زمانِ حال چیز خنده دارى است؛ اصولا نمى‌تواند وجود داشته باشد. به مجرد اینکه از آن آگاه مى‌شویم، سپرى مى‌شود و دیگر حال نیست. این طورى ما مدام در گذشته زندگى به سر مى‌بریم، حتى هنگامى که در حال رویاپردازى درباره‌ى آینده هستیم.
اگر به چنان سطحی از بینش صحیح برسیم که حرف درست را از دهان هر کوچکی، بپذیریم و غلط را از قول هر بزرگی که باشد، نپذیریم، ما در آستانه مسحِ روح الهی هستیم...
