انسان های آینده، همیشه بیشتر قدر گذشته را می‌دانند. این را حداقل خودمان هم در گذر زمان تجربه کرده‌ایم. ما اگر بنشینیم و بنویسیم چه بر سر زندگیمان گذشت، اتفاق‌های خوب را می‌گذاریم یک سمت و اتفاق‌های بد را سمت دیگر. آخر سر هم از همه‌ی این‌ها، برآیند می‌گیریم. و به نتیجه‌ای میرسیم. معمولا هم دوست داریم که همیشه به سمت خوب شدن برویم. حالا فرض را بگذاریم که این خوب و بد یک سری آرمان باشد. آرمان فکری. آرمان‌هایی که تا پای جان اگر پایش ایستادیم، حس رضایت از زندگی داریم. تاریخ پر است از این آدم‌هایی که وقتی زندگیشان را ورق میزنیم، تحسینشان می‌کنیم. ما امروز و تمام روزهایی که فکر می‌کنیم به پایان رسیده‌ایم، باید طوری تصمیم بگیریم، که بدانیم روزی توسط آدم‌های آینده مطالعه می‌شویم. و هیچ کدام از ما با پایان داستانی که شخصیت اصلی خودکشی می‌کند، زندگی را از نو نساخته‌ایم. بنظر من، انقلاب اسلامی هم از آن آرمان‌هاست. دوربینمان را بیاوریم بالاتر. جهان‌مان را وسیع‌تر کنیم. و این آرمان را از چشم آدم‌های دیگر بررسی کنیم. انصافا که نگاه بهتری دارند درموردش. به چشم من اما، انقلاب اسلامی هنوز هم آنقدر سبز هست، که پایانش را انسان‌های قهرمانی چون ما رقم بزنند. امروز بیشتر از آنکه برای خود ما مهم باشد، برای آدم‌های آینده که تاریخ را ورق می‌زنند، حائز اهمیت است. #میم_نوشت #انتخابات_۱۴۰۳ #ایران_قوی @mim_nevesht74