🌸مجروحیت
بار اولم بود که مجروح می شدم و زیاد بی تابی می کردم .
یکی از برادران امدادگر بالاخره آمد بالای سرم و با خونسردی گفت : چیه ، چه خبره ؟
تو که چیزیت نشده بابا !!!
تو الان باید به بچه های دیگه هم روحیه بدهی آن وقت داری گریه می کنی ؟!
تو فقط یک پایت قطع شده !
ببین بغل دستی ات سر نداره هیچی هم نمیگه ، این را گفت بی اختیار برگشتم و چشمم افتاد به یه بنده خدایی که شهید شده بود !!!
بعد توی همان حال که درد مجال نفس کشیدن هم نمی داد کلی خندیدم و با خودم گفتم عجب عتیقه هایی هستن این امدادگرا !!!😂
@mfdocohe🌸
اگر عشق عطری داشت ؛
عطرِ چای در یک عصر بارانی
در کنار شما بود ...
#عصر_بخیر
#قهرمانان_وطن
💠 @bank_aks
🍂
🔻 ملازم اول، غوّاص (۱۵۴)
🔸 خاطرات محسن جامِ بزرگ
🔻 اسارت با درجه ملازم اول
•┈••✾❀🔹❀✾••┈•
در آن هوای دود آلود، من مثل یک چوب خشک افتاده بودم زیر پای آنها و سئوال ها و بازجویی ادامه داشت. او پرسید: تو بعنوان یک فرمانده، بگو چه اهدافی در این حمله داشتید؟
- قبلاً گفتم، من از عملیات خبر نداشتم.
- چطور خبر نداشتی؟
- به ما گفتند وقتی خط شکسته شد، شما مسئولیتی نداری. نیروهای عملیاتی با قایق می آیند و شما باید برگردی و کار شما تمام است.
- یعنی تو بعنوان یک افسر نمی دانستی گام های بعدی حمله چیه؟!
- من فرمانده نبودم. آنها اصلاً به من اهمیت نمی دادند. من یک ارتشی هستم که در سپاه پاسداران مامور بودم. من تحت امر اینها بودم. اجازه نداشتم بیش از وظیفه ام بدانم و سئوال کنم. من فقط مربی آموزش شنا و غواصی بودم، همین.
- فرمانده تان کی بود؟
- یک نفر سپاهی بنام کریم مطهری با قدی بلند!
از آنجا که کریم را به عقب برده بودند و خیالم راحت بود، اسم او را آوردم. جالب اینکه کریم هم پاسدار وظیفه بود نه سپاهی.
- من خبر ندارم. بین اسراست لابد. من نمی دانم شهید شده، زخمی شده.
دوباره پرسیدند: او سپاهی بود؟
- بله. فرمانده ها معمولاً سپاهی بودند.
او ادامه داد و من باید جواب می دادم. پرسیدند: چند تا گردان داشتید؟
گفتم: پنج گردان، چهار گردان عمل کننده و یک گردان پشتیبان.
- دروغ می گویی!
- دروغم چیه؟
و شروع کردم گردان های لشکر انصار را یکی یکی، اسم بردم. حضرت علی اکبر، حضرت علی اصغر....
- نگفتم دروغ می گویی!
اما من دروغ نگفته بودم. او بلافاصله یکی یکی گردانهای لشکر را با شماره هایشان نام برد، ۱۵۱، ۱۵۲، ۱۵۳، ۱۵۴، ۱۵۵، ۱۵۶، ۱۵۷و ۱۵۸.
خدا کمک کرد و بلافاصله بعد از اوگفتم: هر گردان، یک کد دارد و یک اسم. مثلاً ۱۵۲ حضرت علی اصغر، ۱۵۳ حضرت قاسم و ... با این توضیح هم از دروغ گویی رَستم و هم اطلاعات درست ندادم.( شماره ها با اسم ها تطبیق نداشت. هر چند در طول جنگ گردان ها کم و زیاد می شد اما بطور کلی گردان های لشکر انصار به این کد و نام بودند.)
پرسیدند: کُد لشکرتان چیه؟
اطلاعات سوخته و تقریباً بی اهمیت بود. وقتی جواب صحیح دادم، با هم صحبت کردند و سرهایشان را به نشانه تایید تکان دادند.
سئوالها داشت به جاهای باریک و خطرناک کشیده می شد. احتمال دادم خراب کاری کنم و بند را به آب بدهم! باید حال خیلی خرابم را خراب تر نشان می دادم. بیست و چهار ساعت از عملیات گذشته بود. خستگی، انتظار، تشنگی، خون ریزی، درد، فشارهای روحی اسارت، شهادت بچه ها در جلوی چشم هایم، همه و همه مرا فشار می داد. در این مدت هم به سختی و با نک و ناله جواب می دادم. بیش از این جایز نبود تحمل کنم. خودم را زدم به بی حالی. چشم هایم روی هم آمد و سر وصورتم را یک وری تر انداختم روی پتو و خودم را از هوش بردم!
شگردم گرفته بود. آنها باور کردند که از هوش رفته ام! واقعاً به اوضاع و احوالم هم می آمد که بی هوش باشم و حتی زنده نباشم. او دستور داد تا مرا از اتاق بیرون ببرند. با پتو درست مثل یک جنازه بلندم کردند و بیرون بردند. تکان نمی خوردم، سرم هم افتاده بود به پهلو و واقعاً از شدت زخم و ضعف نمی توانستم تکان بخورم.
آنها عربی حرف می زدند و من نمی فهمیدم چه می گویند. اگر لحظه ای چشمانم را باز می کردم کار خراب در خراب می شد. به خودم قبولاندم که بی هوش هستم. حس خوبی نداشتم وقتی با پتو بلندم کردند و در ماشینی گذاشتند. نمی دانستم کجایم و مرا به کجا می بردند. ماشین در مسیر تکان تکان می خورد و بالاخره جایی نگه داشت و دوباره پیاده ام کردند. من همچنان دمر افتاده بودم و صورتم روی پتو بود، ولی با یک چشم دزدکی نگاه می کردم. تصور کنید زاویه دید آدم در حالت دمر چگونه می شود. من بیشتر، پاها را می دیدم، همه چیز را نصفه نیمه می دیدم، آن هم از یک طرف یا چپ یا راست. نمی فهمیدم این صدا از کیست، این پاها مال کیست؟ ولی من باید بی هوش می ماندم، اگر آنها متوجه هوشیاری من می شدند کار سخت می شد.
مرا وارد راهرویی به عرض نیم متر کردند. راهرو شبیه کانال بود و اطراف آن با گونی های نخی پر از خاک پوشیده شده بود. آنها مرا بر پتوی تابوت، شبیه مرده ها دراز به دراز در کانال راهرو شکل یا راهرو کانال شکل می بردند و من به اصطلاح یک چشم قندی(اصطلاحی در یک بازی محلی که نفرسوار شده بر نفر بازنده در یک مرحله از بازی، با یک دست یک چشم حریف را بگیرد و اگر او در ادامه مردود می شد، دو چشم قندی می شد!) با یک زاویه بسیار محدود و تار طرف راستم را می دیدم. عراقی ها هم فقط پشت سر مرا می دیدند. نمی دانم چند قدم یا چند متر از این کانال گذشتند که وارد ساختمانی با دیوارهای سیمانی شدند.
به نظرم از قسمت همکف ساختمان هم رد شدیم و مرا به اتاقی در زیر زمین انتقال دادند که تاریک تاریک بود. گویا من در مقابل دری بودم که ب
از و بسته می شد و جیرجیر می کرد. کمی که گذشت و چشم هایم به تاریکی عادت کرد، شبح تاریک ده پانزده نفر را دیدم که همه با هم آه و ناله می کردند. ما در اتاقی به ابعاد هشت در شش زندانی بودیم. گویا دیگر نیازی به ادامه تئاتر بی هوشی نبود و حالا با خیال راحت نگاه می کردم.
•┈••✾❀🏵❀✾••┈•
🌸التماس دعا
بر خلاف همه اشخاص که موقع نماز و دعا، اگر می‌گفتی: «التماس دعا» جواب می‌شنیدی: «محتاجیم به دعا» به بعضی از بچه‌های حاضر جواب که می‌گفتی جواب‌های دیگری می‌گفتند.
یکبار به یکی گفتم: «فلانی ما را هم دعا بفرما»
فورا گفت: «شرمنده سرم شلوغه. ولی باشه، چشم. سعی خودمو می‌کنم. اگه رسیدم رو چشام!»🤣
..@mfdocohe🌸
🌸چفیه
چفیه یه بسیجی رو از دستش قاپیدن ، داد میزد : آهــــای...چفیه ام, سفره ، حوله ، لحاف ، زیرانداز ، روانداز ، دستمال ، ماسک ، کلاه ، کمربند ، جانماز ، سایه بون ، کفن ، باند زخم ، تور ماهی گیریم ...هــــمـــه رو بردن !!!😂
دارو ندارمو بردن😄😁😁😁
شادی روحشون که دار و ندارشون همون یک چفیه بود صلوات🌹
@mfdocohe🌸
کدام جنگ‌های دنیا را سراغ دارید
که زنان با عفاف و حجاب
در جنگ حاضر شده
و عاطفهٔ زنانگی و شهادت را
دَرهم آمیزند و جنگ را فتح کنند...
پ.ن: در طول جنگ تحمیلی ۱۳ هزار زن
مستقیم در جنگ حضور داشتند..!
عکاس : سیف‌الله صمدیان
#زنان
#مقاومت
#دفاع_مقدس
#حجاب_فاطمی
💠 @bank_aks
🍂
🔻 ملازم اول، غوّاص (۱۵۵)
🔸 خاطرات محسن جامِ بزرگ
🔻 اسارت با درجه ملازم اول
•┈••✾❀🔹❀✾••┈•
دقایقی گذشت و یک عراقی اسلحه به دست، کلاه به سر و با سر و رویی کاملاً پوشیده وارد شد. او ابتدا ایستاد و بعد نشست روی صندلی دم در. همین طور که نشسته بود یک چراغ والور نفتی بین پاهایش گذاشت تا گرم شود. او مثل آدمی که از سایه ی خودش هم رم می کند، تا تکان می خوردیم نوک اسلحه را می گرفت طرفمان و با غرغر عربی تهدیدمان می کرد!
در چوبی اتاق باز بود و سرمای سوزناکی وارد می شد و پای زخمی شکسته من زُق زُق می کرد. آب داخل لباس غواصی شده و علاوه بر زخم، پاهایم به شدت کرخ شده بود. از شدت درد، جانم می خواست از تنم درآید. هر چی با زبان بی زبانی و با دست به آن عراقی زبان نفهم می گفتم در را ببندد، غرغر می کرد و هر بار اسلحه اش را به تهدید طرفم می گرفت. تا صبح هزار بار مُردم و زنده شدم و این نامرد در را نبست که نبست.
با روشنی صبح می توانستم چهره هم اتاقی هایم را ببینم و بعضی را بشناسم. در نگاه اول عبداللهی از نیروهای گردان ۱۵۵ لشکر، قاسم بهرامی و مجید طاهری شعار(او بر اثر جراحات در همان جا به شهادت رسید.) را دیدم. اوایل صبح ما را از آنجا بیرون آوردند تا به جای دیگری منتقل کنند که صدای داد و هوار عراقی ها بلند شد که کیمیایی! کیمیایی! ایران! و خیلی سریع ماسک ها را زدند که یعنی ایران منطقه را شیمیایی زده است. چیزی نگذشت که ماسک ها را برداشتند و کلاه کاسکت ها نظامی را بر سر گذاشتند. گویا برای ما فیلم بازی می کردند یا اینکه شایعه ای افتاده بود! صدای توپ خانه خودی همچنان در آنجا هم شنیده می شد و ما نگرانی و ترس را در قیافه آنها می دیدیم.
آیفاهای خاکی رنگِ چادردار آمدند و سربازها، اسرای کربلای چهار را سوار کردند. همچنان من در نگاه شان بودم که به هم نشانم می دادند و ملازم غواص، ملازم غواص می کردند و خیره خیره به این افسر بی درجه و نشان زُل می زدند.
سربازها دو سه نفری مرا با همان پتو داحل آیفا انداختند. جای من کنار دیوار بغلی آیفا بود. چهره های گرفته، سر و صورت گِلی و لباس های پاره پاره دل آدم را پاره می کرد و من دوباره به یاد کاروان اسرای کربلا افتادم. آنها را از کربلا می بردند و ما را شاید به طرف کربلا. کربلای چهار کربلای غواص ها شده بود. تصور سرنوشت پیش رو برای هیچ کس قابل تصور نبود. چهره استخوانی و مظلوم مجید که تا دم در او را آوردند و همان جا شبانه تمام کرد از نظرم دور نمی شد.( من با مجید در کلاس اول راهنمایی در مدرسه فارابی همدان هم کلاس بودیم.)
آیفا که پر شد چند تا سرباز مسلح آمدند بالا و ایستادند بالای سرمان. در این لحظه افسری هم از آیفا بالا کشید، آمد بالای سر من و از سربازها پرسید: هذا ملازم؟
سربازهای عراقی که تایید کردند هذا ملازم، من هستم، جلوتر آمد. طوری که نوک پوتین اش به سرم می خورد. من از پایین به او نگاه می کردم. چهره خشن و کریه او نشان می داد که خیالاتی دارد. در یک لحظه پای راستش را بلند کرد و پنجه خشک پوتین را گذاشت روی گونه و شقیقه طرف چپ من و دوباره پرسید: هذا ملازم؟!
دوباره سربازها نَعَم نَعَم گفتند و او پنجه شیاردار پوتین را با فشار روی صورت من چرخانید و گویی تمام موهای صورتم کنده شد. دردی غرور انگیز پر شد توی تمام بدنم، ولی یادم نیست که حتی آهی کشیده باشم.
او که گورش را گم کرد، برزنت های پشت سر راننده و عقب کامیون ها انداخته شد.
•┈••✾❀🏵❀✾••┈•
🍂
🔻 ملازم اول، غوّاص (۱۵۶)
🔸 خاطرات محسن جامِ بزرگ
🔻 اسارت با درجه ملازم اول
•┈••✾❀🔹❀✾••┈•
صبح بود که ماشین ها راه افتادند و ما بعد از ظهر گرسنه و تشنه در پادگان سپاه هفتم ارتش عراق بودیم. چادر عقبی را بالا زدند و از بچه ها خواستند که بپرند پایین. سالم و زخمی سرشان نمی شد. سربازها بچه ها را مثل برگ خزان پایین ریختند. به من هم گفتند برو پایین، اما من نمی توانستم حرکت کنم. دو تا سرباز عراقی سر پتو را بلند کردند و مثل شقه گوشت گوسفند از آن بالا تقریباً پرتابم کردند. نفر پایینی گوشه پتو را به عمد نگرفت و من با تمام وزنم افتادم روی زمین و پتو. تمام دردهای عالم یک لحظه پیچید در جانم. می خواستم قبض روح شوم. احساس کردم استخوان هایم دوباره خرد شدند، اما چه کار می توانستم بکنم و چه می توانستم بگویم.
به غیر از ما تعداد دیگری اسیر هم در محوطه پادگان بودند. ما را به ستون، ایستاده و نشسته و خوابیده با فاصله های زیاد قطار کردند و خبرنگاران که همه نظامی بودند از ما فیلم و عکس می گرفتند تا این پیروزی را به مردم نشان دهند. آنها از زاویه های مختلف و حالت های مختلف از ما تصویر می گرفتند تا تعداد ما را بیشتر و بیشتر نشان دهند.( گویا تعداد کل اسرای ایران در عملیات کربلای ۴ حدود ۴۰۰ یا ۵۰۰ نفر بیشتر نبود.) سربازان مرتب اسرا را می چرخاندند و خبرنگارها فیلم و عکس می گرفتند.
من در کناری روی پتو ولو بودم و نظاره می کردم. کار نمایش که تمام شد سراغ من هم آمدند. مرا از روی پتو برداشتند و روی برانکاردی برزنتی خواباندند که پایه های هفتی شکل فلزی اش برزنت را از زمین فاصله می داد.
برانکارد را با احترام! چهارنفری بلند کردند و به گوشه دیگری از پادگان انتقال دادند. حدس می زدم نقشه ای دارند. آنها که مرا آن جور از آیفا به پایین پرتاب کردند چه طور یک باره این قدر مهربان شدند! تا مرا زمین گذاشتند مثل پشه های مزاحم یک خبرنگار فارسی زبان میکروفن بدست و با رویی خندان جلو آمد و پرسید: برادر! خودت را معرفی می کنی؟
چه قدر صدای این آدم خنده‌روی مهربان آشنا بود....! یادم آمد وقتی ایران برای اولین بار به بغداد موشک شلیک کرد و بانک مهم رافدین را هدف قرار داد، همین خبرنگار بود که در گزارش فارسی تلویزیون عراق ظاهر شد و گزارش داد و چه قدر، فحش نثار ایران و ایرانی کرد! ما آن موقع در منطقه سومار بودیم. با خودمان می گفتیم اگر گیرت بیاوریم، نامرد! و حالا من زیر گوشت کوب ( میکروفن) او بودم و باید خنده های دروغین او را تحویل می گرفتم. گفتم: محسن جام بزرگ هستم!
پرسید: درجه ی شما چیه؟
- ستوان یکم.
- نه دوباره بگو.
- ستوان یکم محسن جام بزرگ هستم.
- چرا به این حال و روز افتادید؟
- برادران مزدور عراقی این جوری کردند!( زمانی که در ایران و در جبهه ها بودیم احمد صابری به خنده و طعنه می گفت: آن طرف برادران مزدور عراقی هستند.... من هم این تعبیر ورد زبانم شده بود.)
جا خورد و گفت: درست صحبت کن، چه می گویی؟!
گفتم: برادران عراقی این جوری کردند!
نامرد ترجمه کرد: بله ایشان می گوید، همه بچه های ما کشته شدند و خوراک ماهی ها شدند!
پرسید: رفتار برادران عراقی با شما چطور بود؟ خوب بود؟
گفتم: بله. تا ما را اسیر کردند، به ما نان و آب دادند. یک لحظه مکث کردم و به طعنه گفتم: آره دادند!
دوباره گفت: خودتان را معرفی کنید.
و من برای بار سوم خودم را به خبرنگار مزدور معرفی کردم. این مصاحبه در رادیو عراق پخش شد و عکس مرا در روزنامه ها انداختند و تبلیغات به راه انداختند.(آنها در روزنامه های شان عکس مرا انداختند و تیتر زدند: فرمانده، مردان قورباغه ای اسیر شد.)
به محض اینکه مصاحبه و عکس برداری تمام شد، مرا از روی برانکارد شاهی برداشتند و گذاشتند روی پتو و روز از نو، روزی از نو!
در این مصاحبه نمایشی وقتی دوربین از روی بچه ها رد می شد و زاویه ای دیگر را می گرفت بلافاصله با لگد و شلاق می افتادند به جانشان و می زدند.
•┈••✾❀🏵❀✾••┈•
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🍂 گفتگوی سردار رشید با شهید احمد کاظمی که با تیپ نجف وارد خرمشهر شده و تماس می‌گیره.
حاج‌احمد با لهجه شیرین می‌گه که وارد شهر شده و ۶۰۰۰ نفر هم اسیر گرفته. عددی که باورش برای رشید سخته و هی می‌پرسه چند تا؟ ۶۰۰۰ تا؟ بعدشم حاج‌احمد می‌گه: «خداوند خرمشهر رو آزادش کرد.»
┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═┄
#کلیپ
#نماهنگ
#خرمشهر
هر شب با یک کلیپ دیدنی 👇
http://karkhenoor.ir
◇◇ حماسه جنوب ◇◇
🍂
🌸فرق بی سیم ها
روزی سر کلاس آموزش مخابرات فرق بی سیم «اسلسون» را با بي سيم «پی آر سی» از بچه‌ها پرسیدم.🙂
یکی از بسیجی‌های نیشابوری دستش را بلند کرد،☝️ گفت: « مو وَر گویم؟»
با خنده بهش گفتم: «وَر گو. »😄
گفت: «اسلسون اول بیق بیق مِنه، بعد فیش فیش منه. ولی پی آر سی از همو اول فیش فیش مِنه.»
کلاس آموزشی از صدای خنده بچه‌ها رفت رو هوا😂😂
@mfdocohe🌸
🌸ذکر سرکاری
شب سیزده رجب بود. حدود 2000 بسیجی لشگر ثارالله در نمازخانه لشگر جمع شده بودند.
بعد از نماز محمد حسین پشت تریبون رفت و گفت امشب شب بسیار عزیزی است و ذکری دارد که ثواب بسیار دارد و در حالت سجده باید گفته شود. تعجب کردم! همچین ذکری یادم نمی آمد! خلاصه تمام جمعیت به سجده رفتند که محمد حسین این ذکر را بگوید و بقیه تکرار کند. هر چه صبر کردیم خبری نشد. کم کم بعضی از افراد سرشان را بلند کردند و در کمال ناباوری دیدند که پشت تریبون خالی است و او یک جمعیت 2000نفری را سر کار گذاشته است.
بچه ها منفجر شدند از خنده و مسئولان به خاطر شاد کردن بچه ها به محمد حسین یک رادیو هدیه کردند!
@mfdocohe🌸
🍂
🔻 ملازم اول، غوّاص (۱۵۷)
🔸 خاطرات محسن جامِ بزرگ
🔻 اسارت با درجه ملازم اول
•┈••✾❀🔹❀✾••┈•
خبرنگارها که رفتند، فرمانده عراقی دستور داد بچه ها را جمع کردند و برای آنها حرف هایی زد و یکی یکی سئوال کرد:
- عسکری، جُندی مُکلّف؟ حَرَس خمینی؟( یعنی تو سرباز وظیفه هستی؟ تو پاسدار خمینی هستی؟)
خیلی از بچه ها نمی دانستند و سر تکان می دادند و حرف او را تایید می کردند. او که تعجب کرده بود، پرسید: یعنی کُلّهُم حَرَس خمینی؟
این ناشی‌گری بچه ها کار دستشان داد. او دستور داد این بار با تمام قوا اسرا را زیر شلاق و باتوم و لگد و فحش و سیلی و میلگرد و حتی شلاق سیم خاردار بگیرند!
فریادهای یا زهرا، یا حسین و یا مهدی، مقر نظامی عراقی ها را پر کرده بود. بعثی ها به واقع بچه ها را لت و پار کردند. فرمانده بعد از یک نوبت‌کتک سیر، از بچه ها خواست که به امام توهین کنند .... بر خمینی بگویند اما بچه ها زیر بار این شکنجه روحی نرفتند و موج سوم کتک ها بر سرشان فرود آمد. زخمی ها زخمی تر می شدند و سالم ها زخمی. شلاق ها و سیم خاردارها و نبشی های فلزی به هر جا که فکر می کنی فرود می آمد و ناله ها و فریادها در هم می آمیخت. این فریادها و ناله ها فریاد ارادت رزمنده ها به امام بود. شدت این کتک ها به قدری بود که بچه ها به هم پناه می بردند و ناگهان کومه ای از گوشت تشکیل می شد. در این شرایط به نفرات زیرین حالت خفگی دست می داد و نفرات رویی در آماج کابلها سیم خاردارها و باتوم ها بدن های شان سیاه می شد.
در همان لحظه صدایی خفیف زیر کومه انسانی شنیده شد که گفت: مرد است خمینی! گویی این جمله آیه نور بود که نازل شد. ناگهان این جمله بارها تکرار شد و عراقی ها تصور کردند که اسرا به امام توهین می کنند. زیرا لبخند و رضایت در چهره آنها پیدا بود. افسر ارشد حاضر در میدان شکنجه هم وقتی این جمله را شنید، با رضایت دستور توقف کتک را صادر کرد. این بار بچه ها را به حالت نشسته و پشت سرهم به صف کردند. پیرمردی در صف اسرا بود، فرمانده از او سئوال کرد و مترجم هم ترجمه کرد: پیرمرد! تو چرا آمدی جنگ، مگر شما ارتش نداشتید؟ آخر تو با این سن و سال وقت جنگیدنت است؟ تو باید استراحت کنی. تو وقت مردنت هست باید به فکر مردنت باشی... !
پیرمرد بسیجی جوابی نداد. نمی دانم چرا فرمانده از پیرمرد عبور کرد؟ دو سه قدم که رفت، ایستاد. این بار نگاهش به یک نوجوان حدود چهارده ساله افتاد. به او دستور داد که بلند شود. او ایستاد. از او پرسید: تو چرا آمدی جنگ؟!
او با کمال شجاعت گفت: برای دفاع از کشورم. آمده ام تا با کفار و صدام بجنگم!
رنگ فرمانده با این سخنان پرید. آنها جرئت نمی کردند اسم صدام را بدون تشریفات و القاب بیاورند و حالا یک نوجوان ایرانی که هنوز در صورتش مویی نروئیده است این چنین جسورانه جواب او را می دهد.
فرمانده عراقی به شدت خشمگین شد و گفت: آن کسی که تو از او حمایت می کنی به فکر تو و امثال تو نیست وگرنه اجازه نمی داد تو بچه که دهنت بوی شیر می دهد به جنگ بیایی. حالا آن قدر اینجا نگهت می داریم تا موهای سرت مثل دندانهایت سفید بشود!
پسر گفت: من رهبرم را دوست دارم. و سپس با کمال جرئت از فرمانده عراقی پرسید: تو رهبرت را دوست داری؟
فرمانده فوری گفت: چرا دوست دارم، سیّدی، قائد...
نوجوان دلاور به او گفت: دوست نداشته باش!
جسارت این بسیجی، فرمانده عصبانی را عصبانی تر کرد و از او خواست که ... بر خمینی بگوید.
نوجوان نگفت. او اصرار کرد. نگفت و نگفت تا فرمانده وحشی تر شد و کلت را از کمرش کشید و روی شقیقه نوجوان بسیجی گذاشت و گفت بگو: ... بر خمینی.
او نگفت. فرمانده تهدید می کرد که اگر نگوید شلیک می کند.
اما او نگفت و نگفت. فرمانده درمانده و مستاصل که شاید نمی خواست در مقابل این شیر بچه ایرانی بیش از این خوار و خفیف شود، کلت را غلاف کرد و با ناراحتی از یقه نوجوان (گویا او از نیروهای بسیجی یزد بود) گرفت و او را از زمین بلند کرد و رو به ما گرفت و با عصبانیتی توام با عجز و حتی اعتراف به مردانگی بچه های امام خمینی گفت: این ظاهراً از همه شما کوچک تر است. ولی از همه بزرگ تر است! شما به رهبرتان توهین کردید، ولی این بچه توهین نکرد...
بیچاره نفهمید که هیچ یک از اسرا با مردانگی و به زیرکی به امامشان توهین نکردند بلکه ایشان را در نفهمی دشمن ستودند.
او بسیجی را زمین گذاست و از او خواست تا چیزی از او بخواهد. نوجوان گفت: من خواسته ای ندارم!
گفت: هر چه بخواهی دستور می دهم برایت آماده کنند.
پرسید: هر چی؟
- آره، هرچی!
حالا من و امثال من تصور می کردیم که اول آزادی اش را می خواهد. بعد چه می خواهد، چه می خواهد...
گفت: یک لیوان آب!
آب! همه از خواسته او متعجب شدیم. فرمانده و عراقی ها بیشتر. شاید او خیلی تشنه بود.
در مقابل چشمان حیرت زده عراقی ها و ایرانی ها، وقتی آب را آو
ردند و او آستین هایش را بالا زد و وضو گرفت. سپس به آسمان نگاه کرد و از محل خورشید قبله را تشخیص داد و رو به قبله به نماز ایستاد. نماز دو رکعتی او آن قدر طول نکشید. فرمانده عراقی و عراقی ها و ما، حیران از ایمان این نوجوان دلاور احساس عجیبی داشتیم.( امیدوارم او زنده باشد. بعد از آن ماجرا من هرگز دیگر او را ندیدم.)
•┈••✾❀🏵❀✾••┈•
🌸حسن عراقی
عملیات بیت المقدس بود، آزاد سازی خرمشهر. حسن تک تیرانداز بود من هم تیربارچی. اولین روز سقوط شهر بود که وارد خرمشهر شدیم. تک و توک درگیری توی شهر بود. هلیکوپترهای عراقی هم که دیگر محل نیروهای خودشان را نمی دانستن، مرتب در حال گشت بودند.
حسن گفت: مجید من برم تو این سنگر ببینم چه خبره.
ربع ساعتی گذشت که دیدم، یک عراقی از در سنگر آمد بیرون، تا آمدم ببندمش به رگبار، گفت: نزن بابا، حسنم!
خودش بود، یک دست لباس نو عراقی پوشیده بود. قیافه سبزه اش هم کمک کرده بود تا بشود یک عراقی تمام عیار!
چند دقیقه بعد سر و کله یه هلیکوپتر عراقی پیدا شد, من پناه گرفتم, اما حسن ایستاد و چشم دوخت به هلیکوپتر. چند لحظه بعد یک بسته بزرگ از هلیکوپتر جلو حسن افتاد. تا هلیکوپتر چرخید هر دو بستیمش به رگبار.
هلیکوپتر که فرار کرد، رفتیم سراغ بسته. بازش کردیم، پر آب میوه خنک بود. در آن گرمای خرداد چقدر چسبید.
حسن دیگر آن لباس را بیرون نیاورد و بین بچه ها معروف شد به حسن عراقی!
@mfdocohe🌸
🌸نه به حضرت عباس
اسیر شده بود!
مأمور عراقی پرسید: اسمت چیه؟!
- عباس
اهل کجایی؟!
- بندر عباس
اسم پدرت چیه؟!
- بهش میگن حاج عباس!
کجا اسیر شدی؟!
- دشت عباس!
افسر عراقی که کم کم فهمیده بود طرف دستش انداخته و نمی خواهد
حرف بزند محکم به ساق پای او زد و گفت: دروغ می گویی!
او که خود را به مظلومیت زده بود گفت:
- نه به حضرت عباس (ع)
@mfdocohe🌸
به قول شهید آوینی:
این چنین مردانی
مأمور به تحول تاریخ هستند
و آمده‌اند تا عاشقانه
زمینه ساز ظهور باشند ...
#اللهم_عجل_لولیک_الفرج
#واجعلنا_من_انصاره_و_اعوانه
💠 @bank_aks
🍂
🔻 ملازم اول، غوّاص (۱۵۸)
🔸 خاطرات محسن جامِ بزرگ
🔻 اسارت با درجه ملازم اول
•┈••✾❀🔹❀✾••┈•
روز سوم اسارت بود. هنگام غروب ما گروه زخمی ها را از بقیه جدا و سوار اتوبوس شرکت واحدی کردند که صندلی هایش را درآورده بودند. بلافاصله پرده و پنجره ها کشیده شد. راننده نظامی اتوبوس در جای دیگری که نمی دانم کجا بود، اسرای زخمی دیگری را نیز سوار کرد. اتوبوس بیمارستانی در دو طرفش سه طبقه تختِ برانکارد داشت. روی تمام برانکاردها و کف اتوبوس به عرض، پهلو به پهلو زخمی خوابیده بود. حالا کی باور می کند به غیر از آن یک تکه نان صمون که به ما دادند، سه روز است که گرسنه و تشنه ایم. مرا خواباندند روی یکی از برانکاردها. قاسم بهرامی(از نیروهای واحد اطلاعات عملیات بود. او فکر می کرد ما سرخود به منطقه آمده ایم در حالی که گردان غواصی ما با واحد و علی آقا هماهنگ کرده بود.) موجی شده با آن پای تیر خورده علیلش جمعیت را زیر پا کرد. با هر قدمش صدای چند نفر در می آمد و لگد شده ها داد می زدند که کسی جلوی او را بگیرد، اما موج انفجار او را زودتر گرفته بود! قاسم از شدت درد فریاد می کرد و طاقتش طاق شده بود.
اتوبوس وارد شهر شده بود و هر از گاهی جلوی جاهایی که ظاهراً بیمارستان یا درمانگاه می ایستاد، اما آنجا ها از زخمی های خودشان پر بودند و جایی برای ما نبود. سرانجام بخت ما باز شد.
یک نظامی وارد اتوبوس شد. نگاهی کرد و پرسید همه زخمی ها ایرانی هستند؟ وقتی که مطمئن شد همه ایرانی هستیم به نشانه خیر مقدم به اتفاق ماموران اتوبوس، زخمی ها را زیر مشت و لگد گرفتند! تا درمان جدی آغاز شود! آنها هر کس را دم پا و دستشان بود می زدند. هنوز به وسط اتوبوس نرسیده بودند که به ذهنم آمد از بچه ها بخواهم آیت الکرسی و چهار قل را بخوانند تا از شر این سگ ها خلاص شویم. همه بچه هایی که بلد بودند شروع به زمزمه آیت الکرسی کردند. در همین لحظه یکی از عراقی ها پایش را بالا آورد تا یکی از بچه ها را بزند، اما پایش به خطا رفت و محکم خورد به میله یکی از برانکاردها و ناله اش درآمد! زخمی و غیر زخمی حالی شان نبود، می زدند و فحش می دادند، فحش می دادند و می زدند.
برخلاف تصور ما، آنجا هم جایی برای ما نداشت تا اینکه اتوبوس دوباره در جایی دیگر ایستاد. بیمارستانی در بصره با عکس بزرگی از صدام بر سر در آن. ما زمان را نمی فهمیدیم و نمی دانستیم، ولی زبانِ هم را می دانستیم! ناله ها و ذکرها و یا حسین ها لحظه ای قطع نمی شد و به ما قوت قلب می داد. بعد از چند ساعت حضور، بوی خاک و خون در فضای اتوبوس پیچیده بود.
دو مامور نظامی سلاح به دست دم در ایستاده و مراقب بودند که کسی دست از پا خطا نکند! اما کی حال داشت یا اصلاً می توانست دست از پا خطا کند.
در این سفر، همه چیز تاریک بود، داخل اتوبوس، چهره ماموران عراقی، حتی اگر روزنه ای از پرده باز می شد، به روی تاریکی باز می شد. من هم که همه چیز را در اتوبوس نصفه در نصفه می دیدم.
ماشین ایستاده و معلوم بود که قرار است ما را ببرند پایین. در ماشین که باز شد، هوای خنک و پاکی وزید داخل و تازه متوجه بوی تعفن موجود شدیم. ابتدا زخمی های وسط اتوبوس را با توپ و تشر و دعوا بردند پایین. گروه بعدی ما بودیم که روی طبقات برانکاردی بیمارستان سیارمان انتظار می کشیدیم.
دو نفر مرا گرفتند و بردند داخل بیمارستان. بعد از گذشت مدتی با قیچی لباس های غواصی و نظامی مان را پاره کردند تا به مداوا بپردازند
•┈••✾❀🏵❀✾••┈•
🍂
🔻 ملازم اول، غوّاص (۱۵۹)
🔸 خاطرات محسن جامِ بزرگ
🔻 اسارت با درجه ملازم اول
•┈••✾❀🔹❀✾••┈•
نوبت من که شد، کسی با لباس سفید جلو آمد. قیچی را از قسمت ساق پا انداخت و شلوار غواصی را تا کمر قیچی کرد. قسمت بالا تنه را هم پاره کرد تا بتواند به راحتی آن را از تنم بکند( زمانی که لباس غواصی ام را پاره می کردند، یاد دوران آموزشی در سد گتوند افتادم. چه قدر به بچه ها سفارش می کردم مواظب لباس ها باشید: ما در تحریم هستیم اینها را از دلالان خارجی به قیمت های گزاف می خرند...). او که لباس غواصی را پاره کرد و رفت و مضّمّدی(پرستار) بالای سرم آمد. او مرد پرستاری حدود ۴۵ ساله، ریز اندام و لاغر و استخوانی بود. از من پرسید: انت ملازم؟
- بله.
- اَتفهَم العربیه؟
- لا!
- انگلیزی؟
- لا
- ترکی؟
- قلیل!
و جالب اینکه من عربی بلد نبودم، اما تک و توک داشتم عربی جواب می دادم. او هم دست و پا شکسته چیزهایی بلد بود و من هم کمی کُردی از دوران سربازی در کردستان بلد بودم. شمال همدان هم که همه ترک زبان اند، بنابراین کردی و ترکی را، آن هم ناقص، با هم قاطی می کردم و جواب می دادم. خندید و گفت: من ترکی می پرسم، تو کردی جواب می دهی، کردی می پرسم، ترکی جواب می دهی! این اولین لبخند من در اسارت بود. فکر کردم می توانم به او اعتماد کنم. به او گفتم که من هم امدادگری بلدم. پرسید: مثلاً چی بلد؟
- پانسمان ِ زخم، تزریقات....
او از اینکه با من حرف می زد خوشحال بود. من هم احساس خوبی داشتم. او به من امیدواری داد و گفت: خوب می شوی ان شاءالله.
من هم از او تشکر کردم.
پرستار در حال درآوردن بقیه لباسهایم بود که چشمم افتاد به پرویز شریفی که داشت به من لبخند می زد. او شانزده سال بیشتر نداشت و بدنش پر از ترکش بود. سرم را به علامت اینکه نمی شناسمش برگرداندم و او هم متوجه شد. عکس بزرگ صدام در چند جای راهرو در چشم ها فرو می رفت!
در سالن بیمارستان کیپ تا کیپ زخمی خوابانده بودند. هنوز لبخند پرویز در چشمهایم بود که با پاره کردن لباسها، بوی بسیار بد ادرارِ مانده و جذب شده در لباسهای زیر و زخم ها حال خودم را هم خراب کرد چه برسد به این پرستار بیچاره. او ماسکی به صورتش زد تا بتواند کارش را شروع کند. مانده بودم با یک زیرپوش و شورت که به شدت بدبو و خیس بودند.
من دمر روی پتو افتاده بودم. پرستار ملحفه ای روی من انداخت و با پنبه و الکل زخم های پیرامون زخم را ضد عفونی کرد. من به هیچ وجه نمی توانستم خودم برگردم و به پشت بخوابم. پای راست من از زیر لگن شکسته بود و با کوچکترین تکانی آه و ناله ام در می آمد. اگر می خواستم برگردم دو نفر باید زیر کتف و پاهایم را می گرفتند. با این وجود آه از نهادم برمی آمد و اگر منع ام نمی کردند، گریه می کردم. جای گلوله ها و ترکش ها که ضد عفونی شد، بلندم کردند و روی برانکارد چرخ داری گذاشتند و برای پانسمان از راهرو به اتاق پانسمان بردند.
پرستارها در حین حرکت با هم صحبت می کردند و من از حرف هایشان چندان چیزی نمی فهمیدم. فقط از الکل مالی ها و درد و سوزش های ناشی از آن چیزهایی دستگیرم شد. تیر از لگن عبور و به ران اصابت کرده و آنجا گیر کرده بود. استخوان ران و کتف راست هم بر اثر تیر تیربار شکسته و سراسر پای راستم نیز از پایین تا بالا پر از ترکش های ریز و درشت بود.
برانکارد چرخ دار را که هُل می دادند، این عبارت روی دیوار کنار در، در ذهنم ماند: قاعه الملازم الایرانی، سالن افسران ایرانی.
نگران شدم. لابد در این سالن به غیر از من افسران دیگری هم بودند. اگر آنها از درجه و یگان من بپرسند، حتماً لو خواهم رفت، اما چه کاری از دستم بر می آمد. در این فکرها بودم که دیدم داخل اتاق هستم.
•┈••✾❀🏵❀✾••┈•
🌸مامان
عملیات کربلای پنج در شملچه بشدت مجروح شدم بنحوی که پای چپم سوراخ شد و هر دو استخوان آن شکسته بود.
بچه ها به سختی به عقب منتقل ام کردند.
در ماهشهر خانم پرستار مشغول پانسمان ، گازی را بتادینی کرد و با پنس از یک طرف زخم وارد و از طرف دیگر خارج کرد.
درد زیادی احساس کردم و گفتم مامان !
خانم پرستار که تا آن موقع از بچه ها یا زهرا (س) ، یا مهدی(عج) و... شنیده بود با تعجب دست از کار کشید و گفت
بله!!!
گفتم درد داره،
پرسید بچه کجائی
من ساده گفتم تهران .
گفت پس بگو.
فهمیدم خراب کردم
@mfdocohe🌸
🌸اخوی عطر بزن
شب جمعه بود
بچه ها جمع شده بودند تو سنگر برای دعای کمیل
چراغارو خاموش کردند
مجلس حال و هوای خاصی گرفته بود هر کسی
زیر لب زمزمه می کرد و اشک میریخت
یه دفعه اومد گفت اخوی بفرما
عطر بزن ...ثواب داره
- اخه الان وقتشه؟
بزن اخوی ..بو بد میدی ..امام زمان نمیاد تو مجلسمونا
بزن به صورتت کلی هم ثواب داره
بعد دعا که چراغا رو روشن کردند
صورت همه سیاه بود
تو عطر جوهر ریخته بود...
بچه‌ها هم یه جشن پتو حسابی براش گرفتند
@mfdocohe🌸