#روز_مباهله_و_کنار_کشیدن_مسیحیان_نجران رسم مباهله در میان اقوام و ادیان مختلف وجود داشت. و آن زمانی بود که تعصب و حق ناپذیری راه را بر استدلال می بست. آنگاه دو طرف، گفتگو را کنار می گذاشتند و دست به دعا بر می داشتند و از خدا می خواستند تا دروغگو را رسوا سازد عذابش را بر او نازل نماید. مسیحیان نجران اگر چه در گفتگو مغلوب استدلال رسول خدا (ص) شدند اما از پذیرش حق رویگردان شدند. چنین بود که رسول خدا (ص) به فرمان خدا آنها را به مباهله دعوت نمود. «فَمَنْ حآجَّکَ فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جآءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْنآءَنا وَ أَبْنآءَکُمْ وَ نِسآءَنا وَ نِسآءَکُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَةَ اللّهِ عَلَی الْکاذِبین »؛ پس هر کس با تو درباره او (عیسی) پس از دانشی که بر تو آمده ستیز کند، پس بگو: بیایید فرزندان ما و فرزندان شما و زنان ما و زنان شما و جانهای ما و جانهای شما را بخوانیم سپس مباهله (دعا و زاری) کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار بدهیم. روز واقعه دیدند که رسول خدا (ص) همراه با 4 نفر دیگر به میعادگاه می آیند. فاطمه آمد تا تأویل «نِسآءَنا» باشد. حسن و حسین (ع) آمدند تا مظهر « أَبْنآءَنا» باشند و علی (ع) آمد تا جان پیامبر (ص) و مظهر «أَنْفُسَنا» باشد. اسقف نجران باد دیدن چهره نورانی پاکان روزگار پا پس کشید و گفت:«چهره هایی را میبینم که اگر از خدا بخواهند که کوه را از جای خود بکَند، کوه کنده میشود، با آنان مباهله نکنید که هلاک میشوید و تا روز قیامت یک نصرانی در روی زمین پیدا نمیشود» @mobahelee

شکر خدا که عبد خدای خدیجه ایم ما بنده ایم و زیر لوای خدیجه ایم ما عاقبت به خیرِ دعای خدیجه ایم سینه کبودهای عزای خدیجه ایم 🏴 سالروز وفات حضرت خدیجه کبری(س) تسلیت باد. @mobahelee

حق و باطل در مدینه روبروست اهل حق را حق پرستی آبروست حق پرستان همچو انگشتان دست پرتو این حق پرستان هرچه هست اهل بیت مصطفی دانی که پنچ رحمت لعالمین مانند گنج مصطفی ختم رسل در پیش بود منزلت از هر پیامبر بیش بود درگه حق او که برتر از همه در بغل دارد حسین فاطمه سبط اکبر در کنار مصطفی ست دست او در دست خیر انبیاست بعد پیغمبر علی مرتضی ست جانشن و همچو جان مصطفی ست فاطمه خیرالنساء العالمین فاطمه نور سماوات و زمین مقتدای او پسر عمش علی است تا قیامت مرتضی بر حق ولی است آیت حق اهل بیت مصطفی ست مستجاب الدعوه  ارض و سماست اهل نخجران روبرو با حق شدند از کشیشان و نصارائی بُدند پیش روی حق را کشیشان دیده اند فکر نفرین راز دل برچیده اند جزیه دادن را همه کردی قبول سر فرود آورده در پیش رسول مسجدی با نام آن عرصه بجاست پرچم پیروزی آل عباست چون حکومت در مدینه جان گرفت سرزمین های رُم و ایران گرفت هر که را حُب محمد در دل است چلچراغ روشن هر محفل است تا ابد بر جا بماند این سرود بر محمد گو و آل او درود تا توانی گو «طبیبا»این درود درگه حق این دعا مقبول بود شاعر: دکتر اکبر بهداد (طبیب)   @mobahelee

اعمال روز مباهله روز بیست و چهارم ذی الحجّه، روزمباهله پیامبر (ص) با مسیحیان نجران است که در نزد مسلمانان، اهمیت خاصّی دارد؛ چرا که گواه حقانیت و درستی دعوت پیامبر و عظمت شأن اهل بیت مکرّم اوست. در کتاب شریف مفاتیح الجنان، اعمال مخصوصی بدین شرح برای این روز ذکر شده است: اول: غسل، که نشان پالایش ظاهر از هر آلودگی و آمادگی برای آرایش جان و صفای باطن است؛ دوم: روزه، که سبب شادابی درون است؛ سوم: دو رکعت نماز؛ چهارم: دعای مخصوص این روز که به دعای مباهله معروف است و شبیه دعای سحر ماه رمضان می باشد. هم چنین در این روز خواندن زیارت امیرالمؤمنین(ع) به ویژه زیارت جامعه روایت شده است. احسان به فقرا و محرومان به تأسّی از مولی الموحدین علی (ع)  که در رکوع نمازش به نیازمند احسان فرمود، سفارش شده است. @mobahelee

  امروز بیست و چهارم ذی الحجه است و روز مباهله فرا رسیده است. پیامبر اسلام، فاطمه را به مصداق «نسائنا»، حسن و حسین را به مصداق «ابنائنا» و علی را به مصداق «انفسنا» (که نفس و خویشتن پیامبر اسلام است) فراخوانده و آنان را در زیر عبای خویش و در محضر پروردگار خویش گردآورده، رسول خدا(ص) عزیزترین کسانش را با خود همراه کرده تا برای گواهی بر صدق رسالتش به مباهله با مسیحیان برود که در همین لحظه فرشته وحی آیه تطهیر را بر او نازل می‌کند که «انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا» «خداوند اراده کرد که پلیدی را از شما خاندان دور بدارد و شما را بسیار پاک بدارد.»/احزاب/33/ وقت مباهله فرا رسید. قبلاً پیامبر و هیأت نمایندگی «نجران»، توافق کرده بودند که مراسم مباهله در نقطه‌ای خارج از شهر مدینه، در دامنه صحرا انجام بگیرد. پیامبر از میان مسلمانان و بستگان خود، فقط چهار نفر را برگزیده که در این حادثه تاریخی شرکت نمایند. زیرا در میان تمام مسلمانان، نفوسی پاک‌تر، و ایمانی استوارتر از ایمان این چهار تن، وجود ندارد.پیامبر در حالی رهسپار محل قرار شدند که حضرت حسین (ع) را در آغوش و دست حضرت حسن (ع) را در دست داشت، فاطمه (س) به دنبال آن حضرت و علی بن ابی طالب (ع) پشت سر وی حرکت می‌کردند؛ پیامبر (ص) این چنین گام به میدان مباهله نهاد، ایشان پیش از ورود به میدان «مباهله»، به همراهان خود فرمود: من هر وقت که دعا کردم، شما دعای مرا با گفتن آمین بدرقه کنید.شاید سران هیأت نمایندگی نجران گمان می‌کردند که محمد (ص) با افسران و سربازان خود به میدان مباهله بیاید و شکوه مادی و قدرت ظاهری خود را نشان ما دهد. اما پیامبر وارد شد در حالی که جز جگرگوشه‌هایش کسی همراهش نبود. @mobahelee

🌼مرغ دلم راهی قم می‌شود‌ 🌼️در حرم امن تو گم می‌شود 🌻️عمه سادات سلام علیک 🌻️روح عبادات سلام علیک ⚘ میلاد با سعادت کریمه اهل بیت حضرت فاطمه معصومه(س) مبارک باد.. 💟#روز_دختر @mobahelee

از چه راه هایى مى توان صحت حدیث مباهله را اثبات نمود؟ حدیث مباهله را مى توان از طرق مختلف تصحیح کرد: 1 ـ وجود حدیث در صحاح: ـ وجود حدیث در صحیح مسلم ـ وجود حدیث در صحیح ترمذى 2 ـ تصریح به صحت حدیث: ـ تصریح ترمذى به صحت حدیث ـ تصریح حاکمنیشابورى به صحت حدیث با وجود شروط صحت بخارى و مسلم. ـ تصریح ذهبى به صحت حدیث در «تلخیص المستدرک.» ـ تصریح قاضى ایجى به صحت حدیث؛ او مى گوید: « . . . مراد از « اَنْفُسَنا» خود پیامبر نیست؛ زیرا انسان خودش را دعوت نمى کند، بلکه مراد به آن علىّ(علیه السلام) است، و اخبار صحیح و روایات ثابته نزد اهل نقل دلالت مى کند بر این که پیامبر(صلى اللهعلیه وآله) علىّ(علیه السلام) را براى این مقام دعوت کرد. و به طور حتم نفس على همان نفس محمّد حقیقتاً نیست بلکه مراد مساوات در فضل و کمال است، تنها فضیلت نبوّت استثنا مى شود و این که « اَنْفُسَنا» در بقیه کمالات حجّت است. پس علىّ(علیه السلام) با پیامبر(صلى الله علیه وآله) در هر فضیلتى به جز نبوّت مساوى است. نتیجه این که: على(علیه السلام) افضل امت است.» 3 ـ تصریح به تواترحدیث: حاکم نیشابورى در جایى دیگر مى گوید: «اخبار متواتر در تفاسیر از ابن عباسو دیگران روایت شده که رسول خدا(صلى اللهعلیه وآله) در روز مباهلهدست على و حسن و حسین(علیهم السلام) را گرفته و فاطمه(علیها السلام) را پشت سر خود قرار داد. آن گاه رسول خدا(صلى اللهعلیه وآله) فرمود: این ها فرزندان ما و نفوس ما و زنان ما هستند، شما نیز نفوس خود و فرزندان و زنان خود را بیاورید آن گاه مباهلهکرده و لعنت خدا را بر کافران قرار دهیم.» 4 ـ تصریح به عدم خلاف: جصاص مى گوید: «همانا راویان تاریخ و ناقلان آثار اتفاق کرده اند بر این که پیامبر(صلى اللهعلیه وآله) دست حسن و حسین و علىّ و فاطمه ـ رضى اللهعنهم ـ را گرفت، و نصارا که با او به محاجّه برخاسته بودند را به مباهلهدعوت کرد.» 5 ـ تصریح به وثاقت راویان: ابن طلحهشافعى مى گوید: «افراد «ثقه» و ناقلین «ثبت»، روایات نزول آیهمباهله را در حقّ علىّ و فاطمه و حسن و حسین (علیهم السلام) نقل کرده اند.» 6 ـ ارسال مسلّم دانستن حدیث: ابن اثیر در «الکامل» این حدیث را ارسال مسلّم کرده؛ یعنى آن را از مسلّمات حدیثى دانسته است. @mobahelee

ثمرات مباهله، برجسته ترين نكات در واقعه مباهله(بخش اول) واقعه مباهله، از جهات مختلفى حائز اهمّيت و قابل تأمّل و بررسى است. مهم ترين و برجسته ترين نكاتى كه در اين رويداد ملاحظه مى شود، عبارت اند از: 1. اثبات حقّانيت اسلام در برابر مسيحيت واقعه مباهله، نشان داد كه رهبران مسيحى نجران، مانند ديگر علماى مسيحى معاصر پيامبر صلى الله عليه و آله، علائم پيامبر خاتم را در كتب آسمانى خود، خوانده بودند و آنها را كاملاً بر شخصِ ايشان، منطبق مى دانستند؛ امّا براى آن كه موقعيت خود را در جامعه مسيحيت از دست ندهند ، حق را كتمان مى كردند ، چنان كه قرآن تصريح مى فرمايد: الَّذِينَ ءَاتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمْ وَ إِنَّ فَرِيقًا مِّنْهُمْ لَيَكْتُمُونَ الْحَقَّ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ. (سوره بقره، آیه 146) كسانى كه به آنان كتاب داديم، او را مى شناسند، همچنان كه فرزندان خود را مى شناسند ؛ ليكن گروهى از ايشان، حقيقت را پوشيده مى دارند، با آن كه مى دانند. بنابراين، جريان مباهله، نه تنها براى اثبات صداقت و حقّانيت پيامبر صلى الله عليه و آله در برابر مسيحيت نجران، از هر برهانى كارآيى بيشترى داشت، بلكه يكى از ادلّه حقّانيت اسلام در برابر مسيحيت در طول زمان و تا دامنه قيامت است. جالب توجّه، اين كه: از زمان واقعه مباهله در سال نهم هجرى تاكنون، هيچ عالم مسيحى اى براى مباهله با مسلمانان، اعلام آمادگى نكرده است. ۲ . اثبات جانبدارى اسلام از منطق و صلح دومين نكته قابل توجّه در واقعه مباهله، اثبات جانبدارى اسلام از منطق و صلح است. ماجرای مباهله، نشان مى دهد كه دین اسلام، در برخورد با قدرت هاى مخالف خود، در گام نخست، تلاش مى كرد با بهره گيرى از گفتگو و مناظره و استفاده از دليل و برهان، آنها را به حق دعوت نمايد و در گام دوم، اگر معتقد به خدا بودند، آنها را به مباهله و داورى خداوند متعال مى خواند، و اگر مباهله را هم نمى پذيرفتند، در صورتى كه شرايط اسلام را قبول مى كردند، پيمان نامه سياسى امضا مى كرد. بنابراين، استفاده اسلام از قدرت در ميدان نبرد ، تنها براى شكستن سدهاى آگاهى و آزادى انديشه بود. ۳ . اثبات حقانیت مذهب شیعه و برترى اهل بيت پیامبر در واقعه مباهله، پيامبر براى بيان مصداق «أبنائنا» در آيه مباهله، حسن عليه السلام و حسين عليه السلام را، و براى روشن شدن مصداق «نسائنا»، فاطمه عليهاالسلامرا ، و براى نشان دادن مصداق «أنفسنا»، امام على عليه السلام را، همراه خود براى مباهله برد و آنان را اهل خود يه السلام به عنوان «نفس» خود، خواند. اين اقدام پيامبر، بيانگر برترى آنان بر ساير امّت اسلامى است، چنان كه اهل بيت عليهم السلام در احاديث فراوان و در موارد متعدّدى، براى نشان دادن جايگاه الهى و قرآنى خود ، به آيه مباهله احتجاج كرده اند. مباهله، نشان میدهد و اثبات می کند که قوام و اساس دین اسلام به خاطر اهل بیت پیامبر و اصحاب کساء است وگرنه پیامبر می‌توانست شخصاً نفرین کند و اهل بیتش را با خودش نیاورد. @mobahelee

ثمرات مباهله، برجسته ترين نكات در واقعه مباهله(بخش دوم) استدلال امام کاظم به آیه مباهله امام كاظم (ع) در احتجاجش با خلیفه عباسی، هارون الرشيد، به آیه مباهله برای اثبات حقانیت اهل بیت، استدلال میفرمایند. داستان از این قرار می باشد: هارون الرشید، خلیفه عباسی، چگونه مى گوييد: ما ذريّه پيامبر (ص) هستيم، در حالى كه پيامبر نسلى از خود بر جاى نگذاشت ؟ زیرا نسل انسان از فرزند پسر است نه دختر، و شما فرزند دختر هستيد و دختر، نسل ندارد. امام کاظم، میفرمانید: ... به خدا پناه مى برم از شيطانِ رانده شده. به نام خداى مهرگستر مهربان. وَمِن ذُرِّيَّتِهِ دَاوُودَ وَسُلَيْمَانَ وَأَيُّوبَ وَيُوسُفَ وَمُوسَى وَ هَارُونَ وَكَذَلِكَ نَجْزِى الْمُحْسِنِينَ وَزَكَرِيَّا وَيَحْيَى وَعِيسَى وَإِلْيَاسَ. (سوره انعام، آیه 54-85) و از ذريّه اوست داوود و سليمان و ايّوب و يوسف و موسى و هارون، و اين گونه، نيكو كاران را پاداش مى دهيم، و نيز زكريّا و يحيى و عيسى و الياس. آنگاه از خلیفه عباسی، می پرسد: پدر عیسی، چه کسی بود؟هارون گفت: عيسى پدرى ندارد! آنگاه امام کاظم، می فرمایند:همانطور که قرآن، حضرت عیسی را از طريق مادر (حضرت مريم) به حضرت ابراهیم رساند، به همين ترتيب، ما نيز از طريق مادرمان حضرت فاطمه عليهاالسلام به ذريّه پيامبر، ملحق شده ايم. باز هم دليل بياورم، هارون گفت: بياورید. امام کاظم میفرمانید: اين سخن خداى عز و جل (آیه مباهله): فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْاْ نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ. پس هر كه در اين باره، پس از دانشى كه تو را حاصل آمده، با تو محاجّه كرد، بگو: بياييد پسرانمان و پسرانتان را و زنانمان و زنانتان را و خودمان و خودتان را فرا بخوانيم، سپس مباهله كنيم و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم. پس مراد از «پسرانمان» در اين آيه، حسن و حسين اند ، و مراد از «زنانمان»، فاطمه و مراد از «انفسنا»، على بن ابى طالب عليه السلام است. بنابراین، بر خلاف رسوم جاهلیت، که تنها فرزند پسر را فرزند خود میدانستند، اسلام بر این فرهنگ غلط، مهر باطل کشیده است و فرزند دخترى، همچون فرزند پسرى، فرزند خود انسان است. «أَبنائنا»، بنا براین امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام فرزندان پیامبرند. براساس اين كه امام حسن و امام حسین عليهما السلام به دستور پيامبر در آن واقعه حضور داشتند و قرآن تعبير نموده است كه پيامبر فرزندان خود را ببرد، معلوم مىشود كه نوه دخترى هم فرزند پدربزرگ است و الا پيامبر بايد بیان میفرمودند: من فرزندی ندارم و حسنین، فرزندان داماد من، هستند. بنابراين، همانطور كه به سيدهايى كه از طريق پدر به پيامبر مىرسند، به عنوان فرزندان و نسل پیامبر، احترام گذاشته مىشود، لازم است به كسانى كه مادرشان سيد است نيز احترام گذاشت؛ و سید محسوب میشوند، اگرچه از نظر فقهى، به آنها خمس تعلّق نگيرد. در نتيجه در محرم بودن و انتساب نوادگان به يك شخص فرقى بين نوه دخترى و پسرى وجود ندارد. همانگونه كه نوه پسرى به انسان محرم است و از نسل وى محسوب مىگردد نوه دخترى نيز چنين است، بايد توجه داشت كه همه امامان عليهم السلام نوه دخترى پيامبر هستند و با وجودى كه امام حسن و امام حسين عليهم السلام نوه دخترى رسول خدا بودند در آيه مورد بحث از واژه «ابناء» استفاده گشت كه به معناى پسران است. @mobahelee

ثمرات مباهله، برجسته ترين نكات در واقعه مباهله(بخش سوم) ۴ . اثبات امامت و ولایت امام علی و جانشینی پیامبر روزى خلبفه عباسی، مأمون به امام رضا(ع) بیان می کند: بزرگ‌ترین فضیلت امیرمؤمنان على(ع) در قرآن کدام است؟ امام رضا(ع) جواب داد: فضیلتى که آیه مباهله بر آن حکایت دارد، خداوند متعال مى فرماید: «فَمَنْ حَاجَّکَ فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَأَبْناءَکُمْ وَنِساءَنا وَنِساءَکُمْ وَأَنْفُسَنا وَأَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللّهِ عَلَى الْکاذِبینَ»، در پى نزول این آیه رسول خدا(ص)، حسن، حسین، فاطمه و امیرالمؤمنین(ع) را فراخواند، آن‌ها به حکم خداوند متعال در جایگاه فرزندان، زنان و نفس ایشان قرار داشتند. مشخص است که هیچ یک از بندگان خداى سبحان برتر و شریف‌تر از رسول خدا(ص)، از همین رو کسى که به حکم خداوند، نفس رسول خدا(ص) است، احدى برتر نباشد. (بحارالانوار ج49 ، صفحه 189) بنابراین، آيه مباهله در كنار اقدام عملى پيامبر در معرّفى امام على عليه السلام به عنوان «نفس» خود، به روشنى نشان مى دهد كه پس از پيامبر هيچ يك از صحابه، مانند على عليه السلام شايستگى خلافت بلافصل ايشان را ندارد. از اين رو، امام رضا عليه السلام در جواب مأمون كه پرسيد: دليل بر خلافت جدّتان [على بن ابى طالب] چيست؟ عبارتِ «انفسنا» در آیه مباهله، را بيان مى نماید. و امام رضا می‌فرماید: کلمه «أَنْفُسَنَا» مهمترین آیه در شأن امیرالمؤمنین(ع) است. @mobahelee

ویژگی‌های اعجاز مباهله داستان مباهله در منابع تاریخی و حدیثی فراوانی به‌صورت مفصّل آمده و آنچه گذشت اشاره‌ای گذرا و کوتاه به آن حادثه فضیلت آفرین بود. مرحوم سید بن طاووس پس از گزارش مفصّلی که از رویدادهای این روز بزرگ می‌آورد، شانزده کرامت و معجزه مخصوص این روز را برشمرده، می‌نویسد: «روز مباهله پیامبر اکرم (ص) با نصارای نجران، روز بزرگی بوده که دربردارنده چندین معجزه و کرامت است از جمله: 1- در این روز، خداوند جل‌جلاله برای اوّلین بار باب مباهله را که جداکننده حق از باطل است، در آیین اسلام گشود، آنگاه که منکران برهان‌های روشن را نپذیرفتند. 2- در این روز، سربلندی خداوند و رسولِ او آشکار گردید، زیرا نصارای اهل کتاب وادار به پذیرش ذلّت، پرداخت جزیه و تسلیم فرمان و خواست نبوی (ص) شدند. 3- روز مباهله، روزی بود که سراپرده‌های نیروی الهی و قدرت نبوی برافراشته شد و افراد را فراگرفت. 4- روز مباهله، روزی بود که رسول خدا (ص) از مقامات بلند و اختصاصی اهل‌بیت (ع) پرده برداشت. 5- روز مباهله، روزی بود که خداوند این حقیقت را روشن ساخت که امام حسن و امام حسین (ع) با وجود خردسالی از اصحاب رسول خدا (ص) و کسانی که در راه رسالت جهاد کردند، برای مباهله شایسته‌تر و سزاوارترند. 6- روز مباهله، روزی بود که خداوند این نکته را آشکار ساخت که دخت بزرگوار رسول خدا، حضرت فاطمه زهرا (س) در مقام مباهله، از پیروان و افراد شایسته و مورد عنایت رسول خدا (ص) شایسته‌تر است. 7- روز مباهله روزی بود که خداوند این حقیقت را بیان کرد که مولا علی بن ابی‌طالب (ع) جان و نفس رسول خدا (ص) و از معدن ذات و صفات اوست، اراده او اراده خدا است و اگرچه این دو بزرگوار از لحاظ صورت و ظاهر با هم متفاوت هستند امّا در باطن و معنا در تمام فضیلت‌ها، وحدت دارند. 8- روز مباهله، روزی بود که تا آنجا که ما از احادیث و روایات صحیح سراغ داریم هیچ روزی مشابه آن در تاریخ اسلام وجود ندارد. 9- روز مباهله، روزی بود که زبان مدّعیان بسته شد و خداوند آشکار ساخت که اهل‌بیت (ع) از تمامی تقرّب جویندگان به او از راه اطاعت و عبادت، نزد او گرامی‌تر هستند. 10- روز مباهله، روز تبیین «برهان صادقی» است که خداوند در آیات مقدّس قرآن بدان دستور داده است. 11- روز مباهله برای تصدیق صاحب نبوّت از تحدّی و هماورد طلبی قرآن رساتر و دلالت آن از تحدّی رسول اکرم (ص) با قرآن آشکارتر است، زیرا مشرکان در برابر قرآن گفتند: «لو نشاء لقلنا مثل هذا؛ اگر می‌خواستیم ما نیز می‌توانستیم مشابه آن سخن بگوییم». ـ اگرچه سخن آنان مدعا و بهتانی بیش نبود ـ امّا نصارا در برابر مباهله اقدام به انکار آن نکردند و به خاطر ظهور حجّت و نشانه‌های نبوّت تسلیم‌شده و حاضر به مباهله نگشتند. 12- در روز مباهله، خداوند با روشن کردن برتری اهل‌بیت (ع) که به صفات الهی آراسته بودند، آتش جنگ را خاموش کرد و جانِ مسلمانان را از رنج جهاد نگاه داشت». سید بن طاووس در پایان می‌نویسد: «روز مباهله، بزرگ‌تر از آن است که ما بدان اشاراتی داشتیم زیرا ما فقط بخشی از فضیلت‌های آن را که خداوند ما را بدان رهنمون شده بود، یادآور شدیم بنابراین این روز یکی از بزرگ‌ترین روزهای بشارت و گرامی‌ترین روزهای نیک بختی است از این رو شایسته است که در آن مجالس و محافلی برای تشکر از خداوند و ستایش او ـ جل‌جلاله ـ تشکیل گردد و نیز سزاوار است که در این روز به‌اندازه عزّت و سربلندی اهل‌بیت (ع) بدان توجّه شده و از آن تعظیم شود». @mobahelee

برداشت‌های کلامی از آیه‌ی مباهله مباهله در اسلام یکی از روش‌های مسالمت‌آمیز در مبارزه‌های فرهنگی به شمار رفته است و موجب فروپاشی روحیه و اطمینان کاذب مخالفان به اعتقادشان قلمداد شده است (فضل‌الله، 1419 ق، ج 6، صص 64-65 و 72). گرچه روی سخن در آیه‌ی مباهله تنها با پیامبر صلی‌الله علیه و آله بوده و متضمن دستوری عمومی در این زمینه برای مسلمانان نیست، اما انجام مباهله تحت شرایط خاص، پس از پیامبر صلی‌الله علیه و آله نیز مشروع شناخته شده است (مکارم، 1375 ش، ج 2، ص 589/ حویزی، 1415 ق، ج 1، ص 351-352)؛ چه اینکه موارد متعددی از آن در تاریخ ثبت شده است (قاسمی، 1398 ق، ج 3، ص 116/ سیوطی، 1414 ق، ج 2، ص 233/ قمی، 1416 ق، ص 419)؛ البته مباهله تنها برای امور مهم دینی و پس از اقامه‌ی دلیل و برهان و نومیدی از اقناع طرف مخالف به شکل طبیعی مشروع شمرده شده است (قاسمی، 1398 ق، ج 3، ص 116/ هاشمی، 1376 ش، ج 2، ص 470). مفسران از آیه‌ی مباهله، استفاده‌های مختلف کلامی، فقهی، اجتماعی و عرفانی نموده‌اند؛ در این بین، برداشت‌های کلامی، بیشترین حجم را به خود اختصاص داده و به دلیل ارتباط با مسئله‌ی امامت و خلافت، از بیشترین اهمیت برخوردار است؛ گرچه عموم شیعه و اهل سنت در این نقطه اتفاق‌نظر دارند که این آیه، دلالت بر فضیلت اهل‌بیت علیهم‌السلام دارد؛ لیکن در این نقطه با یکدیگر اختلاف‌نظر دارند که: غالباً نگاه اهل سنت به این پدیده تنها به‌عنوان وسیله‌ای برای اثبات حق و باطل بوده، ولی شیعیان همواره آن را در صبغه‌ای سیاسی و اجتماعی و در ارتباط با امر خلافت و امامت می‌بینند (برای آگاهی بیشتر ر.ک به: ماسینیون، 1378 ش، ص 68). @mobahelee

گالری عکس های مباهله عکس های ناب مربوط به مباهله @mobahelee

گالری عکس های مباهله عکس های ناب مربوط به مباهله @mobahelee

آیه مباهله گالری عکس های مباهله عکس های ناب مربوط به مباهله @mobahelee