براے آنکه بسوزد به هر بهانه دلم... چقدر خاطره هایت به کار مے آید... اغلب ما به شدت مشغول ظلم به خودمان هستیم...[اِذ ظَلَموا اَنفُسَهُم] وزمانے که قرار است دلهاے بیقرار باپیوند باهم انس بگیرند، این رشته را با جهل ازهم جدا مے کنیم. بدون اینکه درک کنیم قلبی شکسته شد و امان از تکه هاے جدا شده.... دل فرو مے ریزد و تنها تماشا میکنم... مثل سربازے، سقوط آخرین دروازه را... رفتن از قلب و مهر همسر مانند بیرون رانده شده از وطن مادریست که درد آواره شدن به جانت رخنه میکند... وقتے با هزاران امید پا در خانه ے خوشبختے میگذارے... میسازے... میگذرے... بدے هارا نادیده میگیرے... میجنگے...به امید رشته ے اتصال... اما بدان، وقتے در پائیز یک درخت برگ هایش مے ریزد نگران نیست چون امید به شکوفایے دوباره دارد... تا وقتے دستانت در دست به غیر خدا باشد، شیطان در وجودت انقلاب خواهد کرد. در ظلمات فرو خواهے رفت، چشمانت از دیدن نور دریغ خواهد شد، گوش هایت بر سخنان حق بسته خواهد شد. [کَیفَ اَنسَیکَ و لَم تَزَلَ ذاکرے] چگونه فراموشت کنم، وقتے روز وشب صدایم مے زنے؟ مناجات الراجین #خوشه‌ی_ماه متن از #عطریاس‌عزیز