چقد سخته کسی دلش هوای گریه داشته باشه و نتونه اشک بریزه...

چقد برا اونایی که اهل روضه و گریه‌ن، فاصله گرفتن از فضای هیات و از روضه شنیدن و عین شمع اشک ریختن به پهنای صورت و سینه زدن سخته...

حال و احوال این روزای ماها اینه👇

شبا بشینیم یه گوشه و تو خلوت خودمون با امام حسین بگیم: نمی فهمد کسی حال مرا این روزها آقا دلم تنگ است...😔 تنگ روضه های کربلا آقا

حرف همه دوسدارای امام حسین، خصوصا بچه هیأتیا و گریه کنا👇 شدم دور از بهشت روضه ات😔😔 تنها و سرگردان... شبیه پیرمردی خسته حال و بی عصا آقا

ماها که آقا آقایی کرده و منت سرمون گذاشته و کبوتر جَلدِ مجلس روضه‌ ش بودیم، میگیم که: جهان بی روضه جای زندگانی نیست یک لحظه جهان، بی اشک و روضه می شود "زندان ما" آقا

یادش بخیر آخر روضه های پریشونِ چن نفره مون با رفقای اشکمون ، گاهی این بیت شعرو من میخوندم👇 گریه آباد شدم، خانه ات آباد حسین.... به دو صد دُرّ و گهر، دیده ی تر نفروشم...😭

الان چقـــــد دلتنگ اون مجلسای روضه‌م😔😔 آقا ببخش که قدر نمیدونستم😭

قفس تنگ و نفس تنگم، چنان ماهی که افتاده... به روی خاک های گرم، بی آب و هوا آقا

😔 همیشه اشک هایم شوق زنده ماندنم می داد مگیر از عمر من این شوق را محض خدا آقا

آقااااا کور بشه چشام اگه قراره برا تو اشک نریزن😭

برایت روضه می خوانم الا ای کشته ی گریه فدای زخم زخم پیکرت ای سرجدا آقا😭