عبرتی که از وینوگراد گرفته نشد #سرمقاله #روزنامه_جوان ✍ محمدجواد اخوان بالاخره همان‌گونه که پیش‌بینی می‌شد، رژیم‌صهیونیستی با اعلام آتش‌بس، از مرز‌های لبنان عقب‌نشینی کرد و دو ماه تهاجم بی‌نتیجه متوقف شد. هرچند نتانیاهو مدعی است که آتش‌بس موقت است و تلاش می‌کند پرونده جنگ مختومه نباشد، اما تصریح آموس هوکشتاین، فرستاده ویژه امریکا به لبنان بر دائمی بودن آتش‌بس، نشانگر آن است که امریکایی‌ها تمایلی به ادامه پشتیبانی ماشین جنگی اسرائیل ندارند و به دنبال بستن این پرونده هستند. حدود سه ماه قبل که حملات ارتش رژیم صهیونیستی به جنوب لبنان شدت گرفت و نخستین نشانه‌های شعله‌ور شدن جنگ جدید نمایان شد، مهم‌ترین دستورکار اسرائیلی‌ها در تهاجم به لبنان، تحقق آرزویی بود که از سال ۲۰۰۶ بر دل صهیونیست‌ها مانده بود. در جنگ ۳۳ روزه هدف اسرائیل، در هم پیچیدن طومار مقاومت در لبنان بود که نه‌تنها این آرزو محقق نشد، بلکه حزب‌الله طی دو دهه گذشته به سازمانی فراملی و قدرت تأثیرگذار منطقه‌ای ارتقا یافت. عقده شکست از حزب‌الله در طول این سال‌ها، همچنان بر دل صهیونیست‌ها بود و شاید به همین دلیل بود که برخلاف اختلاف‌نظری که در مورد حمله به غزه در درون نخبگان جامعه صهیونیستی وجود داشت، در تهاجم به شمال تقریباً اجماع‌نظر حاکم بود. همچنین نقش ویژه حزب‌الله در تقویت سایر اضلاع مقاومت در فلسطین و یمن نیز صهیونیست‌ها را به این جمع‌بندی رساند که پیروزی در غزه بدون نابودی حزب‌الله ممکن نیست، ازاین‌رو با آنکه پرونده جنگ غزه هنوز مفتوح بود، ماشین نظامی خود را به‌سوی شمال گسیل داشتند تا این بار برای همیشه کار مقاومت لبنان را یک‌سره کنند. نوع استراتژی تهاجمی اسرائیل در جنگ اخیر تنها معطوف به سازمان مقاومت نبود، بلکه در کنار ضربه به حزب‌الله، کوچ اجباری شیعیان حامی مقاومت از جنوب لبنان را دنبال می‌کردند تا محیط اجتماعی مقاومت نیز نابود شود. ضربات سنگینی که در روز‌های نخست جنگ به بیروت و ضاحیه وارد شد و نیز شهادت جمعی از فرماندهان مجرب حزب‌الله و به‌ویژه شهید سیدحسن نصرالله و شهید سیدهاشم صفی‌الدین، این امید کاذب را در تل‌آویو ایجاد کرد که کار حزب‌الله رو به اتمام است و دیگر مقاومت از زیر بار این ضربات کمر راست نخواهد کرد. به رغم دو ماه بمباران بی‌امان هوایی با مخرب‌ترین سلاح‌های ساخت امریکا و نیز ورود زمینی، ماشین جنگی زرهی اسرائیل به جنوب، نه‌تنها پیشروی قابل‌اعتنایی حاصل نشد، بلکه پاسخ موشکی مقاومت افزایشی شتابناک داشت. بدین‌ترتیب نه‌تنها آواره‌های الجلیل به خانه‌های خود بازنگشتند، بلکه بحران آوارگی به حیفا و حتی پیرامون تل‌آویو رسید. نتانیاهو در سخنرانی خود در خصوص آتش‌بس در ضمن اعلام دلایل اتخاذ این رویکرد، به نکته‌ای مهم اشاره کرد و یکی از دلایل آتش‌بس را «لزوم تقویت نیرو‌های نظامی اسرائیل و غلبه بر موانع تسلیحاتی» ذکر کرد. واقعیت آن است که مقاومت مثال‌زدنی در غزه و جنوب لبنان نه‌تنها زرادخانه‌های اسرائیل را تقریباً خالی کرد، بلکه کمک‌های تسلیحاتی سرشار امریکا و غرب نیز عملاً مشکل اسرائیل را حل نکرده و اینک ادامه جنگ برای اسرائیل دیگر ممکن نبود. این در حالی است که غزه از سال‌ها پیش و لبنان نیز از ابتدای جنگ در محاصره شدید قرار دارند، بااین‌حال توانسته‌اند با استقامت توان دشمن صهیونیستی را از کار بیندازند. بدین‌ترتیب نه‌تنها مقاومت اسلامی در لبنان نابود نشد و حامیان حزب‌الله لبنان را ترک نکردند، بلکه حزب‌الله اراده خود را بر رژیم صهیونی تحمیل کرد و سرنوشت جنگ مشابه جنگ ۳۳ روزه رقم خورد. هرچند در پایان جنگ ۳۳ روزه، کمیته «وینوگراد» دلایل شکست در جنگ را برای اسرائیلی‌ها بررسی کرد، اما گویا این گزارش در تل‌آویو موجب عبرت نشد. در این گزارش تصریح شده بود «وارد شدن به جنگ بدون در نظر گرفتن استراتژی خروج، یک اشتباه وحشتناک بود.» اینک نیز نتانیاهو درحالی‌که در باتلاق غزه گرفتار بود، رژیم را درگیر جنگی سهمگین‌تر کرد و به رغم هشدار‌های برخی هم‌مسلک‌هایش، به این مسیر ادامه داد تا نهایتاً همان تجربه تلخ را برای رژیم صهیونی رقم بزند. حتی اگر بر فرض، آتش‌بس هم دوام نیابد، باز نتیجه همین خواهد بود و نابودی مقاومت اسلامی لبنان خیالی خام بیش نیست. حزب‌الله زنده است و زنده خواهد ماند. 💠 @mjakhavan

‎دسترسی به صفحات روزنامه جوان ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏🔗 Javann.ir/fa/pb/1/1/4165 ‌‌‌یک‌شنبه | ١١ آذر ١۴٠٣ ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏📥 دانلود کلیه صفحات به صورت یکجا 🌎 @NewsJavan

‎دسترسی به صفحات روزنامه جوان ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏🔗 Javann.ir/fa/pb/1/1/4166 ‌‌‌دو‌شنبه | ١٢ آذر ١۴٠٣ ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏📥 دانلود کلیه صفحات به صورت یکجا 🌎 @NewsJavan

رسانه‌های عبری گزارش دادند که رهبران تروریست‌های ‎#سورية به تل‌آویو اطلاع داده اند که آماده تبادل سفارتخانه با رژیم صهیونی هستند. البته تعجبی ندارد، وقتی سفارت رژیم در آنکارا برپاست و ‎#ترکیه یکی از مهمترین تأمين‌کنندگان مایحتاج ‎#اسرائیل است.

‎دسترسی به صفحات روزنامه جوان ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏🔗 Javann.ir/fa/pb/1/1/4167 ‌‌‌سه‌شنبه | ١٣ آذر ١۴٠٣ ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏📥 دانلود کلیه صفحات به صورت یکجا 🌎 @NewsJavan

در «عُسر»‌ها منتظر «یُسر»‌ها باشید #سرمقاله #روزنامه_جوان ✍ محمدجواد اخوان در آن سحرگاه زمستانی بهمن‌ماه، هواپیما هرچه به آسمان کشور مقصد نزدیک‌تر می‌شد، بر دلهره و هیجان مسافران افزوده می‌شد. هواپیمای بوئینگ ۷۴۷ شرکت هواپیمایی ایرفرانس که با پرواز شماره ۴۷۲۱ فرودگاه شارل دوگل فرانسه را نیمه‌شب ترک گفته بود، با آنکه ۴۰۰ صندلی داشت، اما ۲۵۰ صندلی آن خالی مانده بود. بااین‌حال اکثر حدود ۱۵۰ نفر خبرنگار و فعال سیاسی داخل هواپیما در فکر وضعیتی بودند که تا ساعتی دیگر انتظارشان را می‌کشید؛ برخی مشعوف از بازگشت پیروزمندانه و برخی دیگر مضطرب از هزاران توطئه محتمل. برای بسیاری‌شان لابد این سؤال مطرح بود که امام اکنون چه حسی دارد؟ در مخیله برخی‌شان این بود که او ۱۵ سال از وطن دور بوده و اکنون که با افتخار به آغوش مردمش بازمی‌گشت، حتماً مانند آنها در پوست خود نمی‌گنجد یا آن دیگران نیز به قیاس خود، او را اندیشناک از مخاطرات پیش رو می‌دانستند. مهمانداران به نقل از خلبان اعلام کردند که وارد آسمان ایران شدیم که بالاخره خبرنگاری دل را به دریا زد و از امام پرسید: «اکنون‌که بعد از سال‌ها به وطن بازمی‌گردید، چه حسی دارید؟» پاسخ امام، اما همه را شگفت‌زده کرد: «هیچ!» آب سردی بر آتش هیجان و ترس ۳۰ همراه امام و ۱۲۰ خبرنگار مسافر هواپیما بود. آنها که امام خمینی (ره) را نمی‌شناختند، این پاسخ ساده امام را درک نکردند و چه‌بسا آنها که بعد از ۴۶ سال مکتب او را نشناخته‌اند، این عبارت کوتاه هنوز هم برای‌شان گنگ است. اما، خمینی (ره) همین بود و همین هم ماند. کمتر از دو سال بعد زمانی که فشار دشمن بعثی بر گرده مدافعان خرمشهر سنگینی می‌کرد و چهارم آبان ۱۳۵۹ آخرین تلاش‌های مدافعان با ناکامی مواجه شد و آنان را مجبور به عقب‌نشینی کرد، غم بزرگی بر دل همه ایرانیان نشست. در بیت امام (ره) نگرانی دیگری هم وجود داشت و آن اینکه این خبر تلخ را چگونه باید به ایشان که ناراحتی قلبی داشت، رساند. محمود بروجردی داماد امام مأمور می‌شود که به‌آرامی و با مراعات احوال امام به ایشان خبر را برساند. او خود ماجرا را چنین بازگو می‌کند: «بغض گلویم را می‌فشرد و بیم آن را داشتم که باآن‌همه ناراحتی نتوانم کلمات را درست ادا کنم. بالاخره به‌ناچار به اندرون رفتم. به‌محض رسیدن به اتاق، سر‌ها با ناراحتی برای پرسش به طرفم برگشت. پرسیدند: «چه خبر شده است؟» خدا می‌داند، کمتر زمانی به آن حالت دچار شده بودم. با سختی پاسخ دادم «هیچ!» امام بزرگوار که متوجه وضع آشفته من شده بودند، سؤال دیگری نکردند. نزدیک ایشان نشستم و به تلویزیون نگاه می‌کردم. بعد از چند دقیقه امام از من پرسیدند «تازه چی؟» با ناراحتی جواب دادم: «خرمشهر را گرفتند.» ایشان یک‌مرتبه با لحنی عتاب‌آلود فرمودند: «جنگ است، یک‌وقت ما می‌بریم، یک‌وقت آنها!» همین چند جمله کوتاه امام (ره) مانند آب سردی بود که بر سرم ریختند.» خمینی روز سقوط خرمشهر، همان خمینی روز بازگشت به میهن بود، چون از مولای متقیان علی (ع) شنیده بود که «الدهرُ یومانِ: یومٌ لک و یومٌ علَیک، فإذا کانَ لَک فلا تَبطَرْ، و إذا کانَ علَیک فاصبِر. روزگار، دو روز است، روزی به کام تو و روزی به زیان تو. هرگاه به کام تو گشت، سرمست مشو و، چون به زیان تو شد، شکیبا باش.» عبد صالح خدا که دل را به باری‌تعالی پیوند زده باشد و با ذکر او اطمینان یابد، نه از فتوح، هیجان‌زده می‌شود و نه از عدم‌الفتح‌ها، خود را می‌بازد. همین روح بزرگ است که موفقیت‌های بزرگ را رقم می‌زند و اگر جایی هم هدفی مقطعی محقق نشد یا تحقق آن به تعویق افتاد، از اهداف متعالی منحرف نمی‌شود و مقهور ناامیدی نمی‌شود. اوضاع امروز منطقه ما در شرایط پربسامدی است که فرازوفرود‌های بسیار دارد و خواهد داشت. نباید ثلمه‌هایی که به جبهه حق وارد می‌شود، پیروان آن را از پایمردی در این مسیر نورانی سست کند. گاه رفتار برخی از علاقه‌مندان و پیروان جبهه حق در مواجهه با ماجرا‌های تلخ و پیچیده‌ای که ناگهان رخ می‌دهد، در تعارض با این آموزه دینی است. با یک پیروزی کار را تمام‌شده و مسئولیت خود را پایان‌یافته می‌دانند و با یک عدم‌الفتح، کلاً خود را می‌بازند. چه کسی می‌داند؟ شاید ابتلائات بزرگ‌تری در انتظار جریان حق باشد؛ مهم آن است که تعالیم اسلامی به ما آموخته است که «فَإِنَّ مَعَ العُسرِ یسرًا.» چه‌بسا این سختی‌ها آزمونی برای نیرو‌های انقلاب و مقاومت به منظور آماده شدن جهت گام‌های بلندتری است که در آینده نزدیک باید برداشته شود. در «عسر» ها، باید منتظر «یسر»‌ها بود. 💠 @mjakhavan

‎دسترسی به صفحات روزنامه جوان ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏🔗 Javann.ir/fa/pb/1/1/4168 ‌‌‌چهار‌شنبه | ١۴ آذر ١۴٠٣ ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏📥 دانلود کلیه صفحات به صورت یکجا 🌎 @NewsJavan

‎دسترسی به صفحات روزنامه جوان ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏🔗 Javann.ir/fa/pb/1/1/4169 ‌‌‌‌شنبه | ١٧ آذر ١۴٠٣ ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏📥 دانلود کلیه صفحات به صورت یکجا 🌎 @NewsJavan

تله‌های اصلاح‌طلبان زیر پای دولت چهاردهم #سرمقاله #روزنامه_جوان ✍ محمدجواد اخوان رفتار سیاسی اصلاح‌طلبان تندرو در ۲۵ سال گذشته تقریباً از الگوی واحدی تبعیت کرده، چه آن زمان که دولت حداکثری خود را داشته‌اند، چه زمانی که مقیم رحم اجاره‌ای بوده‌اند و چه زمان‌هایی که اپوزیسیون دولت مستقر بوده‌اند. برای آنها دغدغه‌های معیشتی مردم موضوعیتی نداشته و فقط زمانی که منتقد کابینه بوده‌اند عنداللزوم شعار‌هایی در این زمینه داده‌اند. مطالبات آنها عموماً چیزی جدا از مسائل عموم مردم و ممحض در مسائل خودشان و اطرافیانشان است. رسیدن و ماندن خود در قدرت را به فرایندی گره زده‌اند که آنها را به کنش سیاسی معارضه‌جویانه مهیا می‌کند. بقای خود را در دوقطبی‌های سیاسی می‌دانند و دوام این دوقطبی‌ها را شیشه عمر سیاسی خویش تلقی می‌کنند. آن زمان که در قدرت نیستند با دامن زدن به این دوقطبی‌ها می‌کوشند رقیب را به چالش بکشند، حتی اگر به قیمت بر هم خوردن ثبات و آرامش جامعه باشد. هنگامی‌که خود دستی در آتش قدرت دارند هم باز می‌کوشند با ایجاد دوگانگی با نهاد و ساختاری سفره خود را جدا کنند تا هم مسئولیت قصور‌ها و ضعف‌ها را نپذیرند و هم به ماهیت سلبی خود پشت پا نزنند. هیچ طرح ایجابی خاصی ندارند و برنامه‌شان چیزی جز ایراد گرفتن نیست. حتی زمانی که قدرت اجرایی را در دست می‌گیرند هم باز مشغول ایراد گرفتن به کلیت ساختارند، بی‌آنکه از همان قدرت خود برای حل مشکل مردم استفاده کنند. وفاق که در شعار و گفتمان رئیس‌جمهور پررنگ شده، اگر به‌معنای واقعی کلمه منظور باشد هیچ نسبتی با این رفتار‌هایی که ذکر شد ندارد. اصلاح‌طلبان تندرو نه‌تنها ماهیتاً وفاق را برنمی‌تابند، بلکه در ۲۵ سال گذشته هم رد پایی از وفاق در کنشگری کلیت جریانشان مشاهده نمی‌شود (البته رفتار طیف‌های اقلیتی از اصلاح‌طلبان معقول گاه متفاوت است). اگرچه وفاق پزشکیان برای اصلاح‌طلبان تندرو بی‌معنا و چه‌بسا خطا است، اما برایشان «نان» دارد! بنابراین، می‌کوشند آن را مطابق سلیقه خود معنادهی کنند. وفاقی که در برخی روزنامه‌های اصلاح‌طلب از آن دم زده می‌شود، کاری به مردم عادی و مسائلشان ندارد، صرفاً فشاری است یک‌سویه برای حل مشکلات خود سیاسیون اصلاح‌طلب! آن که مشکل قانونی برای رسیدن به قدرت دارد، برایش لایحه بنویسند یا با فشار رسانه‌ای انتصابش عادی‌سازی شود. با تابلو وفاق هر که همفکر اصلاح‌طلبان نیست از دولت اخراج شود! خطرناک‌تر آنکه اصلاح‌طلبان تندرو برای هموار کردن مسیر خود تله‌هایی هم زیر پای پزشکیان و دولتش می‌گذارند تا مبادا توجه دولت به مسائل مردم جلب شود. تلاش می‌کنند رئیس‌جمهور در حال و هوای انتخابات بماند و کابینه دولت خود را در برابر رقبای سیاسی ببیند. مسائل و چالش‌های کشور چنان بزرگ‌نمایی شود و در مقابلش راه‌حلی ارائه نشود تا تصور شود به بن‌بست رسیده‌ایم. با برجسته‌سازی مطالبات و مسائل قشر اقلیت قدرتمند و مرفه توجه دولت را به حوزه‌های خاصی معطوف می‌کنند تا هم خوراک رسانه‌ای برای دوقطبی‌سازی‌ها فراهم آید و هم زیست تقابلی‌شان ادامه یابد. رئیس‌جمهور در مواجهه با این تله‌های کار گذاشته‌شده این به‌ظاهر دوستان باید هوشیار باشد. چیزی که پزشکیان سیره علوی و نهج‌البلاغه و روحیه انقلابی می‌خواند با مبانی و رفتار اصلاح‌طلبان سکولار هیچ نسبتی ندارد. آنها صرفاً زمانه را فرصت‌طلبانه سنجیده‌اند و به دنبال بهره خویش‌اند. کامیابی یا ناکامی دولت برای آنها اهمیت چندانی ندارد، پیشبرد برنامه‌های آنان هیچ نسبتی با کارآمدی دولت ندارد و اتفاقاً بقای خود را در مسیری کاملاً ضدوفاق تعریف کرده‌اند. برایشان مطلوب این است که دولت با «داس» وفاق هرچه را که باب طبع اصلاح‌طلبان نیست درو کند و خیلی به‌معنای حقیقی این واژه کاری ندارند. مایل‌اند پزشکیان منادی گفتمان «ما نمی‌توانیم» باشد تا کشور به بن‌بست کشانده شود. امیدوارند با ناامیدی رئیس‌جمهور از حل مشکلات مردم، او را راضی کنند به‌جای جلب رضایت عامه مردم، همت خود را معطوف به دغدغه‌های اقلیت مرفه کند. دولت وفاق را تا زمانی معنادار می‌دانند که برایشان «نان» داشته باشد، خواه برای مردم هم «آب»‌ی باشد یا نباشد. هرجا هم مرکب دولت برایشان راهوار نباشد، از آن به پایین می‌پرند و در مذمت آن تندتر از همه سخن خواهند راند. آنها خیر دنیا و آخرت رئیس‌جمهور را نمی‌خواهند، صرفاً تله‌هایی زیر پای او می‌گذارند تا مسیر او را به سویی که مایل‌اند سوق دهند. بخشی از پروژه‌های تندرو‌ها در گرو قفل شدن کار‌ها در کشور پیش می‌رود، پس ناراضی کردن عموم مردم را هم جایی لازم می‌دانند، چیزی که به صلاح دنیا و آخرت جناب پزشکیان نیست. 💠 @mjakhavan

وَإِنْ تُصِبْكَ مُصِيبَةٌ يَقُولُوا قَدْ أَخَذْنَا أَمْرَنَا مِنْ قَبْلُ وَيَتَوَلَّوْا وَهُمْ فَرِحُونَ [منافقین] اگر پيشامد ناگوارى به تو رسد مى‌گويند: «ما پيش از اين تصميم خود را گرفته‌ايم.» [و میدانستیم و گفته بودیم] و شادمان روى بر مى‌تابند. آیه 50 سوره توبه

‎دسترسی به صفحات روزنامه جوان ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏🔗 Javann.ir/fa/pb/1/1/4170 ‌‌‌‌یک‌شنبه | ١٨ آذر ١۴٠٣ ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏📥 دانلود کلیه صفحات به صورت یکجا 🌎 @NewsJavan

‎دسترسی به صفحات روزنامه جوان ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏🔗 Javann.ir/fa/pb/1/1/4171 ‌‌‌‌دوشنبه | ١٩ آذر ١۴٠٣ ‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‌‎‌‏‌‎‌‏📥 دانلود کلیه صفحات به صورت یکجا 🌎 @NewsJavan