□بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ، و بِهِ أَسْتَعِینُ□ #وَٱلْحَمْدُ_لِلّه_وَلّیِ_کُلِّ_نِعْمَة □○ترجمهٔ فصل اول از جملهٔ سیزده فصل از سخنان هرمس الهرامسة، و هو ادریس النّبی ﷷ، بنام یَنْبوعُ‌الحَیاة در معاتبت و نصیحت نفس○□ #فصل_اول □ #ای_نفس، بنگار خود را، و ماننده شو بدان چیزهائی که بیارمت از معانی عقلی جاودانی، که چون نگاشتی دانستی و اندوختی و بدان یقین گشتی، همچنانکه بیقینی در آنکه زنده جنس است مر نوع انسان را و جانور جنس است مر نوع زنده را، و همچنانکه یقین است ترا که راست نه کژ بود، و همه بزرگتر از پاره باشد، و آب بطبع سرد و تر است، و آتش گرم و خشکست، و دیگر چیزها که تو آن را دانسته‌ای و دیده‌ای در جهان حس، و خرد، و آنچه از تو پوشیده‌ است، □ای نفس، «اندران» بکار آر مثالْ جُستن عقلی درست یقین دور از غلط، از آن جمله که من بر تو روشن کنم، از آنکه رهنمون شود ترا ظاهر آنچه حاضرتست بر باطن آنچه از تو غایبست، همچنانکه رهنمائی کند نگرنده را پیکر نگاشته بر دیوار سوی هستی نگارنده، و همچنانکه رهنمائی جوید از آنچه عیان بود از جنبش دست دبیر آن سوی آن معنی که در اندیشهٔ دبیر باشد، پس بکار آر تصور و تمثّل در همهٔ هستیهای عقلی و حسی و بدان که چیز ذاتی بدرست و اصلی و تمام روشن بدست اوست فایده بخش بحکمتهای لطیف و تمییزات شریف و زندگی جاوید و دیر چیزها را که جزویّاتند نه اجزا، □و او کلیّست مر آنها را نه کل، پس آن را در حساب گیر و بیدار شو، و بپرهیز از غفلت و بهم برآمدن ، و بکار آر پاک شدن و پرهیزیدن از شوخنگنی طبیعت، و یاری جوی بر این کار بفروتنی نمودن، و رغبت بچشمه و معدن نیکی و پیدا کنندهٔ آن، و اصل خرد و پدید آورندهٔ آن، و فایده دهندهٔ زندگی و حکمت وجود تمام و مهربانی، تا زنده شوی به وی، ای نفس، و نیک‌بخت گردی. #یاعلی @mohamad_hosein_tabatabaei

□بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ، و بِهِ أَسْتَعِینُ□ #وَٱلْحَمْدُ_لِلّه_وَلّیِ_کُلِّ_نِعْمَة #یَنْبوعُ‌الحَیاة □○ #ای_نفس، بدان که به هستی آرندهٔ چیزه و پدید آرندهٔ آن جل و جلاله و تقدّست اسماؤه ترا ابداع کرد، و خداوند تصوّر و تمثل کردت، اما تصور نگاشتن و نگاشته شدن تست بر حقیقت آنچه بهست اورد هست کنندهٔ آن، □○و اما تمثل چنانکه مثال جستن تو مر آن را که از تو پوشیده بود از عالم عقل برآنکه پیدا بود برتو، و همی ببینیش در عالم حس مثلاً مثلٍ و معنیً بمعنیً، همچنانکه دلیل کرد صورت نشاندهٔ در شمع را بمعنی حقیقت آن صورتْ در نشانندهٔ آن، و همچنانکه دلیل کرد وجود صورت در نشانندهٔ آن بر معنی حقیقت آن در ذات نگارنده و ایجاد کندهٔ آن، □○و چنانکه اثر کند آب در ریگ و گل معانی جنبش و تموج خود، پس بدین مایه از من بس کن، #ای_نفس، بدرستی آنچه من اوردم و ایراد کردم، و بدان که هر آنچه حاضرتست و همی بینی آن را در عالم کون از تماثیل و پیکرها، همه تمثال و تشکیل آن معنی‌هاست، که در عالم عقل است پاینده، که زوال نگیرند و فنا نپذیرند، و آنست که خرد را همی بنگارد در مایه، پس هم خود بدان معانی و صورتهای خود همی نگرد، و ازان لذت می‌یابد، و از خود در شگفت می‌ماند، □○و لذت عقلی آنست که خرد از خود بخود دریابد، نه بچیزی بیرون از وی، و نه بعرضی که بیفتاد، بلکه بخود را یابد، و اینست لذّت درست جاودانی بی‌انجام. @mohamad_hosein_tabatabaei

□بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ، و بِهِ أَسْتَعِینُ□ #وَٱلْحَمْدُ_لِلّه_وَلّیِ_کُلِّ_نِعْمَة #یَنْبوعُ‌الحَیاة □○ #ای_نفس، اندوخته کن برای خود شناختن ذات و هستی چیزها، و مباش دربند کمیت کیفیت چیزها، برای آنکه آن هر دو مقصود اول بسیطند و ازلی، و میان ایشان «و نفس» هیچ واسطه نیست، و هر دو مقصود دوم مرکبند و زمانی و مکانی، و بدان که دانستن مرکب با تو نماند چون از حسّ جدائی جوئی، و دانش بسیط از تو جدائی نجوید و برداشتهٔ تو ماند با تو چون تو از حسّ جدا شوس، پس پی دانش بسیط‌گیر، و دانش مرکب را بگذار. @mohamad_hosein_tabatabaei

□بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ، و بِهِ أَسْتَعِینُ□ #وَٱلْحَمْدُ_لِلّه_وَلّیِ_کُلِّ_نِعْمَة #یَنْبوعُ‌الحَیاة #فصل_دوم □○ #ای_نفس، منکوه دنیا را، و مگو که دنیا سرای فریب است و غرور و شکار، که این حال صدق نیست الا نزد کم خردان و نزد نادانان و فراموش کاران، که اگر دنیا سرای فریب بودی بدرستی، مردم از آغاز آمدن بدو تا انجام برون شدن ازو ندیدی مگر آسایش و لذت و خرمی، و پس ناگاه از وی این حال را به ربودی، و بخلاف آن احوال افتادی، و چنین نیست، از آنکه ما همی بینیم که مردم در این حیات دنیا بزاید و پروریده شود بحالهای مختلف نامنتظم، روزی اندوهگن بود و روزی شادمان، و روزی براحت و روزی به درد، پس آنکه بنمود ترا هر آنچه در گوهر و طبع اوست او نیکوکار و نیکخواه است بجای تو نه فریبنده، چه فریبنده آنست که در طبع وی هم نیک بود و هم بد، و نیک بنماید و بد پنهان کند، تا هنگام فرصت و مُکنت از تو، □○و من نبینم یکی را که از این فرصت راحتی یافت که نه بر پی آن غصه و رنجی کشید، واین از دنیا از شرایط فریب و غرور دادن نیست، لکن مردم خرد کاسته هم ، او فریبنده و غرور ده خود است و هلاک کننده، و نه دنیا، که دنیا هر آنچه طبع وخوی اوست می‌نماید از تلخ و شیرین و خوش و ناخوش همه بنمود. □○پس مردم سست خرد ناز او را جاودانی انگاشت، و نعمت و راحت وی پیوسته پنداشت، و ناخوش او را فراموش داشت، و از دل فرو گذاشت، پس گفت دنیا مرا فریب داد، و دنیا او را نفریفت، بلکه او خود را فریفت و هلاک کرد. @mohamad_hosein_tabatabaei