مجید قیصری. ۱۳۴۵/ نویسنده. شماس شامی، طناب‌کشی و نگهبان تاریکی ازجمله آثار اوست. سنگ اقبال او در سال ۱۴۰۳ برگزیدۀ هفدهمین دورۀ جایزۀ ادبی جلال آل‌احمد شد. داوری جشنواره‌های متعددی ازجمله جایزۀ داستان تهران و کتاب سال شهید غنی‌پور را در کارنامۀ خود دارد. او برای #خواب احترام زیادی قائل است و می‌گوید خواب تمرین مردن است؛ یک‌جور مرگ‌آگاهی. #نویسنده_های_مدام #خواب_مدام

مکرمه شوشتری. ۱۳۵۸/ نویسنده. دبیر مجموعه روایت‌های از طرف فرزند کوچک شما، آن سوگ و تهران جان و نویسندۀ کتاب‌های دختر مودرختی و ماهی‌دختر. می‌گوید #خواب‌هایش به‌شدت جلو می‌روند. مهم‌ترین ویژگی‌‌اش در فامیل این است که از خواب دیدن‌ می‌ترسد. خیلی ‌وقت‌ها زمان خواب و بیداری‌اش به هم می‌ریزد؛ بیدار است اما انگار خواب‌ دیدنش در بیداری ادامه دارد. #نویسنده_های_مدام #خواب_مدام

سلمان باهنر. ۱۳۵۶/ نویسنده و کارشناس ادبیات نمایشی. مجموعه داستان اولش، سی و سه پل چهار و نیم اُکتاو برندۀ جایزۀ کتاب سال سیلک و نامزد نهایی جایزۀ ادبی هفت اقلیم تهران شد. چیستی #خواب برایش شگفت‌انگیز است. دوست دارد در خواب، خودش را از بیرون ببیند؛ خوابی که از منظر خودش نباشد. آرزو دارد بعضی خواب‌ها از نو اکران شوند. #نویسنده_های_مدام #خواب_مدام

زهرا صفایی. ۱۳۷۵/ نویسنده. زیاد #خواب می‌بیند. به نظرش چون زندگی محدود است با هر بار خواب دیدن می‌توانیم زندگی جدیدی را تجربه کنیم؛ تجربه‌ای که ممکن است سورئال باشد. #نویسنده_های_مدام #خواب_مدام