هو اللطیف برای #محمدعلی_بهمنی که بزرگ بود و بزرگی‌اش را به رو نمی‌آورد. گل‌تبارانِ شاخسار تواَند نغمه‌هایی که یادگار تواَند نغمه‌خوانت پرندگان جهان بال در بال، ره‌سپار تواَند مستم از لهجهٔ تغزلشان واژه‌ها، جانِ بی‌غبار تواَند خنده‌ها و نگاهِ گیرایت از غزل‌های ماندگار تواَند آه از آیینه‌ها که دلتنگِ چشم‌های امیدوار تواَند رو به راه‌اند باز پنجره‌ها کوچه‌ها چشم‌ْانتظار تواَند باشد ای مهربان خداحافظ ولی این چشم‌ها دچار تواَند تو که رفتی کبود پوشیدند باغِ گلها، بنفشه‌زار تواَند کوه‌ها در غمت چه می‌لرزند! شانه‌هامان که بیقرار تواَند زلف آشفته‌اند دریاها خواهرانت که سوگوار تواَند آتش است این که می‌وزد آتش بادها نیز داغدار تواَند این‌همه دفترِ غزل در باد سینه‌چاکانِ بی‌شمار تواَند در هیاهوی عصر دلتنگی چه غزل‌ها که وامدار تواَند! چیستی ای غزل که اینگونه عاشقانِ جهان دچار تواَند #مبین_اردستانی #غزل #غزل_تازه #بهمنی #محمدعلی_بهمنی @Mobin_Ardestani