باب ذکر ۴ وَ اَلذِّكْرُ ذِكْرَانِ ذِكْرٌ خَالِصٌ بِمُوَافَقَةِ اَلْقَلْبِ وَ ذِكْرٌ صَارِفٌ لَكَ بِنَفْيِ ذِكْرِ غَيْرِهِ كَمَا قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ و سَلَّم : أَنَا لاَ أُحْصِي ثَنَاءً عَلَيْكَ أَنْتَ كَمَا أَثْنَيْتَ عَلَى نَفْسِكَ و ذكر الهى بر دو قسم است : ذكر خالص كه به هيچ نحو مخلوط به اغراض نباشد و ذكر صادق که آن است كه ذاكر خدا را به هر صفتى كه ذكر مى‌كند به مقتضاى او عمل كند چنان كه حضرت رسول صلّى اللّٰه عليه و آله و سلم فرموده است : خداوندا من توانائى و قدرت ندارم به احصاى حمد و ثناى تو آن چنان كه لايق مرتبۀ توست و تو آنچنانى كه خود حمد خود كرده‌اى فَرَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ و سَلَّم لَمْ يَجْعَلْ لِذِكْرِ اَللَّهِ تَعَالَى مِقْدَاراً عِنْدَ عِلْمِهِ بِحَقِيقَةِ سَابِقَةِ ذِكْرِ اَللَّهِ عَزَّوَجَلَّ مِنْ قَبْلِ ذِكْرِهِ لَهُ وَ مَنْ دُونَهُ أَوْلَى فَمَنْ أَرَادَ أَنْ يَذْكُرَ اَللَّهَ تَعَالَى فَلْيَعْلَمْ أَنَّهُ مَا لَمْ يَذْكُرِ اَللَّهُ اَلْعَبْدَ بِالتَّوْفِيقِ لِذِكْرِهِ لاَ يَقْدِرُ اَلْعَبْدُ عَلَى ذِكْرِهِ و حضرت پيغمبر صلّى اللّٰه عليه و آله و سلم اظهار عجز و قصور خود مى‌نموده‌اند از حقيقت ذكر و شكر الهى و ذكر بنده در جنب او قاصر و ناچيز است پس غير ایشان به طريق اولى بايد عاجز باشند و از اداى حقّ‌ شكر او قاصر پس هر گاه بنده اراده كرد كه ذكر كند خداى را و حمد و ثناى او بجا آرد مادام كه حضرت بارى ذكر او نكند و توفيق و توانائى او ندهد قدرت بر ذكر ندارد

باب ورع ۴ ... وَ لاَ يُصَاحِبُ مُسْتَخِفَّ اَلدِّينِ وَ لاَ يُعَارِضُ مِنَ اَلْعِلْمِ مَا لاَ يَحْتَمِلُ قَلْبُهُ وَ لاَ يَتَفَهَّمُهُ مِنْ قَائِلِهِ وَ يَقْطَعُ عَمَّنْ يَقْطَعُ عَنِ اَللَّهِ عَزَّوَجَلَّ تَعَالَى شَأْنُهُ و همچنين مصاحبت نكردن با كسانى كه مستخفّ ‌دين باشند و شرع را حقير شمرند و متعرّض نشدن علمى كه نه خود فهمد و نه از كسى تواند فهميد و قطع كردن و دست کشیدن و مصاحبت كسى یا چیزی كه از اطاعت خدا و انبيا و اوصيا دست كشيده باشد و با خدا رابطه ای ندارد . باب علم ۱ قَالَ اَلصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : اَلْعِلْمُ أَصْلُ كُلِّ حَالٍ سَنِيٍّ وَ مُنْتَهَى كُلِّ مَنْزِلَةٍ رَفِيعَةٍ حضرت امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد : علم ، اصل همۀ صفت هاى خوب است و منشأ جميع كارهاى نيكو است وَ لِذَلِكَ قَالَ اَلنَّبِيُّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ و سلم : طَلَبُ اَلْعِلْمِ فَرِيضَةٌ عَلَى كُلِّ مُسْلِمٍ وَ مُسْلِمَةٍ أَيْ عِلْمِ اَلتَّقْوَى وَ اَلْيَقِينِ از اين جهت حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم فرمود : طلب كردن علم واجب است بر جميع مسلمانان از مرد و زن و مراد از علم در اين حديث علم به احكام شرع است و از احوال مبدأ و معاد يقين داشتن وَ قَالَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : اُطْلُبُوا اَلْعِلْمَ وَ لَوْ بِالصِّينِ وَ هُوَ عِلْمُ مَعْرِفَةِ اَلنَّفْسِ وَ فِيهِ مَعْرِفَةُ اَلرَّبِّ عَزَّوَجَلَّ و نيز آن حضرت مى‌فرمايد : طلب كنيد علم را هر چند در چين باشد و مراد از اين علم شناختن نفس است و از آن شناخت حق تعالى ... 👇👇👇

باب ذکر ۳ ... وَ اِجْعَلْ ذِكْرَ اَللَّهِ تَعَالَى مِنْ أَجْلِ ذِكْرِهِ تَعَالَى إِيَّاكَ فَإِنَّهُ ذَكَرَكَ وَ هُوَ غَنِيٌّ عَنْكَ فَذِكْرُهُ لَكَ أَجَلُّ وَ أَشْهَى وَ أَثْنَى وَ أَتَمُّ مِنْ ذِكْرِكَ لَهُ وَ أَسْبَقُ و بگردان ذكر حقّ تعالى را از جهت ذكر و ياد كردن حقّ جلّ و علا تو را پس به درستى كه حقّ تعالى ياد فرموده است تو را و حال آنكه او غنىّ است از تو پس ياد كردن او تو را بزرگتر و بلندتر و تمام تر است از ذكر كردن تو مر او را و پيشتر از ذكر توست وَ مَعْرِفَتُكَ بِذِكْرِهِ لَكَ تُورِثُكَ اَلْخُضُوعَ وَ اَلاِسْتِحْيَاءَ وَ اَلاِنْكِسَارَ وَ يَتَوَلَّدُ مِنْ ذَلِكَ رُؤْيَةُ كَرَمِهِ وَ فَضْلِهِ اَلسَّابِقِ و شناسائى تو به ياد كردن حقّ تعالى مر تو را ميراث میدهد تو را خضوع و فروتنى و حيا كردن و شكستگى و متولّد می شود از ديدن ذكر حقّ تعالى تو را ديدن كرم و فضل سابق خداوند نسبت به تو وَ تَصْغُرُ عِنْدَ ذَلِكَ طَاعَتُكَ وَ إِنْ كَثُرَتْ فِي جَنْبِ مِنَّتِهِ وَ تَخْلُصُ لِوَجْهِهِ و صغير می شود در نزد اين حال طاعت تو و اگر چه كثير باشد در جنب منّت هاى خداوند بر تو و خالص می گردد طاعت تو از براى وجه حقّ وَ رُؤْيَتُكَ ذِكْرَكَ لَهُ تُورِثُكَ اَلرِّيَاءَ وَ اَلْعُجْبَ وَ اَلسَّفَهَ وَ اَلْغِلْظَةَ فِي خَلْقِهِ وَ اِسْتِكْثَارَ اَلطَّاعَةِ وَ نِسْيَانَ فَضْلِهِ وَ كَرَمِهِ و ديدن تو ذكر خودت را باعث می شود ريا و عُجب و كم فهمى را و سختى را در اخلاق تو و باعث میشود بسيار شمردن طاعت را و فراموش كردن فضل و كرم حقّ تعالى را ... 👇👇👇

باب بیان احکام یا حالات قلب قَالَ اَلصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : إِعْرَابُ اَلْقُلُوبِ عَلَى أَرْبَعَةِ أَنْوَاعٍ رَفْعٍ وَ فَتْحٍ وَ خَفْضٍ وَ وَقْفٍ حضرت صادق عليه السّلام : اعراب دلها بر چهار نوع است رفع و فتح و خفض و وقف فَرَفْعُ اَلْقَلْبِ فِي ذِكْرِ اَللَّهِ تَعَالَى وَ فَتْحُ اَلْقَلْبِ فِي اَلرِّضَا عَنِ اَللَّهِ تَعَالَى وَ خَفْضُ اَلْقَلْبِ فِي اَلاِشْتِغَالِ بِغَيْرِ اَللَّهِ وَ وَقْفُ اَلْقَلْبِ فِي اَلْغَفْلَةِ عَنِ اَللَّهِ تَعَالَى پس رفع قلب ذكر حقّ تعالى و فتح قلب در رضاى از حقّ و خفض قلب در اشتغال به غير حقّ تعالى و وقف قلب در غفلت از حقّ است أَلاَ تَرَى أَنَّ اَلْعَبْدَ إِذَا ذَكَرَ اَللَّهَ بِالتَّعْظِيمِ خَالِصاً اِرْتَفَعَ كُلُّ حِجَابٍ كَانَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اَللَّهِ تَعَالَى مِنْ قَبْلِ ذَلِكَ وَ إِذَا اِنْقَادَ اَلْقَلْبُ لِمَوْرِدِ قَضَاءِ اَللَّهِ تَعَالَى بِشَرْطِ اَلرِّضَا عَنْهُ كَيْفَ يَنْفَتِحُ بِالسُّرُورِ وَ اَلرَّوْحِ وَ اَلرَّاحَةِ آيا نمی بينى آنكه عبد هر وقت كه ذكر كند خداوند را به تعظيم با خلوص نيّت هر حجابى كه بوده است ميانۀ او و ميان حقّ تعالى پيش از ذكر مرتفع می‌شود ؟ و زمانی که قلب با شرط رضایت از حق تعالی ورود قضاى الهى را پذیرفت چگونه قلب فتح نشود به سرور و روح و راحت ؟ 👇👇👇

باب نیت ۱ قَالَ اَلصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : صَاحِبُ اَلنِّيَّةِ اَلصَّادِقَةِ صَاحِبُ اَلْقَلْبِ اَلسَّلِيمِ لِأَنَّ سَلاَمَةَ اَلْقَلْبِ مِنْ هَوَاجِسِ اَلْمَحْذُورَاتِ بِتَخْلِيصِ اَلنِّيَّةِ لِلَّهِ تَعَالَى فِي اَلْأُمُورِ كُلِّهَا قَالَ اَللَّهُ تَعَالَى : يَوْمَ لاٰ يَنْفَعُ مٰالٌ وَ لاٰ بَنُونَ إِلاّٰ مَنْ أَتَى اَللّٰهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ حضرت امام عليه السّلام : صاحب نيّت صادق صاحب قلب سليم است به سبب آنكه سلامتىِ قلب از خاطره هاى بد خالص و بی غشّ می كند نيّت را از براى حقّ تعالى در جميع امور فرموده است حقّ تعالى : روزى كه نفع نمی دهد مال دنيا و اولاد مگر آن كسى كه آورده باشد حقّ تعالى را دل سالم از امراض وَ قَالَ اَلنَّبِيُّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم : نِيَّةُ اَلْمُؤْمِنِ خَيْرٌ مِنْ عَمَلِهِ وَ قَالَ : إِنَّمَا اَلْأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ حضرت نبىّ صلّى اللّه عليه و آله و سلم : نيّت و قصد مؤمن بهتر از عمل اوست و نيز فرمود : عمل ها به نيّت هاست و از براى هر مردى چيزى است كه قصد و نيّت كرده است فَلاَبُدَّ لِلْعَبْدِ مِنْ خَالِصِ اَلنِّيَّةِ فِي كُلِّ حَرَكَةٍ وَ سُكُونٍ لِأَنَّهُ إِذَا لَمْ يَكُنْ بِهَذَا اَلْمَعْنَى يَكُونُ غَافِلاً و ناچار است از براى عبد از خلوص نيّت در هر حركتى و سكونى به علّت آن كه هرگاه نبوده باشد عبد بر نيّت خالص می باشد از جمله غافلان وَ اَلْغَافِلُونَ قَدْ ذَمَّهُمُ اَللَّهُ تَعَالَى فَقَالَ : إِنْ هُمْ إِلاّٰ كَالْأَنْعٰامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبِيلاً وَ قَالَ : أُولٰئِكَ هُمُ اَلْغٰافِلُونَ ... 👇👇👇

باب رعایت ۱ قَالَ اَلصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : مَنْ رَعَى قَلْبَهُ عَنِ اَلْغَفْلَةِ وَ نَفْسَهُ عَنِ اَلشَّهْوَةِ وَ عَقْلَهُ عَنِ اَلْجَهْلِ فَقَدْ دَخَلَ فِي دِيوَانِ اَلْمُتَنَبِّهِينَ ثُمَّ مَنْ رَعَى عِلْمَهُ عَنِ اَلْهَوَى وَ دِينَهُ عَنِ اَلْبِدْعَةِ وَ مَالَهُ عَنِ اَلْحَرَامِ فَهُوَ مِنْ جُمْلَةِ اَلصَّالِحِينَ حضرت امام صادق عليه السّلام : كسى كه رعايت كند قلبش را از غفلت و نفسش را از شهوت و عقلش را از جهل پس به تحقيق داخل شده است در ديوان اهل تنبّه و آگاهى پس كسى كه رعايت كند علمش را از هوا و دينش را از بدعت و مالش را از حرام پس او از جملۀ صالحين است قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم : طَلَبُ اَلْعِلْمِ فَرِيضَةٌ عَلَى كُلِّ مُسْلِمٍ وَ مُسْلِمَةٍ وَ هُوَ عِلْمُ اَلْأَنْفُسِ فَيَجِبُ أَنْ يَكُونَ نَفْسُ اَلْمُؤْمِنِ عَلَى كُلِّ حَالٍ فِي شُكْرٍ أَوْ عُذْرٍ عَلَى مَعْنًى إِنْ قُبِلَ فَفَضْلٌ وَ إِنْ رُدَّ فَعَدْلٌ رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود : طلبيدن و تحصيل علم بر هر مرد و زن مسلمان واجب است و مراد از اين علم تربيت و تكميل نَفس است پس واجب است كه نفس مؤمن در تمام حالات خود شاكر باشد ياعذر به پيشگاه پروردگار آورد اگر خداوند متعال اقبال مى كند روى فضل و لطف است و اگر منع و ردّ روى عدل ...

باب نیت ۲ ثُمَّ اَلنِّيَّةُ تَبْدُو مِنَ اَلْقَلْبِ عَلَى قَدْرِ صَفَاءِ اَلْمَعْرِفَةِ وَ تَخْتَلِفُ عَلَى حَسَبِ اِخْتِلاَفِ اَلْإِيمَانِ فِي مَعْنَى قُوَّتِهِ وَ ضَعْفِهِ بعد از آن نيّت ظاهر می شود از دل بر قدر صفاء معرفت و مختلف می شود نيّت برحسب اختلاف ایمان ها به معنى قوّت و ضعف او صَاحِبُ اَلنِّيَّةِ اَلْخَالِصَةِ نَفْسُهُ وَ هَوَاهُ مَعَهُ مَقْهُورَتَانِ تَحْتَ سُلْطَانِ تَعْظِيمِ اَللَّهِ تَعَالَى وَ اَلْحَيَاءِ مِنْهُ صاحب نيّت خالصه نفس و هوايش مغلوب اند در تحتِ سلطنتِ عظمتِ حقّ تعالى و شرم و حيا از او وَ هُوَ مِنْ طَبْعِهِ وَ شَهْوَتِهِ وَ مُنْيَةُ نَفْسِهِ مِنْهُ فِي تَعَبٍ وَ اَلنَّاسُ مِنْهُ فِي رَاحَةٍ و صاحب نيّت خالصه طبيعت و شهوت و آرزوهاى نفسش از او در تعب است و مردم از او در راحت اند قال امیرالمؤمنین علیه السلام : أَشْعِرْ قَلْبَكَ اَلتَّقْوَى وَ خَالِفِ اَلْهَوَى تَغْلِبِ اَلشَّيْطَانَ زيرپوش تقوا را به دلت در پوش و هوا را مخالفت كن شيطان را درهم ميشكنى لاَ تَجْتَمِعُ اَلشَّهْوَةُ وَ اَلْحِكْمَةُ امیال و خوشی ها با حکمت جمع نمی شود مَنْ غَرَسَ فِي نَفْسِهِ مَحَبَّةَ أَنْوَاعِ اَلطَّعَامِ اِجْتَنَى ثِمَارَ فُنُونِ اَلْأَسْقَامِ هر كه بكارد در نفس خود دوستى انواع خوردني ها را بچيند ميوه هاى أقسام أسقام و بيماری ها را قال الرسول صلى الله عليه و آله و سلم : مَنْ أَكَلَ طَعَاماً لِلشَّهْوَةِ حَرَّمَ اَللَّهُ عَلَى قَلْبِهِ اَلْحِكْمَةَ هر كس غذايى را براى شهوت و لذّت و نه سدّ جُوع بخورد خداوند حكمت را بر دل او حرام گرداند

باب رعایت ۲ ... وَ تُطَالِعَ اَلْحَرَكَاتِ فِي اَلطَّاعَاتِ بِالتَّوْفِيقِ وَ تُطَالِعَ اَلسُّكُونَ عَنِ اَلْمَعَاصِي بِالْعِصْمَةِ و حركت در مسير اطاعت و فرمانبرى را با توفيق الهى بداند و هم چنين خوددارى از گناه و معصيت را به حفظ‍‌ و نگهدارى خدا ببيند وَ قِوَامُ ذَلِكَ كُلِّهِ بِالاِفْتِقَارِ إِلَى اَللَّهِ تَعَالَى وَ اَلاِضْطِرَارِ إِلَيْهِ وَ اَلْخُشُوعِ وَ اَلْخُضُوعِ و البته اساس و پايه اينها همه به اين است كه انسان در خود احساس فقر و نياز به خدا را نموده و محتاج به او بداند و خود را در برابر او ترسان و فروتن ببيند وَ مِفْتَاحُهَا اَلْإِنَابَةُ إِلَى اَللَّهِ تَعَالَى مَعَ قَصْرِ اَلْأَمَلِ بِدَوَامِ ذِكْرِ اَلْمَوْتِ وَ عِيَانِ اَلْوُقُوفِ بَيْنَ يَدَيِ اَلْجَبَّارِ و كليد اين حالت بازگشت به خدا و توبه و انابه است با كوتاه كردن آرزوهاى دور و دراز به وسيله ياد مرگ و یاداوری ايستادن در مقابل جبار لِأَنَّ فِي ذَلِكَ رَاحَةً مِنَ اَلْحَبْسِ وَ نَجَاةً مِنَ اَلْعَدُوِّ وَ سَلاَمَةَ اَلنَّفْسِ وَ سَبَبُ اَلْإِخْلاَصِ فِي اَلطَّاعَاتِ اَلتَّوْفِيقُ وَ أَصْلُ ذَلِكَ أَنْ يُرَدَّ اَلْعُمُرُ إِلَى يَوْمٍ وَاحِدٍ چون در اين گونه شناخت و معرفت آسايش و آزادى از هر گونه قيود بيجا و رهائى از چنگال دشمن و سلامت نفس و روح از پليدي ها و خالص نمودن عبادت و طاعت به توفيق خدا هست و ريشه اينها اين است كه فرض شود عمر و مدت زندگانى يك روز است

باب ذکر ۲ وَ اَلطَّاعَةُ عَلاَمَةُ اَلْهِدَايَةِ وَ اَلْمَعْصِيَةُ عَلاَمَةُ اَلضَّلاَلَةِ و طاعت علامت هدايت و راه يافتن است و معصيت علامت ضلالت و گمراهى است وَ أَصْلُهُمَا مِنَ اَلذِّكْرِ وَ اَلْغَفْلَةِ فَاجْعَلْ قَلْبَكَ قِبْلَةً لِلِسَانِكَ لاَ تُحَرِّكْهُ إِلاَّ بِإِشَارَةِ اَلْقَلْبِ وَ مُوَافَقَةِ اَلْعَقْلِ وَ رِضَى اَلْإِيمَانِ فَإِنَّ اَللَّهَ تَعَالَى عَالِمٌ بِسِرِّكَ وَ جَهْرِكَ و اصل هدايت و ضلالت از ذكر و غفلت است پس بگردان دلت را قبله و امام از براى زبانت و حركت مده زبان را مگر به اشارۀ قلب و موافقت عقل و رضاى ايمان به درستى كه حقّ تعالى علم دارد به باطن تو و ظاهر تو وَ كُنْ كَالنَّازِعِ رُوحُهُ أَوْ كَالْوَاقِفِ فِي اَلْعَرْضِ اَلْأَكْبَرِ غَيْرَ شَاغِلٍ نَفْسَكَ عَمَّا عَنَاكَ بِمَا كَلَّفَكَ بِهِ رَبُّكَ فِي أَمْرِهِ وَ نَهْيِهِ وَ وَعْدِهِ وَ وَعِيدِهِ و باش مثل كسى كه در حالت نزع روح و موت است يا مثل كسى كه واقف و ايستاده است در عرض اكبر قيامت در حالتى كه مشغول نسازد تو را مطلوبات تو از آنچه تكليف كرده است تو را پروردگار تو و امر و نهى و وعده ثواب و وعيد عقاب وَ لاَ تَشْغَلْهَا بِدُونِ مَا كَلَّفَ بِهِ رَبُّكَ وَ اِغْسِلْ قَلْبَكَ بِمَاءِ اَلْحُزْنِ وَ اَلْخَوْفِ و مشغول نساز نفست را به غير تكليفات پروردگار و غسل و شست و شو كن دلت را به آب خوف و حزن

باب رعایت ۳ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم : اَلدُّنْيَا سَاعَةٌ فَاجْعَلْهَا طَاعَةً وَ بَابُ ذَلِكَ كُلِّهِ مُلاَزَمَةُ اَلْخَلْوَةِ بِمُدَاوَمَةِ اَلْفِكْرَةِ پيغمبر صلّى اللّٰه عليه و آله و سلم : دنيا يك ساعت است پس آن را براى اطاعت صرف كن و دروازه همه آن خلوت همراه با فكر و انديشه است وَ سَبَبُ اَلْخَلْوَةِ اَلْقَنَاعَةُ وَ تَرْكُ اَلْفُضُولِ مِنَ اَلْمَعَاشِ وَ سَبَبُ اَلْفِكْرَةِ اَلْفَرَاغُ وَ عِمَادُ اَلْفَرَاغِ اَلزُّهْدُ وَ تَمَامُ اَلزُّهْدِ اَلتَّقْوَى وَ بَابُ اَلتَّقْوَى اَلْخَشْيَةُ وَ دَلِيلُ اَلْخَشْيَةِ اَلتَّعْظِيمُ لِلَّهِ وَ اَلتَّمَسُّكُ بِتَخْلِيصِ طَاعَتِهِ وَ أَوَامِرِهِ وَ اَلْخَوْفُ وَ اَلْحَذَرُ وَ اَلْوُقُوفُ عَنْ مَحَارِمِهِ وَ دَلِيلُهَا اَلْعِلْمُ و سبب خلوت قناعت است و رها كردن آنچه كه در زندگى انسان زيادى است و سبب فکر فراغت است و ستون و پایه فراغت زهد و دل نبستن به دنیاست و تمام زهد تقوى و پرهيزكارى است و باب تقوى خوف و خشيت الهی است و دلیل خوف تعظيم خدای تعالی است و دست یازیدن به طاعت خالص و اوامر او و حذر و وقوف از محارم الهی ودلیل آن علم است قَالَ اَللَّهُ عَزَّوَجَلَّ : إِنَّمٰا يَخْشَى اَللّٰهَ مِنْ عِبٰادِهِ اَلْعُلَمٰاءُ خداوند متعال فرمود : فقط‍‌ علما و دانشمندان و اهل معرفت از خدا ميترسند

باب ورع ۱ قَالَ اَلصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : أَغْلِقْ أَبْوَابَ جَوَارِحِكَ عَمَّا يَقَعُ ضَرَرُهُ إِلَى قَلْبِكَ وَ يَذْهَبُ بِوَجَاهَتِكَ عِنْدَ اَللَّهِ تَعَالَى وَ يُعْقِبُ اَلْحَسْرَةَ وَ اَلنَّدَامَةَ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ وَ اَلْحَيَاءَ عَمَّا اِجْتَرَحْتَ مِنَ اَلسَّيِّئَاتِ حضرت امام صادق عليه السّلام : ببند درهاى اعضا و جوارح و جوارح خود را از آن چه ضررش به قلب تو برمیگردد و ببرد آبروى تو را در نزد حقّ تعالى و حسرت و ندامت را در روز قيامت به دنبال بیاورد و حياء از حقّ تعالى از تو دور گردد به واسطۀ جرمى كه كرده اند اعضاء و جوارح از گناهان قال امیرالمؤمنین علیه السّلام: ذَهَابُ اَلنَّظَرِ خَيْرٌ مِنَ اَلنَّظَرِ إِلَى مَا يُوجِبُ اَلْفِتْنَةَ رفتن نگاه يعنى كورى چشم بهتر است از نگاه كردن به آن چه که باعث فتنه شود