من را در آغوش بگیر و سرم را روی شانه‌ات بگذار مگر آدمی چند جان دارد که در فراق بسوزاندش ...

-

دو سال است از این دوره به آن دوره دنبال آموختن نوشتنم. سه چهار ماه است لابه‌لای کلمات بیهقی درگیرم. یک ماه است ارنست همینگوی می‌خوانم و مدت‌هاست دل‌تنگم ... همیشه دوست داشتم نقاشی بلد باشم. می‌توانستم مداد یا قلمو دستم بگیرم و ظریفانه ریز بشوم توی ترسیم جزئیاتت. مثلاً می‌توانستم بروم توی چشم‌هایت. زندگی کنم لابه‌لای رگ‌های خونی توی‌شان. یا بشینم یک کنج از مژه‌هایت، دست بگذارم زیر چانه‌ام و زل بزنم به قهوه‌ی چشمانت. نقش چشمت را قاب می‌کردم روی دیوار اتاقم و محوشان می‌شدم؛ شاید هرروز، هر لحظه و هر دقیقه، غرق می‌شدم در یکی از جزئیات صورت و چشم‌هایت. من مدت‌هاست دل‌تنگم. نقاشی هم بلد نیستم و غمم عمیق‌تر می‌شود وقتی که، قاب چشم‌هایت را هم، ندارم . . . #مئآب

*نقاشی را خانم ریحانه گلشناس صاحب کانال سکوت برای محبوب‌ش کشیده است ...

* دو قاب دیگر از این هنرنمایی؛

-

همیشه از بعضی سلبریتی‌ها و کارهای مزخرف‌شون می‌گیم اما جا داره به معدود افراد این قشر که هم اصلات دارند و همه حرفه‌ای هستند توی کارشون اشاره کرد؛

خانم پردیس احمدیه حقیقتا یک بازیگر فوق‌العاده هستند که بازی‌ خوبشون توی فیلم نوبت لی‌لی و پوست شیر مشخصه و البته اصلات هم دارند؛

*بدون شرح . . .

مواجه با "از دست دادن‌ها" خیلی عجیبه ، میزان سوگ و غم اون دوره یک طرف و دلهره‌ای که بعدش بجا میمونه از تکرار شدن اون اتفاق یک طرف