺮﺩ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﻠﺎﺷﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻲ ﻫﻮﺵ ﺷﺪ، ﭘﺲ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ آمد[۱] " هو " از قُلِّه حَلَّت بفنائِک، بر اخفی سِرِّ زینب تجلّی کرد و در آن لازمان و لامکانی جانش با جان جانان یکی و یگانه شد[وحدت وجود حسینی] مگر میشود از قُلّه ی قافِ ح س ی ن، جز زیبایی، نمود دیگری وجود داشته باشد! هرچه بود سِرُّالاسرار ولایت بود که در ح و سین و یا و نون از هم جدا شده، متکثر شده بود! پس دریاب راز ما رایت الاّ جمیلای زینب سلام الله علیه را.... حالا میتوان فهم نمود چرا سال ۶۱ ه.ق از میان هزاران هزار امّت مسلمان، فقط ۷۲ نفر با امیر و قافله سالار عشق تا وادیه کربلا همراه شدند! مقام کربلا خیلی مقام متعالی و رفیعی است! وقتی اباعبدالحسین علیه السلام فرمود: هل مِن ناصر یَنصُرُنى اینگونه نیست که هرکسی که خواست برخیزد و لبیک گوید و به اینجا بیاید و به این مقام وارد شود! اینجا جایی است که وقتی حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام می‌خواهد وارد شود، می‌ فرماید: اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْكَرْبِ وَ الْبَلَاءِ این کرب ِ عشق و بلای محبّت مطلق است مگر هر کسی را در اینجا راه می‌دهند؟!...طی این قرنها، خیلی ها خواسته اند که به این وادیه وارد شوند اما اقلیتی عطش حقیقی ورود به این وادیه را داشتند! 🌷راز ما رایت الا جمیلای زینب را دریاب🌷