#منبرهای_معنوی 🌾🌷 آرامش پايدار، در پرتو ارتباط با خدا «رَبِّ اشْرَحْ لِي صَدْرِي وَيَسِّرْ لِي أَمْرِي وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِّن لِّسَانِي يَفْقَهُوا قَوْلِي» ماه رجب مربوط به خداوند، ماه شعبان مربوط به پيامبر گرامي«صلّي الله  عليه  و آله  و سلّم» و ماه رمضان مربوط به امّت پيامبر است. در اين سه ماه بايد در جهت تقويت ارتباط عاطفي با خداي متعال کوشش فراواني داشته باشيم. اگر انسان با خداي خويش رابطۀ عاطفي نداشته باشد، در دنيا و آخرت سقوط مي کند و راه نجاتي نخواهد داشت. رابطۀ عاطفي از طريق انس با قرآن، دعا و توسّل، مي تواند انسان را از افسردگي، ضعف عصب و ساير مشکلات زندگي روزمرّه رهايي بخشد و آدمي را به جايي برساند که وقتي قرآن مي خواند، بيابد که خدا در حال حرف زدن با اوست. وقتي در دل شب استغفار مي کند و دعا مي خواند، بيابد که در حال حرف زدن با خدا است. قرآن، کلام نازل و دعا، کلام صاعد است و هر دو مکالمه و معاشقه با خداوند سبحان است. نماز، نوعي مکالمه با خداست. در حمد و سوره خدا با انسان و در ساير اذکار، انسان با خدا مکالمه مي کند. و اين مکالمه براي اهل معرفت، معاشقه است. بالاترين لذّت آنان در دل شب، مکالمه و معاشقه با خدا از طريق نماز شب و خواندن قرآن است. «الرَّكعَتانِ فِي جَوفِ اللَّيلِ اَحَبُّ الَيَّ مِنَ الدُّنيَا وَ مَا فيِهَا»1 اولياي الهي به دنيا و آنچه در آن است، پشت پا مي زنند تا بتواند دو رکعت نماز شب بخوانند. در نظر ايشان دنيا هيچ ارزشي ندارد و صرفاً وسيله اي براي صعود است و لذا به دنيا و ماديّات، هيچ  گونه تعلّق و دلبستگي ندارند و دل آنان فقط به خداوند متعال وابسته است. نفس مطمئنّه، در اثر رابطۀ عاطفي با خدا اهل دل گاهي قرآن مي خوانند، گاهي نماز مي خوانند، گاهي استغفار مي کنند و گاهي نيز با خداي خويش راز و نياز مي کنند و در هر صورت، بالاترين لذّت را از معاشقۀ خويش مي برند. رابطۀ عاطفي با خدا، نفس مطمئنّه را در وجود انسان متجلّي مي کند. «أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ»2 "آگاه باشيد، كه بر دوستان خدا نه بيمى است و نه آنان اندوهگين مى‏شوند" کساني که با خدا رابطۀ عاطفي دارند، غم و غصّه و دلهره و اضطراب و نگراني ندارند؛ نه غم گذشته را مي خورند و نه از آينده نگرانند، زيرا خدا را دارند. کسي غم و غصّه و نگراني دارد که خدا را نداشته باشد دنياي روز مملوّ از غم، غصّه، اضطراب، نگراني و اختلاف بين افراد خانواده و اجتماع است و متأسّفانه اين نگراني ها و دغدغه ها افراد را وادار به گناه کرده است. کساني که بسيار جاهل و غافل اند، براي رفع نگراني و دستيابي به آرامش موقّت و زودگذر، به موادّ مخدّر و مسکرات مبتلا  شده اند. سايرين نيز مجبورند زندگي توأم با اضطراب خاطر و نگراني و دلهره را تحمّل کنند و بسوزند تا از دنيا بروند. ᯽────❁────᯽ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌https://eitaa.com/joinchat/3280666642C9b9ebd02e0 ᯽────❁────᯽