🔰 بمناسبت سالروز نزول سوره هل أتی و داستان اطعام اهل بیت(ع) ❤️ شرط بهره مندی از شفاعت اهل بیت (ع) 🔸در روایتی نقل شده که موسای کلیم (ع) در دامنه کوه به دنبال گوسفندانش می‌رفت که یکی از گوسفندان فرار کرد. هرچه حضرت دنبال او رفتند، باز آن گوسفند می‌دوید. بالأخره بعد از مدتی دوندگی و خستگی، آن گوسفند را گرفتند. بعد او را نوازش کردند و فرمودند ممکن است گرگ تو را بدرد، من برای تو دنبالت می‌دوم، تو چرا از دست من فرار می‌کنی؟ نقل این است که خدای متعال پس از این ماجرا به حضرت موسی (ع) فرمود من تو را به خاطر همین صفتت به پیغمبری برگزیدم. 🔹چنین کسی امام و شفیع می‌شود؛ کسی که از سر محبت الهی «عَلى‏ حُبِّهِ» در این دنیا به مسکین و یتیم و اسیر اطعام می‌کند، «یطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‏ حُبِّهِ مِسْكیناً وَ یتیماً وَ أَسیراً»، حاضر است در همه عوالم در محبت خدا همه سختیها را تحمل کند تا ابرار را به منزل برساند. کسی که از شکم گرسنه نمی‌گذرد، از قلبهای محتاج می‌گذرد؟ از ارواحی که محتاج رزقهای باطنی هستند و رزق معرفت، محبت و درجات بهشت می‌خواهند، می‌گذرد؟! 🔸همین داستان شفاعت اهل بیت (ع)، تبدیل می‌شود به سقایت اهل‌بیت (ع) در آخرت؛ «عَیناً یشْرَبُ بِها عِبادُ اللَّهِ». خودشان چشمه را می‌جوشانند و جام ابرار را پر می‌کنند. همین طور که هنوز چاههایی که حضرت در اطراف مدینه حفر می‌کردند، هست؛ وقتی این چاه می‌جوشید، حضرت وقف نامهاش را می‌نوشتند و وقف مؤمنین می‌کردند. در قیامت هم همین طور است؛ چشمه را می‌جوشانند و به ابرار می‌خورانند. 🔹«إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُریدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً»؛ در قبال این اطعام، نه تشکر می‌خواهیم، نه پاداش؛ این اطعام فقط برای خداست. کسی که اینگونه اطعام می‌کند، شفاعتش هم به این صورت است؛ ما را در قیامت تا آخرین درجات می‌برد، هیچ پاداشی هم از ما نمیخواهد. 👈 #اگر_کسی_یتیم_و_مسکین_آنها_شد، این چشمه ها می‌جوشد و این اطعام، دائمی است. 🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷🔶🔷 🔘 @mirbaqeri_tafsir