eitaa logo
تاملات قرآنی - روایی
964 دنبال‌کننده
141 عکس
7 ویدیو
65 فایل
🔰 تاملات قرآنیـروایی در مقیاسِ «فردی، اجتماعی و تمدنی» 🔅 تفسیر برگزیده‌ی آیات قرآن کریم و روایات اهل‌بیت علیهم‌السلام 📚 در آثار استاد میرباقری حفظه‌الله ♻️ مدیر کانال @esteghase (این کانال توسط علاقمندان به مباحث استاد و بصورت خودجوش اداره میشود)
مشاهده در ایتا
دانلود
💥 ریشه شرّ و راه نفوذ آن در روابط انسانی 🔹 آنچه خدا آفریده، تمامش خیر است؛ «الَّذی أَحْسَنَ كُلَّ شَی‏ءٍ خَلَقَهُ»[سجده:7]. خدا شرّ نیافریده؛ حتی خلقت ابلیس هم شرّ نیست. اینگونه نیست که داشته باشیم، یکی باشد و دیگری ، هرکدام هم خالق خود را داشته باشد! 🔸 پس شرّ از کجا پیدا می‌شود؟ بعضی گفته اند: شرّ عدمی است؛ اصلاً شرّ وجود ندارد! این حرف که قابل قبول نیست و اصلاً گفتنی نیست. شرّ وقتی پیدا می‌شود که مخلوقی از مدار بندگی خدا بیرون میرود. میدانید وقتی یک سلول از سلولهای بدن، از مداری که برای آن تنظیم شده خارج می‌شود، یک فاجعه رخ میدهد؛ سرطان می‌شود، یک میشود. 🔹 این عالم یک اله دارد، همه عالم هم مخلوقات خدا هستند، همه هم یک مسیر را دارند. اگر هیچ کدام از مسیر خارج نشوند، شرّ محقق نمیشود. ارتباطات این مخلوقات، فراوان است؛ ما با عالم مرتبط هستیم، با آدم‌ها، با طبیعت و با خودمان مرتبط هستیم. اگر این روابط بر اساس ارتباط با خدا و بندگی باشد، اصلاً شرّی به وجود نمی‌آید و همه عالم خیر محض می‌شود. شرّ از آن جایی پیدا می‌شود که مخلوقی از خارج می‌شود. در این صورت با بقیه مخلوقات هم برای آنها شرّ ایجاد می‌کند؛ هم خودش شرّ می‌شود، هم برای دیگران شرّ ایجاد می‌کند. مثل ابلیس؛ وقتی بر خدا استکبار می‌کند، با انسان‌ها هم که ارتباط می‌گیرد برای آنها شرّ ایجاد می‌کند، با طبیعت هم که ارتباط می‌گیرد برای آنها شرّ ایجاد می‌کند. 🔸 پس شرّ به برمی‌گردد. خداوند این انسان را در پذیرش توحید آزاد گذاشته، ««لا إِكْراهَ فِی الدِّینِ»» [بقره:256]؛ ما را مجبور نکرده سجده کنیم؛ آزادمان گذاشته. انسان می‌تواند [به گونهای باشد که] همه روابطش و همه زندگی اش سجده در مقابل خدای متعال باشد، «حَتَّى‏ تَكُونَ‏ أَعْمَالِی‏ وَ أَوْرَادِی‏ كُلُّهَا وِرْداً وَاحِداً»[دعای کمیل]. از این آدم هیچ شرّی صادر نمی‌شود، همه روابطش خیر است. همینطور می‌تواند از دایره بندگی خارج شود؛ وقتی از دایره بندگی خارج شد، اول برای خودش شرّ درست می‌کند، بعد هم در ارتباط با دیگران، اگر ارتباطش خروج از بندگی باشد، شرّ خواهد بود. 🔹 پس «شَرِّ ما خَلَقَ» [فلق:1] به این معناست؛ نه دو تا عالم داریم که یکی عالم شرور باشد و یکی عالم خیرات باشد و هرکدام خالق خود را داشته باشند، و نه - العیاذ بالله - شرّ به خدا برمیگردد! «وَ الشَّرُّ لَیسَ‏ إِلَیكَ‏» [دعای افتتاح]؛ اصلاً نمیشود شرّ را به خدا نسبت داد. کما اینکه به اولیائش نمی‌شود نسبت داد؛ «نَحْنُ‏ أَصْلُ‏ كُلِ‏ خَیرٍ وَ مِنْ فُرُوعِنَا كُلُّ بِرٍّ... وَ عَدُوُّنَا أَصْلُ كُلِّ شَرٍّ وَ مِنْ فُرُوعِهِمْ كُلُّ قَبِیحٍ وَ فَاحِشَةٍ» [الکافی: ج8،ص242]. ریشه شرّ در است. ╭┅──────────┅╮ 📖 @mirbaqeri_tafsir ╰┅──────────┅╯