تااینجا روی سخن با معشوقِ آسمانی بود دراینجا حافظ بایک چرخش، خطاب به معشوق ِ زمینی می فرماید:

- بر سرِ تربتِ من با مِی و مُطرب بنشین تا به بویت ز لحد رقص کُنان برخیزم خیز و بالا بنما ای بتِ شیرین حرکات کز سرِ جان و جهان دست فشان برخیزم ای معشوقِ خوش رفتارمن، عزم ِ جلوه‌گری کن و قد و بالای رعنای خود را به من نشان بده تا من با مشاهده ی ِ زیبائیهای تو، بانشاط و سرور، رقص کنان دست ازهمه چیز از جمله جان و جهان بشویم...

- گر چه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم کَش تا سحرگه ز کنارِ تو جوان برخیزم  هرچندکه من سالخورده و پیر شده‌ام ، امّا اگر تو ای معشوق زیباروی من،عنایت کنی ویک شب مرا از روی مهر و مرحمت، در آغوش بگـیری، هنگام سحر که از کنار تو بلند می‌شوم، می‌بینی که جوان شده‌ام...

اشاره دارد به داستان جوان شدن زلیخا و عشقش به حضرت یوسف

تنها در دنیای عشق است که چنین اتّفاق‌های خارق‌العاده رُخ می دهد. عشق چنانکه زلیخا را جوان کرد نه تنها پیر و سالخورده راجوان می‌سازد بلکه ازمرگِ عاشق نیزجلوگیری می کند؛ چنانکه حافظ هنوزازبسیاری بظاهر زندگان زنده‌تر است! دردنیای عشق اسیری وبندگی آزادی از هر دو جهانست وگدای کوی عشق، گوشه ی تاج سلطنت را از سر فخر می‌شکند! "عشق یک قصّه‌ای بیش نیست امّا ازهرزبان که بشنوی نامکرّراست!"

جایی خود حافظ میفرماید: هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق ثبت است بر جریده‌ی عالم دوام ما...

- روز مرگم نفسی مهلتِ دیدار بده تا چو حافظ ز سرِ جان و جهان برخیزم هنگام مرگ یک لحظه رُخصتِ دیدار عنایت فرمای تا همانندِ حافظِ عاشق پیشه، به شکرانه ی این لطف ومرحمت، جانم را تقدیم کنم و دودست از جهان وهرچه دراوست بشویم.

برای عاشق هیچ چیز دردناک وملال‌آور تر از دوری معشوق نیست. عاشق فقط به لحظه‌ی دیدار و وصال می‌اندیشد. اگر موقع جان سپردن دیدار معشوق میّسر باشد حتی مرگ نیزسهل وآسان خواهد بود. میفرماید: روز مرگم نفسی وعده‌ی دیدار بده  وانگهم تا به لَحَد فارغ و آزاد ببر...

برای جان های خسته .

حدود یک میلیون تومن بچه‌ها جمع کردن. تو چه می‌کنی؟ سهیم می‌شوی؟

↻ از این پیام به پایین رو یه دور دوباره میخونید؟ مفیده...

من تو جوونی دارم صدات می‌کنم یا اباعبدالله (: 💔 #قبل‌محرمی ..