🕌🏴💔🕌🏴💔🕌🏴💔🕌🏴💔🕌 🏴 #علمدار_سپاه شجاعت حضرت عباس عليه السلام در ميان اصحاب امام حسين عليه السلام بى نظير بود، چگونگى شهادت او، و رجزهاى او، و جهاد او با دست بريده، همه بيانگر اوج صلابت و شهامت او است، او تنها به سوى آب فرات رفت، و در برابر چهار هزار نفر تيرانداز قرار گرفت، صف آنها را با كشتن هشتاد نفر از آنها، درهم شكست و خود را به آب فرات رسانيد. مادرش ام البنين عليها السلام در شهر خطاب به او مى گويد: لو كان سيفك فى يديك لما دنى منه احد «اگر شمشيرت در دستهايت بود، كسى را جرئت نزديك شدن به شمشيرت نبود». (1) روايت شده: هنگامى كه وسائل غارت شده از شهداى كربلا را به شام نزد يزيد بردند، در ميان آنها پرچم بزرگى بود، يزيد و حاضران ديدند همه پرچم سوراخ و صدمه ديده ولى دستگيره آن سالم است، پرسيد: اين پرچم را چه كسى حمل مى كرد؟ گفته شد: عباس بن على عليه السلام آن را حمل مىكرد. يزيد از روى تعجب و تجليل از آن پرچم، دو يا سه بار برخاست و نشست و گفت: انظروا الى هذا العلم فانه لم يسلم من الطعن و الضرب الا مقبض اليد التى تحمله. : «به اين پرچم بنگريد، كه بر اثر صدمات و ضربات، هيچ جاى آن سالم نمانده جز دستگيره آن كه پرچمدار آن را با ستحمل میكرده است (يعنى سالم ماندن دستگيره نشان مى دهد كه پرچمدار، تيرها و ضرباتى را كه بر دستش وارد مى شود تحمل مى كرد و پرچم را رها نمى ساخته است) ». سپس يزيد گفت: ابيت اللعن يا عباس، هكذا يكون وفاء الاخ لاخيه. : « لعن و ناسزا از تو دور باد (و ناسزا براى تو زيبنده نيست) اى عباس، اين است معناى وفادارى برادر نسبت به برادرش». (2) عباس سه برادر پدر و مادرى داشت كه مادرشان ام المؤمنين عليها السلام بود، يكى از آنها عبدالله بود كه ۲۵ سال داشت، ديگرى عثمان بود كه ۲۱ سال داشت و سومى جعفر بود كه ۱۹ سال داشت. حضرت عباس كه از آنها بزرگتر بود و ۳۴ سال داشت، به برادران رو كرد و گفت: «اى پسران مادرم به پيش بتازيد تا خلوص و خيرخواهى شما را در راه خدا و رسول خدا بنگرم». آنها يكى بعد از ديگرى روانه ميدان شدند و جنگيدند تا به شهادت رسيدند. (3) وقتى كه همه ياران حسين عليه السلام كشته شدند، و حضرت عباس خود را تنها يافت به حضور برادر آمد و عرض كرد: به من اجازه رفتن به ميدان بده، امام سخت گريه كرد، عباس عليه السلام عرض كرد: سينه ام تنگ شده و از زندگى دلتنگ گشته و به تنگ آمده ام، مى خواهم انتقام خون شهيدان را از دشمن بگيرم. امام حسين عليه السلام فرمود: برو براى اين كودكان تشنه لب، اندكى آب بياور. حضرت عباس عليه السلام روز عاشورا سوار بر اسب اطراف خيام مى گشت و نگهبانى مى كرد و مراقب بود تا دشمن جلو نيايد. در اين هنگام زهير بن قين (يكى از ياران با وفاى امام حسين) نزد عباس عليه السلام آمد و عرض كرد: در اين وقت آمده ام تا تو را به ياد سخن پدرت على عليه السلام بيندازم، عباس عليه السلام كه مى ديد خيام اهلبيت در خطر تهديد دشمن است، از اسب پياده نشد و فرمود: «مجال سخن نيست ولى چون نام پدرم را بردى، نمى توانم از گفتارش بگذرم، بگو كه من سواره مى شنوم». زهير گفت: پدرت هنگامى كه خواست با مادرت ام البنين عليها السلام ازدواج كند، به برادرش عقيل فرموده بود زن شجاعى از خاندان شجاع برايم پيدا كن، زيرا مىخواهم فرزند شجاعى از او به دنيا بيايد و حامى و ايثارگر فداكار براى برادرش حسين عليه السلام باشد. بنابراين اى عباس، پدرت تو را براى چنين روزى (عاشورا) خواسته است مبادا كوتاهى كنى. غيرت عباس با شنيدن اين سخن به جوش آمد و چنان پا در ركاب زد كه تا سمه ركاب قطع گرديد و فرمود: اى زهير! آيا با اين گفتار مى خواهى به من جرات بدهى، سوگند به خدا هرگز دست از برادرم بر نمى دارم و در حمايت از حريم او كوتاهى نخواهم نمود. «والله لاريتك شيئا ما رايته قط». : «به خدا قسم فداكارى خود را به گونه اى ابراز كنم و به تو نشان دهم كه هرگز نظيرش را نديده باشى». آنگاه عباس عليه السلام به سوى دشمن حمله كرد، آن گونه كه گویى شمشيرش، آتشى است كه در نيزار افتاده است، تا اينكه صد نفر از قهرمانان دشمن را كشت. از جمله با «مارد بن صديف تغلبى» قهرمان بى بديل دشمن جنگ تن به تن كرد، نيزه بلند مارد را از دست او درآورد و نيزه را تكان سختى داد و فرياد زد: « اى مارد، از درگاه خدا اميدوارم كه با نيزه خودت، تو را به جهنم واصل كنم». آنگاه آن نيزه را در كمر اسب مارد فرو برد، اسب مضطرب شد و مارد خود را به زمين انداخت، با اينكه جمعى از دشمن به كمك مارد آمدند، عباس عليه السلام هماندم نيزه را به گلون مارد فرود آورد كه مارد به زمين افتاد و گوش تا گوش او بريده شد و به هلاكت رسيد، و در اين درگيرى شديد جمعى ديگر نيز بدست عباس عليه السلام كشته شدند. (4) 🏴🌴🏴🌴🏴🌴🏴🌴🏴🌴🏴🌴