♡﷽♡ رمان:آوای باران به قلم:ف_ز #قسمت‌_پنجاه‌ودوم •┈┈••✾•🌺•✾••┈┈• با صدای اذانِ بادصبای موبایلم چشم‌هایم را باز می‌کنم. عجیب این است که دیشب زود خواب رفتم‌و اصلا احساس خستگی ندارم. می‌روم سراغ یخچال‌و آب می‌خورم. وضو می‌گیرم. نمازم را می‌خوانم. نمی‌دانم طاها کی می‌خواهد بیدار شود! بیدارش کنم؟ امروز را اینجا هستم مگر روزهایِ دیگر چه می‌کرده؟ خب لابد خودش بیدار می‌شود! چندصفحه قرآن و تعقیبات را می‌خوانم. کتری را روشن می‌کنم. زمان زیادی برای نماز نمانده! روی مبل دراز می‌کشم ... * چشم‌هایم را باز می‌کنم. از روی کاناپه بلند می‌شوم. احساس خوبی دارم. نمی‌دانم چرا و چطور؟ اما فکر می‌کنم آرام شده‌ام. با این‌که می‌دانم اولِ بدبختی‌ست! طاها خانه نیست. صبحانه‌ی مختصری می‌خورم. برای ناهار قرمه‌سبزی می‌گذارم. موبایلم زنگ می‌خورد. با دیدن اسم طیبه‌خانم، شرمنده می‌شوم. استرس می‌گیرم و لبم را گاز می‌زنم. انقدر که صفحه خیره می‌شوم تا خاموش می‌شود. لیوان آبی می‌خورم و خودم تماس می‌گیرم. صدای گرم‌و مهربانش در موبایل می‌پیچد: _سلام دخترم. خوبی؟ _سلام طیبه‌خانم. ممنونم. شما خوبید؟ نفسی می‌کشد و می‌گوید: _شکرخدا. زنگ زده بودم هم تبریک بگم. هم عذرخواهی کنم بخاطر این‌که نشد بیام! خجالت‌زده می‌گویم: _فداتون بشم. من شرمنده‌تونم. راستش مامان گفتن.. حرفم‌ را قطع می‌کند. چقدر فهمیده‌و پاک است. متوجه رنج‌و عذابم می‌شود: _مشکلی نیست عزیزم. می‌خواستیم امشب بیام خونه‌تون. به آقاطاها زنگ زدم تبریک گفتم. اما خب رسمشه ..بیایم دیگه. _همه‌ی عمر مدیون‌تونم. شما در حق من مادری کردید. بالأخره اشکم در می‌آید. با بغض می‌گویم: _طیبه‌خانم.. حلالم کنید... می‌فهمم که صدایش خش دارد. اوهم می‌سوزد. حتی بیشتر از من!: _خوشبخت بشی دخترم. این دنیای فانی جایی برای این حرف‌ها نداره. تو حلالی. حاج‌آقا اومد باید برم خونه دخترم. کاری نداری؟ _ممنونم. نه سلام برسونید. خدانگهدار. _خداحافظ مادر. ** تمام خانه را تمیز می‌کنم‌و آب‌و جارو می‌زنم. مبل‌ها را به تنهایی جابه‌جا می‌کنم. حتی برای تکه‌ای از این جهیزیه نظر نداده‌ام اما زیباست. کِرِم‌و روشنی مبل‌ها با پارکت قهوه‌ای‌ و فرش روشن‌ش هارمونی زیبایی ایجاد کرده. نمی‌دانم جهاز باران کجاست! طیبه‌خانم‌ و همسرش هنوز هم طاها را مثل دامادشان دوست دارند. فکر نمی‌کنم جهاز را قبول کرده باشند! شاید طاها به زور... چه افکار مزخرفی! ناهار آماده می‌شود. بوی قرمه‌سبزی پمپاژ می‌شود و گویی خون تازه در رگ‌هایم جریان می‌یابد. صدای در می‌آید. کلید در قفل در می‌چرخد. طاها داخل می‌شود. استرس می‌گیرم. "سلام" می‌کنم. جوابی نمی‌شنوم. به اتاق می‌رود. چند قدم جلو می‌روم. نفس عمیقی می‌کشم. هرچه سعی می‌کنم به خودم مسلط شوم، نمی‌توانم. بلند می‌گویم "ناهار آماده‌ست". به آشپزخانه می‌روم. رفتارهای طاها اصلا طبیعی نیست. نرمال نیست! با تمام نگرانی‌هایم نمی‌توانم منکرِ احساس ترحمم شوم. میز را می‌چینم. طاها می‌آید. صندلی‌ را کنار می‌کشد و می‌نشیند. می‌گویم: _دستتو نشستی! اخم تندی می‌کند. سرم را پایین می‌اندازم و برنج‌ را می‌کشم. خودم چند قاشق می‌خورم. اما اشتها ندارم. مدام مردمک‌هایم به سمتش پرواز می‌کند. انگار نفس کم می‌آورم. یادم می‌رود نفس بکشم! این چه فشاری‌ست که تحمل می‌کنم ...نفس عمیقی می‌کشم. طاها از پشت میز بلند می‌شود. روی کاناپه می‌نشیند. گره‌ روسری‌ام را باز می‌کنم‌‌ و کمی گلویم را آزاد! دست‌هایم را روی سرم قلاب می‌کنم. به‌زور چند قاشق دیگر غذا می‌خورم‌ و با فشار آب پایین می‌دهم. ↩️ #ادامہ_دارد.... #هرگونه‌کپی‌وانتشار‌حرام‌وپیگردقانونی‌دارد❌ ✅این رمان فقط مجوز انتشار در کانال خود نویسنده( کوچه‌ خاطرات) را دارد. ✅ https://eitaa.com/joinchat/3628531766Cbdf70e0912

♡﷽♡ رمان:آوای باران به قلم:ف_ز #قسمت‌_پنجاه‌وسوم •┈┈••✾•🌺•✾••┈┈• زنگ خانه را می‌زنند. چادرم را روی سرم می‌اندازم. طاها با همان اخم تند می‌ایستد تا در را باز کند. کمرم از عرق خیس شده. نفس کم می‌آورم. چطور با آنها روبه رو شوم! انگار ضربان قلبم رو هزار است! لبم از تشنگی، شبیه کویر لوت شده. زیر کتری را کم می‌کنم. در باز می‌شود. قدم‌تند می‌کنم به سمت‌شان. طیبه‌خانم‌و طاهره باهم آمده‌اند. طاها با مادر زنش دست می‌دهد. سلام و احوال‌پرسی گرمی می‌کند. آن‌قدر گرم که انگار نه انگار همان طاهایی‌ست که با من زندگی می‌کند! پیش می‌روم. دست می‌اندازم دور گردن طیبه‌خانم، بوی باران را می‌دهد! چه حسی دارد از این‌که مسبب مرگ دخترشان جای اورا در خانه پر کرده؟ از خودم متنفرم که برای آسایشم همچین کاری کرده‌ام. گونه‌اش را می‌بوسم: _سلام طیبه‌خانم خوش اومدین ..به خونه خودتون. جوابی می‌دهد اما نمی‌شنوم. طاهره را بغل می‌کنم. اخم دارد اما سعی می‌کند بخندد. خدا به آنها صبرو به من‌و طاها عقل عطا کند! _خوش اومدی طاهره‌جان. قدم سر چشم گذاشتی. سرد و باغضب می‌گوید: _مزاحم شدیم. مبارک باشه آواخانم. خوشبخت بشید! چقدر تنفر دارد! یا من این‌طور حس می‌کنم؟ دوسال از من کوچک‌تر است. سنی ندارد. حق دارد اگر با نیش‌و کنایه حرف بزند. جای خواهرش را گرفته‌ام! _بشینید خوش اومدین. روی کاناپه می‌نشینند. چایی می‌ریزم. دست‌هایم به شدت می‌لرزد. اگر سینی‌ را بردارم محال است سالم برسد‌! چه کنم؟ این مثلا آرامش است‌؟! چه آرامشی داری آواجان. خوشا به حالت! طاها را صدا می‌کنم. جوابی نمی‌شنوم! دوباره صدایش می‌کنم. نمی‌توانم با این اوضاع لرزش دست‌هایم تعارف کنم. جواب ندادنش مطمئنم می‌کند از روی قصد است. بی‌آبرویم کن پسرعمو. مشکلی نیست! به سختی و با هزار زور، سینی‌ را بلند می‌کنم. صدایِ تلق‌تلق‌‌ش در کل سالن می‌پیچد. اول به طیبه‌خانم تعارف می‌کنم. نگاهِ متعجب‌ش روی لرزش دست‌هایم ثابت می‌شود. به کمکم می‌آید. سینی‌ را می‌گیرد‌ و روی میز می‌گذارد: _دستات چقدر می‌لرزه مادر! طاهره چیزی زیر لب می‌گوید و پوزخند ریزی می‌زند. بغض با سپاه‌ و لشکریانش به گلویم حمله می‌کند. جوابی ندارم! چقدر تعلل می‌کنم! انگار قدرت بیان را از جسمِ‌ بی‌روحم گرفته باشند. می‌گویم: _فشار عصبیه طیبه‌خانم. سرم را پایین می‌اندازم. طاها می‌گوید: _بهترین مامان؟ درد زانو‌تون خوب شد؟ چقدر صمیمی! طیبه خانم زانویش را مالش می‌دهد: _بهترم مادر ... سه ماه بود امونمو بریده بود. رفتم دکتر شهیدی‌فر یه مشت دارو و پماد داد. بهتره. _خلاصه اگر خواستین دکتر برین من درخدمتم. فقط کافیه طاهره‌خانم زنگ بزنن. خودمو می‌رسونم. نمی‌دانم می‌خواهد مرا بسوزاند! یا من‌ چنین خیالی دارم؟ چقدر در این جمع غریبه‌ام! چاره‌ای ندارم جز این‌ که همه چیز را خوب‌ و منطقی نشان دهم. فنجانی چای از سینی‌ برمیدارم. شاخه نباتی در آن می‌اندازم‌ و روبه‌ روی طاها می‌گیرم: _چای آقا طاها. نگاهی به فنجان می‌اندازد. نه می‌گیرید نه حرفی می‌زند! دوباره تکرار می‌کنم. در کمال تعجب هیچ‌ واکنشی نشان نمی‌دهد! نگاهِ خیره‌ی طاهره اذیتم می‌کند. دوباره می‌گویم: _چای طاها جان! دستم را هل می‌دهد. کمی چای پشت دستم می‌ریزد. طاها می‌گوید: _وقتی هیچی نمیگم یعنی نمی‌خوام! نمی‌فهمی آی‌کیو؟! لشکریان بغض کار خودشان را می‌کنند. بالأخره اشکم در می‌آید. طیبه خانم می‌گوید: _استغفرلله.. طاها جان داره تعارف می‌کنه. فنجان را توی سینی‌ می‌گذارم. دستمالی بر می‌دارم. اول ا‌شک‌هایم، بعد پشت دستم را خشک می‌کنم. حرفی نمی‌زنم ندارم که بزنم. چند دقیقه‌ای سکوت فضا را خفه می‌کند. طاها سرش در موبایل است‌ و طیبه‌ خانم زانویش را ماساژ می‌دهد. طاهره‌ هم خانه‌ را دید می‌زند. صدای اف‌ اف سوهان روحم می‌شود. به آیفون‌ تصویری که می‌رسم؛ خشکم می‌زند. با دیدن چهره‌ی زن‌ عمو قالب‌ تهی می‌کنم. کلید را فشار می‌دهم. می‌خواهم برگردم که سرم گیج می‌رود. با سر می‌افتم روی زمین. ↩️ #ادامہ_دارد.... #هرگونه‌کپی‌وانتشار‌حرام‌وپیگردقانونی‌دارد❌ ✅این رمان فقط مجوز انتشار در کانال خود نویسنده( کوچه‌ خاطرات) را دارد. ✅ https://eitaa.com/joinchat/3628531766Cbdf70e0912

بعد از تو، کلافِ اندوهم را به هر سو می‌غلتانم مگر چیزی از آن کاسته شود! -جواد گنجعلی •┈┈••✾•❤️•✾••┈┈• @koocheye_khaterat •┈┈••✾•❤️•✾••┈┈•

♡﷽♡ رمان:آوای باران به قلم:ف_ز #قسمت‌_پنجاه‌وچهارم •┈┈••✾•🌺•✾••┈┈• سرم به گوشه‌ی مبل می‌خورد. فقط میبینم که همه به سمتم می‌آیند. صدایی نمی‌شنوم. لب‌زدن‌های طیبه‌خانم را می‌بینم‌ و طاهره که با من حرف می‌زند. طاها هول شده. چشم‌هایم بازو بسته می‌شود. پلک‌هایم سقوط می‌کند ... ... چند قطره روی صورتم فرود می‌آید. چشم‌ باز می‌کنم. نگاهم به چهره‌ی طیبه‌خانم گره می‌خورد. می‌گوید: _خداروشکر بهوش اومد. بدنت درد داره دخترم؟ سرم درد می‌کند. آن‌قدر که احساس می‌کنم الآن است که منفجر شود! لیوان آب‌قند را روی لبم می‌گذارد. لب می‌گشایم اما قدرت قورت دادن ندارم. طاهره روی مبل می‌نشیند. صدای زن‌عمو را می‌شنوم. اما خودش در دید من نیست: _چی‌شد که اینطور شد؟ طیبه‌خانم نگاه مهربانی به من می‌اندازد: _ضعیف شده شمسی‌خانم. دستاشم خیلی میلرزه. صدای ملکا داغ دلم را تازه می‌کند: _هه..این تا همه‌مون‌و نکنه سینه قبرستون طوریش نمی‌شه. طیبه‌خانم دوباره نگاهم می‌کند. می‌خواهم چشم‌هایم را ببندم که مثلا هوش‌و حواس ندارم اما او متوجه می‌شود: _ملکاجان اولاً داره می‌شنوه! دوما، دخترم این‌طور حرف نزن دوراز جونش. می‌خواهم در آغوش این پیرزن مهربان حل شود. درست شبیه باران است. همینقدر دل‌سوز و بامحبت! سرفه‌ای می‌کنم‌و سعی می‌کنم بنشینم. سلامی به زن‌عمو می‌کنم. قدمی سمتم بر می‌دارد: _خوبی آواجان؟ طوریت که نشده؟ ضعیف شدی. به خودت برس. هرچند لحنش مهربان است اما نمی‌توانم باور کنم او صرفاً از روی دلسوزی برای من چنین می‌گوید. شاید حضور طیبه‌خانم تأثیر زیادی دارد! _چیزی نیست زن‌عمو. ببخشین نگرانتون کردم. طاها با تکیه به دیوار ایستاده. پای راستش را روی چپ انداخته و دست به سینه نگاهم می‌کند. در جوابِ طیبه‌خانم که می‌گوید "ببریمش درمانگاه" با سردی نگاهم می‌کندو می‌گوید: _حالش خوبه. مگه نه؟! چیزی ندارم بگویم جز اینکه: _خوبم ممنون. ↩️ #ادامہ_دارد.... #هرگونه‌کپی‌وانتشار‌حرام‌وپیگردقانونی‌دارد❌ ✅این رمان فقط مجوز انتشار در کانال خود نویسنده( کوچه‌ خاطرات) را دارد. ✅ https://eitaa.com/joinchat/3628531766Cbdf70e0912

♡﷽♡ رمان:آوای باران به قلم:ف_ز #قسمت‌_پنجاه‌وپنجم •┈┈••✾•🌺•✾••┈┈• شش ماه از ازدواج کذایی‌مان گذشته. دلم دریای خون است. طاها روز به‌روز زندگی را برایم تلخ‌تر می‌کند. نه می‌گذارد از خانه بیرون بروم. نه می‌گذارد کسی را دعوت کنم. اوایل مادر متعجب بود و پرس‌و سوال می‌کرد. دلم برای خودم می‌سوزد. می‌خواهم آزاد شوم. سخت نیست شش ماه نتوانی جز با سختی از خانه‌ات بیرون بروی؟ سخت نیست موبایل‌ت را چک کند! گفتم موبایل. چه قشقرقی به راه انداخت وقتی فهمید مرتضی دو، سه بار تماس گرفته. چقدر کتک خوردم‌ و نگذاشتم کسی بو ببرد. سخت نیست تحمل این همه زجر؟ البته نباید کسی را ملامت کنم جز خودم. به اتاق می‌روم. روی تخت می‌نشینم. حتی در تراس را قفل کرده! قفس تنگ‌تر از این؟ اما دلم خوش است به روزی که بمیرم‌ و آزاد شوم. من دوام نمی‌آورم. من خسته است! من مرده است! این منی که می‌بینید من نیستم. آوا شش ماه پیش جان داد. درست همان زمانی که به نکاح این بی‌وجدان درآمد. زن نیاز است. من نیاز دارم به آغوش مرد. به نگاه پرمهرش به دست‌های گرمش. اما حالا! راضی‌ام به سکوت طاها. همین‌که روزی دعوا و بحث‌ و جدل و سیلی نباشد برایم کافی‌ست. می‌ایستم‌ و به آینه نگاه می‌کنم. صورتم لاغر شده‌ و چشم‌هایم گود. لرزش بدن‌ و دست‌هایم را تحمل می‌کنم، سردرد جانم را می‌گیرد. هیچ‌کس نمی‌فهمد وقتی روانت بیمار باشد، جسمی باقی نخواهد ماند! طاها روی مبل نشسته. ظرف‌های شام را در سینک می‌گذارم. او حتی یک استکان هم جابه‌جا نمی‌کند، گویی کنیز گرفته! می‌ایستد و به اتاق خواب می‌رود. سعی می‌کنم تق‌‌ و توق راه نیندازم. با همان حال ظرف‌ها‌ را می‌شورم. چندباری سرم گیج می‌رود به سینک تکیه می‌کنم. اشک‌هایم می‌ریزد و با پشت دست خشک می‌کنم. اشک‌ها می‌ریزند و نمی‌گذارند فنجان‌ها را واضح ببینم. پشت دستم را بالا می‌آورم که چشمم را خشک کنم. بخاطر لرزش دست‌هایم، فنجان لیز می‌خورد. کف آشپزخانه می‌افتد. به سرامیک‌ها اثابت می‌کند و هزارتکه می‌شود. صدای گوش‌خراشی می‌دهد. سریع به اتاق طاها نگاه می‌کنم. ضربان قلبم روی هزار است! در را باز می‌کند و جلو می‌آید. چندباری نگاهش بین چشم‌های خیس‌ من‌ و تکه‌های فنجان می‌افتد. دست آخر پوزخندی می‌زند. دست به سینه جلو می‌آید. چقدر من از این مرد می‌ترسم! اصلا مردی که زنش از او بترسد مرد نیست!! روسری‌ام را از سرم می‌کشد. قدرت تحلیل کارهایش را ندارم. فقط می‌ترسم! معذبم! می‌میرم. چنگ در موهایم می‌زند و دستش را پشت سرم متوقف می‌کند، جلو می‌آورد و پیشانی‌ به پیشانی‌ام می‌چسباند. قالب‌ تهی می‌کنم. مثل موم در دست‌هایش، رامِ حرکت‌هایش می‌شوم. آرام از میان دندان‌های قفل شده‌اش می‌گوید: _دستات می‌لرزن؟ خب به جهنم! در خیال خودم غرق می‌شوم. به یک‌باره موهایم را از پشت می‌کشد. گردنم از عقب خم می‌شود. درد شدیدی لابه‌لای مهره‌هایم می‌پیچد. تقریبا داد می‌زنم: _تو رو خدا نکن طاها. _آهااا حالا شد .. آره التماس کن.. لذت می‌برم از التماس کردنت ..بگو بگو بشنوم. زجه می‌زنم. سردردم شدیدتر شده. این مرد یک جانی‌ست!! من با یک‌روانی زیرسقف یک چه می‌کنم؟ غیر از این‌ است‌ که برای رهایی از عذاب‌ وجدان در منجلابِ غمی بدتر فرو رفتم؟ ↩️ #ادامہ_دارد.... #هرگونه‌کپی‌وانتشار‌حرام‌وپیگردقانونی‌دارد❌ ✅این رمان فقط مجوز انتشار در کانال خود نویسنده( کوچه‌ خاطرات) را دارد. ✅ https://eitaa.com/joinchat/3628531766Cbdf70e0912

♡﷽♡ رمان:آوای باران به قلم:ف_ز #قسمت‌_پنجاه‌وششم •┈┈••✾•🌺•✾••┈┈• دردم شدید می‌شود. قفسه‌ی سینه‌ام تیر می‌کشد. انگار بین دستان شیطان گیر افتاده‌ام. زجه می‌زنم: _تورو به روح باران... موهایم را رها می‌کند. چند قدم عقب می‌رود. او را نمی‌شناسم! هم‌بازی‌ام در کودکی، حالا برایم حکم عزرائیل را دارد. کنترلی روی سیستم بدنم ندارم. اشک‌هایم بی‌وقفه می‌چکند. دست‌‌هایم لرزش شدیدی دارند. سرم درد می‌کند. طاها بی‌هیچ حرفی به اتاق برمی‌گردد. همان‌جا روی صندلی می‌نشینم. مگر یک آدم افسرده چقدر آرامشِ‌روان دارد که، همین‌را هم طاها از من گرفت؟! قرص‌هایم!! حالا می‌فهمم دلیل سرگیجه‌ام چیست! می‌ایستم‌و قرصم را از توی کابینت بر می‌دارم. در دهانم می‌گذارم. آنقدر هولم که بطری آب‌را دهن می‌زنم. دوباره می‌نشینم. هق می‌زنم‌و گریه می‌کنم. چقدر سخت است داغون باشی‌و تظاهر کنی حالت خوب است! تا کی‌ می‌توانم تحمل کنم؟ اصلا.. اصلا شاید زیربار کتک‌و ظلمِ طاها جان دادم! آن‌وقت او می‌ماند و یک‌دنیا عذاب‌وجدان. دست در موهایم می‌برم. زجه می‌زنم. هرچه سعی می‌کنم صدایم بلند نشود آخر هق‌هقم در آشپزخانه می‌پیچد. اینطور نمی‌شود. باید خلاص شوم! خورده شیشه‌ی کف آشپزخانه را بر می‌دارم. خدایا ببخش! به امام حسین دیگه نمی‌تونم خدا!! مثل باران بهاری گریه می‌کنم. خدا دیگه نمی‌تونم. دیگه صبرم تموم شده! جهنمِ عذاب‌وجدان‌و چشیدم. جهنمِ طاها هم دیدم. بذار ببینم جهنم تو چه شکلیه!! اصلا شاید تو دلت رحم اومد بخشیدی بردیم بهشت! خرده شیشه‌ را روی رگم می‌ذارم. تپش قلبم همچون ارزش‌ دست‌هایم آرامی ندارد. شیشه‌را فشار می‌دهم. سوزشش احساس می‌شود. _چی‌کار می‌کنی عوضی؟ باصدای طاها هل می‌شوم. جلو می‌آید و شیشه را از دستم می‌گیرد. بازویم را حصار دست‌هایش می‌کند. سِر شده‌ام. چیزی نمی‌فهمم! بلندم می‌کند و از لابه‌لای شیشه‌ها می‌کشاندم سمت آن‌ یکی اتاق. با تمام توانش در اتاق هلم می‌دهد و در را می‌بندد. نمی‌فهمم چی به چی شد! آوا؟ دوباره داشتی چه غلطی می‌کردی؟ به خودم نهیب می‌زنم! «نفهم! آشغال این چه کاری بود؟ مگه به خدا ایمان نداری! برو بمیر دختره‌ی دیوونه! گریه‌ام شدت می‌گیرید. موهایِ خودم را محصور انگشت‌هایم می‌کنم‌ و می‌کشم. ازت متنفرم!!دلیل همه‌ی بدبختیات خودتی! خودت که باور نداری خدا هست، میبینه! ...» حالا متوجه می‌شوم حاج‌آقا علوی چه می‌گفت! من ایمان ندارم که اگر داشتم دست‌ و فکرم به کارهای احمقانه نمی‌رفت. فَبِاَیِ آلاءِ رَبِکُما تُکَذِبان؟ درپی قطره آبی اتاق را زیر و رو می‌کنم. جز تخت‌و فرش‌ و کمدخالی با قفسه‌ای از چندکتاب‌ و یک جانماز، چیزی ندارد. پشت در می‌ایستم. دستگیره‌ را پایین می‌کشم. در قفل است. حق دارد! دختری که تا کم می‌آورد هرغلطی می‌کند باید حبس شود!! صدای لرزانم را از گلو آزاد می‌کنم. انگار کسی چنگ انداخته‌ و گلویم را می‌فشارد. با درد و سوزش همراه است: _طاها درو باز کن! طاها تشنه‌مه تورو خدا آب بده .. زار می‌زنم‌ و التماس می‌کنم. می‌خواهم نماز بخوانم. وضو ندارم. تشنه‌ام. آب ندارم. به یاد شش‌ماهه رباب می‌افتم. به یاد شیرخواره‌ای که تشنه بود و تشنه جان داد. پشت‌ در لیز می‌خورم‌ و کف اتاق می‌افتم. حالم بد است! بد نه، داغون.. خراب! احساس سرگیجه می‌کنم. از طاها می‌ترسم حتی از این‌ که در را بکوبم‌ و التماسش کنم. کارساز خداست! او نجاتم می‌دهد. خدا نجاتم می‌دهد! می‌ایستم. جانماز را بر می‌دارم. سوسکی زیرش وارونه افتاده. چندشم می‌شود. چاره‌ای ندارم! ↩️ #ادامہ_دارد.... #هرگونه‌کپی‌وانتشار‌حرام‌وپیگردقانونی‌دارد❌ ✅این رمان فقط مجوز انتشار در کانال خود نویسنده( کوچه‌ خاطرات) را دارد. ✅ https://eitaa.com/joinchat/3628531766Cbdf70e0912

♡﷽♡ رمان:آوای باران به قلم:ف_ز #قسمت‌_پنجاه‌وهفتم •┈┈••✾•🌺•✾••┈┈• جانماز را پهن می‌کنم. روکش تخت را روی سرم می‌اندازم. به سجده می‌روم. آنقدر اشک می‌ریزم تا از این بار گناه نجات یابم. آنقدر استغفار می‌کنم تا ذره‌ای از گناهم آمرزیده شود. شاید ...شاید از بار گناه نجات یافتم. اصلا شاید ..سبک شوم. رها شوم! هق‌هقم بلند می‌شود. یامجیب‌ دعوةالمضطرین... یا منفس الغموم... یا رفیق من لا رفیق له!! خدایا ببخش! غلط کردم خدا..نفهمی کردم. ای اجابت کننده‌ی دعای بیچارگان! خداجونم من نفهمیدم. فکر خطا زد به سرم. خدا دوباره تکرار کردم. خدا صبرم بده، این چیزیه که تو برای من مقدر کردی. طاقتم بده تحمل کنم. ناگهان، جرقه‌ای در ذهنم زده می‌شود. از خاتم‌الانبیا خوانده بودم هیچ یک از شما نباید به خاطر درد و محنت‌هایی که به او می‌رسد تمنای مرگ کند. وای بر من! چه‌ کرده‌ام؟ یعنی مصیبت من بیشتر از بی‌بی زینب است که گفت ما رأیت الا جمیلا؟ یعنی داغِ دل من از اویی که در یک‌روز هفتادتن از نزدیکانش را به شهادت رساندند بیشتر است. هرچه فکر می‌کنم، جز حقارت‌و کثیفی از خودم نمی‌بینم. گریه امان نمی‌دهد. اما راضی‌ام! این اشک، اشکِ آرامش است. بارانی‌ست که به پاهای بی‌جانم شوقِ وصال می‌دهد. باید قربانی کنم! نفس‌و عزتم را باید به ذلت بکشانم. باید قربانیِ عشقِ مرتضی‌و دروغ طاها شوم. شاید دل‌کندن از اینهاست که مرا به آرامش می‌رساند!! دل‌گیر می‌شوم. از تمام اتفاقات ناگوار و ناخواسته! خدایا خودت حساب آه کشیدن‌هایم را داری! به دلِ مجروح‌و قلبِ غمدیده‌ام... نور برسان.. مثل همیشه... یا جابِرَالعَظْمِ الکَسیِر ای ترمیم کننده‌ی استخوان شکسته! * _دستت‌و بده من! نفس‌نفس می‌زنم. گویی از قعر یک چاه مرا خارج می‌کند. قفسه‌ی سینه‌ام تنگ شده. تاریکی مطلق است‌و دو چشم سفیدش! دستم را بالا می‌برم. رگ‌هایش تیر می‌کشد. انگار از بدنم جدا می‌شود. بالا می‌روم. بدنم سبک است اما امان از دردِ دستم. کنارش می‌ایستم. زبان می‌جنبانم که حرف بزنم اما صوتی از دهانم خارج نمی‌شود. دستم .. دستم درد دارد. خوب که دقت می‌کنم می‌بینم دستِ چپ است. اما چرا بدنم سبک‌و رهاست؟! همانی که دستم را گرفت از پیش چشمانم دور می‌شود. چیزی نمی‌شنوم اما انگار الهام می‌گیرم که کسی می‌گوید "رها شدی". رها شدی .... ** صدای به هم خوردن قاشق در لیوان، پلک‌هایم را باز می‌کند. چند ثانیه طول می‌کشد تا درک کنم کجا هستم!. طاها روبه‌رویم نشسته. ملحفه تخت دورم پیچیده شده. می‌نشینم‌‌و ملحفه را جدا می‌کنم. تنم شدیداً می‌لرزد. دندان‌هایم به هم می‌خورد. از تو میسوزم‌و در آتش تب شعله می‌کشم و از بیرون بر خودم میلرزم. طاها پتویی از کمد بر می‌دارد. نزدیکم که می‌شود می‌ترسم. پاهایم سست می‌شود و هرلحظه منتظرم فوران خشمش را بر سرم خالی کند. اما او آرام‌‌و بی‌هیچ حرفی، پتو را رویم می‌اندازد. لیوانی روبه‌روی دهانم می‌گیرد. چیزی نمی‌فهمم فقط می‌دانم حرکاتش غیرقابل باور است. نگاهم در چشم‌هایش است‌و چند قُلُپ از مایع داخل لیوان را می‌نوشم. نمی‌بینم‌ش اما از طعم‌ش متوجه می‌شوم، دمنوش بابونه است. این طاهاست؟! باور نمی‌کنم! هنوز جای کتک‌هایش درد می‌کند! حرفی نمی‌زند. مرا روی دست‌هایش بلند می‌کند. آنقدر ضعیف شده‌ام که انگار کودکی را در آغوش گرفته. خجالت می‌کشم اما از تعجب دهانم باز مانده. روی کاناپه می‌نشاندم. ↩️ #ادامہ_دارد.... #هرگونه‌کپی‌وانتشار‌حرام‌وپیگردقانونی‌دارد❌ ✅این رمان فقط مجوز انتشار در کانال خود نویسنده( کوچه‌ خاطرات) را دارد. ✅ https://eitaa.com/joinchat/3628531766Cbdf70e0912

♡﷽♡ رمان:آوای باران به قلم:ف_ز #قسمت‌_پنجاه‌وهشتم •┈┈••✾•🌺•✾••┈┈• خودش داخل آشپزخانه می‌رود. موبایلم روی میز است. دست می‌برم‌و بر می‌دارم. سی‌و شش تماس بی‌پاسخ از مادر‌و پدر‌و آراد‌و الهام، حتی الهه هم تماس گرفته. با آمدن طاها سرم را بالا می‌برم. غیرقابل باور است. بشقاب سوپ را روی میز می‌گذارد: _خودم بلد نبودم بپزم. زنگ زدم بیارن. امیدوارم طعم‌شو دوست داشته باشی. باور نمی‌کنم. نگاهم می‌کندو لبخندی می‌زند: _خواستم این مدت جبران کنم! تمامِ رنجی که کشیدم‌و زجری که از دوریِ باران‌ کشیدم‌و سرت خالی کنم. اما عشق باران اینقدر بود که اگر مرگت‌ رو هم ببینم تاثیری روش نداره! حرف‌هایش را بشنوم یا محبت‌هایش را ببینم؟! چرا انقدر گیج شده‌ام؟‌! _خلاصه این‌که، وجودت تو این خونه عذابِ من‌و بیشتر می‌کنه! از فردا می‌ریم واسه کارهای طلاق ... گر می‌گیرم. چشم‌هایم از حدقه بیرون زده. اشک‌هایم سر می‌خورند. دهانم خشک شده. آب!! آب می‌خواهم. عطش دارم! گوش‌هایم داغ شده. پتو را کنار می‌زنم‌و به آشپزخانه می‌روم. بطری آب را روی لب‌هایم می‌گذار‌م‌و خالی می‌کنم. به پذیرایی بر می‌گردم. طاها دست به سینه نشسته‌و چشم‌هایش را بسته. بافاصله کنارش می‌نشینم. زیرچشمی نگاهم می‌کند و می‌گوید: _وسایل‌تو بردار برو خونه بابات! نمی‌دانم خوشحال باشم یا ناراحت؟ نمی‌دانم رها شدم یا دربند؟ نمی‌دانم .. نمی‌فهمم چه بگویم! _سوپ‌تو نخوردی! چیه؟ حرف نمی‌زنی! سرم را پایین می‌اندازم. تنم می‌لرزد اما تحیر مرا از خویش جدا کرده. _خداحافظ می‌ایستم. موبایلم را می‌دارم. حتی وسایلم را‌ نمی‌خواهم. مانتویم را میپوشم‌و چادرم را سر می‌کنم‌و کیفم را بر می‌دارم. برای لحظه آخر نگاهش می‌کنم. زل زده به من! لب باز می‌کند: _شاید رفتم خارج. یه جا که خودم باشم‌و حسرتِ باران. همه چیزو وکیلم پیگیری می‌کنه .. لبخندی می‌زند: _خوشبخت بشی دخترعمو. خداحافظ! نمی‌دانم چطور جوابش را بدهم. در سکوت در را باز می‌کنم و می‌روم. بعد از شش ماه آزاد می‌شوم. در زندان بودم! زندان نه .. در قبر! چقدر عذاب کشیدم. خدایا شکرت! حیاطش برگ‌هایِ پاییز است. از خانه بیرون می‌روم. نمی‌خواهم به خانه پدری روم! راه کج می‌کنم به سمت امام‌زاده. به سرکوچه می‌رسم. دربست می‌گیرم. در راه به مادر زنگ می‌زنم‌و می‌گویم ظهر را به خانه‌شان می‌روم. تلنگری در ذهنم زده می‌شود. نماز صبحم قضا شده! به امام‌زاده می‌رسم. بطری آبی می‌خرم‌. وضو می‌گیرم‌و به سمت ضریح پرواز می‌کنم. یادتونه اومدم اینجا؟ یه‌شب مهمونتون شدم آقا.. ازتون می‌خوام بازم دستم‌و بگیرین. روی زمین می‌نشینم. قرآن می‌خوانم. الرحمن بامن حرف می‌زند. آرام می‌شوم. زنی صدایم می‌کند. سرم را بالا می‌برم. خودش است، همان خادم. کلوچه‌ای دستم می‌دهد: _سلام دخترم. چقدر چهره‌ات واسم آشناست. کنارم می‌نشیند. گرسنه‌ام. کلوچه را بیرون می‌آورم: _من همونم که یه‌شب اینجا موند. _آهان. حاجت‌روا شدی عزیزم؟ کلوچه‌را تعارفش می‌کنم. دستم را پس می‌زند، می‌گوید: _خودت بخور، من قبلا خوردم. می‌گویم: _حاجت‌روا که چه عرض کنم. دعام کنید. کلوچه‌را به دهان می‌گذارم. طعمِ لذیذ گردو و کشمش اشتهایم را بر می‌انگیزد. زن مِن‌ومِنی می‌کندو می‌گوید: _راستش مادر خیلی عوض شدی. چرا انقدر صورتت تغییر کرده. پایِ چشمت چی شده؟! خدا ازش نگذره کی کرده؟ ↩️ #ادامہ_دارد.... #هرگونه‌کپی‌وانتشار‌حرام‌وپیگردقانونی‌دارد❌ ✅این رمان فقط مجوز انتشار در کانال خود نویسنده( کوچه‌ خاطرات) را دارد. ✅ https://eitaa.com/joinchat/3628531766Cbdf70e0912

🔴قابل توجه همه هموطنان عزیز🔴 ⚠️کسانی که شکم دارن، نشون میده رطوبت معدشون بالاست، به همین خاطر در حالت عادی جذب مواد غذایی توسط بدنشون بالا میره و هر چی رژیم هم بگیرن یا ورزش زیاد انجام بدن آب نمیشه و عضله آب میشود و ضعیف میشوند❌ ❌برای درمان بلغم شکمی وارد لینک زیر بشید و هر چه سریعتر مشکل خود یا عزیزانتونو برطرف کنید👇👇👇 https://eitaa.com/joinchat/4103143438C25ec1e446d درمان لک و جوش،چروک بدن😍☝️ پخش زنده و نظر علما،اساتید در مورد طب اسلامی را اینجا ببینید💯👆

خصوصیات متــــولدین ماهها ☆༗❣❄️🐞 لباس مناسب متــــولدین ماهها •❀•👒 عشق و ازدواج متــــولدین ماهها 🌼🦋 رازهای موفقیت متــــولدین ماهها •🔮 . 🌱•❀ همین الآن رو ماه تولــــدت کلید کن 🙊🙈👇👌😍❣ ✿ فروردیــــن ✿ اردیبهشـــت ✿ خــــرداد ✿ تیــــر ✿ مــــرداد ✿ شهریــــور ✿ مهــــر ✿ آبــــان ✿آذر ✿ دی ✿ بهــــمن ✿ اســــفند 🔆🌷

سلام شاید این متن باعث ناراحتی کوروش پرستان بشود ولی چون اکثریت کوروش پرستان اعتقاد به آزادی بیان واندیشه دارند ، بنده حقیر هم با طرح چند سوال اندیشه خود رابیان میکنم : _رضاه شاه _محمدرضا شاه _علی رضا _لطفعلی خان زند _ناصرالدین شاه _کریم خان زند _محمد علی شاه _اقامحمدخان قاجار _فتحعلی شاه _احمد شاه ✅چرانام همه این پادشاهان عربیست ؟ ✅چرافقط نام یکی از این پادشاهان کوروش و داریوش و یا یک اسم ایرانی نبوده است؟ _دویست سال پیش که ثبت احوال جمهوری اسلامی نبوده است که به زور اسم مردم وپادشاهان راعربی بگذارد؟ ✅چرایکی از این پادشاهان اقدام به بازسازی مقبره کوروش درحد تفریحگاه نکرده اند ؟ ✅چرا مدعیان کوروش پرستی بجای کوروش بزرگ به عربی میگویند کورش کبیر؟! ویا نمی گویند کوروش گُنده! ✅چرابزرگترین سند افتخار آنها وجود نام کوروش در تفاسیر کتاب مقدس عربی یعنی قرآن کریم است!؟ ✅چراحافظ وسعدی ومولانا و رودکی وحتی فردوسی یک بیت شعر در مدح کوروش نسروده اند ومگر اینها شاعران ایرانی نبودند؟ ویا کوروش اینقدر کوچک بوده که اصلا دیده نشده!؟ ویا اینکه هرگز وجود خارجی نداشته است!؟ ✅چرا کوروش پرستان 40سال است جرائت عرض اندام برای اثبات حقانیت کوروش ندارند درصورتیکه مذهبیون برای اثبات دینشان هزاران شهید والامقام همانند حججی را به داخل خاک اعراب علیه داعش خونخوار میفرستند وجوانمردانه در راه دینشان شجاعانه سر وجان میدهند؟! ✅چرا کوروش پرستان دروقت گرفتاری ویا بریدن ترمز ماشین به جای مدد گرفتن از کوروش دست به دامان امام حسین ع وحضرت عباس ع ونوادگان انها میشوند؟! ✅چرا کوروش پرستان حقوق زن و مرد را یکسان میدانند اما رفتن مردان به ترکیه وتایلند را افتخار؟ ! ولی رفتن زنان به دبی را ننگ میدانند ؟! ✅چرا کوروش پرستان مدعی اند که حجاب را آخوندها اختراع کرده اند !؟ در صورتیکه حتی یک مجسمه زن بی حجاب در تخت جمشید وجود ندارد؟ ✅چرا کوروش پرستان که اینهمه دلاور وجنگ آور و قهرمانی بزرگترین امپراطوری ساسانیان را داشتند در برابر اعراب ملخ خور تسلیم شدند و یزدگرد سوم بدست ایرانیان کشته شد نه بدست اعراب ، در حالیکه آن زمان نه امریکا بود نه اسرائیل که به عربها کمک کنند . ♨درپایان عرض میکنم که ماهم ایران و هم تاریخ پرافتخارمان را دوست داریم و کوروش را هم به عنوان یک ایرانی و در جایگاه خودش ، نه بیشتر . ولی ما سَد راه نقشه های شوم دشمنان خارجی و عوامل داخلی آنها هستیم .

♡﷽♡ رمان:آوای باران به قلم:ف_ز #قسمت‌_پنجاه‌ونهم •┈┈••✾•🌺•✾••┈┈• لبخندی به مهربانی‌اش می‌زنم. اما دوست ندارم، سفره‌ی دلم را پیش هرکسی باز کنم: _چیزی نیست! بطری آب‌را بیرون می‌آورم‌و به زن تعارف می‌کنم. باز می‌گوید نه. مقداری آب می‌خورم. مزه‌ی کلوچه از دهانم می‌رود. می‌ایستم تا قضای نمازصبح را بخوانم. ** کلید را در قفل در می‌چرخانم. کسی در حیاط نیست. برگ‌‌ها خزان ریخته‌اند. پاییز بهانه است. این‌ها هم از سر دلتنگی فرود می‌آیند! وارد پذیرایی می‌شوم. گویی غریبه‌ام. چه احساسی دارد خانه‌ی پدری! ناب‌و سرشار از آرامش. آخرین بار که آمدم دوماه پیش بود. برای سالگرد پدر بزرگ، چقدر به طاها التماس کردم تا بگذارد بیایم! چقدر آن روز مادر سین جیمم کرد که چرا نمی‌آیی؟! چندبار پرسید مشکلت چیست و من دم نزدم طاها با من چه می‌کند! البته خودش می‌فهمید‌و می‌گذاشت به حساب این‌که از خامی درآمده‌ام! _آوا تویی مادر؟ سرم را سمت پله‌ها می‌چرخانم. کیفم از دستم می‌افتد. به سمت مادر پرواز می‌کنم. سرم را روی شانه‌اش می‌گذارم‌و پیشانی‌اش را می‌بوسم. چند وقت بود ندیده بودمش؟ دوهفته قبل! سرزده‌و از روی دلتنگی، تنها به قفسی که در آن زندانی بودم، آمد! کمر خم می‌کنم‌و بوسه‌ای پشت دستش می‌کارم: _دلم واست تنگ شده بود مامان. _کجایی عزیزدل مادر؟ می‌دونی چقدر چشم به‌راهتم. چرا موبایلتو جواب نمی‌دی؟ بابات دق کرد از نگرانی! طاها کجاست؟ اون چرا جواب نمی‌ده؟ چه بگویم؟ چه دارم که بگویم! _اینهارو ول کن مامانی.. غذا داری؟ دلسوزانه نگاهم می‌کند. _قربونت بشم رنگ به رو نداری! آره مادر خورشت کرفس دارم. پاشو بیا واست گرم کنم. غذا را می‌خورم. هرچه اصرار می‌کنم موفق نمی‌شوم‌و مادر ظرف‌ها را می‌شورد. الهه کلاس کنکور است‌و تا پنج در آموزشگاه می‌ماند. پدرهم، یک مسافرت کوتاه به اصفهان رفته برای خاک‌سپاری یکی از رفیق‌ های جان‌بازش. من مانده‌ام‌و مادرو آرادی که در راه است. کسی چه می‌داند که از بند خلاص شده‌ام. الهام وقتی شنید به خانه‌مان آمده‌ام گفت شب وقتی مهراد رسید، می‌آیند. دلم ضعف کرده برای کوثر‌و شیوا. با احساس غریبی‌ام چه کنم؟ می‌خواهم وقتی دور هم جمع شدیم داستان را بگویم‌و خلاص شوم. گرما حتی در این، پاییزِ سرد دست‌ از سرم بر نمی‌دارد. یک‌لیوان آب می‌خورم. مادر روی صندلی نشسته‌و سبزی پاک می‌کند. می‌گویم: _می‌رم دوش بگیرم مامان. _برو گلم. حوله‌و لباسم را بر می‌دارم. می‌خواهم شاد بپوشم. در غل‌ و زنجیر نبوده‌ای که بدانی آزادی چیست! تیشرت لیمویی رنگم را با شلوار سرمه‌ای از کمد برمیدارم. صدای اف‌اف می‌آید. ترجیح می‌دهم اول دوش بگیرم. ↩️ #ادامہ_دارد.... #هرگونه‌کپی‌وانتشار‌حرام‌وپیگردقانونی‌دارد❌ ✅این رمان فقط مجوز انتشار در کانال خود نویسنده( کوچه‌ خاطرات) را دارد. ✅ https://eitaa.com/joinchat/3628531766Cbdf70e0912