نگاه که می کنم می بینم چقدر از تو دور شده ام. چقدر بد شده ام. چقدر بی وفا... دلم همان روزهایی را می خواهد... که کنارت می نشستم و تو برایم از معجزه ی عشق سخن می گفتی صادقانه بگویم... این روزها خیلی کمرنگ شده ای در دفتر زندگی ام آقا! ببخش! شرمنده ام شرمنده از رنگارنگی رنگ های بی رنگی که مرا از رنگ تو دور کرده... دلیل حال خراب و گریه های بی دلیلم چیزی جز این نیست؛ من عادت کرده ام به نگاه هایت... به لبخندهایت... ترک عادت آدمی را بیمار می کند می ترسم به این بیماری بمیرم... بیماری فراق... بیماری ترک یار... دلم شکستن بغضی را می خواهد که وسعتش به وسعت دریاست و استحکامش به استواری کوه! ... می دانی... تا همین چند صباح پیش شاید از تو جمکرانت را می خواستم و یک جویبار اشک... اما... الان نه جویباری می خواهم... و نه حتی جمکرانی! الان فقط وصالت را میخواهم: پاره شدن پرده ی فاصله... چقدر سخت است تبدیل واژه ی فصل به وصل برای کسی مثل من که در جاده های پیچ در پیچ فاصله ها‌ میان پیکار عشق و نفس دست و پا می زند. شاید فرق این دو واژه ی《فصل》و 《وصل》 فقط در یک حرف باشد... اما پشت همین یک حرف، یک دریا 《حرف》 نهفته! یک دریا حرف های نگفته! یک دریا بغض های نشکسته! و یک دریا کارهای نکرده... ... اصلاً... یک سوال: بگو ببینم هنوز هم مرا می خواهی؟💔 هنوز در دفتر قلبت همان سایه ی قبل هستم؟ می دانی چرا این سوال را می پرسم؟ شنیده ام: 《هر که از چشم بیفتد...》 ... اصلاً بیخیال! فراموشش کن! مهم نیست... #آقای_من #حضرت_صاحب_الزمان #مائده_بانو.#زینبی‌بانو @mesbahehedayat 😻