🕘 زمان مطالعه: 75 ثانیه وحي؛ يگانه‌راه رسيدن به ولايت الهي پذيرش و رسيدن به ولايت الهي و تربيت حق، فقط از مسير وحي ميسّر است و خداوند با وحي، آدميان را به ولايت خود متصل و مرتبط مي‌كند: (إِنَّ وَلِیِّیَ اللهُ الَّذی نَزَّلَ الْكِتابَ وَ هُوَ یَتَوَلَّى الصَّالِحینَ) همانا سرپرستِ من، خدايى است كه كتاب را فروفرستاده و او شايستگان را سرپرستى مى‏كند. انساني كه آموزه‌هاي وحي را پذيرفته و با تمسّك به تنزيل الهي، خويش را سرسپردۀ ولايتِ خداوندي مي‌كند، سر تا قدمش عرصۀ ظهور تجلّيات الهي مي‌شود كه مصداق اتمّ اين انسان‌هاي رستگار، ذوات مقدّس حضرات معصوم(ع) و در مراتب بعدي شاگردان مكتبشان هستند. بر اين اساس خداوند به انسان‌ها مي‌گويد: اي انسان‌ها، شما مي‌توانيد ربّاني شويد. بياييد و خداي‌گونه باشيد و آينه‌اي شويد براي نشان‌دادن جلوه‌هاي خداوندي و عرصه‌هاي تربيت الهي در تمام خلقت و بدانيد كه ربّاني شدن فقط از مسير تعليم و درس كتابِ قرآن حاصل مي‌شود: (كُونُوا رَبَّانِیِّینَ بِما كُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الْكِتابَ وَ بِما كُنْتُمْ تَدْرُسُونَ) به سبب آنكه همواره كتاب [خدا] را مى‏آموختيد و ازآنرو كه پيوسته درس مى‏خوانديد، ربّانى باشيد. آري، انسان فقط با فراگرفتن تعاليمِ كتاب وحي ربّاني نمي‌شود؛ بلكه در كنار علمِ كتاب بايد درس كتاب را نيز فرا بگيرد. وقتي جامه‌اي كهنه و نخ‌نما م‌يشود، مي‌گوييم كه آن لباس «مُندرس» شده است يا وقتي خانه‌اي در طول زمان از بين مي‌رود و فقط اثري از آن باقي مي‌ماند، مي‌گويند: «دَرَسَ الدّارُ». بنابراين، درس به آن آموزشي ميگويند كه متعلّم در فرايند يادگيري چنان همت ميكند كه تاروپود آن را مي‌كاود و تمام وجود خود را در يادگيري و به كارگرفتن آموزه‌هاي آن صرف مي‌كند. پس درسِ قرآن يعني به کاربستن قرآن در تمام صحنه‌هاي زندگي. اگر آدمي مي‌خواهد از جنس انسان‌هاي سعادتمندِ رستگار باشد و مراتب بالاي حُسن را احراز کند، هيچ راهي ندارد جز آنکه به تعليم و درس قرآن تن دهد. تا زماني كه درس قرآن در زندگي نباشد، حيات طيّبه وجود نخواهد شد. مادام كه درس قرآن در مدرسه، دانشگاه، خانه، بازار، اقتصاد، سياست و اجتماع ما راه نيابد، وضع وح ال ما، همين اوضاع امروز مسلمان‌ها در سراسر دنيا خواهد بود. ادعاي قرآني بودن داريم؛ اما از تعاليم قرآن در فكر و گفتار و رفتارمان خبري نيست. به بيان ديگر، انسان زماني تربيت مي‌شود كه سه مفهوم در وجود او نقش بگيرد: عقل و علم و عشق. هنگامي كه عقل و علم و عشق در وجود انسان تجلّي كند، حقيقت اتمّ تربيت انساني هويدا مي‌شود. انسانِ قرآني، موجودي است عاقل و عالم و عاشق؛ اما انساني كه خارج از ولايت الهي زندگي مي‌کند، بويي از حقيقت عقل قرآني و علم قرآني و عشق قرآني نبرده است. اگر قرآن به متن زندگي انسان راه پيدا كند و مرامنامۀ زندگي او شود، به اين مثلث زيبا مي‌پيوندد. براي چنين انساني، بيشتر مشكلاتِ آفرينش حل مي‌شود: درد جهل به علم، درد شك به يقين و درد اضطراب و تزلزل به استقامت و پايداري تبديل مي‌شود. به تعبير قرآن: (أَلا إِنَّ أَوْلِیاءَ اللهِ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ). آگاه باشيد همانا بر دوستان خدا نه بيمي است و نه آنان اندوهگين مي‌شوند. آري، اين است سرانجام نيكو و پايان خوشِ با قرآن زيستن و قرآن را راهبر خود گزيدن. بخش‌هایی از کتاب مشکاة، جلد1، تفسیر سورۀ مبارکۀ حمد، محمدعلی انصاری #تفسیرمشکاة @MesbaholHuda