□●پرده‌برداری علامه از معانی یکی از اشعارش●□ □اشعاری که مرحوم استاد (رضوان‌الله‌سبحانه‌و‌تعالی‌علیه) در خصوص یاد خداوند متعال و عشق و محبت خدا و آزاد بودن و تعلق نداشتن به دنیا سروده‌اند، با توضیحاتی که تماما از زبان مبارک خود ایشان است، نقل می‌کنیم: ●شبی پیر میخانه می‌گفت راز ●چنین گفت با من به آهستگی ●به مِهر رخِ مَه‌رُخان باده نوش ●مبادا که پیدا کنی خستگی ●بوَد مهر سرمایه زندگی ●بوَد باده ابزارِ وارستگی ●سپس گفت زینهار آزاد باش ●اگر پایبندی به شایستگی □ #علامه: استاد همان قاضی بود، مراد [از پیر] استادمان بود، ایشان است. منظور این است آن بیت آخری (۱) گفته بشود؛ وضعیاتِ جهان گذران است، نباید خیلی دل داد بش [=به آن]. به مهر رخ مه‌رُخان باده نوش: باده _عرض کنم_ می است. به مهرِ رخِ مه‌رخان بخور: مقصود این است: زیبایان جهان را فراموش نکن!. □زیبایان جهان کدامند؟ #حضرت_علامه: #اولیاء خدا دیگر. بود مهر سرمایه زندگی_بود باده ابزار وارستگی: می‌گوید اگر زندگیِ حقیقی می‌خواهی باید سرمایه بگذاری، مصرف کنی، و سرمایه زندگی عبارت از مهر و عشق اوست که سرمایه زندگی است. باده: کنایه از «ذکر» از «یاد خدا»‌ست، تقریبا ذکر است. □«شبی پیر میخانه می‌گفت راز»، معنی #میخانه چیست؟ #حضرت_علامه: «شبی پیر میخانه»: میخانه‌ی #اهل_بیت است. با محبت و ولایتِ اهل بیت «مراقبه» داشته باشد، معنایش این است. معنای کامل‌تر این، عبارت از این است که: #مراقبه_را_توأم_با_حبّ_و_ولایت_اهل-بیتِ_عصمت قرار بدهد. □یعنی هدف اصلی از این ابیات، بیت آخر است: «سپس گفت زینهار... الخ». □●اقیانوس علم و معرفت، محمد کریم پارسا، ص ۷۶-۷۵●□ @mohamad_hosein_tabatabaei