#تلنگر #یه_سوال ⁉️اگر جامعه را به لحاظ پوشش آزاد بگذاریم بهتر نیست؟ 👈برخی می‌گویند بیاییم و جامعه را به لحاظ پوشش آزاد بگذاریم. اگر اینطور باشد، به تدریج حساسیت افراد کم می‌شود و این چالش‌ها هم از بین خواهند رفت. 🔆این مدّعا، از چند جهت قابل بررسی است. نخستین جهت اینکه آیا اگر محدودیت را برداشتیم، این محدودیت را باید به کل برداریم یا اینکه باید در یک جایی متوقف شویم که دیگر از آنجا به بعد محدودیت برقرار باشد؟ 👈اگر گفته شود از یک جایی به بعد دیگر نمی‌توان تحمل کرد و باید محدودیت اِعمال شود، آنوقت می‌پرسیم: «این جایی که می‌گویید» دقیقا کجاست؟ و با چه شیوه‌ای می توان مشخص کرد که این محدودیت باید از کجا آغاز شود؟! 👈نتیجه نهایی این می‌شود که مساله قبل حل نمی‌شود، فقط کمی جابه‌جا می‌شود و باز همان اِشکال کسانی که می‌گویند محدودیت هست، سر جای خود باقی می‌ماند. امّا اگر گفته شود که محدودیتی نباشد، نتیجه چه می‌شود؟👇 لازم نیست برای پاسخ به این پرسش، زیاد فکر کنیم، فقط کافی است ببینیم در کشورهایی که این مسیر را تجربه کردند، چه اتفاقی افتاده است. 👈 نتیجه این است: دختران به جای اینکه با شخصیت خود دیده شوند، با جاذبه های جنسی‌شان دیده می‌شوند. بله، جنسی‌سازی دختران (Sexualization of girls)، نتیجه اِعمال سیاست برداشتن محدودیت‌های جنسی در غرب بوده است. ❌جنسی سازی دختران یعنی چه؟ به طور خلاصه، یعنی اینکه دختران به جای اینکه انسان‌هایی قابل احترام و دارای کرامت دیده شوند، به عنوان موجودات جنسی دیده شوند. و نتیجه این فرایند چیست؟ آنچه امروز از آن به خود شیء انگاری یا شیء انگاری جنسی نامگذاری می‌شود. خودشیء انگاری (Self-objectification). شیءانگاری جنسی (Sexual objectification) به تعامل کردن با زنان و ادراک ایشان به عنوان اشیای جنسی اشاره دارد. در این فرآیند، فرد عینیت یافته، در چشم ناظران، به یک «بدن غیرانسانی» تبدیل می شود. این اصطلاح به درستی بیانگر دو بعد اصلی تعریف کنندۀ شیءانگاری است: ابزار (وسیله) بودن و انکار انسانیت. هنگامی که زنان شیئیت می‌یابند با آنها به عنوان بدن صرف، ابزاری برای استفاده و لذت دیگران برخورد می‌شود (ابزار بودن). علاوه بر این، آنها از شخصیت خود محروم می‌شوند و به عنوان موجوداتی مکانیکی و بی‌فکر در نظر گرفته می‌شوند که قادر به تجربه حالات ذهنی انسانی نیستند (انکار انسانیت). بر اساس نظریه شیءانگاری، ابزار اصلی شیءانگاری، نگاه شیءگونه است که به نگرش‌های کم و بیش صریح مردانه، کنایه‌های جنسی یا اظهارنظرهای متمرکز بر ظاهر فیزیکی زنان اشاره دارد. این نوع بازخوردهای بین فردی می تواند توسط زنان درونی شود و باعث خودشیئی انگاری آن ها، یعنی توجه بیشتر آنها به بدن و ظاهر فیزیکی شان به جای شخصیت کامل آنها، شود. از جمله پیامدهای روانشناختی خودشیءانگاری در زنان می توان به موارد زیر اشاره کرد👇 کمتر اخلاقی و انسانی دیدن خود، احساس گناه زیاد در قربانیان زن، عملکرد شناختی ضعیف تر، حساس شدن نسبت به ظاهر خود، مورد تجاوز و آزار جنسی قرار گرفتن، مشکلات سلامت روان بیشتر (بی اشتهایی و پرخوری عصبی، افسردگی، مشکلات کارکرد جنسی)، افزایش شرمگینی و اضطراب نسبت به بدن، احساس ناتوانی در انتخاب آگاهانه و اراده آزاد و ... . زنانی که در معرض ارزیابی‌های مبتنی بر زیبایی بدنی از جانب دیگران قرار می‌گیرند (به عنوان نمونه وقتی زیبایی‌های بدنی‌شان در معرض دید مشاهده گران بیرونی قرار می‌گیرد)، مستعدّ این وضعیت هستند. ✍دکتر محسن عزیزی ابرقوئی، روانشناس #حجاب #ایران @meshkat_rozatoalzahra