🔘 قدم سوم برای داشتن شخصیتِ دین‌دار، این است که «اهل مسابقه باشی» 🔘 کسی که دنبال حداکثر منافعش نیست، نمی‌تواند شخصیت دینی داشته باشد 🔻 #گناه_و_توبه (ج۱۲) - ۱ 🔸 کسی که می‌خواهد دین‌داری کند باید یک مقدماتی را در شخصیت خودش ایجاد کند تا بتواند با دین و خصوصاً «ترک گناه» رابطۀ خوبی برقرار کند. در جلسات قبل بیان شد که قدم اول و دوم، این است که «اهل برنامه» و «منفعت‌طلب» باشیم. 🔸 قدم سوم برای اینکه یک «شخصیت دین‌دار» پیدا کنیم و نسبت به گناه حساس باشیم، این است که «اهل مسابقه» باشیم؛ اهل تأمین منافع حداقلی نباشیم! یعنی هم منفعت را بخواهیم، هم بیشترین منافع را بخواهیم، هم سریع بخواهیم، هم بهتر از همه بخواهیم. 🔸 کسی که زیاد منفعت نمی‌خواهد، و فقط دنبال یک‌ذره شعور اخلاقی است، دین را برای چه می‌خواهد؟! برود پای سریال‌هایی بنشیند که پیام‌های اخلاقی دارند! 🔸 دین، مال آنهایی است که حداکثر منافع را می‌خواهند. کسی که دنبال حداکثر منافع نیست، دین به چه دردش می‌خورد؟! مثلاً به او می‌گویید: «موسیقیِ بد گوش نده؛ چون نمی‌گذارد تو به حد بالا برسی» می‌گوید: «من نمی‌خواهم به حد بالا برسم!» خُب دیگر حرفی باقی نمی‌ماند که به او بگوییم! 🔸 کسی که اهل رسیدن به حداکثر منافع و بالاترین درجات نیست، اصلاً شخصیت دینی نمی‌تواند داشته باشد. چنین کسی برای گناه خودش هم گریه نمی‌کند، چون نمی‌فهمد که گناه چقدر به او ضربه زده و از رسیدن به چه درجاتی او را بازداشته است! 🔸 اهل مسابقه باش؛ و اِلا چطور می‌خواهی گناه را درک کنی؟! می‌دانی گناه یعنی چه؟ یعنی یک خطایی کرده‌ای و این مرحله از مسابقه را از دست داده‌ای. البته اگر توبه کنی، خدا می‌تواند برایت جبران کند! 👤علیرضا پناهیان 🚩مسجد امام‌صادق(ع)- ۹۸.۲.۲۷ @mohabbatkhoda

🔘 حسّ خوب مسابقه را در بچه‌ها سرکوب نکنید! 🔘 مادرها گاهی بچه‌ها را بیچاره می‌کنند و آنها از حس مسابقه در می‌آورند! 🔻 #گناه_و_توبه (ج۱۲) - ۲ 🔸 دین فقط برای این نیامده که ما را از بدبختی نجات بدهد! دین آمده است ما را در جریان یک مسابقۀ بزرگ، به اوج برساند! یعنی فقط بحث نجات از بدبختی نیست! اصلاً خاصیت دین همین است که «در آن مسابقه هست» 🔸 قرآن می‌فرماید: «فَاسْتَبِقُوا الْخَيْراتِ» مسابقه بگذارید برای خوبی‌ها! رسول‌خدا(ص) می‌فرماید: «التَّقِيُّ سَابِقٌ إِلَى كُلِّ خَيْر» (اعلام‌الدین/۱۸۶) آدم متقی برای هر خیری مسابقه می‌گذارد! یعنی با هیچ خیری، حداقلی برخورد نمی‌کند! 🔸 حس مسابقه بگیرید! بچه‌ها و کودکان را ببینید که چه حسّ خوبی دارند؛ مدام می‌خواهند با هم مسابقه بگذارند. این حسّ قشنگ در وجود انسان هست ولی متاسفانه ما معمولاً این حسّ خودمان را سرکوب می‌کنیم! 🔸 بچه، همه‌اش می‌خواهد مسابقه بگذارد ولی ما می‌گوییم «بنشین سر جایت! خودت را جمع کن!» او هم یواشکی می‌رود با لپ‌تاپ و موبایل، در مسابقه‌ها و بازی‌های غیرواقعی در فضای مجازی و... شرکت می‌کند. درحالی‌که باید او را وارد مسابقه‌های جدّی زندگی‌اش کنیم. 🔸 کسی که برای نجات از بدبختی دارد می‌دود، با آن کسی که برای برنده‌شدن در یک مسابقه دارد می‌دود، حال کدامشان بهتر است؟ خُب، کسی که برای مسابقه می‌دود حالش بهتر است. اما متأسفانه مادرها گاهی بچه‌ها را بیچاره می‌کنند و از حس مسابقه در می‌آورند و می‌گویند: «اگر درس نخوانی، بدبخت می‌شوی!» 🔸 دین به ما می‌گوید «حس مسابقه بگیرید!» اما بعضی از اندیشمندان اخلاقی و آرامش‌دهندگان روانی می‌گویند: «حس مسابقه نگیرید! چون استرسِ بردن و ناراحتیِ باختن، شما را اذیت می‌کند!» 🔸 اگر بپرسید: «پس استرسِ بردن و باختن را چه‌کار کنیم؟» خدا می‌فرماید: «نگران نباش؛ من هستم؛ من کمکت می‌کنم! من اصلاً خوشم می‌آید بنده‌ام مسابقه بدهد و بخواهد برنده بشود، اگر هم شکست خوردی من برایت جبران می‌کنم...» 👤علیرضا پناهیان 🚩مسجد امام‌صادق(ع)- ۹۸.۲.۲۷ @mohabbatkhoda

🔘 برای متقاعدشدن به ترک گناه، باید بپذیری که در یک جهان منظم و حساب‌شده زندگی می‌کنی 🔻 #گناه_و_توبه (ج۱۳) 🔸 انسان باید چند ویژگی داشته باشد تا برای پذیرش دین، آمادگی پیدا کند. علاوه بر منفعت‌طلبی، اهل برنامه و اهل مسابقه بودن-که در جلسات قبل بیان شد- چهارمین ویژگی یا عاملی که موجب می‌شود نسبت به دین‌داری و ترک گناه، متقاعد بشویم، این است که بفهمیم در چه جهانی داریم زندگی می‌کنیم؟ 🔸 ما در یک جهان بسیار منظم، حساب‌شده و دارای عکس‌العمل، زندگی می‌کنیم. آثار بی‌نظمیِ ما در این جهان، کاملاً به خودِ ما برمی‌گردد و به ما لطمه می‌زند. لذا ما نمی‌توانیم با این جهانِ به‌شدت منظم، هماهنگ نباشیم. 🔸 جهان ما جهانی است که باید مطابق با ضابطه‌های آن زندگی کرد؛ البته بعضی‌ها می‌خواهند این ضابطه‌ها را فراموش کنند تا راحت‌تر زندگی کنند! این روش درستی نیست و به انسان ضربه می‌زند. اما روش پیشنهادیِ دین، این است که راحتی را در عادت‌کردن به مراقبت و رعایت‌کردن‌ِ قوانین و ضوابط عالم، پیدا کنیم. 🔸 اگر دین به ما دستوراتی می‌دهد-که وقتی انجام ندهیم اسمش می‌شود گناه- باید بدانیم منشأ این دستورات، نظم و حساب‌شده‌بودنِ عالم است! شما نمی‌توانی در این جهان، بدون نظم و برنامه زندگی کنی و الا به خودت ضربه خواهی زد. 🔸 کسی که بخواهد دین را بپذیرد و بعد نسبت به موضوع «ترک گناه» متقاعد شود-که چالش اصلی دین هست- اول باید بپذیرد که در یک جهان بسیار منظم و حساب‌شده دارد زندگی می‌کند که عکس‌العمل رفتارهایش به او برمی‌گردد. 👤علیرضا پناهیان 🚩مسجد امام‌صادق(ع)- ۹۸.۲.۲۸ @mohabbatkhoda

🔘 اگر انسان خودش را تحت سلطۀ نظم عالم نبیند، طغیان می‌کند! 🔘 توجه به «گذشت زمان» یک عنصر کلیدی در تربیت نسل جوان است 🔻 #گناه_و_توبه (ج۱۴) 🔸 ما در مسیر تربیتی‌مان برای بچه‌ها باید به آنها یاد بدهیم که این جهان، جهان عمل و عکس‌العمل است و نتیجۀ بی‌نظمیِ ما در این جهان، به خود ما برمی‌گردد. 🔸 نظم حاکم بر عالم، واقعاً وحشتناک است و به طبعِ ما انسان‌ها نمی‌خورد، لذا خیلی‌ها سعی می‌کنند آن را فراموش کنند تا راحت باشند؛ چون انسان دوست دارد هرکاری دلش می‌خواهد انجام بدهد و هیچ نظمی بر او حاکم نباشد! 🔸 قرآن می‌فرماید: انسان تا خودش را مستغنی می‌بیند طغیان می‌کند! (علق/۶) پایۀ اول، برای از بین‌بردن حالتِ استغنای انسان، توجه به نظم حاکم بر طبیعت است! 🔸 انسان باید ضعف خودش را در مواجهه با طبیعت و نظم عالم ببیند. قبل از اینکه انسان را تسلیم خدا کنید، اول او را تسلیم طبیعت و نظم حاکم بر جهان کنید! 🔸 توجه به «حرکت بی‌وقفه و بی‌رحمانۀ زمان» به‌عنوان زیرمجموعۀ نظم حاکم بر جهان-که انسان، مقهور آن است- یک عنصر کلیدی و پایه‌ای در تربیت نسل جوان محسوب می‌شود. 🔸 امیرالمؤمنین(ع) وقتی می‌خواهد به نسل جوان، آموزش دین بدهد-در ابتدای نامۀ ۳۱ نهج‌البلاغه- می‌فرماید: این نامه از جانب یک پدر فانی است که اقرار دارد به زمان؛ به قاهریت زمان! کسی که تسلیم روزگار است... یعنی من نتوانستم بر این روزگار سلطه پیدا کنم. روزگار هم یعنی چرخش ایام و همین طبیعت تغییر‌ناپذیر! 👤علیرضا پناهیان 🚩مسجد امام‌صادق(ع)- ۹۸.۲.۲۹ @mohabbatkhoda

🔘 همۀ بدبختی‌های انسان از «کوچکیِ جهان او» شروع می‌شود! 🔘 وقتی جهانت بزرگ شد، گناه برایت مهم می‌شود؛ چون گناه علامت حقارت است 🔻 #گناه_و_توبه (ج۱۵) 🔸 تا اینجا چهار ویژگی یا مرحله برای متقاعدشدن به دین‌داری و ترک گناه بیان کردیم؛ از منفعت‌طلبی و برنامه‌پذیر بودن، تا اهلِ مسابقه بودن و دیدن محدودیت‌های حیات دنیا. اینها مراحلی است که پایه‌های تکوین شخصیت یک دین‌دار را شکل می‌دهد و انسان را آمادۀ پذیرش دین می‌کند. 🔸 پنجمین ویژگی‌ای که انسان برای داشتن یک شخصیت دین‌دار باید پیدا کند، باور معاد و آخرت است؛ این ویژگی نه‌تنها در باور و شناخت انسان بلکه در شخصیت او هم باید حضور پیدا کند، چون باور معاد، یک مقولۀ صرفاً شناختی نیست؛ یک مقولۀ شخصیتی است. 🔸 عمیق‌ترین درخواست انسان، جاودانگی‌طلبی است که فعال‌تر از خداپرستی است. حس جاودانگی‌طلبی یعنی اینکه «من نمی‌خواهم نابود بشوم» پذیرش جاودانگی، فطریِ ما انسان‌هاست و ما نمی‌توانیم بپذیریم که جاودانه نیستیم! 🔸 میل به جاودانگی، انسان را به سمت آخرت‌اندیشی می‌کشاند و کسی که معاد را باور کرد، جهانش بزرگ‌تر خواهد شد. همۀ بدبختی‌های انسان از «کوچکیِ جهان انسان» شروع می‌شود، همۀ خوشبختی‌ها هم از «بزرگیِ جهان انسان» شروع می‌شود. 🔸 انسان وقتی جهان آخرتِ بسیار بزرگ را بپذیرد، خودش هم بزرگ می‌شود؛ این همان اثر شخصیتیِ باور معاد است. بعد وقتی انسان بزرگ شد «بزرگوار» می‌شود و وقتی انسان بزرگوار شد، دیگر بدی ندارد. هرکسی آدم بدی شد، معلوم می‌شود که جهانش کوچک است! 🔸 وقتی جهانِ کسی بزرگ شد، کم‌کم نسبت به پدیدۀ «گناه» حساس می‌شود و زشتیِ گناه برایش مشخص می‌شود؛ چون گناه علامت حقارت و کوچکی است، لذا از گناه، ننگش می‌‌آید. 👤علیرضا پناهیان 🚩مسجد امام‌صادق(ع)- ۹۸.۲.۳۰ http://eitaa.com/joinchat/3071213572C618cfd91f1

🔘 نقطۀ رهایی انسان از محدودیت‌ها و رنج‌های دنیا کجاست؟ 🔘 انسان «راحتیِ مطلق» می‌خواهد؛ پس باید یک‌جایی باشد که این خواسته‌اش برآورده شود! 🔻 #گناه_و_توبه (ج۱۶) 🔸 دنیا پر از سختی‌ها و محدودیت‌هایی است که در اطراف ما به‌صورت یک حصار کشیده شده‌اند و دارند ما را به یک سمتی سوق می‌دهند؛ به سمتی که «نقطۀ رهایی» است و دیگر محدودیتی وجود ندارد. 🔸 باوجودِ این‌همه محدودیت‌های دنیا برای انسانی که ذاتاً رهایی‌طلب است، آیا جایی وجود دارد که انسان به رهایی برسد؟ بله؛ این نقطۀ رهایی وجود دارد، اما در «آخرت» است نه در دنیا! 🔸 در عالم آخرت است که انسان رها می‌شود و هرچه دلش خواست تحقق پیدا می‌کند. «فيها ما تَشْتَهيهِ الْأَنْفُس» و اِلا در این دنیا حتی وقتی به یک موفقیت یا لذتی هم برسی، بعدش سَرخوردگی و رنج هست! 🔸 امام(ره) می‌فرماید: چون انسان راحتیِ مطلق را می‌طلبد، پس باید جایی باشد که به این خواستۀ انسان پاسخ بدهد! اما راحتیِ مطلق در این دنیا يافت نمی‌شود و ناچار در عالم آخرت باید محقق شود. (شرح‌چهل‌حدیث/۱۸۶) 🔸 معاد یک مسئلۀ انسانی است نه یک مسئلۀ صرفاً دینی! همان‌طور که «مرگ» هم یک مقولۀ دینی نیست؛ یعنی اگر دین هم نباشد این مرگ برای انسان‌ها وجود دارد! 🔸 بیایید دربارۀ عالم آخرت بیندیشیم؛ حتی بدون دین! از سرِ میل به جاودانگی و میل به راحتیِ مطلق، به آخرت بیندیشم؛ از سر میل به جهان آزادِ آزاد؛ جهانی که من در آن خسته نمی‌شوم. 🔸 یکی از پایه‌های معنویت و پذیرش دین و متقاعدشدن به ترک گناه این است که عالم آخرت را ببینیم و مشتاق آنجا بشویم. می‌دانید گناه کِی برای انسان تلخ می‌شود؟ وقتی که فکر عالم آخرتِ شیرین، آدم را شاد کند! آن‌وقت اگر دچار گناه بشوی، خودت خیلی ناراحت می‌شوی و می‌گویی «خدایا من را از این گناه نجاتم بده؛ دارم اذیت می‌شوم...» 👤علیرضا پناهیان 🚩مسجد امام‌صادق(ع)- ۹۸.۲.۳۱ http://eitaa.com/joinchat/3071213572C618cfd91f1

🔘 «تقوای قبل از ایمان» چگونه به‌دست می‌آید؟ 🔘 کسی که این پنج ویژگی را ندارد، شخصیتش به دین نمی‌خورد! 🔻 #گناه_و_توبه (ج۱۷) - ۱ 🔸 در جلسات قبل، پنج ویژگی را به‌عنوان مقدمۀ دین‌داری بیان کردیم؛ اینکه انسان اهل‌منفعت‌طلبی، اهل برنامه و اهل مسابقه باشد، محدودیت‌های دنیا را بپذیرد و جهان آخرت و معاد را باور کند. 🔸 کسی که این ویژگی‌ها را ندارد، برای دین‌داری و ترک گناه آمادگی ندارد و اصلاً شخصیتش به دین نمی‌خورد! به‌عبارتی می‌توان گفت که با این ویژگی‌ها «تقوای قبل از ایمان» به‌دست می‌آید. 🔸 منظور از تقوای قبل از ایمان، این است که آدم اهل مراقبت و دقت باشد و عقلانی رفتار کند، چنین کسی شخصیتش برای پذیرش ایمان، آماده است. 🔸 اینکه در همان اول قرآن، می‌فرماید: این کتاب، متقین را هدایت می‌کند «ذلِكَ الْكِتابُ لا رَيْبَ فيهِ هُدىً لِلْمُتَّقينَ» شاید منظور از تقوا در اینجا، تقوای قبل از ایمان باشد. یعنی اول باید یک‌مقدار تقوا داشته باشی تا این کتاب، بتواند تو را هدایت کند. 🔸 کسی که جوهرِ تقوا را نداشته باشد، قرآن هدایتش نمی‌کند. برای چنین کسی، هرچقدر هم استدلال بیاورید و خدا را برایش ثابت کنید، نمی‌پذیرد و اگر هم بپذیرد، فایده ندارد. 👤علیرضا پناهیان 🚩مسجد امام‌صادق(ع)- ۹۸.۰۳.۰۱ http://eitaa.com/joinchat/3071213572C618cfd91f1

🔘 خدا چگونه بنده‌پروری می‌کند؟ 🔘 غیرخدا چگونه بنده‌پروری می‌کنند؟ 🔻 #گناه_و_توبه (ج۲۰) 🔸 مسئله این نیست که بندۀ خدا بشویم یا نشویم! مسئله این است که «بندۀ خدا باشیم یا بندۀ غیرخدا»؛ چون اگر عبد خدا نشویم، حتماً عبد غیرخدا می‌شویم! 🔸 ببینید خدا چگونه بنده‌‌پروری می‌کند و غیرخدا چگونه بنده‌پروری می‌کنند؟ وقتی خدا به بنده‌هایش دستور می‌دهد و آنها اجرا نمی‌کنند، زود آنها را نمی‌زند! یا وقتی اجرا می‌کنند، زود تشویق نمی‌کند، بلکه حساب و کتاب را می‌گذارد برای روز قیامت! حالا ببینید این کار، چقدر بنده‌ها را بزرگوار بار می‌آورد! 🔸 خدا بندگان خود را فریب نمی‌دهد اما تبلیغات ابلیسی، پر از فریب است. شیطان می‌گوید: «لَأُزَيِّنَنَّ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ» آنچه در دنیا هست، پیش انسان‌ها زیبا جلوه می‌دهم! خدا هم می‌توانست قرآن را طوری نازل کند که همه جذب شوند، اما جاذبه و دافعۀ قرآن، به‌گونه‌ای که به انسان تعادل می‌دهد، لذا برای اینکه جذب شیرینی‌های قرآن بشوی باید یک‌مقدار سعی کنی. 🔸 خدا به بندگان خود، قدرت و بزرگی می‌دهد؛ هرکسی بیشتر بنده‌اش می‌شود، قوی‌تر می‌شود و چشم و گوشش بیشتر باز می‌شود. خدا بنده‌های خود را ابرقدرت می‌کند؛ کمااینکه می‌بینید عرفا چه قدرت‌هایی پیدا می‌کنند! 🔸 ببینید غیرخدا، با بندگان خود چگونه برخورد می‌کنند! مثلاً ابلیس وقتی کسی را بندۀ خودش کرد، به او می‌گوید: من از تو بیزام! «إِنِّي بَريءٌ مِنْكَ» اما کسی که بندۀ خدا بشود، اگر گنهکار هم باشد و توبه کند، خدا می‌فرماید: من دوستش دارم، «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابينَ» 🔸 خدا می‌تواند خرابی‌های بنده‌اش را جبران کند ولی غیرخدا نمی‌توانند. خدا می‌فرماید: من می‌توانم سیئات را به حسنات تبدیل کنم، تو خراب کردی؛ من درستش می‌کنم! 🔸 خدا با بندگانش خیلی آقامنشانه برخورد می‌کند اما غیرخدا با بندگان خود برخورد غیرانسانی دارند؛ مثلاً آنها را شرطی بارمی‌آورند. کمااینکه وقتی یک حیوان را می‌خواهند شرطی کنند، به‌خاطر اجرای یک دستور، فوری به او پاداش می‌دهند و به‌خاطر یک خطا، فوری او را تنبیه می‌کنند! 👤علیرضا پناهیان 🚩مسجد امام‌صادق(ع)- ۹۸.۰۳.۰۶ http://eitaa.com/joinchat/3071213572C618cfd91f1

🔘 معصیت فقط نافرمانی از خدا نیست؛ نافرمانی از پیامبر هم هست! 🔘 در قرآن دستور به «اطاعت از رسول» بیشتر از «اطاعت از خدا» تکرار شده است 🔻 #گناه_و_توبه (ج۲۱)- ۱ 🔸 ویژگی‌هایی که در جلسات قبل بیان شد (منفعت‌طلبی، اهل برنامه بودن و...) مقدماتی است برای اینکه بپذیریم «خدا را اطاعت کنیم و از او نافرمانی نکنیم» اما این مرحلۀ اول است! 🔸 بعد از اینکه به طاعت خدا رسیدیم، مرحلۀ دوم این است که علاوه بر فرمان خدا، فرمان پیامبر را هم اطاعت کنیم، لذا فرمود «أَطيعُوا اللَّهَ وَ أَطيعُوا الرَّسُول» بعد از طاعت رسول هم باید سراغ طاعت امام برویم. 🔸 قرآن بیشتر از اینکه دستور داده باشد «از خدا اطاعت کنید» فرموده است که «از رسول اطاعت کنید» در قرآن دستور به اطاعت از رسول ۱۱مرتبه بیشتر از اطاعت از خدا تکرار شده است. 🔸 مثلاً خدا می‌فرماید «انفاق کنید»؛ این فرمانِ ثابت خداست، حالا پیامبر می‌فرماید «الان پولِ انفاقت را به این شخص بده» یعنی پیامبر در مصادیق وارد می‌شود و فرمان می‌دهد. 🔸 در قرآن کلمۀ معصیت، فقط به‌عنوان معصیت و نافرمانی از خدا نیست؛ معصیت از پیامبر هم در قرآن داریم! شما اگر نماز نخوانید، خدا را معصیت کرده‌اید و اگر دستور خاص پیغمبر را-در هر زمینه‌ای- اجرا نکنید، معصیت پیغمبر را انجام داده‌اید! 🔸 وقتی خدا می‌خواهد امتحان کند که ما حقیقتاً و از عمق جان فرمان‌بردار هستیم یا نه، دستور می‌دهد «از پیامبر هم باید اطاعت کنید» اینجاست که خیلی از آدم‌ها کم می‌آورند! همۀ کسانی که انبیاء الهی را معصیت می‌کردند، این‌گونه بودند! 👤علیرضا پناهیان 🚩مسجد امام‌صادق(ع)- ۹۸.۰۳.۰۸ http://eitaa.com/joinchat/3071213572C618cfd91f1

🔘 فلسفۀ وجود پیغمبر این است که «فرمانده» باشد 🔘 تکلیف «فرمان‌بری از پیغمبر و امام» در زمان غیبت چه می‌شود؟ 🔻 #گناه_و_توبه (ج۲۱) - ۲ 🔸 فلسفۀ وجود پیغمبر چیست؟ آیا پیغمبر فقط برای این است که پِیک باشد و از خدا حرف بزند؟ معمولاً برداشت عمومی مردم-بدون اینکه بخواهند عمیقاً فکر کنند- این است که «پیغمبر یعنی کسی که فقط پیام خدا را به ما می‌رساند!» اما این تلقی اشتباه است. 🔸 موضوع محوری دین «فرمان» است و فلسفۀ وجود پیغمبر هم طبق آیۀ قرآن، این است که فرمانده باشد «ما أرسَلنا مِن رسولٍ إلّا لِیُطاعَ بإذن الله» خدا پیغمبر را نفرستاده که ما فقط از او خوشمان بیاید! بحث این نیست که پیامبر و امام، چقدر فضائل دارند، بحث سرِ فرمان‌بری از ایشان است! 🔸 حالا وقتی امام زمان غائب است، فرمانده کیست؟ آیا دین تغییر می‌کند؟ دین که محورش فرمان بود؛ بحث فرمان پیامبر و امام، در زمان غیبت چه می‌شود؟ وقتی که پیغمبر و امام، غائب هستند آیا این قسمت از دین (موضوع اطاعت از پیامبر و امام) تعطیل می‌شود؟! 🔸 بعضی‌ها دنبال روایت برای ولایت‌فقیه می‌گردند! به آنها می‌گوییم: شما فکر کنید به اینکه تکلیف بحث فرمان‌بری از امام، در زمان غیبت چه می‌شود؟ وقتی پیغمبر نیست و امام پشت پردۀ غیبت است، چه کسی باید دستور بدهد؟ اطاعت از چه کسی در اینجا واجب می‌شود؟ 🔸 کلاً در قرآن، دستور جهاد آمده است؛ اما در یک زمان خاص و حساس، چه کسی باید دستور بدهد که «الان باید به میدان جنگ بروید»؟ در غیاب امام، طبیعتاً باید کسی باشد که این دستورها را به ما بدهد. 👤علیرضا پناهیان 🚩مسجد امام‌صادق(ع)- ۹۸.۰۳.۰۸ http://eitaa.com/joinchat/3071213572C618cfd91f1

🔘 اطاعت از ولیّ خدا نشان‌دهندۀ صداقت ما در اطاعت از خداست 🔘 بعضی‌ها به اطاعت از رسول که می‌رسند معلوم می‌شود حقیقتاً خدا را اطاعت نمی‌کردند! 🔻 #گناه_و_توبه (ج۲۲)-۱ 🔸 وقتی اطاعت از خدا را پذیرفتیم، وارد مرحلۀ بعد می‌شویم که مسئلۀ اصلی نزاع انبیاء الهی با کافران است! در این مرحله، خداوند ما را به اطاعت از رسول و اولی‌الامر، ارجاع می‌دهد. 🔸 خدا می‌فرماید: اگر می‌خواهید حقیقتاً از من اطاعت کنید و این در عمق جان‌تان بنشیند، حالا به‌طور غیرمستقیم هم از من اطاعت کنید؛ یعنی از ولیّ من هم اطاعت کنید! 🔸 وقتی فرمان خدا را اطاعت می‌کنی هنوز معلوم نیست که حقیقتِ اطاعت و بندگی اتفاق افتاده است یا نه؟! باید با تمام وجودت به خدا «چَشم» گفته باشی و اطاعت کنی! آن «اخلاص در عبادت و اطاعت» که می‌گویند، همین است. 🔸 بعضی‌ها از خدا اطاعت می‌کنند اما وقتی به اطاعت از رسول و ولیّ خدا می‌رسند، کم می‌آورند و پس می‌زنند؛ چون نفس خودشان را پاکیزه نکرده‌اند. وقتی خدا دستور می‌دهد «از ولیّ من هم اطاعت کن» می‌گویند «خدایا اصلاً تو را هم نمی‌خواهم!» معلوم می‌شود که اینها حقیقتاً خدا را اطاعت نمی‌کردند. 🔸 خدا اطاعت از رسول را برای چه گذاشته است؟ اول برای اینکه ما در جریان اطاعت، خیلی عمیق و خالص بشویم؛ چون مقولۀ اطاعت و فرمان‌پذیری مقولۀ بسیار عمیقی در وجود انسان است. 🔸 دوم برای اینکه انسان موجود پیچیده‌ای است و باید معلوم شود که در اطاعت از خدا مکر نکرده و خودش را فریب نداده است! یعنی این‌طور نباشد که فعلاً خودش را به اطاعت از خدا ملزم کرده باشد تا ببیند کِی می‌تواند از دست خدا فرار کند! 🔸 اطاعت از رسول و اطاعت از ولیّ خدا، تحکیم‌کننده و تثبیت‌کننده برای اطاعت از خداست و نشان‌دهندۀ صداقتِ اطاعت از خداست، اطاعت از ولیّ خدا بالابرنده و عمق‌دهندۀ اطاعت از خداست. 👤علیرضا پناهیان 🚩مسجد امام‌صادق(ع)- ۹۸.۰۳.۰۹ http://eitaa.com/joinchat/3071213572C618cfd91f1

🔘 معصیتِ رسول و ولیّ‌خدا، مجازاتش بدتر از معصیت خداست! 🔘 اینکه «فرمان چه کسی را می‌پذیری؟» اصل دین است 🔻 #گناه_و_توبه (ج۲۲)- ۲ 🔸 اگر رسول‌خدا یا ولیّ خدا را معصیت کنی در واقع خدا را معصیت کرده‌ای، اما مجازاتش بدتر از آن وقتی است که خودِ خدا را معصیت می‌کنی! بلاهایی که به‌خاطر معصیت رسول و معصیت ولیّ خدا نازل می‌شود، بدترین بلاهاست. 🔸 وقتی خدا را معصیت کنی، خدا که اذیت نمی‌شود! «لَا تَضُرُّهُ مَعْصِيَةُ مَنْ عَصَاهُ» (نهج‌البلاغه/خطبه ۱۹۳) اما وقتی رسول خدا را اذیت کنی چه می‌شود؟ رعایت‌نکردن حق ولیّ خدا را چطور می‌خواهی جواب بدهی؟! 🔸 فکر کنید اگر امام‌زمان‌(ع) بیاید و صریحاً فرمانی بدهد و یک‌وقت ما تحمل نکنیم و نافرمانی کنیم، چه اتفاقی خواهد افتاد! یکی از دلائل پشت پردۀ غیبت باقی‌ماندن امام‌زمان(ع) همین عدم طاقت ما در فرمان‌پذیری است! 🔸 عصیان رسول یعنی «نافرمانی از کسی که خدا برتریِ او را برای ما تشخیص داده است» از بس ما دربارۀ «عصیان رسول» صحبت نکرده‌ایم و فقط دربارۀ عصیان خدا حرف زده‌ایم، کم‌کم این بخش‌های دین دارد از یادمان می‌رود! 🔸 آموزش دین باید به‌گونه‌ای باشد که وقتی اصول دین را به بچه یاد دادیم، بلافاصله بگوید: «الان که پیامبر نیست و امام پشت پردۀ غیبت است، فرمان چه کسی را باید اطاعت کنیم تا بشود حقیقت دین؟» یعنی برایش جابیفتد اینکه «فرمان چه کسی را می‌پذیری؟» اصل دین است. 🔸 فرموده‌اند «لَمْ یُنَادَ بِشَیْءٍ کَمَا نُودِیَ بِالْوَلَایَةِ» در دین به هیچ چیزی دستور داده نشده است، مثل ولایت! این بحثِ تعارفی نیست؛ بلکه به حقیقت دین برمی‌گردد! 🔸 اینکه ما دستورات خدا را-مثل نماز، روزه و حرام و حلال‌های الهی- مراعات می‌کنیم، مهم‌ترین فائده‌اش این است که وقتی نوبت به فرمان ولیّ خدا رسید، آنجا فرمان‌پذیر باشیم و جا نزنیم و برسیم به اینجا که «ما آماده‌ایم فرمان ولیّ خدا را بپذیریم» 👤علیرضا پناهیان 🚩مسجد امام‌صادق(ع)- ۹۸.۰۳.۰۹ http://eitaa.com/joinchat/3071213572C618cfd91f1