⭕️مهربانی‌ و عطوفت 🔹از دیدگاه اسلام، #مهربانی‌ و محبت، مایه قوام و برپایی جامعه انسانی است. #دین_مقدس_اسلام، همواره پیروان خود را به مهربانی و مهرورزی به یکدیگر سفارش می کند. [۱] در #قرآن_کریم، #مهرورزان، جزو اصحاب میمنه یعنی سعادتمندان و کسانی معرفی شده اند که وجودشان سرشار از یمن و برکت است. «ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذينَ أمَنوُا وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَواصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ أوُلئِك أَصْحابُ الْمَيمَنَةِ؛ [بلد، ۱۷ و ۱۸] سپس از كسانى باشد كه ايمان آورده و يكديگر را به صبر و استقامت و مهربانى و عطوفت توصيه مى‏ كنند. اينان اصحاب يمين هستند». امام صادق (ع) توصیه می کنند: «به یکدیگر متصل شوید و #پیوند_محبت‌ را محکم‌ کنید و به هم نیکی نمایید و نسبت به هم مهربان باشید!». [۲] 🔹 #مهربانی یکی از ویژگی های شاخص #امام_مجتبی (ع) بود؛ بطوری که در سیره های مختلف حضرت، میتوان نشانی از محبت و لطافت را مشاهده کرد. دریای محبت ایشان به قدری گسترده و جوشان بود که غریبه و آشنا را در برمی گرفت و حتی کسانی که یک بار با ایشان برخورد داشتند، از لطف و محبت امام بهره مند می شدند. برای مثال، نقل شده است که ایشان در مکانی نشسته بودند، هنگامی که خواستند از آنجا برخیزند، مرد فقیری سر رسید. امام حسن مجتبی (ع) در کمال بزرگواری به آن تازه وارد خوش آمد گفتند و به او لطف کرده، فرمودند: «شما هنگامی در مجلس نشستید، که ما می خواستیم برخیزیم؛ آیا اجازه می دهید مجلس را ترک کنم؟ آن مرد هم اجازه داد». [۳] آنچه امام مجتبی (ع) در این سیره به جا آوردند، مراعات‌ حق‌ همنشین است که از آداب اجتماعی به شمار می رود و یکی از آثار مهم و قطعی آن، ایجاد محبت و الفت میان افراد است که اسلام به آن تشویق می کند. 🔹همچنین امام رضا (ع) میفرمایند: «موقعی که شهادت امام حسن (ع) نزدیک شد، ایشان گریستند. به آن بزرگوار گفته شد: «آیا گریه می‌کنید، در صورتی که چنین مقام و منزلتی نزد پیغمبر خدا (ص) دارید و آن بزرگوار درباره شما فرموده، آنچه را که باید بفرماید. شما بیست حج با پای پیاده به جای آورده اید و سه مرتبه مال خود، حتی نعلینتان را با خدا تقسیم نموده اید!؟»؛ حضرت فرمود: «من برای دو موضوع گریه می کنم: یکی وحشت هنگام حساب و دیگری فراق دوستان». [۴] 🔹آری! محبت دوستان به قدری در دل حضرت جای داشت که در هنگام مرگ، غم فراق ایشان اشک بر چهره مبارک ایشان جاری ساخت. لطف سرشار آن امام رئوف، همچون باران، همه حتی حیوانات را در بر میگرفت. روزی امام حسن (ع) نشسته بودند و طعامی تناول می نمودند؛ سگی در نزدیکی ایشان ایستاده بود و حضرت هر لقمه ای که تناول می فرمودند، لقمه ای پیش سگ می افکندند. مردی گفت: «ای پسر پیامبر (ص) آیا می خواهید این سگ را از شما دور کنم؟» حضرت فرمود: «آن را رها کن! زیرا از خدا شرم دارم در حالی غذا بخورم که جانداری به من نگاه کند و من آن را طعام ندهم و برانم». [۵] پی‌نوشت‌ها ؛ [۱] مقدس نيا، آداب معاشرت، ص ۱۶۵ [۲] وسائل الشيعه، ج ۱۲، ص ۲۱۶ [۳] الطبقات ‏الكبرى، خامسة ۱، ص ۲۸۱ [۴] مكارم الأخلاق (طبرسی)، ص ۳۱۶ [۵] مستدرك الوسائل، ج ۷، ص ۱۹۲ برگرفته از مجموعه مقالات همایش سبط النبی امام‌ حسن‌ مجتبی (ع)، ج۲، ص۷۱ منبع؛ حوزه نت #مهر #مهربانی #عطوفت #محبت