+توی باغ خانم دنبال پروانه میگردم.

_برو بیرون سراغ پروانه هایت تو هیچ وقت چیزی نخواهی شد.

آنچه هنوز تلخ ترین پوزخند مرا بر می انگیزد چـــــــــــــیزی شدن از دیدگاه آنهاست آنها که می خواهـنــد ما را در قالبهای فلزی خود جای بدهند. آنهـــــــــــا با اعداد کوچک به ما حمله می کنند. آنــــها با صفر مطلقشان به جنگ با عمـــــــیق ترین و جاذب ترین رؤیاها می آیند.

ابرِد قلبی.

باید همواره از باورهایمان غبار زدایی کنیم تا زانوهایمان سست نشود.

گاهی خطاهای ریز باورسوز میشود آرام آرام و به تدریج.

یجا دیگه اش هم میگه:

از آنچه به تدریج رخ میدهد بترس؛

فاصـله های تدریجی لرزشهـــــــای تدریجی سستی های تدریجی شـــدن های تدریجی

این تدریجیها صدای پای ارتداد است و بریدن از حق.

دخترم بیا راجبش چای بخوریم.