♦️در محضرقرآن 🔸آیات الایمان 🔹شماره ۳ يا أَيُّهَا الَّذينَ‏ آمَنُوا كُلُوا مِنْ طَيِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ وَ اشْكُرُوا لِلَّهِ إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ (۱۷۲/ بقره) اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! از نعمتهاى پاكيزه‏اى كه به شما روزى داده‏ايم، بخوريد و شكر خدا را بجا آوريد؛ اگر او را پرستش مى‏كنيد. 👈 نكته‏ها: از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل شده است كه خداوند مى‏فرمايد: من مردم را خلق مى‏كنم، امّا آنان غير مرا مى‏پرستند. من به آنان روزى مى‏دهم، امّا آنان شكر ديگرى را مى‏نمايند. «۱» قرآن، هرگاه بنا دارد انسان را از كارى منع كند، ابتدا راههاى #مباح آنرا مطرح كرده و سپس موارد نهى را بيان مى‏كند. چون مى‏خواهد در آيات بعد، مردم را از يك سرى خوردنى، منع و نهى كند، در اين آيه راههاى حلال را بازگو نموده است. 👈شكر مراحلى دارد.گاهى با زبان است و گاهى با عمل. شكر واقعى آن است كه نعمت‏ها در راهى مصرف شود كه خداوند مقرر نموده است. 👌هدف اصلى از آفرينش نعمت‏هاى طبيعى، بهره بردن مؤمنان است. در سه آيه قبل فرمود: اى مردم! از آنچه در زمين است بخوريد. در اين آيه مى‏فرمايد: اى مؤمنان! از نعمت‏هاى دلپسندى كه براى شما روزى كرده‏ام بخوريد. شايد در اين اختلاف تعبير، رمزى باشد و آن اينكه هدف اصلى، #رزق‏_رسانى_به_مؤمنان است، ولى ديگر مردم هم در كنار آنها بهره‏مى‏برند. همانگونه كه هدف اصلىِ باغبان از آبيارى، رشد گلها ودرختانِ ميوه است، گرچه علف‏هاى هرز وتيغها نيز به نوايى مى‏رسند. شايد بتوان گفت كه از هركس توقّع خاصّى است. از مردم عادّى، توقّع آن است كه پس از خوردن، دنبال گناه و وسوسه‏هاى شيطان و فساد نروند؛ «يا أَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا ... وَ لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّيْطانِ» «۲» ولى از اهل ايمان اين توقّع است كه پس از خوردن، به دنبال #عمل_صالح و شكرگزارى باشند. «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُلُوا ... وَ اشْكُرُوا» و «يا أَيُّهَا الرُّسُلُ كُلُوا ... وَ اعْمَلُوا صالِحاً» «۳» ✅پيام‏ها: ۱- خودسازى و زهد و تقوا، منافاتى با بهره‏گيرى از طيّبات ندارد. «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُلُوا مِنْ طَيِّباتِ» ۲- در مكتب اسلام، مادّيات مقدّمه‏ى معنويات است. «كُلُوا، وَ اشْكُرُوا، تَعْبُدُونَ» ۳- اسلام در تغذيه، به بهداشت توجّه دارد. «طَيِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ» ۴- قبل از تأمين زندگى مردم ومحبّت به آنان، توقّعى نداشته باشيد. «كُلُوا ... وَ اشْكُرُوا» ۵- شكر، نشانه‏ى خداپرستى و توحيد ناب است. اگر انسان رزق را نتيجه فكر اقتصادى، تلاش، مديريّت، سرمايه و اعتبارات خود بداند، براى خداوند سهمى قايل نخواهد بود تا او را شكر كند. «وَ اشْكُرُوا لِلَّهِ إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ» ۶- شكر، نمونه روشن عبادت است. «وَ اشْكُرُوا لِلَّهِ ... تَعْبُدُونَ» ۷- شكر خداوند، واجب است. «كُلُوا ... وَ اشْكُرُوا لِلَّهِ» ۸- خداپرست، آنچه را خدا حلال شمرده، از پيش خود حرام نمى‏كند. «كُلُوا ... إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ» 🔺منابع (۱) تفسير صافى. (۲) بقره، ۱۶۸ (۳) مؤمنون، ۵۸ 📚تفسير نور حجت الاسلام والمسلمین قرائتي