در خرابه کنار عمه زینب س نشسته بود.جمعی از کودکان شامی را دید که در رفت و آمد هستند.پرسید: عمه جان! اینان کجا می روند؟ زینب س فرمود: عزیزم! به خانه هایشان می روند.پرسید:عمه مگر ما خانه نداریم؟ عمه جواب داد: چرا عزیزم,خانه ما مدینه است.تا نام مدینه را شنید خاطرات زیبای همراهی با پدر در ذهن او آمد.بلافاصله پرسید:عمه پدرم کجاست؟ عمه جواب داد:به سفر رفته. طفل دیگر سخن نگفت .به گوشه خرابه رفت و زانوی غم بغل گرفت و با غم و اندوه به خواب رفت. پاسی از شب گذشت.ظاهرا در عالم رویا پدر را دید.سراسیمه از خواب بیدار شد.مجددا سراغ پدر را از عمه گرفت و بهانه جویی کرد. به گونه ای که با صدای ناله و گریه او تمام اهل خرابه به شیون و ناله پرداختند. خبر را به یزید رساندند.دستور داد سر بریده پدرش را برایش ببرند.راس مطهر امام حسین ع را در میان طبق جای داده وارد خرابه کردند و مقابل دختر قرار دادند. سرپوش طبق را کنار زد و سر مطهر امام ع را دید.سر را برداشت و در آغوش کشید.بر پیشانی و لبهای پدر بوسه زد.آه و ناله اش بلندتر شد.گفت: پدر جان! چه کسی صورت شما را به خونت رنگین کرد؟ پدر جان! چه کسی رگهای گردنت را برید؟ پدر جان! چه کسی مرا در کودکی یتیم کرد؟ پدر جان! کاش خاک را بالش زیر سرم قرار می دادم ولی محاسنت را به خونت خضاب نمی دیدم. دختر خردسال امام ع آنقدر شیرین زبانی کرد و با سر پدر ناله کرد تا خاموش شد.همه خیال کردند به خواب رفته.وقتی سراغ او آمدند از دنیا رفته بود.رقیه س را شبانه غسل دادند و در همان خرابه به خاک سپردند. 🏴🏴🏴🏴🏴 #آجرک_الله_یا_صاحب_الزمان @modafeharamnarimani