همایش بین‌المللی ابوالفضل بیهقی، مورخ نامدارایرانی، مؤلف کتاب ارزشمند «تاریخ بیهقی» و پدر نثر فارسی از طرف مؤسسه پژوهشی میراث مکتوب در روز اول آبان‌ماه 1404 برگزار گردید. پیام ویدئویی دکتر سیف‌الله ملاجان، استاد تاریخ دانشگاه ملی تاجیکستان در این همایش پخش گردید که با 3500 بازدید و پخش در فیسبوک، بیشترین بازدید را در بین دیگر سخنرانان این همایش بدست آورده است. دکتر سیف‌الله ملاجان پس از برگزاری و انعکاس جهانی همایش، مطلبی را در روزنامه جمهوریت، روزنامه رسمی جمهوری تاجیکستان منتشر کرد. ایشان در پیامی اظهار داشتند شایسته است ما تاجیکان نیز همزمان با برادران ایرانی، یک روزی را برای بیهقی اختصاص دهیم. Ҳамоиши байналмилалии Абулфазли Байҳақӣ, таърихнигори номвари Эронӣ ва муаллифи китоби гаронбаҳои «Таърихи Байҳақӣ», ва падари насри форсӣ, аз ҷониби Муассисаи пажӯҳишии Мероси Мактуб, рӯзи якуми моҳи обони соли 1404 (23-октиябри 2025) баргузор гардид. Паёми видеоии доктор Сайфуллоҳ Муллоҷон, устоди таърих дар Донишгоҳи Миллии Тоҷикистон, дар ин ҳамоиш пахш шуд. Ин паём дар шабакаи «Фейсбук» 3500 боздид ба даст оварда, аз миёни суханрониҳои дигар бештарин тамошобинро соҳиб гардид. Пас аз баргузорӣ ва бозтоб ёфтани ҷаҳонии ҳамоиш, доктор Сайфуллоҳ Муллоҷон мақолае дар рӯзномаи «Ҷумҳурият», рӯзномаи расмии Ҷумҳурии Тоҷикистон, нашр намуд. Ӯ дар паёме изҳор дошт, ки шоиста аст мо тоҷикон низ, ҳамзамон бо бародарони Эронӣ, рӯзе махсусро ба номи Байҳақӣ бахшем. Ва акнун матни пурраи мақолаи доктор Сайфуллоҳ Муллоҷонро, ки дар рӯзномаи «Ҷумҳурият» рӯзи 31 октябри соли 2025 нашр шудааст, ба шумо азизон пешкаш менамоям. Сирилик дар зер⬇️ و اینک مطلب دکتر سیف‌الله ملاجان در روزنامه جمهوریت در روز 31 اکتبر 2025 را خدمت شما عزیزان پیشکش میکنم. «بیهقی، تاجیک و تاجیک‌‌شناس» شایسته است که باید روزی را به نام او اختصاص دهیم. طبق تقویم خورشیدی نیاکان ما، روز نخست آبان، برابر با ۲۳ اکتبر هم‌زمان می‌شود، چند سالی است که در جمهوری اسلامی ایران این روز به عنوان «روز بیهقی» شناخته شده و به افتخار این نویسنده و مورخ بزرگ و کتاب ماندگارش «تاریخ بیهقی» مراسم‌هایی برگزار می‌گردد و هم‌زبانان ما یاد و کارنامه این فرزند برجسته سرزمین آریایی را گرامی می‌دارند. ما با ایرانیان چند جشن داریم که همزمان برگزار می‌شوند: از جشن‌های ملی همچون نوروز، تیرگان، مهرگان و سده و از جشن‌های دینی، عید قربان و رمضان. و نیز شخصیت‌های بزرگ تاریخی مانند کوروش، رودکی، فردوسی، ابن سینا، مولانا و حافظ نیز غالباً همزمان گرامی داشته می‌شوند و ارج می‌نهیم. هشت سال پیش، دانشمندان مشهور ایران، محمدجعفر یاحقی، مهدی سعیدی و علوی مقدّم به مسئولان کشور پیشنهاد کردند که به منظور «فرصت دادن برای اندیشیدن و شناساندن بیشتر نثر فارسی و جایگاه ابوالفضل بیهقی به عنوان یکی از بزرگان ادبیات فارسی»، روزی در کشور به نام این فرزند نامدار اختصاص یابد. به همین ترتیب، پس از بررسی‌ها و ارائه دلایل مختلف، روز نخست آبان، به عنوان روز بیهقی تعیین شد. هر سال در شهر سبزوار، که زادگاه بیهقی محسوب می‌شود، همایش علمی برگزار و در سراسر ایران از آثار بیهقی و نثر دلپذیر و تاریخ ماندگار او یاد می‌کنند. به اندیشه من، ما تاجیکان نیز حق داریم به ابوالفضل بیهقی افتخار کنیم و به او بالیدن داشته باشیم. چند دلیل که جایگاه بیهقی را نزد ما تاجیکان ممتاز کرده، عبارت است از: نخست: بیهقی کتابی ارزشمند در زمینه تاریخ گذشته سرزمین خراسان تألیف کرده و از نخستین مورخانی است که بارها واژه مقدس «تاجیک» را در اثر خود ذکر نموده و مردم ایرانی‌تبار خراسان، ایران و ماوراءالنهر را تاجیک نامیده است. بیهقی بارها از عبارت‌های «لشکر و تاجیکان (تازیکان)»، «اهل سلاح و تازیکان»، «ترکان و تازیکان» استفاده می‌کند که نشان‌دهنده همزیستی دو عنصر (ترک و تاجیک) در دربار غزنویان است، که نه تنها از نظر چهره، بلکه از نظر حرفه، پیشه و فرهنگ زندگی با هم تفاوت داشتند. چنانکه می‌گوید: «بیابان ایشان را پدر و مادر است، همچنان که ما را شهرها». دوم: بیهقی در جای دیگری صراحتاً اعلام کرده است که «من تاجیکم». علامه باباجان غفوروف نیز در کتاب «تاجیکان» به این ویژگی اثر بیهقی و اخبار جالب و نادر او اشاره کرده است. بیهقی وقتی از نبرد سرنوشت‌ساز دنداناقان در سال ۱۰۴۰ که به حکومت غزنویان در خراسان پایان داد، یاد می‌کند، می‌نویسد: «من و امثال من تاجیکان خود نمی‌دانستیم که در جهان کجاییم و چه می‌کنیم». سپس از فرار کردن کرد و ترک و عرب و هندو از میدان جنگ سخن می‌گوید و می‌نویسد: «تنها غلامان تاجیک با امیر نیک ایستادند و جنگ سخت کردند و از حد گذشتند».

اگر بیهقی از لشکریان تاجیک سخن می‌گوید، تنها وفاداری و فداکاری آنان را بیان می‌کند و تأکید می‌کند که تاجیکان همواره نقش مدافع را ایفا کرده‌اند، زیرا جنگ و جدال ویرانگر است، طبیعت تاجیک آبادگر است. سوم: دلیل دیگر، وطن‌دوستی و میهن‌پرستی بیهقی است و ارزیابی درست او از دولت غزنویان. بیهقی شیوه دولت‌داری و آداب و رسوم دولت غزنویان را نیز تاجیکی می‌دانسته و از ماجراهای جالب پرده برمی‌دارد. او از نخستین ساعت‌های به قدرت رسیدن سلجوقیان و وضعیت دربارشان گزارش داده و می‌نویسد: «نوری در دربار نبود و گروهی اوباش با هم بودند و نظم و ترتیبی وجود نداشت». قاضی سعید، تاجیک، به حضور سلطان طغرل آمد و شکایت کرد: «سخن ستم‌دیدگان را بشنو و نگذار بی‌عدالتی شود. لشکر ستم کنند که بدی شما باشد». طغرل در پاسخ گفت: «پذیرفتم، آنچه گفتی انجام دهم. و ما مردم تازه‌وارد و غریبیم و رسوم تازیکان را نمی‌دانیم». چهارم: نکته‌ای که بر عظمت و جایگاه بیهقی در عرصه فرهنگ و ادب تاجیک دلالت می‌کند، هنر بی‌نظیر نویسندگی اوست که از سوی پژوهشگران جهان به رسمیت شناخته شده است. اگر بیشتر مورخان تاجیک تا بیهقی آثار خود را به عربی نگاشته‌اند (مانند طبری، نرشخی، اوتبی)، این نویسنده برجسته تاریخ‌نامه خود را به زبان مادری خود نوشته است. خدمت این فرزانه آن بود که توان و جلال و جمال زبان فارسی را در برابر محیط ادب و دانش حکمی منعکس کرد و با نگارش «دیبای خسروانی» ثابت ساخت که زبان فارسی از عربی کم ندارد و با فارسی می‌توان هر اثری در ادب و علم و سیاست را با فصاحت و بلاغت کامل تألیف کرد. پنجم: نکته‌ای که نباید از آن غافل شد، بحث‌ها و ادعاهای برخی نمایندگان ملت‌هاست که با بی‌شرمی میراث مردم ما را به خود نسبت داده و به نام خود ثبت می‌کنند. حتی به تازگی، در پاسخ به ادعاهای بی‌شرمانه روشنفکران یک ملت گفته شد که «فلانی به چه زبانی اثر نوشته است»، پاسخ داده شد: «در آن زمان‌ها زبان معمول، فارسی بود و همه باید به این زبان اثر می‌نوشتند». با وجود اهمیت بالای اثر بیهقی در تاریخ‌نگاری ملی تاجیک، تا زمان استقلال، توجه چندانی به این اثر نمی‌شد. در دوران استقلال، «تاریخ بیهقی» با مقدمه و شرح و توضیح مفصل منتشر شد، متن کامل آن از طریق رادیو «فرهنگ» ضبط و بارها پخش گردید، که اقدام بزرگی در راستای گرامیداشت فرهنگ و زبان ملی است. این اثر بهترین نمونه زبان ما در قرن یازدهم میلادی به شمار می‌رود و زبان‌شناسان نثر بیهقی را منحصر به فرد می‌دانند و «سبک بیهقی» می‌نامند. بنابراین، در شرایط تقویت پایه‌های دولت‌داری کشور و استقلال سیاسی تاجیکستان و با هدف تربیت نسل دوران استقلال در روحیه وطن‌دوستی، اختصاص یک روز به بیهقی به عنوان روز مورخان یا گرامیداشت تاریخ و فرهنگ تاریخی تاجیک، خدمت شایسته‌ای به امروز و فردای کشور خواهد بود. سیف‌الله ملاجان، دکترای علوم تاریخی، استاد دانشگاه ملی تاجیکستان روزنامه «جمهوریت»، شماره ۲۱۱، ۳۱/۱۰/۲۰۲۵ متن سیریلیک مقاله: БАЙҲАҚИИ ТОҶИК ВА ТОҶИКШИНОС Месазад, ки рўзеро барои ў дошта бошем Бино ба тақвими хуршедии ниёгони мо, рӯзи якуми обон ба 23 октябр рост меояд. Чанд сол аст, ки дар Ҷумҳурии Исломии Эрон ин рӯз ҳамчун Рӯзи Байҳақӣ эътироф шуда, ба ифтихори ин адибу муаррихи бузург, китоби мондагораш - «Таърихи Байҳақӣ» ҳамоишҳо баргузор мешаваду бародарони ҳамзабони мо ёду корномаи ин фарзанди баруманди қаламрави Ориёро гиромӣ медоранд. Мову эрониён чанд ҷашн дорем, ки ҳамзамон таҷлил мекунем: аз ҷашнҳои миллӣ Наврӯзу Тиргон, Меҳргону Сада ва аз ҷашнҳои динӣ иди Қурбону Рамазон. Шахсиятҳои бузурги таърихӣ, назири Курушу Рӯдакиву Фирдавсиву Сино ва Мавлонову Ҳофизро низ ғолибан, ҳамзамон гиромӣ медорему арҷ мегузорем. Ҳашт сол муқаддам донишмандони машҳури Эрон Муҳаммадҷаъфари Ёҳақӣ, Маҳдии Саидӣ ва Алавии Муқаддам ба масъулони кишвари худ пешниҳод карданд, ки ба хотири «фурсат додан ба андешидану шиносондани бештари насри форсӣ ва ҷойгоҳи Абулфазли Байҳақӣ ба унвони яке аз бузургони адабиёти форсӣ» рӯзеро дар кишвар ба номи ин фарзанди номвар номгузорӣ кунанд. Ҳамин тавр, пас аз радду бадали афкору овардани далоиле чанд, якуми обонро, ки рӯзҳои оғозини ба фаъолият шуруъ кардани мактабу донишгоҳҳои Эрон аст, ҳамчун рӯзи Байҳақӣ муқаррар фармуданд. Ҳар сол дар шаҳри Сабзавор, ки зодгоҳи Байҳақӣ дониста мешавад, ҳамоиши илмӣ баргузор шуда, дар саросари Эрон аз осори Байҳақӣ ва насри дилпазиру таърихи мондагори вай ёдоварӣ мекунанд

Ба андешаи банда, мо – тоҷикон ҳам ҳаққи ифтихор кардану болидан ба Абулфазли Байҳақиро дорем. Чанд далеле, ки ҷойгоҳи Байҳақиро дар назди мо тоҷикон мумтоз гардонда, бад-ин қарор аст: Нахуст ин, ки Байҳақӣ китобе арзишманд дар заминаи таърихи гузаштаи сарзамини Хуросон таълиф карда, аз аввалин муаррихонест, ки вожаи барои мо мубораку муқаддаси “тоҷик”-ро дар асари худ борҳо зикр карда, мардумони эронитабори Хуросону Эрону Варорўдро тоҷик номидааст. Байҳақӣ борҳо ба вожаву ифодаҳои “лашкар ва тоҷикон” (тозикон), “аҳли силоҳу тозикон”, “туркону тозикон”-ро истифода мебарад, ки ҳикоят аз ҳамзистии ду унсур (турку тоҷик) дар даргоҳи Ғазнавиён аст, ки на танҳо аз рӯйи чеҳра, балки аз нигоҳи касбу пеша то фарҳанги зисту зиндагонӣ миёни эшон тафовут аст. Чунончӣ мегӯяд «биёбон эшонро падару модар аст, чунонки моро шаҳрҳо». Дувум, Байҳақӣ дар як ҷой бо сароҳат эълом кардааст, ки ман тоҷикам. Аллома Бобоҷон Ғафуров низ дар китоби «Тоҷикон» ба ин имтиёзи асари Байҳақӣ ва ахбори ҷолибу нодири ӯ ишора кардааст. Байҳақӣ вақте аз набарди сарнавиштсози Дандонақон дар соли 1040, ки ба ҳукумати Ғазнавиён дар Хуросон хотима дод, ёдоварӣ мекунад, менависад: «Ману монанди ман тозикон худ намедонистем, ки дар ҷаҳон куҷоем ва чун меравад». Сипас аз майдони ҷангро фирор кардани курду турку арабу ҳинду сухан ба миён оварда, менависад, ки «танҳо ғуломони тозикон бо амир нек биистоданду ҷанги сахт карданд аз ҳадд гузашта». Байҳақӣ агар аз лашкариёни тоҷик сухан ронад, танҳо ҳадиси садоқату фидокории ононро мегўяд ва таъкид мекунад, ки тоҷикон ҳамвора дар нақши дифоъгар зоҳир шудаанд, зеро ҷангу ҷадал вайронгару нобудсоз аст, табиати тоҷик ободгарист. Савум, далеле ки бар ватандӯстиву меҳанпарастии Байҳақист, арзёбии дурусти ӯ аз давлати Ғазнавиён аст. Байҳақӣ шеваи давлатдорӣ ва одобу русуми давлати Ғазнавиёнро низ тоҷикӣ дониста, аз моҷарои аҷибе парда бармедорад. Ӯ аз нахустин соатҳои ба қудрат расидани Салҷуқиён ва ҳолати дарбори онон гузориш дода, менависад: «Надошт нуре боргоҳ ва муште авбош дар ҳам шуда буданду тартибе на». Қозӣ Соид ном тоҷик ба ҳузури султони Туғрал омада, лаб ба шиква кушода мегӯяд: «Сухани ситамрасидагону дармондагон бишнаву яла макун. Лашкар ситам кунанд, ки бедодӣ шум бошад». Туғрал дар ҷавоб гуфт: «Пазируфтам, ки бад-он чӣ гуфтӣ, кор кунам. Ва мо мардумони нав ва ғарибем, расмҳои тозикон надонем». Чорумин нуктае, ки бар азамату ҷойгоҳи рафеъи Байҳақӣ дар сарои муаззами фарҳангу адаби тоҷик далолат мекунад, ҳунари беназири нависандагии вай аст, ки аз ҷониби пажўҳишгарони олам эътироф шудааст. Агар бештари муаррихони тоҷик то Байҳақӣ осори худро ба арабӣ нигоранд (чун Табарӣ, Наршахӣ, Утбӣ), ин адиби номвари мо таърихномаи хешро бо забони модарияш нигошт. Хидмати ин фарзонаи даврон он буд, ки ў тавону имкону ҷамолу ҷалоли забони форсиро дар баробари муҳити адабу дониши ҳикмати айём ойинадорӣ карда, бо иншои «дебои хусравонӣ» собит сохт, ки забони форсӣ аз арабӣ камӣ надорад ва бо форсӣ метавон ҳар асареро дар боби адабу илму сиёсат бо фасоҳату балоғати тамом таълиф кард. Панҷумин нуктае ки набояд аз он ғафлат варзем, баҳсҳу даъвоҳои намояндагони баъзе халқҳост, ки дар ниҳояти бешармӣ мероси халқи моро азхуд карда, онро ба номи худ сабт мекунанд. Ҳатто ба наздикӣ вақте дар посух ба иддаоҳои бешармонаи зиёиёни як миллат гуфта шуд, ки фулонӣ бо кадом забон асар навиштааст, ҷавоб доданд, ки «дар он давраҳо забони маъмул забони форсӣ буд ва ҳама бояд ба ин забон асар менавиштанд». Бо вуҷуди аҳамияти волои асари Байҳақӣ дар таърихнигории миллии тоҷик, ба ин асар то замони истиқлол чандон аҳамият дода намешуд. Дар замони истиқлол «Таърихи Байҳақӣ» бо муқаддимаву шарҳу тавзеҳи муфассал ба нашр расида, матни комили он тариқи радиои “Фарҳанг” сабт гардида, борҳо садо дод, ки иқдоми бузург дар ростои гиромидошти фарҳангу забони миллист. Ин асар беҳтарин намунаи забони мо дар қарни XI-и милодӣ ба шумор омада, забоншиносон насри Байҳақиро мунҳасир ба фард ва «сабки Байҳақӣ» меноманд.

Аз ин рӯ, дар шароити таҳкими пояҳои давлатдории кишвар ва истиқлоли сиёсии Тоҷикистон ва бо мақсади дар руҳияи ватандӯстӣ тарбият кардани насли замони истиқлол, дар тақвими расмии кишвар ихтисос додани як рӯз ба Байҳақӣ ҳамчун рӯзи муаррихон ё гиромидошти таърих ё фарҳанги таърихофаринии тоҷик хидмати шоиста барои имрӯз ва фардои кишвар хоҳад буд. Сайфуллоҳи МУЛЛОҶОН, доктори илмҳои таърих, профессори Донишгоҳи миллии Тоҷикистон рӯзномаи "Ҷумҳурият", № 211. 31.10.2025.

📚 آیین افتتاح کتابخانهٔ دکتر سیّدحسین میرمجلسی برای مشاهدهٔ زندهٔ این مراسم در زمان مقرر (پنجشنبه 22 آبان 1404؛ ساعت 9 تا 11:30)، از لینک زیر استفاده کنید: B2n.ir/miraslive #آیین_افتتاح #کتابخانه #میرمجلسی #پخش_زنده

ثبت منشور کورش در یونسکو به عنوان نخستین نماد مکتوب حقوق بشر در تاریخ ۱۵ آبان‌ماه ۱۴۰۴، در چهل‌وسومین کنفرانس عمومی یونسکو در سمرقند، منشور حقوق بشر کورش به عنوان «نخستین نماد مکتوب بشری از اصول آزادی، عدالت و مدارا» از سوی اعضا تأیید و تصویب شد. این قطعنامه که به پیشنهاد مشترک ایران و تاجیکستان ارائه شده بود، موفق به کسب رأی موافق کشورهای عضو شد. مؤسسهٔ پژوهشی میراث مکتوب،ثبت این افتخار بزرگ را به همه دوستداران فرهنگ و تمدن ایران تبریک می‌گوید. #منشور_کورش #یونسکو #میراث_مکتوب #حقوق_بشر #نخستین_نماد_مکتوب #تمدن_ایرانی #فرهنگ_ایران #ایران #تاجیکستان #ثبت_بین‌المللی @mirasmaktoob .

واقعاً انسان وقتی‌که تأمل می‌کند ایران را چیز غریبی می‌بیند! واقعاً انسان وقتی‌که تأمل می‌کند ایران را چیز غریبی می‌بیند یا اینکه این مطالب بنظر کسی که ممالک عالم را دیده و اسم حقوق بشر شنیده غریب می‌آید. ایرانیان دو قسمت هستند: مقتدران که عبارتند از دیوانیان از شاه و وزیر و اتباع تا فراش و کدخدا و پاکار و کسانی که اسم منصبی در سر دارند از سپهسالار گرفته تا ادنی توپچی و سرباز و خوانین ایلات و دهات تا ادنی نوکر ایشان و ملاها و مجتهدین و کسان ایشان تا ادنی نوکرشان. اینها حقوق و حدود و احكام و قانون و ترتیب نمی‌دانند و هر یک نسبت بتمام رعایا و زیردستان، خود را معبود مطلق و مالک و مختار مطلق و آزاد در هر فعل می‌دانند و هر یک همه‌چیزِ زیردستِ خود را ملک مطلق خود می‌شمارند. قسم دیگر رعایا و زارعين و کسبه و اصنافند. این بیچارگان هم حقوق و حدود و احکام و قوانینی در عالم ندانسته، خودشان را با هرچه دارند ملک مطلق زبردستان دانسته، خود را مکلف می‌دانند که دائماً در زحمت بوده دلخواه مقتدران را مهیا دارند. قومی آزاد مطلق از هر جهت و قومی محبوس و مملوک مطلق از هر جهت. (سیاح، 1356: 2/261) مأخذ: سیاح، حمید. 1356. خاطرات حاج‌سیاح یا دورهٔ خوف و وحشت (چاپ دوم). به تصحیح سیف‌الله گلکار. تهران: انتشارات امیرکبیر. @mirasmaktoob [صدرالواعظین سیدجمال اصفهانی]: بدبختی مردم ایران در این است که قانون دربارۀ دولتمندان و صاحبان مقام‌های بزرگ و فقیران و بی‌پناهان یکسان اجرا نمی‌شود. (یغمایی، 1357: 43) مأخذ: یغمایی، اقبال. 1357. شهید راه آزادی، سیدجمال واعظ اصفهانی. تهران: انتشارات توس. @mirasmaktoob فیلسوفی می‌گوید «قانون مانند تارهای عنکبوت است، زنبور درشت از آن می‌گذرد و آن را پاره می‌کند ولی مگسِ ضعیف اسیر شده و محبوس و معدوم می‌گردد.» مأخذ: روزنامه کوشش. شماره 114. سال چهارم. 27 جمادی‌الاول 1345 مطابق با 11 آذرماه 1305 – 3 دسامبر 1926. @mirasmaktoob .

مقامات برجستهٔ دولتی در ایران از امتیازاتی برخوردارند که آدم‌های فقیر و بیچاره ندارند! مقامات برجستهٔ دولتی از امتیازاتی برخوردارند که آدم‌های فقیر و بیچاره ندارند. برای مثال هیچ خدمتکاری نمی‌تواند علیه اربابش شکایت کند، هیچ تاجری نمی‌تواند پول خود را تا زمانی که مقام برجسته به او پس ندهد مطالبه کند. البته این موضوع بیش از آنکه به قانون ربط داشته باشد یک مسئلهٔ تاریخی است و مقامات برجسته دولتی در طول تاریخ از امتیازات خاصی برخوردار بوده‌اند وگرنه قانون اسلام برای جزئی‌ترین مسائل نیز راه حل دارد و از کوچکترین ظلم ظالمی نمی‌گذرد و بین اقشار جامعه تمایزی قائل نمی‌شود. تمایزی که بین رعایای ایران رواج دارد نتیجهٔ حکومت‌های خودکامه است و تا زمانی که چنین حکومت‌هایی بر سریر قدرت باشند چنین تبعیض‌هایی هم وجود خواهد داشت. (وارینگ، 1397: 105) مأخذ: وارینگ، ادوارد اسکات. 1397. سفر به شیراز و دیگر شهرهای جنوبی. ترجمهٔ عبدالرضا کَلْمُرزی و رضا صالحیان کوشک قاضی. تهران: نامک. @mirasmaktoob . ناصرالدین‌شاه: «نباید کسی از بزرگتر از خود شکایت کند.» (سیاح، 1356: 112) مأخذ: سیاح، حمید. 1356. خاطرات حاج‌سیاح یا دورهٔ خوف و وحشت (چاپ دوم). به تصحیح سیف‌الله گلکار. تهران: انتشارات امیرکبیر. @mirasmaktoob .

مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب با همکاری اداره کل کتابخانه‌های عمومی استان گیلان برگزار می‌کنند: ▪️آیین افتتاح کتابخانۀ دکتر سیدحسین میرمجلسی واقف ۳۰ هزار جلد کتاب به کتابخانۀ مرکزی رشت باحضور: 🔸محمدرضا شفیعی کدکنی، استاد ممتاز دانشگاه تهران 🔸نصرالله پورجوادی، عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان و ادب فارسی 🔸حمیدرضا نمازی، عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران 🔸احمد مسجد جامعی، قائم‌مقام رئیس مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی 🔸حسین معصومی همدانی، عضو هیئت علمی مؤسسۀ پژوهشی حکمت و فلسفه 🔸اصغر دادبه، مدیر گروه ادبیات مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی 🔸اکبر ایرانی، ناظر موقوفه و مدیرعامل مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب 📺 به همراه پخش فیلم مستند «میرِ مجلسِ اُنس» از زندگی فرهنگی ایشان پنجشنبه 22 آبان 1404؛ ساعت 9 تا 11:30 مکان: رشت، خیابان حافظ، تالار کتابخانۀ مرکزی، جنب باغ محتشم برای مشاهدهٔ زندهٔ این مراسم در زمان مقرر (پنجشنبه 22 آبان 1404؛ ساعت 9 تا 11:30)، از لینک زیر استفاده کنید: http://B2n.ir/miraslive #آیین_افتتاح #کتابخانه #میرمجلسی #پخش_زنده

حضور آثار و منشورات مؤسسهٔ پژوهشی میراث مکتوب در نمایشگاه بین‌المللی کتاب شارجه 🗓️ ۱۴ تا ۲۵ آبان ۱۴۰۴ 📍شارجه، امارات متحده عربی 🌐https://www.sibf.com/en/home #میراث_مکتوب #نمایشگاه_کتاب_شارجه #SharjahBookFair #کتاب #فرهنگ_ایرانی #نسخه_خطی

نگاهی گذرا به تصحیح جدید از دیوان قطران تبریزی ✍️ جمشید علیزاده قطران تبریزی از مشاهیر سرایندگان ایرانی در قرن پنجم و مقدّم شعرای پارسی‌گوی آذربایجان است. دیوان او به لحاظ اشتمال بر اشارات و نکات باریک و منحصربه‌فرد دربارۀ تاریخ اجتماعی شمال‌غرب ایران، و نیز احتوای آن بر اطّلاعات مفید جغرافیایی و ادبی و زبانی، از اهمیّت بسزایی برخوردار است. فقدان یک تصحیح متقن و علمی از دیوان او همواره مانع بزرگی بر سر راه پژوهندگان شعر وی بود که با تصحیح استاد دکتر محمود عابدی و همکاران ایشان، گرهِ بخش عظیمی از این موانع و مشکلات گشوده می‌شود. این تصحیح علمی و انتقادی از دیوان قطران را باید دستاوردی جدید در حوزۀ قطران‌پژوهی و تصحیح متون دانست. نگاه اجمالی به این پژوهش و تصحیح عالمانه و ارزشمند نشان می‌دهد که بسیاری از بایسته‌های یک تصحیح انتقادی در آن رعایت شده‌است. امّا این کار، همانند بسیاری از تحقیقات علمی و ادبی، در مقدّمه، تعلیقات و مباحث نسخه‌شناختی، نیازمند اصلاح و تکمیل است. مأخذ: دوشمارۀ ۷۴-۷۵ دوفصلنامۀ آینۀ میراث (دورۀ سوم، سال اول، شمارۀ اول و دوم [پیاپی: ۷۴-۷۵]، بهار ـ تابستان و پاییز ـ زمستان ۱۴۰۳) @mirasmaktoob .