💥 پیش‌بینی ۲ماه‌قبلِ استاد میرباقری، ۹۷/۱/۳۰🔻 🔍 نقشه آمریکا برای مذاکره مجدد با ایران (براساس مدل مذاکرهٔ ترامپ با کرهٔ شمالی) 🔍 غربگرایان وطنی دوباره پرچم مذاکره بلند خواهند کرد. ☑️ @mirbaqeri

💥 در بیرون از بیتِ نبی‌اکرم(ع)، بشر، مشغولِ تیله‌بازی است؛ فقط تیله‌‌هایش عوض می‌شود؛ در طفولیت، تیله‌اش «شیشه‌ای» بود؛ حالا تیله‌اش «کرهٔ زمین» است. ✔️ استاد سید محمّدمهدی میرباقری: «شما اگر به بیرون از خانه نبی اکرم(ص) رفتید، در دنیایی قرار می‌گیرید که لهو و لعب است؛ اگر "پیرمرد" هم بشوید، مثل "طفل" مشغول بازیگری هستید؛ منتها تیله‌ها عوض می‌شود. یک‌وقت، تیله‌تان، کوچک بود، "گردو" بود؛ حالا تیله‌تان "کره زمین" است.» ۹۲/۱۰/۱۰ ☑️ @mirbaqeri

🔻رویکرد انتظار باید مبتنی بر ‌«تفقه» باشد و گرنه به سرانجام نمی‌رسد. ✔️ استاد سید محمّدمهدی میرباقری: «اين توهم نابه‌جا و خطای بزرگی است که برای بعضی پديد آمده است که اگر رويکرد ما رويکرد انتظار باشد، ديگر نياز به عقلانيت مبتنی بر تفقه و دستگاه روحانیت نداريم! روحانیت و فقاهت، حلقه اتصال جامعه با فرهنگ مذهب و خلافت کليه حضرت بقيه الله(عج) هستند. نه می‌شود طبقه مرجع در کنار روحانیت درست کرد و نه اگر بشود، جامعه به مقصد می‌رسد». (۱۳۹۱) ☑️ @mirbaqeri

🔷 تمدن‌سازی اسلامی در عصر غیبت، آری یا خیر؟ 🔻 امروز ربا هست، ولی حکومتِ دینی، «حُجّت» است. 🔻 پیشرفت شیعه در عصر غیبت، مرهون امامتِ امام معصوم از پشت پردهٔ غیبت است. «غیبت امام» به‌معنیِ «تعطیل امامت» نیست. 🔻 جامعه شیعه در عصر غیبت به دستگاه فقها (ولایت فقیه) واگذار شده است، و امام(عج)، این دستگاه را سرپرستی می‌کنند. 🔻 توجیهی وجود ندارد که به سمت تمدن‌سازی اسلامی پیشروی نکنیم. ‌«حُجّیّت» باید ارتقا پیدا کند. ✔️ استاد سید محمّدمهدی میرباقری: 1⃣ مکتب انتظار، نه مکتب احتراز است فقط (البته اگر احتراز و تبری نبود اختلاط حاصل می شد)؛ نه مکتب اعتراض و درگیری است فقط؛ و نه مکتب سازندگی است فقط؛ بلکه هر سه هست. این سه رکنِ انتظار، در عصر غیبت بر محور فقها ادامه داشته است؛ هرچند جریان‌های دیگر هم بوده‌اند. من معتقدم این پیشروی، بر محور دستگاه فقاهت است نه بر محور دیگر. همچنین انتظارات اجتماعی جامعه شیعه، هم در مرحله تبری و هم در مرحله درگیری و هم در مرحله سازندگی، در حال رشد است. 👈 این همان تدبیرِ امام معصوم در عصر غیبت است. 2⃣ حادثه ظهور در عین اینکه در طول شش ماه دفعتاً اتفاق می‌افتد معتقد نیستیم که امری دفعی است، به معنی اینکه کار، تعطیل بوده است. عالم، بر مدار معصوم، تدریجاً به سمت ظهور حرکت کرده و حرکت می‌کند. امیرالمؤمنین(ع) از همان فردای سقیفه اقدامشان را برای تحقق حکومت شیعی شروع کردند، ولی این اقدام، معطوف به تاریخ است؛ دولت مستعجل نمی‌خواهند. نباید سیطره جریان سقیفه را به‌گونه‌ای معنا کنیم که امام، کأنه، دستشان در عالم تکلیف بسته است و نشسته‌اند تا ظهور واقع بشود! امام صادق(ع) کار کرده‌اند و واقعاً حرکت جامعه حق را پیش برده‌اند. یعنی یک حرکت که می‌خواهد پایدار بشود قیامی مثل عاشورا می‌خواهد که ارتقاء وجدانی ایجاد ‌کند؛ از طرفی، یک تثبیت فرهنگی می‌خواهد. عصر غیبت هم دوران تعطیل امامت نیست. حضرت در همین عالم هستند و مأموریتشان را انجام میدهند، و جامعه شیعه هم که به دستگاه فقها واگذار شده، در مقابلِ سقیفه به حال خودش رها نشده است. امام این دستگاه را از پشت صحنه هدایت می‌کنند. امام ظاهر نیست ولی در پشت صحنه هست و مراقبت می‌کند. امام کارش را در عصر غیبت تعطیل نمی‌کند، منتها امامتِ در غیبت می‌کند. من می‌گویم: «امامتِ در غیبت» را با «تعطیل امامت» یکی نگیریم. امامتِ در غیبت، عامل پیشرفت تاریخی شیعه است. شیعه در عصر غیبت، عقبگرد نکرده و مقتدرتر شده است. ایدئولوژی شیعه در عصر غیبت، یعنی کلامش و فقهش و رجالش و...، معین می‌شود و قبض‌وبسط‌های فرهنگی پیدا می‌کند. پس، تدبیر حاکمیت جبهه حق در دوره بعد از حکومت سقیفه، تعطیل نیست؛ بلکه بر محور ائمه(ع) رو به پیش است. در عصر غیبت هم همین‌طور است. امام، امامِ در عصر غیبت‌اند، نه اینکه امامت، تعطیل شده است. فرق «غیبت امام» با «تعطیل امامت» باید تبیین بشود. 👈 شیعه باید همین مسیرِ پیشروی را به سمت ظهور ادامه بدهد و در این مسیر، در یک موقفی، درگیری با نظام کفر جهانی پیدا می‌کند؛ یعنی موضوع درگیری از درگیری با دولت عثمانی یا دولت دیگر، به سطح درگیری با حکومت جهانی، و درگیری دو جبهه کفر و نفاق، ارتقا پیدا کند. امروز شیعه در این موقف قرار دارد و مبارزه می‌کند. این علامتِ پیشروی شیعه است. 3⃣ در عصر غیبت بايد بر «حجیت» تکیه کنیم و به سمت حکومت هم برویم. حکومت دینی بر مدار حجیت است نه بر مدار واقعیت و حق مطلق. منظور از تمدنسازی در عصر غیبت هم، «تمدن بر مدار حجيت» و «به میزان میسور» است نه «تمدن بر مدار حقیقت». امروز ربا هست، ولی حکومت دینی، حجت است؛ چون اگر حکومت دینی را رها کنیم نه فقط ربا برقرار می‌ماند، اصل توحید هم زیر سؤال می‌رود. البته امروز نباید به مقیاس حجیت در عصر صفویه اکتفا کنیم. حکومت دینی در عصر غیبت، هم حجیت دارد و هم می‌تواند حجیت را به اندازه عصر غیبت تکمیل کند، و به میزانی که حجيت را تکمیل کند، رفتارش را اصلاح کند. اما اینکه کسی تصور کند یک حکومتِ کاملاً نورانی و متناسب با عصر ظهور تشکیل می‌شود که در آن حکومت، هیچ ظلمتی نفوذ نکند، ممکن نیست. آن حکومتِ کاملاً نورانی، برای عصر ظهور است که ظلمت جمع می‌شود. باید «حکومت در مدار حجیت» را از «حکومت بر مدار حقیقت مطلق» تفکیک کنیم. باید «حکومت در دوران غلبه ظلمت» را با «حکومت در دورانی که ظلمت محو می‌شود»، تفکیک کنیم؛ و روبه‌پیش بودنِ جامعه شیعه را هم تصویر کنیم. (۱۳۹۷) 🔗 https://eitaa.com/mirbaqeri_ir/2922 ☑️ @mirbaqeri_ir

🔻 آیت‌الله العظمی بهجت(ره) یک معنويتی را در جامعه ما اِحیاء کردند. ✔️ استاد سید محمّدمهدی میرباقری: "ممکن است مأموريتِ کسی، ايجاد معنويت در جامعه باشد، و اين کار را هم واقعاً انجام دهد. من يک‌موقعی تأمل می‌کردم، به نظرم آمد حضرت آيت‌الله بهجت، در جامعه ما، در مقياس خودشان، يک معنويتی را اِحياء کردند.» ۹‌۰/۲/‌۲۸ ☑️ @mirbaqeri

🔻 نقل کرامات بزرگان نباید موجب شود که مدعيان عرفان‌های نوظهور و بدلی هم ادعای كرامات و پيشگویی كنند و اين باب باز شود! ✔️ استاد سید محمّدمهدی میرباقری: «اگر ما بزرگان را فقط به كراماتشان تعريف كنيم و بدون گفت‌وگو از مقامات توحیدی و شئون بندگی، فقط وارد كرامات شويم، اشتباه است و گاه می‌تواند لغزش‌گاه شود و ديگران هم مدعیِ كرامات شوند. افعال عجيبه و آثار عجيبه، هميشه الهی نيستند، بلکه گاهی خلط شيطانی دارند و آميخته‌ به وساوس و تصرّفات شيطانی‌اند. در احوالات مرحوم زنوزی و حتی مرحوم زرآبادی ديده شده است كه در آغاز راه، مقاماتی داشته‌اند كه از جای ديگری بوده است؛ ازاين‌رو، در مرحله خاصی وقتی به کار خلاف شرع تكليف شدند، مقاومت كردند، و آن حالات از ايشان گرفته شد و از صفر شروع كردند! البته تشخيص اين امر برای عموم، دشوار است؛ همچنان‌که خداوند متعال می‌فرمايد: وقتي سحره‌ فرعون سحر خود را به ميدان آوردند، در دل موسای كليم خوف پيدا شد؛ «فَأَوْجَسَ فِي نَفْسِهِ خِيفَةً مُّوسَى». اميرالمؤمنين(ع) فرمودند: «لَمْ یُوجِسْ مُوسى عَلَیْه‌ِالسَّلامُ خیفَةً عَلى نَفْسِهِ، بَلْ اَشْفَقَ مِنْ غَلَبَةِ الْجُّهالِ وَ دُوَلِ الضَّلالِ!». يعنی حضرت موسی(ع) نگران خود نبود، بلکه نگران آن بود كه مبادا مردم فرق معجزه و اين سحر را نفهمند و جهال غلبه كنند. باید كرامات را به قاعده نقل كنيم، ضوابط و مقامات را بگوئيم تا مدعيان ديگر مثل مدعيان عرفان‌های نوظهور و بدلی، ادعای كرامات و پيشگویی نكنند و اين باب باز نشود.» ☑️ @mirbaqeri

اللهُمَّ صَلِّ عَلَى جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصَّادِقِ خَازِنِ الْعِلْمِ الدَّاعِی إِلَیْکَ بِالْحَقِّ النُّورِ الْمُبِینِ اللهُمَّ وَ کَمَا جَعَلْتَهُ مَعْدِنَ کَلامِکَ وَ وَحْیِکَ وَ خَازِنَ عِلْمِکَ وَ لِسَانَ تَوْحِیدِکَ وَ وَلِیَّ أَمْرِکَ وَ مُسْتَحْفَظَ دِینِکَ فَصَلِّ عَلَیْهِ أَفْضَلَ مَا صَلَّیْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ أَصْفِیَائِکَ وَ حُجَجِکَ إِنَّکَ حَمِیدٌ مَجِیدٌ.

🔻مأموریت الهیِ امام صادق(ع)، بسط علم به اندازه ظرفیت بشر بود. ✔️ استاد سید محمّدمهدی میرباقری: «ائمه معصومين(ع) همگی واجد علم الهی هستند؛ منتها مأموريت هر یک از ایشان متفاوت است. اگر امام صادق (ع) علم را در عالَم بسط دادند و منتشر كردند و آن معنويتی را كه نبی اكرم(ص) و ائمه معصومين(ع) جاری كرده بودند، مقنن فرمودند، بر اساس يك مأموريت واضح و روشن الهی بود. امام صادق (ع) علم خود را بر اساس مأموريت الهی و به اندازه ظرفيت تاريخیِ بشر، تجلی و تنزل دادند.» ☑️ @mirbaqeri

کرامت حضرت امام(ره) و کرامت مرحوم آیت‌الله بهجت(ره) ✔️ استاد سید محمّدمهدی میرباقری: «اگر ارتباط كرامات، با مقامات و تقوا و سلوك توضيح داده نشود لغزشگاه است و موجب خلط می‌شود؛ يعنی بالاترين مقامات با پایين‌ترين آن، آميخته شده و تشخيص داده نمی‌شود. اگر بگويند يك معجزه از حضرت زهرا(س) نقل كنيد، مي‌گويم: يك عمر كوتاه هجده‌ساله و اين همه آثار ماندگار! اين معجزه است. چه كسی مي‌تواند در يك عمر هجده‌ساله اين‌قدر ماندگار باشد و در عوالم اثر بگذارد. معجزه‌ سيدالشهداء چيست؟ روز عاشوراست. روز عاشورا موجی كه از باطن عالم تجلی می‌كند و همه‌ قلوب را به سمت خدا می‌برد. عصای موسی(ع) كجا و حادثه‌ عاشورا كجا؟ كرامت هم همين‌گونه است. شفای ظاهری خيلی آسان‌تر از شفای باطنی (شفاءٌ لما فی الصدور) است. خدای متعال شفای ظاهری را در دست اطبا هم قرار داده است، اما اينكه انسان به حرم امام رضا(ع) برود و صفت رذيله‌ای را كه به طور طبيعی بايد سی‌سال رياضت می‌کشيد تا آن را پاك می‌کرد، از وجود خودش بزدايد، آيا اين بالاتر از شفا دادن يك سرطان نيست؟ چه كرامتی بالاتر از اين كه راه رفتن، نفس كشيدن، نماز خواندنِ آیت‌الله بهجت و نحوه‌ آمد و شد او، قلوب را به خدای متعال دعوت می‌كند؛ «يذكركم الله آثاره و عمله». آنهايی كه مدعي كرامت‌اند از اين كرامات به ما نشان بدهند. بعد از سال‌ها هنوز معنويّت ايشان در اين مسجد حضور دارد و صلاتشان و بكائشان هنوز هم احساس می‌شود. انسان وقتی در اين مسجد می‌ايستد هنوز هم قلبش می‌لرزد. آنهايی كه مدعی‌اند از اين كرامات نشان بدهند؛ اينکه در جيب من چيست و پشت كوه چه چيز قرار دارد، يعنی چه؟ آيا آنها از اين كرامات هم دارند؟ يكی پرسيد: امام(ره) كرامت داشتند؟ گفتم: بله؛ يك كلمه می‌گفتند: بسم الله لاحول ولا قوة إلا بالله العلي العظيم، دو ميليون انسان را به خيابان می‌آوردند. اين كرامت امام(ره) است. كرامت از اين بزرگ‌تر نيست که‌ انساني هشتاد و اندی عمر كند و هميشه هم در مقابل دوربين‌ها باشد و كسی نتواند يك نقطه ضعف از او بنويسد. اين كرامت است كه با نَفَس، با حضور، با نماز و با عمل، داعياً إلی الله باشد.» ☑️ @mirbaqeri_ir