🍂 🔻 #اینجا_صدایی_نیست 7⃣6⃣ خاطرات رضا پور عطا از کانال بیرون آمدم و شروع به دویدن کردم. از سه نفر اولی که عبور کردم یکی شان تیر خورده بود و روی زمین افتاده بود. اما هنوز تلاش می‌کرد خودش را به سختی جلو بکشاند. یک لحظه داغی تیری را احساس کردم که به پایم خورد. مجبور شدم پیش یکی از مجروحان دراز بکشم. بلافاصله بلند شدم و دوباره شروع به دویدن کردم. فضای مابین دو کانال، تپه ای بود. باید در حین دویدن جا عوض می کردم تا هدف قرار نگیرم. بعد از طی مسافت ۳۰۰ متر توانستم خودم را به کانال اول برسانم و توی آن بپرم بچه ها با دیدن من جان دوباره ای گرفتند. تیری که به پایم خورده بود فقط گوشت آن را بلند کرده بود. همه صورتم در برخورد با سیم خاردارها پاره پاره شده بود. شکمم هم به علت برخورد با مین والمرا سوراخ سوراخ بود. یعنی تقریبا از همه جای بدنم خون بیرون می زد. همه لباس هایم قرمز و ارغوانی شده بود. بی توجه به شرایط بدنی‌ام، نیروهای داخل کانال را از نظر گذراندم و آماری گرفتم. متوجه شدم که ای داد بی‌داد، چقدر نیرو در همدیگر وول می خورند. تقریبا صد نفری می‌شدند. زخمی و موجی و سالم. همگی سراسیمه و مضطرب دور همدیگر چرخ می زدند. در عمرم چنین صحنه وحشتناکی ندیده بودم. بچه های امیدیه و پایگاه پنجم شکاری و بهبهان قاطی هم بودند. به محض دیدن من، به سمتم آمدند و شروع به ناله و زاری کردند. آنها دیگر مرا می شناختند. به آنها قول دادم از آنجا نجاتشان دهم. ولوله‌ای بین بچه های امیدیه و بهبهان برپا شد. بهبهانی ها زیر بار نمی رفتند. آنها می گفتند ما فرمانده خودمان را می خواهیم. بچه های امیدیه به آنها تشر می زدند که بابا.... پورعطا فرمانده گردان انشراح امیدیه است. اما آنها زیر بار نمی‌رفتند و با شک و تردید به همدیگر نگاه می کردند. بحث و بگو مگوی پر هیاهویی در گرفت. بالاخره بعضی هاشان پذیرفتند که تحت فرماندهی من قرار بگیرند. بعضی های دیگر هم لجاجت کردند و زیر بار نرفتند. بدون توجه به اختلافی که بین آنها افتاده بود سعی کردم مأموریتم را انجام دهم. به همین دلیل شروع به ساماندهی نیروها کردم. زخمی ها را یک طرف و نیروهای سالم را هم یک طرف قرار دادم. یکی یکی نیروها را از توی کانال بالا فرستادم. خیلی شدید خسته و بی خواب بودم. آخرین نفری را که بالا بردم و خیالم راحت شد، نفسی تازه کردم و لحظه ای استراحت کردم. نگاهی به فضای خالی تونل انداختم. غیر از چند مجروح که نمی توانستند حرکت کنند، همه رفته بودند. دیگر از ولوله و هیاهوی چند لحظه پیش خبری نبود. باید سریع تر از کانال خارج می شدم و به نیروهای پناه گرفته در پشت تپه ها ملحق می شدم. به خدا توکل کردم و به سرعت از پله بالا رفتم و به سمت تپه ها شروع به دویدن کردم. از دو طرف شلیک می شد. یعنی از پشت سر، تیربارچی در حال درو کردن بچه ها بود و از روبه رو هم کمین های دشمن برگشته بودند و به سمت ما شلیک می کردند. بدجوری قیچی شده بودیم. کوچک ترین حرکت نسنجیده بچه هایی که در پشت تپه ها پناه گرفته بودند، مساوی بود با شهادت و یا زخمی شدن آنها. نفس زنان پشت یکی از تپه ها پناه گرفتم و در اندیشه راهکار مناسبی برای گریز از مهلکه جهنمی شدم. ناگهان توجه‌ام به قیافه آشنای یکی از نیروها جلب شد. احساس کردم او را جای مهمی دیده ام. کمی آن طرف تر از تپه ها سه تا از نیروهای امیدیه که صبح موفق به فرار شده بودند روی زمین افتاده بودند و ناله می کردند. تیر خورده بودند و خون زیادی ازشان رفته بود. نزدیک تر رفتم و به چهره هاشان نگاه کردم و شناختم شان. سید مهدی موسوی، سید نورالله موسى امین الله طهماسبی، سه تاشان در کنار هم پشت تپه افتاده بودند و حال بدی داشت. وجب به وجب تپه ها در هجوم گلوله ها قرار گرفته بود. صدای چپ و لجی کمانه کردن تیرها وحشت عجیبی در دل بچه ها انداخته بود. هر دم آخ و ناله‌ای به آسمان بلند می شد که آخ..... تیر خوردم. چند تا از بچه ها که روحیه بهتری داشتند به سمت زخمی ها دویدند و آنها را به پشت تپه ها کشیدند. همه توجه من به سه نفری بود که پهلوی هم افتاده بودند و بی تابی می کردند. بالای سرشان رفتم و با آنها حرف زدم. خودشان را باخته بودند. باید به آنها روحیه می دادم. گفتم بچه ها نگران نباشید. همراه باشید

🍂 🔻 #اینجا_صدایی_نیست 8⃣6⃣ خاطرات رضا پور عطا  در آن شرایط سعی کردم با استفاده از کلمات امیدوارکننده به بچه ها روحیه بدهم. تشنگی لبهاشان را خشکانده بود. التماس کنان درخواست آب می کردند. یاد تشنگی حسین و اصحابش افتادم. نیم نگاهی به ستیغ کلافه کننده خورشید انداختم و نام حسین را بر زبان جاری کردم. سپس دستم را به زانو گرفتم و برای یافتن قطره آبی به هر سو نگریستم. مثل دیوانه ها خودم را سرزنش می کردم و با خودم حرف میزدم.... خدایا در این برهوت ما به کی پناه ببریم.. بچه ها همین جوری دارن تلف می شن. بار دیگر قیافه کسی که پشت تپه پناه گرفته بود توجهم را جلب کرد. حافظه ام را به کار انداختم. می دانستم این آدم با بقیه فرق می کند. فکر کردم از گروهان خودم است اما نه، انگار جای دیگری او را دیده بودم. یادم آمد که او را قبلا توی تیپ دیدم. ذهنم را متوجه اتاق فرماندهی کردم. ناگهان شناختمش. به سمتش رفتم و گفتم: ببخشید... شما برادر محمدپور نیستی؟ او که انگار مرا شناخته بود، پرسید: تو پورعطایی؟ با این جمله فهمیدم درست تشخیص دادم. گفتم خدا را شکر، بالاخره معاون محور را پیدا کردم... اولین سؤالی که به ذهنم رسید و از او پرسیدم این بود که برادر محمدپور، موقعی که گروهان من رسید به جاده شنی، دستور رسید که برگردید عقب، این دستور رد شما فرستادید؟ گفت. خیر دستور من نبودا خیالم راحت شد. چون ترسیدم تمرد فرماندهی کرده باشم. محمدپور مسئول محور ما بود. یعنی گردان های بهبهان زیر نظر او عمل می کردند. نگاهی به اطراف انداخت. بعد آرام سرش را آورد کنار گوشم و گفت: آقا رضا لطفا منو معرفی نکن، با تعجب پرسیدم: برای چی گفت: اگه ما اسیر بشیم و بفهمن که من مسئول محورم، دمار از روزگارمون در میارن. محمدپور سپاهی بود. بقیه نیروها همه بسیجی بودند. فکر اسارت او را مضطرب کرده بود. شاید هم حق داشت. چون از جلو و عقب قیچی شده بودیم. تقریبا هیچ شانس نجاتی نداشتیم. گفتم: برادر محمدپور، شما مسئول محور هستین و من مطیع امر شما. با صدایی آرام گفت: فقط مواظب باش کسی منو نشناسه... خودمون با همدیگه هماهنگ عمل می کنیم. گفتم: خب حالا برنامه چیه؟ گفت: تو چی میگی؟ گفتم: یه تعداد از بچه ها نظرشون اسیر شدنه... یه تعداد هم که خسته شدن تعدادی هم که از تشنگی له له می زنن.. تحمل خیلی ها تمام شده.... هوا خیلی گرم و دم کرده است. تعدادی هم توی کانال موندن و قصد دارن پرچم سفید بلند کنن. محمدپور گفت: آره متوجه صدای بلندگوهاشون شدم که بیایین اسیر بشین... ولی نظر من اینه که اسیر نشیم بمونیم و مقاومت کنیم... تا راهی پیدا بشه. او را رها کردم و خطاب به نیروهایی که اصرار داشتند اسیر شوند گفتم: اسارت در کار نیست... تا مرز شهادت مقاومت می کنیم. از اینکه مسئولیت تصمیم گیری از روی شانه من برداشته شد نفس راحتی کشیدم. سپس سعی کردم تنگاتنگ محمدپور حرکت کنم و دستورات او را انجام دهم. محمدپور صدایم کرد و گفت چیزی به شب نمونده، اگه بتونیم تا اون موقع دوام بیاریم، می تونیم فرار کنیم ، از بچه ها ساعت را پرسیدم. حدود ۱۱ یا ۱۲ ظهر بود. باید پنج، شش ساعت تحمل می کردیم. نه آبی... نه غذایی..... نه امکاناتی هیچ چیز نبود همراه باشید

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹 🌹🌹 🌹 #ابتکار_بچه_های_تخریب_تیپ_سیدالشهداء_علیه_السلام #عمیات_والفجر_2 مرداد ماه 1362 #ارتفاعات_حاج_عمران با ابتکار شهید نوریان برای مقابله با پاتک نیروهای کماندویی دشمن بر روی ارتفاعات #لاستیک_های_انفجاری آماده شد و با انتقال آن به ارتفاعات درگیر منطقه در شیارها و مسیرهای حمله ی دشمن رها گردید و تلفات سنگینی از دشمن گرفت. تصور کنید لاستیک مسلح شده تراکتور با دهها کیلو مواد منفجره وقتی بالای سر نیروهای دشمن منفجر میشود چه حجم از انفجار و چه صدای مهیبی در کوهستان ایجاد میکند @alvaresinchannel

🌸نادر، ، کتری سیاه و چای اعلاء هوا بسیار سرد و برف همه مسیر را فرا گرفته بود. نیمه های شب بود و خستگی راه و گرمای درون اتوبوس سبب شده بود همه برادران به خواب عمیقی فرو روند، برادر نادر از این فرصت استفاده کرده و در اندیشه درست کردن چای افتاد، به یکباره جرقه ای در ذهن او روشن شد، بدون اینکه کسی متوجه بشود، بساط چای خود را به عقب اتوبوس برده و ضمن روشن کردن چراغ والر نفتی و گذاشتن کتری سیاه خود اقدام به دم کردن چای دراتوبوس نمود. جاده مملو از برف بود و چاله چوله و تکان های زیاد اتوبوس که ممکن بود هر اتفاقی را شکل دهد ولی نادر کاری به این حواشی نداشت و اصل برای او تهیه چای اعلاء بود که سرانجام بعد از دقایقی آماده کرد. نادر در حالی که یک شیشه مربایی که رزمندگان از آن برای نوشیدن چای استفاده می کردند را پر از چای داغ کرده بود، برای رفع خستگی راننده و خوشحال نمودن وی به طرف ابتدای اتوبوس به راه افتاد. در ذهن نادر این عمل باید از جانب راننده با دست مریزاد و آفرین گفتن روبرو می شد. لیوان چای را به دست راننده داد، راننده‌ی متعجب ولی خوشحالی از چای داغ در آن شرایط، در حالی که لیوان را از او گرفته و به دهان نزدیک می کرد، بعد از تشکر از نادر گفت: پسرم ، من که جایی توقف نکردم، رستورانی هم که بین راه نبود، آب جوشی هم درمسیر من ندیدم، بگو ببینم چگونه چایی درست کردی؟؟ نادر هم که منتظر همچین سوالی بود، ذوق زده، سینه را جلو داد و با خوشحالی گفت: عقب اتوبوس چراغ والر نفتی روشن کردم، آب جوش آمد و چای دم کردم. حالا نوش جانت بخور دوباره برایت لیوان را پر می کنم تا خستگی از تنت بیرون برود. برای همه اتوبوس هم چای هست نگران نباش. راننده وحشت زده و با ترس پا روی ترمز گذاشت و لحظاتی بعد اتوبوس در جاده مملو از برف در کناری متوقف شد و هراسان و عصبانی رو به نادر کرد و گفت: با چی درست کردی؟ نادر با ترس و لرز گفت: با والر نفتی در بوفه عقب اتوبوس!!! راننده امان نداد شروع به داد و فریاد کرد. همه بچه ها از خواب بیدار شده بودند و....، راننده می گفت: آخه تو فکر نکردی اتوبوس ممکنه آتش بگیره، آخه جاده پر از دست انداز و برفی که هر لحظه ماشین به طرفی غلطیده و تکان های شدید داشته به هر حال با وساطت بچه ها که دیگر خواب از چشم‌شان پریده بود غائله ختم به خیر شد و راننده مجدداً به سمت کردستان به راه افتاد. @mfdocohe🌸

🌸 از تو خیلی قوی‌ترم! یک بار دو نفر از بچه‌ها بر سر کولی گرفتن از سرباز عراقی شرط‌بندی کردند. در همین وقت سرباز مذکور وارد آشپزخانه شد و آن برادر از وی پرسید: تو قوی‌تری یا من؟ سرباز عراقی بادی به غبغب انداخت و خندید و گفت: البته من، تو با این بدن ضعیف و لاغر مُردنی و تغذیه کم، اصلاً زوری نداری و من از تو خیلی قوی‌ترم! برادر بسیجی به وی گفت: اگر راست می‌گویی که زورت زیاد است، دو دور مرا دور آشپزخانه بچرخان، بعد هم من تو را می‌چرخانم تا ببینم زور چه کسی بیشتر است. سرباز عراقی با نگاهی مردد، کمی درباره این پیشنهاد فکر کرد و سپس پذیرفت که او را پشت خود سوار کند و دور آشپزخانه بگرداند نوبت به برادر بسیجی که رسید، او به ظاهر قدری تلاش کرد و سپس گفت که متأسفانه نمی‌تواند آن هیکل گنده را بچرخاند! @mfdocohe🌸

‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ 🍂 🔻 #اینجا_صدایی_نیست 9⃣6⃣ خاطرات رضا پور عطا بچه ها زخمی بودند و خون زیادی ازشان رفته بود. بعضی ها هم بریده بودند و اصرار داشتند خودشان را اسير کنند. برگشتم پیش محمدپور و رضع نیروها را به او گفتم آهی کشید و در فکر فرو رفت. سپس با حالتی برافروخته گفت: آقارضا، اگه یه نفر اسیر بشه، بقیه به دنبالش راه می افتن. گفتم: پس میگی چیکار کنیم؟ گفت: هر کسی رو که میخواد اسیر بشه بفرستش توی کانال تا از بقیه بچه ها دور بشه. پرسیدم یعنی به همین راحتی بذاریم اسیر بشن؟ گفت: چاره ای نیست... اونی که روحیش رو از دست داده نمیشه کاریش کرد. فقط یادت باشه از طریق کانال پرچم سفید بزنه و خودشو اسیر کنه. هر لحظه صدای بلندگوهای عراقی ها نزدیک تر می شد و بچه ها را تحریک می کرد. در آن شرایط برزخ گونه، فقط ایمان و اعتقاد بود که انسان را استوار نگه می‌داشت. یعنی به چشم سر دیدم که عیار بچه ها چطور دارد رقم می خورد. شک و تردید مثل خوره به جان بچه های ناتوان و کم ایمان افتاده بود و پاهای آنها را سست می کرد. نق و نوقها بلند شد که ما می خوایم اسیر بشیم. محمدپور به من اشاره داد که بچه های ترسیده را شناسایی کن و به سمتی دیگر ببر. طولی نکشید که با توکل به خدا و تدبیر فرماندهی، نبض نیروها را در دست گرفتم و تقریبا مکر و حیله دشمن را در نطفه خفه کردیم. با جدا شدن تعداد کمی از نیروها، آرامش به بچه ها بازگشت. همان چند تا هم که می خواستند اسیر شوند با سرزنش بقیه مواجه شدند و شرمنده به نیروها ملحق شدند. نیروهای عراقی وقتی از اسارت بچه ها ناامید شدند یک نفر را با پرچم سفید از طریق کانال جلو فرستادند تا به بچه ها جرئت دهد خودشان را اسير کنند. محمدپور با مشاهده عراقی پرچم به دست، خطاب به من دستور داد: رضا امونش نده بزنش! نگاهی از روی تعجب به محمدپور انداختم و گفتم: پرچم سفید دستشه گفت: من بهت دستور میدم بزنش. نمی توانستم از دستور مافوق سرپیچی کنم، اسلحه را بالا آوردم و یک گلوله خرجش کردم. روی زمین افتاد. طولی نکشید که ما را بستند به خمپاره ۶۰. همان سیاره هایی که بدون سر و صدا آسمان را روی سر آدم خراب می کند. تلفاتمان هر لحظه بیشتر شد. هیچ پناه و مفری غیر از تپه های نه چندان بلند رملی نداشتیم به ناگاه نگاهم به سیدمهدی طباطبایی و سید نورالله و امین الله طهماسبی افتاد که همچنان در طلب جرعه ای آب لب هایشان را به هم می مالاند. به سمتشان رفتم. از شدت تشنگی پرپر می زدند. جویای بچه های آغاجاری شدم. سیدمهدی دست بی رمقش را به سمت برهوت دشت کشید و گفت: محمود جوکار و صادق نورالدین تا همین الان اینجا بودن، اما رفتن که راهی برای فرار پیدا کنن. نگاهی به موقعیت دشت انداختم و ابرو در هم کشیدم. می دانستم تلاششان بی فایده است و به دست عراقی ها کشته و یا اسیر می شوند. سید مهدی کمی لبان تناسه بسته اش را به هم مالید و گفت: رضا خیلی تشنمه... جیگرم داره می سوزه آب بهمون برسون. آن دو تا هم وضع بهتر از او نداشتند. وضع امین الله طهماسبی خیلی وخیم بود. گلوله آر.پی.جی توی کمرش منفجر شده بود. خیلی در هم و ناراحت شدم. به سید مهدی خیلی علاقه داشتم. با حالتی مستأصل و درمانده گفتم: سید مهدی می بینی که تا چشم کار می کنه بیابون برهوته... نمیدونم از کجا باید آب گیر بیارم. شدت تشنگی گیج و منگشان کرده بود. مثل ماهی هایی که از آب بیرون افتاده باشند، لبهای ترک خورده شان را باز و بسته می کردند. یاد آن نصف روز عاشورا و تشنگی امام و یارانش افتادم. از جا بلند شدم و دربدر به دنبال جرعه‌ای آب، به هر سو سرک کشیدم. قمقمه هایی را که از شهدا روی زمین افتاده بود بر می داشتم و تکان می دادم. همه قمقمه ها پر از خالی بود. احساساتم غليان کرد. دریغ از جرعه ای آب. لحظه ای ایستادم و رو به آسمان فریاد کشیدم: یا "حسین تشنه لبان" و دیگر توی حال خودم نبودم. می دانستم دارم دنبال چیزی می گردم که پیدا کردنش محاله. با این حال تصمیم گرفتم جستجویم را تا کانال ادامه دهم. همراه باشید ⏪

‍ ‍ 🍂 🔻 #اینجا_صدایی_نیست 0⃣7⃣ رضا پور عطا کاش می توانستم فقط لبهاشان را نم دار کنم. یاد حضرت عباس و شرمندگی اش افتادم. ناخودآگاه فریاد کشیدم یا عباس.. من هم مثل تو خجالت می کشم پیش بچه ها برگردم. آخه با چه رویی بگم آب پیدا نکردم. اونها هم مثل اهل حرم تشنه ن. اشک مثل چشمه از چشمام سرازیر شد. زیر لب گفتم: بازم بچه های امام سرپناهی به نام خیمه داشتن اما این بچه ها زیر ستیغ جهنمی آفتاب دارن ذوب میشن. رسیدم به کانال. از پله ها پایین رفتم و لابه لای قمقمه های افتاده در کانال، شروع به گشتن کردم. از آنهایی که هنوز به هوش بودند پرسیدم: بچه ها تو قمقمه کی آب هست؟... تو رو خدا یه کم آب به من بدید؟ همه نگاه ها بهت زده به حرکات جنون آمیز من دوخته شد. هیچ کس حتی توان حرف زدن نداشت. نگاهی به پیکر بی جان بچه ها و سکوت کانال انداختم و فریاد کشیدم: چراکسی جواب نمیده؟ ناگهان صدای کم فروغ یکی از بچه ها در گوشم پیچید که اشاره به سمتی از کانال داد. مسیر اشاره را نگاه کردم. تعدادی قمقمه روی زمین افتاده بود. سراسیمه به سمت آنها دویدم و خودم را روی آنها انداختم و یکی یکی تکانشان دادم صدای شب شب آب را شنیدم. لبخندی زدم و شروع به جمع آوری ته مانده آب قمقمه ها کردم. بالاخره توانستم از توی حدود بیست، سی قمقمه کمی آب جمع کنم. خوشحال به سمت بچه ها شروع به دویدن کردم. وقتی به آنها رسیدم لحظات آخر را می گذراندند. بالای سر سیدمهدی نفس زنان زانو زدم و قمقمه را به لبان او چسباندم و گفتم: سید بخور.... از خوردن امتناع کرد. آرام دستم را کنار زد و گفت: بده به سیدنورالله.. قمقمه را سمت سیدنورالله چرخاندم اما او هم دستم را کنار زد و گفت: بده به امین الله.... خزیدم بالای سر امین الله گفتم: بیا آب بخورا به سختی گفت: آقارضابده به سیدمهدی.. اون کوچیکتره. هیچ کدامشان حاضر نشدند اول آب بخورند. بغض گلویم را گرفت. فریاد کشیدم بابا آب آوردم... پس چرا نمی خورین؟ نگاه معصوم و منتظرشان همچنان به آسمان دوخته شده بود. گویی در عالم نبودند و چیز دیگری مشاهده می کردند. دوباره خزیدم سمت سیدمهدی و التماس کنان گفتم: سید..... تو رو خدا بخور تا سید نورالله هم بخورد. صدایی ازش در امد. فقط دستم را کنار زد. قمقمه را چرخاندم سمت سید نورالله، دیدم با لبخندی برلب تمام کرده. برگشتم به سیدمهدی اعتراض کنم، او هم تمام کرده بود نگاهم را به سمت امین الله طهماسبی کشاندم... او هم آرام با لبانی تشنه به خواب رفته بود. قمقمه را به زمین کوبیدم و با صدایی بلند فریاد زدم: یا حسین فریادم مثل رعد و برقی در فضا طنین انداز شد. همه نگاه های خسته در یک لحظه به سمت صحنه شهادت این سه رزمنده کشانده شد. . . 🔅🔅🔅 ..... نسیم آرام باد از دورهای دشت می وزید. بچه ها بالای سر استخوان شهدا ایستاده بودند و خیره به آنها زل زده بودند. نگاهی به تپه ها و موقعیت منطقه انداختم و با اطمینان گفتم: این سه دسته استخوان مربوط به سیدمهدی، سید نورالله و امین الله طهماسبیه. تعجب را در چهره بچه ها دیدم. بغض گلویم را فرو خوردم و گفتم: بچه ها.. اینا تشنه شهید شدن. صدای زوزه باد می آمد. علی جوکار به اتفاق دو نفر دیگر از بچه ها مشغول خاکهای اطراف شدند. خیلی زود یکی از پلاک ها نمایان شد. وقتی با دفتر آمار مطابقت دادند، نام سید محمد طباطبایی در فضا طنین انداز شد. صدای خنده و صلوات دشت را پر کرد. بچه ها تقریبا به تشخیص و شناسایی من ایمان آورده بودند. بچه های تفحص، احساس شاد و خوبی داشتند. شهدا یکی پس از دیگری نمایان می شدند. یکی از بچه های تفحص گفت: آقا رضا دمت گرم... خدا خیرت بده.... میدونی چقدر خانواده رو از انتظار در آوردی؟ نگاهی به دورترهای میدان انداختم و گفتم: تازه این ها این طرف کانالن.. صحنه اصلی باید اون سمت کانال باشه. همگی با تعجب پرسیدند: مگه بازم هست؟ بدون اینکه حرفی بزنم در مسیر جاده ای که از ده سال پیش در ذهنم نقش بسته بود حرکت کردم. همراه باشید ⏪

ای خوش آهنگترین صوت هَزاران ، تو بخند 《✍️متکی به خدا هستیم و با اتکال به خدا ازهیچ ابرقدرتی ترسی نداریم و ما مثل امام حسین (ع) در جنگ وارد شویم و مثل حسین (ع) باید به شهادت برسیم و تا آنجایی در خاک عراق پیش می‌ رویم که خواسته‌ هایمان را بگیریم و هرگز زیر بار ذلت نخواهیم رفت. هیهات من الذله. ✍️》 ۱۵ مرداد ۱۳۶۶ سالروز شهادت به مسلخ رفته ی عشق شهید عید قربان حاج محسن دینشعاری معاون تخریب لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) که زمانیکه قرار بود برای بار دوم به سفر حج مشرف شود ، به خاطر مسئولیت‌هایی که در جبهه داشت از تشرف به حج منصرف شد اما در همان سال در روز پانزدهم مردادماه سال ۱۳۶۶ در قربانگاه سردشت (عملیات نصر۷) اسماعیل‌وار جان خویش را در حین خنثی‌سازی مین والمری فدای معبود ساخت و نام خویش را برای همیشه در قلب تاریخ زنده نگه داشت. نثار روح مطهرش صلوات https://t.me/zekre_salavat

🌸پدرصلواتی یک روز در منطقه داشتیم والیبال بازی می‌کردیم. پاسور من برادری بود که مثل بعضی‌ها او را «پدر صلواتی» صدا می‌زدند. وقتی چند بار درست پاس نداد، برگشتم و گفتم: «پدر صلواتی دفعه آخرت باشد که اینطور پاس می‌دی و الاّ هرچه از دهنم در بیاد، بهت می‌گم». فرمانده گردان تخریب پشت سرم ایستاده بود. بازی که تمام شد، دستش را گذاشت روی شانه‌ام و گفت: «آفرین خیلی خوشم آمد» او نمی‌دانست که همه به آن بنده خدا می‌گویند «پدر صلواتی». تصور می‌کرد من از روی توجه و با کنترل زبان او را به این نام صدا زده‌ام. این شد که مرا با خودش برد به گردان تخریب. آنقدر خوشحال بودم که نگو و نپرس. چیزی نگذشته بود که عملیات خیبر شروع شد. برای تخریب پل «القرنه» وارد عمل شدیم که به اسارت نیروهای بعثی درآمدم. یک پدر صلواتی گفتن هفت سال کار دستمان داد و ما را برد و آورد! @mfdocohe🌸