بسم الله الرحمن الرحیم 🔸🔸 هادی فِرز 🔸🔸 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت سوم» هادی هر روز حوالی ساعت نه صبح از خونه خارج میشد. تا ساعت نه درگیر تمیز کردن و یا احیانا خریدهایی بود که آبجی مرضیه و بابا مصطفی داشتند. بعدش یه چایی تلخ میخورد و دو سه تا غر و لند میکرد و میزد بیرون. پاتوقش یه گاراژ ... که نه ... بیشتر شبیه دخمه ها بود. در یه خیابون خلوت ... یه دهانه مغازه ... بالاش نوشته مکانیکی تجربه ... فضایی حدودا 13 یا 14 متری. هادی هر روز موتورش قفل و زنجیر میکرد جلوی مکانیکی. یه شاگرد به اسم عبدالله داشت که عبدی صداش میکرد. پسری 18 ساله با موهای فرفری. خیلی کم حرف و جدی. مثل خود هادی. وقتی رسید مکانیکی، لباسشو عوض کرد. یه لباس چرک و روغنی تنش کرد. کلاه سرش گذاشت. دو سه تا لقمه ای که عبدی آماده گذاشته بود برداشت و گذاشت تو دهنش. همینطور که میخورد و لای دندوناش تمیز میکرد، به عبدی گفت: مگه نگفتم هر روز لازم نیست آب و جارو کنی؟ کَری یا خری؟ نگفتم آب نپاش درِ مغازه و خیلی ادای جاهای آباد در نیار؟ میخوای شلوغ بشه؟ نمیفهمی تو چه وضعی هستیم؟ حالا یه بار دیگه آب بپاش ببین چیکارت میکنم؟ مفت خور! عبدی فقط به چشمای هادی زل زد و هیچی نگفت. هادی رفت تو گودِ وسط گاراژ. یه پیکان مدل 73 رویِ گود بود. اول هادی رفت. بعدش هم عبدی رفت پایین. وقتی زیرِ ماشین بودند، هادی از زیر ماشین، نگاهی به پیاده رو و بیرونِ گاراژ انداخت. وقتی خیالش راحت شد، کلیدی از جیب سمت چپِ روپوشش درآورد. یه کارتن خیلی بزرگ به دیوار ضلعِ پایینِ (ینی سمت پیاده رو) گودیِ وسط گاراژ بود. کارتن رو خیلی با احتیاط کنار زد. یه درِ کوچیک نمایان شد. کلیدو انداخت به قفلِ در و بازش کرد. وقتی میخواست بره داخل، گوشی همراهش به عبدی داد و گفت: اینو بذار رو حالت پرواز و بذار تو دخل. عبدی هم گوشیو گرفت و سرشو تکون داد. وقتی هادی وارد دخمه‌ی زیرِ گودی گاراژ شد، در را پشت سرش بست. عبدی گوشی همراه خودشو درآورد. رفت تو گالری صوتی. یه صوت انتخاب کرد و گذاشت زیر ماشینی که روی گودی گاراژ بود. صدای بلند بلند حرف زدن و تق و توق کردن در فضای گاراژ پخش شد. طوری که اگه کسی وارد گاراژ میشد، فکر میکرد دو نفر زیرِ ماشین، تو گودی هستند و دارن با هم حرف میزنن و ماشین رو تعمیر میکنند! همین قدر پوششی و حرفه ای!! از اون طرف، وقتی عبدی در رو پشتِ سرِ هادی بست، هادی وارد راهرویی بسیار تاریک و تنگ شد. هفت هشت قدم که رفت، به یک در رسید. سه بار با نوک انگشتش زد به در. بلافاصله دو بار و سپس یک بار با همون انگشت به در زد. ثانیه ای نگذشت که در باز شد و نور لامپ دخمه، کل فضای تاریک و نمور راهرو را فراگرفت. هادی وارد اون دخمه شد. نفر اول که در باز کرده بود، دست گذاشت رو سینه اش و گفت: سلام آقا. صبحتون بخیر! هادی جوابش نداد و ازش رد شد. وارد فضای دخمه شد. فضایی حدودا سی متری. زیر زمین. با شش هفت نفر آدم دیگه! ینی با کسی که در رو روی هادی باز کرد، هشت نفر میشدند. با خود هادی، نه نفر. نه نفر در اون فضا گردِ یه میز جمع بودند! همشون دست به سینه، به هادی سلام کردند. دور تا دور اون میز، هشت نه نفر جوان بین بیست تا سی ساله. با قیافه های خفن و خطرناک. سه چهارنفرشون با ریش های بلند و شلوار شش جیب پلنگی. دو نفرشون ریش پرفسوری و تیشرت کوتاه. یه نفرشون که قدش از همه بلندتر بود، سر و صورت صافِ صاف. حتی ابرو هم نداشت. و کسی که در را باز کرد، رو پلک سمت چپش یه خالِ بزرگ داشت. هادی نگاهی به روی میز کرد. ماکتی از یکی از خیابون های شیراز بود. ماکت حرفه ای و جذاب و رنگارنگی نبود. اما بدک نبود. با چند تا ماژیک و دونه ها و تاس منچ. هادی گفت: چیکار کردین؟ به نتیجه رسیدین؟ همون که قدش از همه درازتر بود و شش تیغ کرده بود گفت: تقریبا هادی خان! این دو سه روزی که حکم کردی اینجا بمونیم، بچه ها حَقّی کار کردن ... فسفر سوزوندن ... همه فیلم و عکسا که گرفته بودیم چک کردیم ... آمار دو سه نفرشون هم درآوردیم ... هادی با جدیت و صدای بلندتر گفت: خلاصه اش کن نظر! همون کچله که اسمش نظر بود گفت: رو چِشَم هادی خان ... تهش آره ... به این رسیدیم که اگه بین ساعت هشت تا هشت و ده دقیقه صبح باشه و باباهه نتونه بیاد و پسره کرکره رو بکشه بالا و با اون دختره تنها باشن، بهترین فرصته و کار تمومه! هادی نگاش کرد و گفت: نظر تو چند ساله با منی؟ نظر به لکنت افتاد و گفت: هفت هشت سالی میشه. چطور هادی خان؟ هادی گفت: هنوز نمیدونی که کار ما احتمال و اگر و شاید برنمیداره؟ میخوای بچه ها رو بفرستی جلوی چرخ گوشت؟ اینا گوسفندن یا خودتو گوسفند فرض کردی نفله؟ نظر با بهت و ترس گفت: ببخشید ... کجاش خطا رفتم؟

هادی گفت: گفتی اگر بین ساعت فلان تا فلان باشه ... و اگر باباهه نیاد ... و اگر پسره کرکره بکشه بالا ... و اگه فقط خودش باشه و دختره ... خب این شد سه چهار تا اگر! اومدیم و یکیش نشد ... باباهه با زنش قهر کرد و سحرخیز شد ... پسره هوس کرد اون روز با دوستش بیاد ... یا اصلا شبِ قبلش دختره با یکی دیگه ریخته بودن رو هم و مکان نداشتن و همونجا رو کرده بودن مکان! اینو که گفت همه زدند زیر خنده. هادی با جذبه و عصبانیت گفت: زهر مار! هرهر و کرکر میکنین؟ کجاش خنده داشت؟ همه سرشون انداختن پایین! ✍ محمد رضا حدادپور جهرمی هادی ادامه داد: حالا اینا به کنار ... دو سه روزه فسفر سوزوندین تا اینا رو تحویل من بدین؟ چک کردین چه اسلحه ای تو دخلشون گذاشتن؟ چند تا فشنگ داره و کدومشون حکم حمل اسلحه داره؟ نظر با شرمندگی گفت: نتونستیم ... نشد ینی ... هادی گفت: ساعتِ انتقالِ ارز ، هر هفته با کجا تنظیم میشه و کدوم کانالا بازه؟ نظر: اینو در آوردیم ... هفته دیگه با پکن تنظیم میشه. هادی: چه عجب! خسته نباشی. ولی چشم بسته میگم غلطه! چون فعلا تمام کانالهای پکن مسدوده! نظر هیچی نگفت. هادی اعصابش خرد شد و از کنار میز رفت کنار. قدم قدم راه میرفت و بقیه هم نگاش میکردند. گفت: نظر من بزرگت کردم. نظر من توقع ندارم که بعد از سه روز با این لاشخورا اینارو تحویل من بدین! اینطوری نمیشه. راستی ... نظر و بقیه دقیق تر به هادی نگاه کردند. هادی یه استکان برداشت. ته عرق تهِ استکان را وارنداز کرد و گفت: کی اسمِ پکن آورده؟ از کجا اینقدر مطمئنی که هفته دیگه با پکن ... نظر گفت: موتی گفت هادی خان. (نظر رو کرد به طرف همون که رو پلکش خال درشت داشت و در رو روی هادی باز کرده بود.) مگه نه موتی؟ موتی هم گفت: ها هادی خان! خاطر جمع. هادی گفت: دختره بهت گفت؟ موتی گفت: آره. دیشب بردمش یه وری و شامی و دودی و پیکی و خلاصه جای شما خالی و ... اونم آماری و پالسی و سیگنالی و پکنی! هادی: چقدر بهش اعتماد داری؟ موتی: بهش اعتماد ندارم. به تیغ خودم زیرِ گلوش بیشتر اعتماد دارم. هادی: ینی تیغ گذاشتی رو خرخره اش و اونم این سیگنالا ریخت تو گوشِت و والسلام؟ بعد از پیک و مستی و کوفت و زهر مار؟ موتی: خب ... اگه بگم ازش تضمین گرفتم چی؟ هادی: چه تضمینی؟ موتی: امروز پنجشنبه است. پس فردا شنبه است. گفتم اگه تا پس فردا آمارت اشتباه بود، اشتباهی میفرستم قبرستون! اما اگه درست بود، با پرواز برمیگردی شیراز! هادی چشماش شد صدتا! زل زد به موتی. موتی هم یه لبخندِ چندشِ خلاف، کنج لبش. هادی گفت: ینی ... دختره ... ؟؟ موتی گفت: ها هادی خان! پیش خودمه ... جاشم اَمنه ... اگه راستشو گفت، مثلا از قشم برمیگرده شیراز. اگه هم دروغ گفته باشه که دیگه فاتحه! هادی به موتی نزدیک شد. گفت: دیگه چیا ازش درآوردی حروم زاده؟ موتی با همون لبخند چندشش گفت: این که میتونه بابای صاب صرافی رو بکشونه پیش خودش تا روزی که ما کار داریم، فقط پسره باشه و سایه اش! این دختره قاپِ بابای پسره رو هم دزدیده! هادی چشماشو بست. نفس عمیق کشید. لبخندی گوشه لباش ظاهر شد. همونطوری که چشماش بسته بود گفت: بنازم موتی ... بنازم بچه کفِ دروازه سعدی! اینه ... کار درست ینی همین ... بنازمت. چشماشو باز کرد و رو به نظر گفت: نظر ... صبح شنبه ... ساعت هشت ... تا اون روز کسی خونه نمیره ... همه همینجا ... همه گفتند: چشم هادی خان! هادی گفت: نظر یه کار دیگه هم بکن. حواست به موتی باشه. موتی جیم نشه. نره پیش دختره. نظر: حواسم جَمعه هادی خان! موتی: هادی خان میخوای اصلا برم و دختره رو بیارم اینجا تا ... هادی: خفه شو! بین این همه گرگ و کفتار؟ موتی سرش انداخت پایین و گفت: ببخشید. منظور بدی نداشتم. هادی گفت: بی پولیم ... اما بی ناموس نیستیم. اینو تو گوشِت فرو کن. #دلنوشته_های_یک_طلبه @Mohamadrezahadadpour

میتونید حدس بزنید در قصه هادی فرز، براتون چه خواب هایی دیدم؟😊

🔹سلام من که نمیتونم حدس خاصی بزنم که له واقعیت نزدیک باشه فقط اینو خواستن بگم اول دوستانتون واقعا ویران کننده بود تا ساعت ها وشاید یکی دوروز حالم بد بود یه کم فکر مادران باردار یا خانم هایی که بچه دارن باشید خیلی حالم بد شد خیلیییییییییئیییی 🔹سلام حاج آقا الان شد یه داستان مرموز و معمایی نه والا مگه میشه افکار آخوند جماعت رو خوند مثل اینکه تو زمین فوتبال اون مهاجم نگاش به هم تیمیش باشه ولی توپ رو بندازه سمت دروازه حریف😃 اونهم آخوندی از نوع حاج آقا حدادپورجهرمی فقط یه سوال چرا داستاناتون تو شیراز فقط اتفاق میفته، نمیشه داستان رو از اهواز شروع کنید دلخوش باشیم ما هم تو داستان های شما جا شدیم موفق باشید هر خوابی هم دیدید ان شاءالله خیره صدقه میدیم😅 🔹سلام ما خونمون سیل اومده کوار متاسفانه هنوز نتونستم داستان جدیدو پیگیری کنم التماس دعا دارم فراوان 🌹یاعلی🌹 🔹والا هرکاری که بگی از شما برمی یاد خدا فقط شومارُ میشناسِدوبس خوابای عجیباً قریبا اَصی شوما قابل پیشبینی نیستید که خدا عالِمِ وُ بَس یه دفعه اصلا میبینی که............😌 🔹سلام آقای حدادپور وقت بخیر، عزاداری هاتون قبول باشه. نمیدونم چرا ولی احساس میکنم داستان هادی فرز شبیه داستان چراتو؟ هستش. اولین داستانی که ازتون خوندم چراتو؟ بود که منو بیشترمرید امام حسن مجتبی کرد و ازعلاقمندان به داستانهاتون، امیدوارم این داستانتون هم اینجوری باشه وآخرش برسه به امام حسین علیه السلام وبیشتراز قبل مرید ارباب بشیم. التماس دعا 🔹 در مورد داستان هادی فرز حدس زدم قصه جمشید بسم الله باشه 🔹باندبازی و نفوذ در خانواده های شهدا 🔹سلام توی قسمت دوم که دیشب بود انقدر گریه کردم و برا خودم صحنه سازی اون نماز مرضیه و نوع حرف زدنش با داداشش رو کردم و اشک ریختم و.... ولی حالا قسمت سوم نمیدونم چرا اینطوری شد. من میگم این هادی شاید از نیروهای امنیتی باشه. اخه مگه میشه یه پدری دوتا پسر نوجوونش شهید بشن و یه پسر انقدر خلاف..... 🔹سلام شبتون بخیر حاج اقا فکرمون خیلی خراب شد کاش دهه ی اول محرم نبود 🔹سلام نه نمیدونم ولی اونقدر روحم حساسه که طاقت خوندن و شنیدنش را ندارم.... ولی کنجکاو هستم 🔹با سلام و صلوات به پیشگاه منجی عالم بشریت حضرت ولی عصر (عج) و درود به روح پرفتوح بنیانگذار انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی (ره) و همچنین سلام و درود به ارواح طیبه شهدای گرانقدر اسلام و با آرزوی سلامتی و طول عمر ولی امر مسلمین جهان حضرت آیت الله العظمی امام خامنه ای «حفظه الله» و با اجازه پدر و مادرم خیر ، نمیدانم 🔹سلام حاج آقا عجب داستان عجیبیه. اصلا نمیشه حدسش زد. احسنت به این قلم قوی.خدا قوت. 🔹من دلم به حال بابای هادی میسوزه.خداکنه اخر عاقبتش به خیر ختم بشه اخر عاقبت هادی خان 🔹نمیتونم حدس بزنم فقط لطفا تلخ نباشه😢 🔹خواب دیدی تا اخر قصه از کنجکاوی بابت ادامه هر قسمت داستان پارمون کنی و کل روز به فکر قسمت بعدی باشیم 🤪 اونوقت میخای خیر ببینی 🥴🤣 🔹اینقدر غمیگینه اصلا حس خوندنشو ندارم 🔹اعوذ بالله من الشیطان الرجیم بسم الله الرحمن الرحیم بازم یه داستان جنایی در مورد اتفاقات و اغتشاشات! ترجیحا تو شیراز که تو نطفه میخواد خفه میشه😓 🔹سلام ایام شهادت و عزای حسینی رو تسلیت میگم خدمتتون خیلی ذوق کردم ک دوباره داستان جدیدی رو داخل کانال می‌گذارید داستان هادی فرز یک نکته ای که منو به سمتش میکشونه همون بحث ناموس بود ک آخر قصه گفتین احتمالا هادی بابت این غیرتش قراره پای خیلی چیزها بایسته 🔹سلام روز بخیر داستان هادی فرز مربوط به آشوبهای سال ۹۸ میشه؟ 🔹سلام در جواب سوالتون قبل از اینکه قسمت دیشب رو بخونم با خودم فکر میکردم خوب از توش چی میخواد در بیاد؟ هادی که به نظر بد نمیاد اونوقت که هادی رفت تو زیر زمین و اینا ذهنم رفت سمت اون انفجار توی شیراز چند سال پیش به نظرم یه حسینیه بود. حالا که میخوان دزدی کنن نمیدونم شاید تهش برسه به همون آقاهه که الان تو دادگاه دارن کاراشو بررسی می کنن. جمشید ... 🔹سلام وسط سیل هایی که میایید فکر کردن به اینکه چه خواب هایی واسمون دیدید هم جالبه هم کمی از هیجانات و گرفتاری های سیل کم می‌کند و باعث شد کنی از فضای ناراحتی ها کم کنیم با خانواده با هم داستان را شروع کردم و بعد از خواندن واسه خانواده تعریف میکردم شاید بچه ها ترس و اظطراب را کمتر تحمل کنند وداستان هر شب شما استرسی را کمتر کرده درخانه بله به خانواده گفتم نظرتون حاج آقا چخ خوابی دیده اند واسمون دختر کوچکم با خنده میگه حاج آقا که همیشه میگن بیداری؟چرا خودشون خواب تشریف داشتند! پسرم میگه احتمالا میخواد خانواده را به فنا دهد آقا میگن اول داستان موقع تولد هادی حاج آقا گفت کاش بدنیا نیامده بود ازآنجایی که از پادو خرده ریز خلاف کار کاری بر نمی‌آید. احتمالا کار سنگینی بر علیه دولت...

🔹سلام. داستان هادی خان حیف تو نمایش خانگی نیست و گرنه رکورد میزد شیک و مجلسی . فکر کن نوید محمد زاده باشه هادی قشنگ رو اعصاب. و تهش داغون و خراب .باید چندتا شهید بده و دلمونو آتیش بزنه از خیانت بالایی ها و حسرت گول خوردن بچه های مردم. 🔹سلام در رابطه با داستان هادی فرز نمیدونم داستان از چه قراره تا ادم میاد فکرش بره سمت داستان اروم و زندگی ساده فازش عوض میشه ولی خواننده گیج نمیشه فقط حریص تر میشه بدونه داستان چیه ولی بعداز چندسال که کارم فقط رمان خوندنه میدونم که رمان ابکی وسطح پایینی نیس و ارزش وقت گذاشتن داره . 🔹سلام خوبید عزاداری هاتون قبول حق و التماس دعا بنظرمن هادی یه خلافکار حرفه ای هسته که تو دام اطلاعات امنیت می افته و همقدم با ماموران اطلاعاتی میشه و عاقبت بخیر 🔹همیشه از خدا یک دختر میخواستم چون بعد از دو پسر واقعا مزه میده اما همیشه مبترسیدم اصرار کنم به خواستن این نعمت شاید چون از داشتن یکی مثل مرضیه میترسم داستان شما داره من رو با ترس هام روبرو میکنه دو پسری که همیشه افتخار میکنم به هوش و داشتن شون و ترس از نداشتن شون و دختری که ترس از به زور گرفتنش از خدا کتاب های زیادی از شما خوندم و دارم و چند سالی هست که عضو کانال تون هستم اما نمیدونم چرا نسبت به این کتاب تازه اغاز شده انقدر حس های عجیب و غریب ی دارم 🔹عاااااالی بود تلخی های قبل رو کم کرد ذهن خواننده رو جهت داد از اون جایی که تمام داستان های شما با هدف نوشته میشه مطمئن ام اینم بی هدف نوشته نشده در ضمن مگه میشه اخر کتاب های شما رو حدس زد اونم از قسمت سوم 🔹سلام دیشب نصف شب خوندم رمان رو فقط اولین سوالی که تو ذهنم اومد مگر میشه از اون پدر و مادر و اون‌فرزندان شهید فردی بد به وجود بیاد اخه چطورمیشه ؟؟ از اون پدر و مادر بخواد فرزند ناخلفی ایجاد بشه خیلی عجیبه خیییلی برام... هرچند یک‌جاهایش شبیه داستان زندگیم بود!! فقط اونجای که گفتین الهی هیچوقت بدنیا نمیومد خیلی وحشتنتاک بود.. خیلی وقت بود منتظرتون بودم 🚶‍♀️ 🔹سلام، من فکر میکنم هادی و دوستاش دزدن اما سر از یه پرونده امنیتی درمیارن و محمد ازشون میخواد باهاش همکاری کنن 🔹سلام حاج آقا راستش من هروقت به آخر ماجراهای زندگیم فکر کردم تهش یه چیز دیگه شده، بخاطر همین کلا تصمیم گرفتم الکی فسفر نسوزونم و به آخر هیچ ماجرایی فکر نکنم. اونم توی این شرایط اقتصادی که دستمون از منابع فسفر کوتاهه، والا😊 🔹سلام حاج آقا روزتون بخیر عزاداریهاتون قبول یعنی میخواهید بگین اینکه از دامن یه مادر که دوتا شهید پرورش داده یه پسر اینجوری خلاف در میاد (البته بماند که ناموس پرستیش ستودنیه )بخاطر شرایط مادرش موقع بارداری هادیه؟؟ ولی اینکه چه خوابی برامون دیدین :حدس میزنم یه جور سوء استفاده از خانواده شهدا بر ضد نظام از توش دربیاد 🔹سلام آقای حداد پور من چند سالی مستندات شما رو میخونم وپیگیری میکنم،به دوستانم هم پیشنهاد دادم این داستان هادی فرز چقدر شبیه زندگی منه . بابای منم بنده خدا موقع تولدش یکی مشکلی براش پیش اومد یه دستش معلول شد،و به خاطر رفتار اطرافیان به خاطر مشکلش به شدت عصبی شد ،،،خلاصه با این شرایط با مادرم ازدواج کرد.ولی مادرم هم پدر وهم مادر ،خیلی ظلم دیدن خیلی بی کسی کشیدن خانواده مادرم که کلا مخالف بودن چند سالی یه باره سراغ مادرمونمی گرفتن ،،خلاصه صاحب ۵تا دختر و البته سه پسر که موقع تولد از بی کسی مامانم ،وزایمان تو خونه از دنیا رفتن،خواهر بزرگم متولد ۶۴خیلی خوشکل بوده که اسمشو میذارن آفتاب از بس زیبا بوده،ولی تو شناسنامه فاطمه هست،،خواهرم تا یه سالگی هیچ مشکلی نداشته ،ولی یه روز تب میکنه میبرنش دکتر ،اون موقع ها هم مثل حالا نبود ،چند تا روستا ویه پزشک،واون روز پزشک نبود بهیار نمیدونم کی یه آمپول به ابجیم میزنه ودچار فلج اطفال شد،،مجددا همون رفتارای همسایه و فامیل با نمیدونم چی بگم باعث شد فاطمه عقلش مثل بچه های ۵ ساله بمونه ،،ولی مثل همین مرضیه داستان شما خیلی نماز میخونه ،میخواد وضو بگیره سرشو کامل زیر آب میشوره و صورتش ودستهاشو، جانمازشو هم هر طرفی دوست داشته باشه پهن میکنه ،وسوره حمد رو تا نصفه میخونه وبعدش هم با خودش حرف میزنه ولی مثلا نمازش که تموم میشه ،الهی العفو با صدای بلند وبا آهنگ میگه،صلوات میفرسته ،،یا الله یا الله میگه ،ولی هیچ کاری مثلا آشپزی واین چیزا رو نمیتونه هیچ وقت،،،البته از یه دست ویه پا معلولیت داره،،پدرم ۶سال پیش بعد از کلی درد و رنج از دنیا رفت،،،مادر هم بنده به خاطر این شرایط ،۱۵سال پیش دچار دیسک کمر وسکته شدن ،چند سال رو جا کامل و۱۵ سال از خونه نتونست بره بیرون به جز دکتر وبیمارستان که با ماشین دربستی از خونمون تا شیراز میرفتیم وبر می گشتیم ،ویه سه باری خونه یکی از خاله هام چند تا روستا با ما فاصله داشت ،در حد چند ساعت فقط،، مادرمم چند ماه پیش به رحمت خدا رفت...

🔹سلام منم نمیتونم حدس بزنم چون واقعا شما و کارهاتون حدس زدنی نیستید. ولی فقط فکرم درگیر یه چیز هست پسری به دنیا میاد، موقع تولدش مادر رو از دست میده و بدون مادر، با یه خواهر مریض و پدری که پتو رو روی سرش میکشه تا با پسرش چشم تو چشم نشه واقعا همچین پسری چجوری باید بزرگ بشه؟ دلش رو باید به چی خوش کنه؟ خدا کنه تهش عاقبت به خیر بشه مثل دو تا داداشش 🔹سلام حاج آقا فعلا توشوک داستان هستم. وموندم چی بگم .... اگر میشه یبار دیگه داستان چرا تو بگذارید بچه هامون هم بخونن 🔹من نمیدونم چرا چیزی رو که هیچ کس نمیتونه حدس بزنه فقط به ذهن شما میاد !!! هم اول داستان هم آخر داستان ! 🔹درمورد رمان جدید نکته دردناک تر از همه اینکه بخاطر عدم رسیدگی اقتصادی وپزشکی وروانشناسی در نهایت یک خانواده شهید اینجوری به لجن کشیده میشه وچه بسا خانواده های که با همین عدم رسیدگی بجای که مثل هادی دست به سرقت حرفه ای بزنن از همین عنوان خانواده شهید وبرادرشهید اختلاس های کلان کردند 🔹سلام حاجاقا نمیدونم اسمشو میشه نفوذ گذاشت یانه ولی منم اطرافم زیاد دیدم خانواده شهدایی که بقیه بچه هاشون عاقبت بخیر نشدن درباره پیش بینی داستانم،این جمله "کدومشون حکم اسلحه داره" خیلی فکرمو درگیر کرد که اینا یه درگیری ای با گروهای نظامی یا شبه نظامی پیدا میکنن 🔹سلام حاج اقا عزاداریها قبول من از دیشب تونستم داستان جدید رو بخونم اینو بگم خانواده شهدا بنیاد براشون پرستار میفرسته چرا هادی کسی رو نداشت از پدرش پرستاری کنه؟؟؟؟؟؟ 🔹سلام استاد چون به قلم و محتوایی که به مخاطبتون عرضه می‌کنید اعتماد دارم، فقط برام مهمه داستانتون، محمد داشته باشه... موفق باشید 🔹سلام حاج آقا راستش نمیدونم چرا آخرش یه اتفاق خوب میوفته و اینکه داستان داره تو ی زمان حال حرکت میکنه شاید به ظهور ربطی داشته باشه اخه اصن نمیدونم این از واقعیت گرفته شده یا نه ولی نیمه پر لیوانو نگاه میکنم هميشه 🔹سلام و ادب خدمت استاد گرامی داستانتون عالیه. والا همیشه یجوری همه اعضا را میپیچونید که هیچ کس خواب که هیچ نمیتونه حدس بیداری هاش را بزنه. ولی بدجور ذهنمون را به چالش کشیده. البته استرس هم بهمون وارد شده. ولی خدایی حاج آقا زودتر بذارید داستان را. یه وقتی نذارید که مجبور بشیم بیدار بمونیم. من سر کلاس میرم ( معلم) و دیر بخوابم بعد سر کلاس سرحال نیستم. صبحم دوست ندارم بخونم که ذهنم آشفته بشه. دوست دارم شب بخونم تا فکرهام را در مورد . شخصیت ها و اتفاق ها تا صبح انجام داده باشم. بازم ازتون نهایت سپاس را دارم. 🔹سلام روزتون بخیر قبول باشه عزاداریهاتون. داستان خیلی مرموزه ولی حدس میزنم هادی بخاطر نوع زندگیش،پدر زمینگیر وخواهر ک مشکل جسمی وذهنی داره، وضعیت نابسامان معیشتی وسختیهای روزانه....جذب فرقه های ب اصطلاح نوع دوست بهاییت ویا ماسونی شده.... ولی حس خوبی بهش ندارم حس میکنم کینه داره از این زندگی ک بهش تحمیل شده وباید جور پدر وخواهرشو بکشه.... ولی بازم به قلم شما امیدوارم ممکنه مانند حر با تلنگری بیدار بشه..... 🔹سلام وقت بخیر امروز آخرین روزی هست که من مهمان آقا امام رضا امام رئوف هستم دعاگوتون هستم حدس که نمیتونم بزنم ولی یه چیزی هست آقا مصطفی داستان ما پدر شهید هست اونم دوتا شهید و داغ دیده ای همسر جوانش و از همه مهمتر نون حلال خور هست حرام و حلال سرش میشه شاید هادی ما اولش خطا کنه اما یه روزی مثل حر، بر میگرده به دستگاه امام حسین و آقای آقا میشه البته ان شاءالله. التماس دعا در ضمن من از سال ۶۸ در خدمت کودکان کم توان ذهنی هستم و از بودن با اونا لذت میبرم و صد البته درس صداقت میگیرم 🔹سلام و عرض ادب و قبولی عزاداری ها، ته داستان که هیچ، قسمت بعدی رو هم نمی تونم حدس بزنم، فقط این و مطمئنم که هادی به خاطر اینکه شیر مادرش و نخورد به این راه افتاد، وگرنه از این پدر و مادر همچین بچه ای در نمیاد. همون طور که امام حسین علیه السلام در کربلا اشاره کردند که شکم هایتان از حرام پر شده که حرف حق رو نمی شنوید، خطر حرام لقمه گی از خطر حرام زادگی بیشتر است. 🔹سلام احتمالا بهم ریختگی حال روحی مادر فقط از شهادت پسرهاش نبوده و حتما اتفاقی برای افتاده دخترش معلول شده. یک کار ژنتیکی و امنیتی که از خانواده شهید برای کارهای صهیونیستی استفاده کنند ولی از جایی که هادی ناموس سرش میشه سر از پرونده امنیتی در میاره و با محمد همکاری میکنه 🔹سلام وقتتون بخیر والا فکر کنم این داستان مثل بقیه داستانا ادمو حریص میکنه به خوندنش به شدت جالبههه کاش یکی پیدا بشه فیلمش کنه ... خدا قوت ان شالله سلامت باشید 🔹سلام حاج آقا اصلا موافق نیستم نقش هادی را بدید به نوید محمدزاده 😂😂 در اینکه در این داستان امنیتی پای آدامای کله گنده و محمد میاد وسط که شکی نیست به نظرم شایدم برسه به بازار ارز و این چیزا تهش هم هادی عاقبت بخیر میشه.

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸🔸 هادی فِرز 🔸🔸 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت چهارم» پنجشنبه بود. عصر هادی با خستگی رفت خونه. آبجی مرضیه طبق معمول، در رو باز کرد و هادی هم گاز داد و رفت وسط حیاط. مرضیه همیشه از این کار هادی به وجد میومد. هادی کلاهشو برداشت و به مرضیه گفت: کو سلامت آبجی گل؟ مرضیه به هادی و موتورش نزدیک شد و گفت: سلام دا خادی. هادی با خنده گفت: دا خادی دورت بگرده. میخوای سوار شی یه دور بزنیم؟ بیرون نمیریم. همین جا. مرضیه یه قدم عقب رفت. کف دستاشو به هم میمالید و این پا و اون پا میکرد. هادی گفت: بیا آبجی گلم. بیا. حواسم بهت هست. بیا. نترس. هادی دستشو به طرف مرضیه دراز کرد. مرضیه هم سانت به سانت به هادی نزدیک و نزدیک تر شد. هادی دست مرضیه رو گرفت و آروم به طرف خودش کشید. گفت: نترس قربونت برم. بشین پشت سرم و محکم منو بگیر. مرضیه که چهره اش انگار بغض داشت، رفت پشت سر هادی. میترسید. آروم پای چپش بلند کرد و نشست پشت سر هادی. همون اول، هادی رو محکم گرفت. هادی خنده ای کرد و گفت: هر وقت ترسیدی، فقط کافیه بهم بگی. باشه؟ مرضیه هم نه گذاشت و نه برداشت، فورا گفت: میتلسم دا خادی! هادی گفت: هنوز که حرکت نکردم. ولی ترس نداره. خیلی هم کیف داره. اینو گفت و زد دنده یک و آروم آروم راه افتاد. اولش مرضیه خیلی منقبض بود و محکم هادی را از پشت بغل کرده بود. اما یکی دو دقیقه نگذشت که کم کم شل شد اما هنوز دستش پشت کمر و شکم هادی بود و صورتش گذاشته بود وسط کمر هادی. اوس مصطفی تو اتاق بود و موتور سواری و لبخندهای دخترش رو میدید. میدید که چطوری باد، موهای لَخت و لاسِ مرضیه رو تو هوا میرقصونه و آروم آروم موها داره میاد تو صورتش. و مرضیه چقدر آروم و خوشحال، پشت سر داداشش نشسته و لبخند کوچکی بر لب داره. کم کم صدای خنده های مرضیه و هادی تو حیاط خونه پیچید. هادی یه کم سرعتش رو بیشتر کرد. گاهی الکی گاز میداد. گاهی یهو تک ترمز میزد. گاهی مارپیچ میرفت. همه اینا برای این بود که مرضیه به وجد بیاد و خوشحال تر بشه. تا جایی که ... ایستاد ... روبروی اتاق اوس مصطفی ... و مرضیه وقتی پیاده شد، آروم صورتش به صورت دا خادی گل نزدیک کرد و یه بوس کوچولو رو صورت داداشش نشوند. هادی هم که دلش برای آبجی مرضیه میرفت ازش پرسید: خوش گذشت آبجی؟ مرضیه هم جواب داد: ها ... خیلی خوش بود ... بازم سوارم میکنی؟ هادی همینجوری که داشت موتور رو میذاشت کنار دیوار گفت: آره ... اما به یه شرط! مرضیه همینجوری نگاش کرد. هادی گفت: به شرطی که بهم بگی چرا داری پول جمع میکنی؟ من که هر چی دلت بخواد برات میخرم. مرضیه خنده ای کرد و گفت: هیچی! هادی اخم الکی کرد و گفت: اِ ... آبجی مرضیه و دروغ؟ یه چیزی هست ... بگو! مرضیه گفت: به با مصمفی نمیگی؟ هادی گفت: نه ... خاطر جمع! مرضیه سرشو آورد جلو و آروم درِ گوش هادی گفت: دلش وینفر میخواد! هادی که متوجه منظور مرضیه نشده بود پرسید: نمیفهمم ... دلش چی میخواد! مرضیه مثلا آروم آروم و حرف به حرف گفت تا هادی متوجه بشه: و ی ن ف ر دیگه! هادی گفت: نمیدونم چی میگی! بگو باهاش چیکار میکنن! مرضیه دستاشو مشت کرد و گرفت جلوش و گفت: از همینا که میشنن روش و میبرن! هادی که تازه دوزاریش افتاد گفت: آهان ... ویلچر ... خب .. گرفتم ... چرا؟ چرا دلش ویلچر میخواد؟ مرضیه نگاهی به پشت سرش کرد ... که مثلا مطمئن بشه که باباش صداشونو نمیشنوه! بخاطر همین سرشو نزدیک تر آورد و یه چیزی درِ گوش هادی گفت... از اون طرف، اوس مصطفی هم میدید که مرضیه و هادی جیک به جیک هم میکنن و آروم درِ گوشی با هم حرف میزنند. دید که مرضیه یه چیزی درِ گوش هادی گفت و هادی اولش یه نگاهِ خاص به آبجی مرضیه و بعدش هم برگشت و نگاه خاصی به اوس مصطفی کرد. بگذریم. شب شد. مرضیه کنار هادی خوابش برده بود. اوس مصطفی هم رو تختش خوابش برده بود و مثل همه باباهای قدیمی، رادیوی کوچیکش بالای سرش روشن بود و با کلی صدای برفکی، گاهی کلماتی وسطش شنیده میشد. ساعت حدودا سه نیمه شب بود. هادی آروم بلند شد و به حیاط رفت. در واتساپ برای عبدی نوشت: چه خبر؟ عبدی نوشت: امن و امان. هادی نوشت: حواست به نظر هست؟ عبدی نوشت: امشب نظر گیر داده بود به موتی. فکر میکنه موتی داره خود شیرینی میکنه تا جای نظرو بگیره. هادی نوشت: ینی ممکنه موتی آمارِ اشتباه داده باشه که بخواد تو دل من جا کنه؟ عبدی نوشت: نمیدونم. کلا که سر و گوشش میجنبه. اومده بود التماس میکرد که دو دقیقه گوشیش بهش بدم. هادی نوشت: ندادی که؟! عبدی: بچه شدم آقا؟ هادی نوشت: گفتی پیکان رو ببرند؟ عبدی: ها هادی خان. بردند. بگم ماشین بعدی بیاد؟ هادی نوشت: به نایب بگو نوبت ماشین اونه. بگو 206 نقره ای رو بیاره. عبدی: حله. روچیشام. نایب قراره بمونه؟ هادی نوشت: چطور؟ عبدی: ببخشید ... همین طوری پرسیدم.

هادی گوشیش را خاموش کرد و تو جیبش گذاشت. چرخی در حیاط زد. مشخص بود که فکرش مشغول است. سپس به طرف اتاق اوس مصطفی رفت. دید خواب است. رادیو را آرام خاموش کرد. میخواست برود که چشمش به کاغذ بالای پدرش افتاد. کاغذ را برداشت. در کاغذ نوشته بود: «اینقدر پولِ قُلکِ این دختر زبون بسته رو بلند نکن. دلش خوش کرده که دو قرون جمع کنه و... » ✍ محمد رضا حدادپور جهرمی هادی نگاه خاصی از روی چندش به اوس مصطفی کرد. ادامه کاغذو نخوند و رفت. رفت یه ملافه برداشت و انداخت روی آبجی مرضیه اش. اون شب آبجی مرضیه اش کنار دفتر نقاشیش خوابش برده بود. هادی نشست کنارِ مرضیه و نگاهی به دفتر نقاشی مرضیه انداخت. دید یه دختر تپل کشیده که دورش مثلث هست (مثلا چادر سرش کرده) و داره یه نفرو که سوارِ چیزی مثل صندلی شده هُل میده. هادی لبخندی زد و سری تکان داد و رفت. عصر جمعه شد. هادی در دخمه، وسط لات و لوتا، تقسیم کار میکرد. هادی گفت: نظر تو با بچه هات وارد فاز اول بشین. من و این دو تا وارد فاز دو میشیم. کسی جوگیر نمیشه ... حرکت اضافه نمیکنه ... دو ماه تمرین کردین ... اگه کسی بخواد گند بزنه به نقشه، گردنش خرد میکنم. اگه تفنگ اومد تو دستت، کسی حق نداره برداره ... اگه برداشت، شلیک نمیکنه ... اگه به طرف کسی شلیک کرد، گلوله بعدی بزنه به خودش وگرنه خودم میزنمش ... بد دهنی ممنوع ... کلا حرف زدن ممنوع ... تو کار همدیگه دخالت کردن ممنوع ... همدیگه رو به اسم صدا کردن ممنوع ... لال میرین داخل و لال برمیگردین ... دیگه نخوام تکرار کنم ... ضمنا ... هر کس دستگیر شد ... یا زمینگیر شد ... حتی اگه من دستگیر یا زمینگیر شدم، کسی دلش نمیسوزه ... کسی برنمیگرده ... کسی فازِ رفیق و رفیق بازی برنمیداره ... لحظه ای سکوت کرد. نگاهی به چهره همه انداخت. گفت: به کارتون برسین. وقتی همه متفرق شدند، هادی به موتی گفت: موتی بیا اینجا! موتی به طرف هادی رفت. نظر زیر چشمی حواسش به هادی و موتی بود. هادی به موتی گفت: آدرس دقیق اون دختره رو میخوام. رنگ از صورت موتی پرید. گفت: جاش امنه هادی خان! هادی با جدیت گفت: میدونم. دمت گرم. اما میخوام برم الان ببینمش. آدرس دقیقش! موتی به وحشت و لکنت افتاد. گفت: چه کارش داری هادی خان؟ هادی یک قدم به موتی نزدیک تر شد. موتی هم ترسید و یک قدم عقب رفت. هادی گفت: موتی تو آدرس این صرافی رو به ما دادی. تو کَکِ این کارو انداختی تو تُمبون بچه ها. تو نقشه دوربیناشو برداشتی آوردی. ظرف دو سه روز، آمار آدماش و رفت و آمدشون به نظر دادی. دیشب هم گفتی با دختره ریختی رو هم و بابای پسره تو مُشتته. اوکی. حله. دم شما گرم. اما من اگه الان آدرس دقیق دختره رو ندونم و باهاش خودم حرف نزنم و تو این دقیقه صِفر، خیالم از بابت حرفات راحت نباشه، نه خانی رفته و نه خانی اومده. ارواح خاک مادرم، همین جا دفنت میکنم. حالا مثل بچه آدم جواب منو بده ... آدرس دقیق دختره! موتی داشت سکته میکرد. فکر نمیکرد هادی دقیقه صفرِ عملیات، ازش آدرس دختره رو بخواد. همین طوری که نفس نفس میزد، نگاهی از سر بیچارگی به دور و برش انداخت. دید همه دارن نگاش میکنن ... یه مشت غول بی شاخ و دم ... مخصوصا نظر ... که دل پری ازش داشت ... #دلنوشته_های_یک_طلبه @Mohamadrezahadadpour

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸🔸 هادی فِرز 🔸🔸 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت پنجم» دقایق حساسی برای موتی بود. دید بقیه دارن کم کم دورِ اون و هادی جمع میشن و همه دارن بهش نگاه میکنند. عرق سرد کرده بود. مثل وقتی آدم میبینه دقیقه آخر عمرش هست و دیگه نه راه پیش داره و نه راه پس. با لرزش به هادی گفت: هادی خان باید تنها صحبت کنیم. خواهش میکنم. هادی اشاره ای به بقیه کرد. نظر رو به بقیه گفت: متفرق شین. همه کنار رفتند. هادی راه افتاد و موتی هم دنبالش. آخر همون دخمه، یه در کوچیک بود که به یه دخمه دیگه راه داشت. هادی و موتی اونجا تنها شدند. هادی گفت: میشنوم! موتی که دیگه داشت اشک از گوشه چشماش میومد گفت: هادی خان من به شما دروغ نگفتم. همه آمارها درسته و ... هادی با جدیت هر چه تمامتر گفت: جواب منو بده! وگرنه من میرم و میگم نظر بیاد داخل. خودت میدونی نظر چه دل پری ازت داره. موتی با استرس زیاد گفت: چشم ... چشم هادی خان ... راستش ... راستش ... الهه نه خرابه و نه نامزد اون پسره است ... الهه ... هادی یه شیشه نوشابه برداشت و محکم زد به دیوار و یه طرفش را خرد کرد و به طرف موتی حرکت کرد ... موتی تا میخواست خودشو بکشه کنار، پاش پیچید و خورد زمین! هادی رفت بالا سرش ... قسمتِ خرد شده شیشه نوشابه رو گرفت به طرف چشم موتی ... همون چشمی که خال درشت داشت ... گفت: درست حرف بزن وگرنه خالِ گوشه چشمتو با همین شیشه درمیارم! موتی که داشت نفسش بالا میومد با فریاد گفت: باشه ... باشه هادی خان ... گه خوردم ... میگم ... میگم ... خواهرمه ... به قرآن مجید قسم الهه خواهرمه! هادی به چشمای وحشت زده موتی زل زد. لحظاتی بعد، گردن و یقیه موتی رو رها کرد. شیشه خرد شده رو از کنار صورت و چشم موتی کشید کنار. نشست کنارش. موتی هم که دراز کشیده بود رو زمین، به هقهق افتاد. هادی گفت: پاشو بشین و همه چیو از اول برام بگو! موتی نشست کنار هادی. صورتش پاک کرد. یه کم آرومتر که شد گفت: این پسره کاره ای نیست. ینی هستا. تمام اون دم و دستگاه مال پسره است. اما من بخاطر کینه ای که از باباش دارم، میخوام یه شبه همه دودمانشو بفرستم هوا. من به شما دروغ نگفتم هادی خان. حساباشون پُره. علاوه به صرافی مرکزی، حتی دسترسی به بانک مرکزیش هم فعاله. اما ... هادی گفت: زود باش! اما چی؟ موتی گفت: پارسال بابای این پسره به زور، خواهرمو میکشونه به باغش و یه جمله عربی میخونه که خواهرم معنیشو نمیدونست. بعدش به خواهرم میگه بگو قبلتُ! خواهرمم از همه جا بی خبر، میگه. بعدش این باباهه میگه دیگه بخوای یا نخوای تو زنم شدی و هیچ جوره نمیتونی ازم جدا بشی الا اینکه خودم بخوام. خواهرمم شروع میکنه و خودشو میزنه و زمین و آسمون میره اما بهش میگه دیگه فایده نداره. گولش میزنه و بی آبروش میکنه. بعدشم بخاطر اینکه دهنشو ببنده، استخدامش میکنه تو صرافی! هادی نفس عمیقی کشید و گفت: میخواسته همیشه در دسترسش باشه. موتی دوباره زد زیر گریه و گفت: منم همین فکرو میکنم. ولی الهه از وقتی رفته اونجا و یه قرون دو زار گیرش میاد، عذاب وجدانش بیشتر شده. هر شب گریه میکنه. دیگه نمیخنده. هادی گفت: چون فکر میکنه داره حق السکوت میگیره. چون حس میکنه شده فاحشه و قیمت پاکدامنیش میره تو جیبش. موتی گفت: خاک بر سر من که اینقدر ازش دور بودم که بعد از هفت هشت ده ماه فهمیدم. هادی گفت: چطوری فهمیدی؟ موتی گفت: یه بار زنگ زدند. از بیمارستان. رفتم و دیدم الهه رو تخته. فهمیدم خودکشی کرده. وقتی به هوش اومد و دو سه روز گذشت، بردمش شاه چراغ و قسمش دادم به آقا و گفتم به من بگو چرا اون همه قرص خوردی. الهه هم برام همه چیو تعریف کرد. هادی گفت: پس چرا دیشب گفتی دختره رو بیاری اینجا؟ موتی گفت: میخواستم شک نکنی ... وگرنه میدونم سرِ ناموس مردم چقدر حساسی. هادی گفت: چطور مطئن بشم که حرفای الانت راسته؟ موتی گفت: گوشیم ... اگه گوشیم بیاری، اسکرین همه پیامای اون عوضی به خواهرمو دارم. هادی به عبدی گفت گوشی موتی را آورد. وقتی موتی گوشیش را روشن کرد و رفت تو گالری و همه اسکرین ها رو به هادی نشون داد. هادی متقاعد شد. هادی گفت: برای بار آخر میپرسم. همه اطلاعات مربوط به صرافی و اون پسره و دوربینا و اینا درسته؟ موتی میخوام کمکت کنم. موتی گفت: به شرفم قسم همه اش درسته. خاطر جمع باش. نظر هم اومد و با بچه هاش چک کردند. از نظر بپرس اگه حرف منو قبول نداری. هادی گفت: آبجیت هر وقت به باباهه بگه، میاد؟ موتی گفت: با کله میاد حروم زاده! هادی لحظه ای سکوت کرد. فکر کرد. بعدش گفت: برو به نظر بگو بیا. نظر اومد داخل. نظر گفت: جونم آقا! هادی گفت: خوب گوش کن ببین چی میگم. تا نیم ساعت دیگه جمع کنین برین. همه برن. فقط عبدی بمونه. من و موتی یه کاری داریم. میریم و میاییم. نظر: آقا کجا بریم؟ چرا تا صبح نمونیم اینجا؟

هادی: گوشی موتی روشن شد. امکان داره تحت تعقیب باشه و با روشن شدن خطش، ردمون بزنن. نظر: آهان. از اون لحاظ. چشم. میریم. کجا بریم آقا؟ هادی گفت: هر کسی یه جا بره. متفرق شین. سر ساعت هفت و نیم صبح، سه راه معدل باشین. کنار باجه قدیمی. نظر: رو چِشَم. خودم بمونم پیش شما؟ ✍ محمد رضا حدادپور جهرمی هادی: نه ... تو هم برو ... نزدیکم نباش. عبدی گفت: منم برم؟ هادی گفت: نه ... تو به کارِت برس. اینو گفت و رو کرد به موتی و گفت: بریم؟ موتی گفت: نوکرم آقا ... بریم ... در مدت دو دقیقه دخمه و گاراژ تخلیه شد و عبدی موند و گربه اش. موتی هادی رو برد به خونه خودشون. یکی از کوچه های پایینِ دروازه سعدی. هادی تو حیاط خونه، رو تخت نشست. موتی رفت داخل و بعد از چند لحظه با الهه اومد. الهه به هادی سلام کرد. هادی هم جوابش داد. هادی گفت: ببین آبجی! دو تا سوال ازت میپرسم. جواب هر کدومش فقط یه کلمه است. الهه که دختری 22 ساله و زیبا رو بود با دلهره گفت: بفرمایید. هادی گفت: پیرمرده ازت آتو داره؟ چیزی دستش داری که نباید دستش باشه؟ الهه گفت: نه خدا را شکر ... هیچی ... موتی گفت: آبجی اگه چیزی هست بگو! هادی خان میخواد کمکمون کنه. عکسی مکسی چیزی نداری دستش؟ الهه بیچاره که بغض داشت گفت: نه ... مطمئنم ... اگه چیزی بود، به خودت میگفتم. هادی گفت: چرا آمارِ صرافی رو به موتی دادی؟ مگه صرافی مالِ پسرش نیست؟ الهه برای لحظاتی سکوت کرد و سرشو انداخت پایین. سکوت سنگینی در اون جمع سه نفره حاکم شد. از اون جنس سکوت ها که آدم دلش میخواد بمیره اما چیزی که ازش وحشت داره، نشنوه! الهه یهو زد زیر گریه. موتی که دنیا داشت دورِ سرش میچرخید، محکم به پیشونی خودش زد و رو کرد اون طرف و از ته دل گفت: وااااااای ... وااااااااااای ... تنِت زیرِ گِل موتی! تنت زیر گِل ... الهه که دیگه هقهق میکرد، نتونست حرف بزنه. هادی که عصبانیت و خشم از پیشونی و صورتش موج میزد، تحمل نکرد و بلند شد و چند قدمی راه رفت. موتی گیر داده بود به الهه که بگه ماجرا چیه؟ که هادی همین طوری که پشتش به اونا بود گفت: ولش کن موتی. اذیتش نکن. بذار بره داخل. الهه رفت داخل. موتی داشت روانی میشد. دو سه تا چک محکم زد به صورت خودش. لب پاینیش را جوری گاز میگرفت و با مشت به صورت خودش میزد که اگه هادی محکم بهش چک نمیزد به خودش نمیومد. هادی سرشو گرفت تو دستش و گفت: آروم باش. آروم. آروم گفتم. وقتی موتی آروم شد، هادی بهش گفت: داره دیر میشه. به الهه خانم بگو همین امشب با باباهه قرار بذاره. باید تا هستیم کارِ این پیرِ سگو یه سره کنیم. فردا دیگه دستمون بهش نمیرسه.. فردا فقط وقتِ جهنمِ پسره است. امشب باباهه و فردا پسره. پاشو ماشالله. پاشو مشتی. موتی هم سرشو تکون داد. با شیدن این جملات هادی، انرژی گرفت. آرام تر شد. بلند شد و رفت داخل. دو ساعت بعد سر و کله یه مرد حدودا شصت ساله با ماشین گرون قیمت، خیلی شیک و خوشحال و قبراق و سر حال پیدا شد. تا تو ماشین بود، سه چهار بار عطر زد و خودش و لپای شیش تیغ کرده اش را تو آینه وارانداز کرد. پیاده شد. نفس عمیق کشید. تمام ریه هاش از هوای تازه پرکرد. به طرف در رفت. زنگ نزد. با گوشی تک زد و همون لحظه، در را براش باز کردند. همه این صحنه ها را دختره که در تاریکیِ سر کوچه، پشت دیوار ایستاده بود تماشا کرد. بعدش برگشت و به دیوار تکیه داد. سرش به طرف آسمون برد و به ستاره ها نگاهی کرد و نفس عمیقی کشید. راننده اسنپ که سه چهار قدمی الهه ایستاده بود شیشه را کشید پایین و گفت: خانم سوار نمیشید؟ داداشتون گفتند معطل نکینم و بریم. الهه سوار اسنپ شد و رفت. رفت و اون پیرمرد بخت برگشته و بولهوس را با دو نفر تنها گذاشت. با یکی که آبجیش بی آبرو شده و اون لحظه اسیدِ خالصه. یکی هم یه خلافِ وحشیِ ناموس پرستِ گُر گرفته! #دلنوشته_های_یک_طلبه @Mohamadrezahadadpour

رفقا عزیزانم کلا هیچ تبلیغی برای این داستان نکردم و یهو و دلی شروع به انتشارش کردم. کاملا دلی لطفا خودتون تبلیغش کنید😊 هر جور که بلدید اگه روش و متن خفن و توپی برای تبلیغش نوشتید و در گروه ها و جمع دوستانتون پخشش کردید، واسه منم بفرستید تا ذوق کنم.☺️ ماشاءالله خدا همتون برام حفظ کنه 💞

✅توجه لطفا✅ به عشق امام حسین علیه السلام و تقاضای رفقای عزیز ، داستان هادی فرز را اجازه دارید در گروه ها و صفحات عزیرانتان و همه عاشقان اباعبدالله الحسین علیه السلام منتشر کنید. البته به شرط حفظ لینک کامل کانالم. محمدیاش صلوات ☺️

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸🔸 هادی فِرز 🔸🔸 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت ششم» بالاخره اون شب، صبح شد. اما برای هر کسی یه جور خاص. برای نظر و بچه هاش کنار دروازه قرآن. رو چمنا. رو آسفالت. دو سه تا دیگه از لات و لوتا تو خیابونا. برای الهه یه جور. برای آبجی مرضیه و اوس مصطفی یه جور دیگه. و هادی و موتی هم در حال قصاص گرفتن از سلول به سلولِ یه پیرمرد عوضی! صبح شنبه شد. هنوز ساعت هفت و بیست دقیقه نشده بود که هادی در حالی که کلاه و ماسک داشت، برای بارِ آخر از جلوی صرافی رد شد و سر و گوشی آب داد. کل خیابون رو تا ته رفت و از اون طرف، پیچید به طرف میدون اصلی و همچنان ادامه داد. وقتی دو تا خیابون از خیابون صرافی فاصله گرفت، یه گوشه وایساد و گوشیش درآورد و در واتساپ، برای نظر تماس گرفت. نظر گفت: جونم آقا! هادی: اوضاع چطوره؟ نظر: خودتون دیدید آقا. یه جوریه. خزِ. هادی: پس تو هم فهمیدی! ده دقیقه بیشتر تا شروع وقت نداریم. بچه هات سر جاشونن؟ نظر: ها آقا. منتظر دستور. هادی: دارم ماشینِ پسره رو میبینم. پشت سرش میام. وقتی ازش رد شدم شما شروع کنین. نظر: رو چِشَم آقا. ما آماده ایم. هادی در حال باز کردن پوست آدامسش بود که یه سورنتوی مشکی رد شد و رفت. هادی هم موتورش روشن کرد و رفت. از اون طرف، نظر داشت چسبِ دستکشش محکم میبست و به دور و ور نگا مینداخت. پسره همین طوری اومد و اومد تا از میدون هم رد شد و وارد خیابون اصلی صرافی شد. هادی هم مثل حضرت عزرائیل دنبال سرش اما با فاصله حرکت میکرد. پسره از تو آیینه، پشت سرشو یکی دو بار نگاه کرد اما خبر خاصی نبود و چیز خاصی نظرشو جلب نکرد. اومد و اومد تا اینکه نزدیک صرافی شد. چراغ راهنمای سمت چپو زد و میخواست عرض خیابون رو طی کنه که هادی ازش گذشت. نظر با دیدن هادی، جورابو کشید رو صورتشو و به بچه هاش سری تکون داد. ماشین پسره وایساده بود پشت درِ برقی که یواش یواش باز بشه و وارد پارکینگ بشه. نظر و سه نفر دیگه با احتیاط و بدون جلب توجه و مثل عابران پیاده و معمولی، از دو طرف، به طرف ماشین پسره نزدیک شدند. به محض اینکه در باز شد و ماشین رفت داخل، نظر و بچه هاش وارد پارکینگ شدند. اولی رفت سراغ اتاق نگهبانی و با یه حرکت زد به گردن نگهبان و بی‌هوشش کرد. بعدش هم نگهبانو کشید یه طرف و گوشه ای خوابوندش. خودش نشست پشت سیستم و به یکی از مانیتورها زل زد. چند لحظه بعد، در حالی که پسره از هیچ جا خبر نداشت و به خودش مشغول بود، نظر و بچه هاش به پشت یکی از درها رسیدند. نظر به دوربین کنار در نگاه کرد. کسی که تو اتاق نگهبان نشسته بود، به محض دیدن نظر، با اشاره به یک دکمه، در را برای اونا باز کرد. پسره از ماشینش پیاده شد. خیلی معمولی، یه خمیازه کشید و قدی کشید و ماشینش قفل کرد و به طرف آسانسور رفت. از یه طرف دیگه، بچه هایی که بیرون بودند، به دو بخش تقسیم شده بودند. گروه اول، یک تصادف ساختگی در سر چارراه به وجود آوردند. به دو دقیقه نکشید که چهار طرف چهارراه، ترافیکی طولانی و اعصاب خرد کن راه افتاد. ماشین ها کله صبحی تو هم قفل شدند و صدای بوق و عصبانیت فضای چهارراه را فرا گرفت. پسره تو آسانسور بود. به طبقه سوم رسید. به محض اینکه پیاده شد و به طرف درِ صرافی رفت، دو تا از کارمنداش که آقا بودند، جلوی پاش بلند شدند و همگی رو به طرف در ایستادند تا پسره در را باز کند و بروند داخل. که درِ آسانسور دوم باز شد و نظر و سه تا غولِ بی شاخ و دم دیگه بیرون آمدند و به محض باز شدن در صرافی، پسره و اون دو نفر دیگه رو هل دادند داخل و همگی رفتند داخل و در را بستند. پسره و دو تا کارمندش افتادند رو زمین. تا بلند شدند نظر گفت: سلام. صبحتون اگه بخیر نشد، درعوض میتونه روزتون بخیر بشه. علاقه ای به استفاده از زور نداریم. وقتمون هم تلف نمیکنیم. فقط یه ربع وقت داریم و بعدش هم شما را به دست خدای مهربون میسپاریم. هر کدوم از بچه های نظر، یه نفر رو گرفتند و نشوندند روصندلی های صرافی. نظر نگاهی به ساعتش انداخت. هنوز دو دقیقه نگذشته بود که صدای در اومد. نظر در را باز کرد و هادی مثل جنتلمن ها وارد شد. اون سه تا غول بیابونی، به محض دیدن هادی، دستشون رو سینه گذاشتند و احترام گذاشتند. اما سلام نکردند و حرفی نزدند. هادی هم جوراب داشت. وارد شد. پسره با دیدن هادی، وحشت کرد. با اینکه نمیشناخت اما با دیدن استیلِ گَنگِ هادی، خودشو باخت و آب دهانشو قورت داد. هادی صندلی گذاشت و نشست روبروی پسره. گفت: من خیلی اهل طول و تفصیل نیستم. یه لیست 255 نفره دارم. اینا اونایی هستند که تو در طول دو سال بیچاره شون کردی. خیلی قانونی و شیک و بدون اینکه ردپایی ازت بمونه. کاغذ را گرفت روبروی پسره و اون هم کاغذو گرفت و نگاهی بهش انداخت. هادی ادامه داد: آمار داراییت دارم. کانالهایی که سهامت تو اونا ذخیره کردی، پشت همین صفحه نوشتم.

پسره صفحه رو برگردوند. چشماش چهار تا شد. هادی گفت: سه چهار ماه قبل، اون دو ساعتی که سیستمت هک شد، کار بچه های من بود. من برای اون دو ساعت، خیلی هزینه دادم. تمام سرمایه ای که در طول کلّ جوونیم به دست آورده بودم دادم تا اینکه فقط بفهمم کی هستی و چی داری؟ پس با من شوخی نکن. امتحانم نکن. نخواه با هم درگیر بشیم. پسره گفت: چرا همون موقع که هکم کردی، حسابم خالی نکردی؟ ✍ محمد رضا حدادپور جهرمی هادی گفت: کیف نمیداد. اتفاقا کسی که هکت کرد، اجازه این کارو ازم گرفت اما بهش اجازه ندادم. دوس داشتم یه دادگاه کوچیک تشکیل بشه و یه گپِ دو نفره بزنیم و بعدش با دست خودت حساب اینا رو پر کنی! پسره پوزخندی زد و گفت: حساب اینا رو پر کنم! چاییدی رابین هود! هادی گفت: نه ... نچاییدم ... اشتباه نکن ... تو فقط از الان هفت دقیقه وقت داری. اگه بشه هفت دقیقه و نشه اونی که باید بشه، با اینا طرفی. (اشاره ای به نظر و بچه هاش کرد.) اینا جزء مالباختگان هستند. پسره نگاهی به غول های اطرافش انداخت و زهره ترک شد. گفت: الان ینی چی؟ چیکار کنم؟ هادی لیست دوم رو درآورد. گفت: اینا ... بگیر ... سه نفرید ... خودت و این دو نفر ... الان یک دقیقه اش رفت. من دارم تلاشم میکنم که روی پوست هیچ کدومتون خط و خشی نیفته. تا برید سیستمتون روشن کنید یه دقیقه دیگه هم میره و فقط چهار دقیقه وقت براتون میمونه. حالا یا فقط چهار دقیقه تا پایان زندگیت مونده یا همکاری میکنی و چند سال دیگه هم زنده میمونی. پسره لیست دوم رو گرفت. هادی گفت: آهان ... راستی ... برای همشون خرید و فروش بزن. تمام سهم های نفتی دریای شمال را که تو کانال متوسط هست و فقط همین امروز بازه، بخر و بزن به حساب اینا. تاکید میکنم؛ تمام سهم هایی که به اینا میدی، باید کاملا قانونی و رسمی خرید و فروش بشه. ضمنا از حساب خودت نه. چون میدونم که حساب ارزی خودت، حساب مشترک هست و نیاز به تایید شریکت داره. از حساب ارزی بابات برداشت کن. راستی ... بچه ها ترتیبی دادند که الان خودت و این دو تا نره خر، به صفحات این 255 نفر دسترسی زماندار دارید. من جای شما باشم معطل نمیکردم. پسره به اون دو نفر اشاره کرد و سه نفرشون رفتند پشت سیستماشون. هادی رفت تو واتساپ و با اون طرف خط که مشخص نبود کیه شروع به حرف زدن کرد. هادی: ردش بزن. شیطنت نکنه. پشت خط: حواسم هست. زود تسلیم نشد؟ هادی: چرا ... نگران همینم. دقیقه ها سپری نمیشد. نظر مدام با نوک انگشت اشاره دست راستش کف کله اش را از روی جورابی که رو سرش کشیده بود، میخاروند. یکی از گوریل ها از بس عرق کرده بود، جورابی که رو صورتش بود خیس شده بود. هادی نگاهش به ساعت بود و گاهی به چهره پسره زل میزد. اما چهره پسره ... یه جورایی مصمم ... نترس ... پیچیده ... هادی رفت تو واتساپ. تماس گرفت. گفت: داره چیکار میکنه؟ پشت خط گفت: دارن انتخاب میکنن ... تند تند سفارش خرید ثبت میکنند ... از اون طرف هم پول کم میشه ... اما ... یه چیزی ... هادی: حرف بزن گور به گور شده! پشت خط: واسه هیچ کدومش تایید نهایی نمیزنه ... صفحه ها را فقط باز میکنه و سفارش میزنه اما نهاییش نمیکنه! هادی رفت کنار پنجره و آروم بهش گفت: تو نمیتونی این گهو بخوری؟ تو فقط میتونی چکش کنی؟ پشت خط: کار من نیست به ابالفضل! هادی قطعش کرد. رفت بالا سر پسره. دستشو آروم گذاشت زیر چانه پسره و آورد بالا. زل زد به چشماش و گفت: چرا تایید نهایی نمیزنی؟ پسره لبخندی زد و گفت: الان داره چیزی حدود سه چهار هزار دلار جابجا میشه. همه اش هم از صرافی غیر قانونی که نمیتونه بعدا پیگیری قانونی کنه. اینجا فقط یه دلال خونه است که خودت تهِ آمارشو درآوردی. اینکه چطور ردمو زدی، دمت گرم. اینکه چطور فهمیدی همه اش کار خودمه، دس خوش. حساب کتاب همه چیمو داری، پرچمت بالا. اما تایید مرحله آخرو نمیزنم مگر اینکه بهم بگی به کجا وصلی؟ هادی سکوت کرد و فقط زل زده بود. ثانیه های آخر بود. سی چهل ثانیه بیشتر نمونده بود. یه نفر از کارمنداش گفت: آقا کار من تموم شد. پنجاتاش رفت. اون یکی هم گفت: آقا کار منم تمومه. هفتاتاش رفت. پسره به هادی گفت: این 120 تاش. 132 تاش هم من با دسترسی خودم انجام دادم و همه اش ردیفه. کافیه کدِ سبزو بزنم و خلاص! این از من. تو هم برادریتو ثابت کن و بگو کیه پشت ماجرا؟ این کارا و آمارا کارِ آدم عادی نیست. باید یکی یا یه جریانی پشتت باشه. بگو تا کدِ سبزو که فقط خودم میدونم بزنم و خلاص! لحظات سختی برای هادی بود. همه چی بستگی به اون کد سبز داشت. اگه هادی لب باز میکرد و اون پسره هم سر قولش میموند و کد رو وارد میکرد و میزد، زندگی 255 تا بیچاره مال باخته‌یِ در ورطه‌ی سقوط به تهِ دره بدبختی، جان تازه میگرفت. تایمر هادی به شمارش معکوس افتاد ... دوازده ... یازده ... ده ... نه ... هشت ... هفت ... شش ... #دلنوشته_های_یک_طلبه @Mohamadrezahadadpour

🔹 توجه لطفا 🔹 صوت سخنرانی های دهه محرم امسال در کانال سخن مدیا بارگزاری شد.👇🌷 سخن مدیا آثار شفاهی و سخنرانی های حجت الاسلام محمد رضا حدادپور جهرمی https://eitaa.com/sokhanmedya

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸🔸 هادی فِرز 🔸🔸 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت هفتم» هادی و پسره به هم زل زده بودند. نظر و بچه هاش از استرس داشتند میمردند. مدام این پا و اون پا میکردند و دلشون میخواست فقط اون لحظه هادی دهن باز کنه و یه کلمه حرف بزنه و پسره از خر شیطون بیاد پایین و اونا هم گورشون گم کنن و بروند. اما ... هادی دهن باز کرد ... ولی نه اونطوری که پسره دلش میخواست ... هادی با صدای محکم و چشمای پر از خون و خشم گفت: ببین عوضی! اگه کسی پشت ماجرا بود، دیگه لازم نبود تمام زندگی خودم و بابای علیل و خواهر زبون بسته ام بذارم پای هک کردنِ سیستمِ تویِ حروم زاده و ته و توی همه چیتو دربیارم! پس با کسی که الان آتش فشان هست و کل زندگیش با اختیار خودش داده تا الان با تو چشم تو چشم باشه، کلکل نکن. من چیزی برای از دست دادن ندارم. به ابالفضل کاری بر سرت میارم که کسی تشخیصت نده! پسره ... نه اینکه فکر کنین ترسید ... نه ... جَلَب تر از این حرفا بود ... اما ... تصمیمشو گرفت و در ثانیه های آخر، کد سبز رو وارد کرد و اینتر کرد. وقتی اینتر کرد، هادی گوشیشو درآورد و ازطریق واتساپ با اون یارو تماس گرفت. گوشیو برداشت و با خوشحالی گفت: انجام شد! حله هادی خان! خدا از بزرگی کَمِت نکنه. هادی هم نفس راحتی کشید و گوشیشو کلا خاموش کرد و گذاشت تو جیبش. برگشت و به نظر گفت: جمع کنین بریم! نظر هم داشت جمع و جور میکرد که پسره به هادی گفت: من هر کاری گفتی کردم ... حساب بابامو خالی کردم ... بین دویست و خورده گدا گشنه تقسیم کردم ... حتی بهت اعتماد کردم و وقتی گفتی همه این نقشه کار خودته، باور کردم ... اما ... الان صبحونه نخوردم ... این دو نفرم نخوردند ... باهات حرف دارم ... بمون ... نیم ساعت ... هم صبحونه بخوریم ... هم چایی بزنیم ... و هم دو تا نخ سیگار بزنیم و دو کلوم حرف بزنیم. هادی نگاه عمیقی بهش کرد و گفت: این کارایی که کردی وظیفت بوده ... هیچ منتی هم سر من نداری ... مال مردمو که بالا کشیده بودی، بهشون با یه کم سود برگردوندی ... حتی تو جیب منم نرفته ... اگه یک ریال از اموال کثیف تو و بابات تو جیبم رفته باشه، از خونِ سگ بر من حروم تر ... پس واسه من لوتی بازی درنیار ... پسره گفت: درسته ... اصلا همش حق با تو ... ازت خوشم اومده ... به جان دخترم که عزیزتر از اون تو زندگیم ندارم، ازت خوشم اومده ... فقط میخوام باهات حرف بزنم ... قسم خوردم مَرد ... حرفامو بشنو! شاید به دلت نشست و با هم کار کردیم. هادی فقط نگاش کرد. فقط نگاه. پسره هم فورا سواستفاده کرد و رو کرد به اون دو نفر و گفت: پاشین ده دوازده تا تخم مرغ املت کنین که ضعف کردم. چاییش با خودم. میخوام یه مهمونی بگیریم. نظر و بچه هاش نفس راحتی کشیدند. اون دو تا کارمنده هم رفتند سراغ آشپزخونه. یکی از غول بیابونیا رفت دسشویی. دومی هم نشست رو صندلی. همون که خیلی عرق کرده بود. نظر اومد طرف هادی. درحالی که پسره داشت کتش بیرون میاورد، نظر آروم درِ گوشِ هادی گفت: هادی خان تا عمر داریم مدیونتیم. دستت درست. هادی اما فکرش مشغول بود. سری تکون داد و کنار پنجره رفت. بیرون رو چک کرد. خبری نبود. همه چی عادی بود. آروم به نظر گفت: چک کن ببین پارکینگ همه چی ردیفه؟ نظر داشت تماس میگرفت با آدمی که تو پارکینگ کاشته بود که پسره رفت سراغ آشپزخونه. هادی هم قدم قدم دنبالش رفت. پسره شروع کرد شعر بافتن. پسره: فکر نکن من از اولش اینجوری بودم. تا ده سال پیش یکی بودم مثل همینایی که دور و برت هستند. به منم میگفتن آقا! یواش یواش فهمیدم بی مایه فتیره! پول میخواد. یه آخوندی بود که میگفت آقایی خرج داره! از این حرفش خوشم میومد. راس میگفت. فهمیدم اگه نتونم خرجِ خودم و نوچه ها در بیارم، وقتِ گشنگی، همین نوچه ها منو میکنن یه لقمه چرب! میخورَنَم. اون دو تا هم داشتند گوجه خرد میکردند و تخم مرغ میشکستند. بوی روغن داغ و نمک و آتیش، آشپزخونه رو گرفته بود. بچه های نظر هم داشتند پورتفوشون چک میکردند و خوشحاااااال. رو اَبرا بودند. هادی روشو برگردوند و به پسره نگا انداخت. دید در چشم به هم زدنی، چایی ساز برقی روشن کرده و داره آب جوش میاره و الان دنبال چایی هندی مخصوص میگرده. پسره قوری دستش بود و داشت این ور و اون ور نگا میکرد که به یکی از آدماش گفت: صد دفعه گفتم چایی هندی منو دست نزنین. آدمش گفت: پایینه. کشو آخر. خودتون گذاشتین.

پسره خم شد و همینطوری که پایین بود و داشت چایی خشک میریخت تو قوری، صداش میومد و همین جور ور میزد: آره ... میگفتم ... تا اینکه با یکی آشنا شدم ... دعوتم کرد یه استکان چایی ... اتفاقا اونم چاییش هندی بود. مثل خودم با چایی کارخونه ای و ایرانی حال نمیکرد. (اومد بالا و قوری را گذاشت کنار چایی ساز برقی و ادامه داد) آره ... منم خوردم و نشستیم نیم ساعت حرف زدیم ... دید جربزه اش دارم ... دید میتونه روم حساب کنه ... دید اگه یه کم بِهَم اعتماد کنیم، میتونه خونه و زندگیش به من بسپاره و خیالش از بابت همه چی راحت باشه. ✍ محمد رضا حدادپور جهرمی که صدای قل قل کردن آب اومد. املت هم آماده شده بود. نون سنگک از فریزر درآوردند و گرمش کردند. پسره هم چایی بار گذاشت. میز چیدند. پسره نشست همون جایی که هادی نشسته بود. بقیه هم سر یه میز بزرگ دیگه. همه چی تقسیم کردند. املت. نمک پاش. خیار خرد شده. فلفل سیاه. و استکان های چایی! مشغول خوردن شدند. هادی خیلی حواسش بود. دید پسره همینطوری که داره پر حرفی میکنه، یه لقمه گنده گرفت و شروع به خوردن کرد. وقتی دید پسره داره دو لپی میخوره، هادی یه تیکه نون برداشت و یه کم املت گذاشت وسطش و خورد. دید خوشمزه است. از لقمه دوم به بعد، راحتتر زد بالا. پسره ادامه داد: اینجوری شد که لقمه اول خوردیم ... بار دوم ما رو برد کبابی ... بار سوم رستوران ... تا یواش یواش راه پول درآوردن یادم داد. هادی گفت: ینی راه چاپیدن جیب مردم؟ راه بدبخت کردن چارتا ضعیف بیچاره؟ پسره که تو دهنش پر بود گفت: نه ... اشتباه نکن ... این ابتکار خودم بود ... من راه اونو ادامه ندادم ... دیدم وقتی عقلم میرسه و میتونم بیشتر پول دربیارم، چرا خودم آقای خودم نباشم؟ هادی اشاره ای به کاغذ اسامی کسانی کرد که پسره حقشون خورده بود و گفت: اینجوری؟ پسره گفت: آدما مهمون استعداد و عقل و هوششون هستند. باید اندازه هوش و استعدادت پول تو جیبت باشه. کسی که نمیتونه ده بیست دلار تو حسابش حفظ کنه و فقط رویای پولدار شدن تو کله اش داره، همون بهتر که کُلا نداشته باشه... ضمنا ... اگه من نزنم، یکی دیگه میره سراغش! پسره بلند شد رفت سراغ قوری چایی. جوش اومده بود. اول رفت سراغ میز بزرگه. دید نظر و بچه هاش تا بالای دهنشون جورابا را زدند بالا و دارند املت میخورند. خنده اش گرفت. برای اونا چایی ریخت. برای دو تا آدم خودش هم چایی ریخت. بعدش رفت سراغ هادی و قوری را گذاشت رو میز و نشست روبروی هادی. پسره: بگذریم ... میخوام روت حساب کنم. میخوام با هم کار کنیم. تو خیلی باهوشی. من امروز فهمیدم در برابر تو هیچ پُخی نیستم. هستی بزنیم تو یه کار نون و آبدار؟ هادی: حرفتو بزن! پسره: نه دیگه ... ببین ... گردن کشی نکن ... گردن کشی و کلفت حرف زدن مالِ نیم ساعت پیش بود. الان داریم مذاکره کاری میکنیم. تو مذاکره، باید نظر طرف مقابلت جلب بشه. هادی با بی حوصلگی یه تیکه نون برداشت و یه لقمه دیگه زد. پسره گفت: من سه چهار تا مثل خودم ... بلکه از خودم شاخ تر سراغ دارم ... دیگه نمیخواد از زندگیت مایه بذاری ... خودم خرجشو میدم ... سراغ اونا هم برو و هر چی بلند کردی، بده چارتا مستحق! هادی فقط نگاش میکرد و لقمه شو میجوید. پسره لیوان هادیو کشید جلو و یه چایی داغ و خوش عطر و درجه براش ریخت. بعدش گفت: نظر مثبتت چیه؟ هادی گفت: کِیَن؟ پسره گفت: پرونده همشونو میذارم تو دستت. حتی شده میفرستمت خارج تا بتونی ... همینطوری که داشت حرف میزد، هادی استکانش برداشت تا چایی بخوره. پسره حرفشو تغییر داد و گفت: این چایی بابام از هند آورده. با چای احمد خان که به اسم هندی میندازن به مردم، تومنی همون قدر توفیر داره. یه لب برو ببین چه چیزِ حقی گذاشتم جلوت! اینو که گفت، صدای افتادن چیزی، نظر هادی رو جلب کرد. لیوان چاییش که تا لبش برده بود و یه قلب خورده بود، برگردوند سر جاش و نگاهی به پشت سرش کرد. دید اون سه تا خم شدند رو میز و ولو شدند. نظر هم از پشت سر افتاده رو زمین و داره کف میکنه. داشت از دهنش کف میومد بالا. هادی برای لحظاتی حتی صدای قلب خودشو شنید. با دیدن اون صحنه، قلبش داشت میومد تو دهنش. نظر همین طور که کف و خون میاورد بالا، صدای خُرخُر وحشتناکی هم میداد. دو تا آدمای پسره هم داشتند میخندیدند. هادی برگشت و نگاهی به پسره انداخت. دید چشماش جایی نمیبینه. فقط صدای نحسِ پسره رو مثل اکو تو گوشش میشنوه. برگشت دوباره به نظر و بچه هاش نگاه کرد. دید اون دو تا نره خر پاشدند و دارن چایی های داغ رو سر و کله بی هوشِ بچه های نظر میریزند. هادی نتونست خودشو کنترل کنه. از رو صندلیش سُر خورد و افتاد پایین. صورتش چسبیده بود به زمین. دید یه چیزی مثل شَبح داره میاد سراغش. قهقهه میزنه و میاد... و یه چیزی ... سوزش عجیبی ... از آب جوش داغ تر ... رو صورتش حس میکرد ... #دلنوشته_های_یک_طلبه @Mohamadrezahadadpour

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸🔸 هادی فِرز 🔸🔸 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت هشتم» هادی چشماش باز و بسته بود. پسره همین جوری که وایساده بود بالا سرش، به اون دو نفر گفت: خیلی وقت نداریم. زود باشید. هنوز حرفش کامل نشده بود که هادی غلت خورد و محکم با پای راستش زد پشت زانوی پسره. پسره درچشم به هم زدنی خودش را بین زمین و هوا دید و محکم با کمر به زمین خورد. هادی مثل برق، از سر جاش بلند شد و دو تا صندلی با هم بلند کرد و محکم و با فریادی که کشید به طرف اون دو نفر پرتاب کرد. یکی از صندلی ها به صورت یکیشون و اون یکی صندلی هم به سینه نفر دوم برخورد کرد و هردوشون نقش زمین و دیوار شدند. هادی برگشت و در حالی که کمی سرگیجه داشت، دید که پسره میخواد از سر جاش بلند بشه. محکم با کف کفش به صورت پسره زد. پسره با آخ بلندی که گفت، دوباره نقش زمین شد. هادی که دو تا دستش به دو طرف شقیقه اش بود به طرف پسره رفت. پاهاش رو گذاشت دو طرف پسره و نشست رو سینه اش. یه کم قیافه پسره رو تار میدید. با خشم به پسره گفت: وقتی قسم جونِ دخترت خوردی، فکر کردم واقعا باهام حرف داری و یه ذره عاطفه سرت میشه که وسط این جهنم، اسم دخترت میاری! وای به حالت اگه نظر و بچه هاش چیزیشون بشه. هر جا باشی پیدات میکنم و ... هنوز حرفاش تموم نشده بود که یهو یه چیزی مثل سیم از جلوی صورتش رد شد و افتاد دورِ گردنش. نفری که پشت سرش بود داشت محکم فشار میداد که هادی با دو تا مشت، به فرق سرش کوبید و تا سیمِ دورِ گردنش شل شد، از شر سیم خلاص شد. از رو پسره بلند شد و رو به نفر پشت سریش کرد. چنان لگد محکمی به قفسه سینه اش زد که پرت شد به طرف دیوار و سرش محکم به دیوار خورد. همینجوری که میخواست از دیوار سُر بخوره و بیفته زمین، رد خون سرش روی دیوار موند. هادی فورا رو کرد به طرف پسره. دید پسره میخواد در بره. باهاش گلاویز شد. حواسش هم بود که یه نفر دیگشون داره بلند میشه. سرِ پسره رو گرفت و دو سه بار به تیزی دیوار زد. پسره بیهوش و با سر و صورت و گردن خونی، رو زمین ولو شد. اون یکی هم تا به هادی رسید، با یه چماق محکم به کمر هادی زد. هادی درد زیادی پشت کمرش حس کرد. اما اجازه ضربه دوم به اون نداد. دستشو کشید و به طرف خودش آورد و با دو تا لگد به پاهاش، زمینگیرش کرد و بعدش هم مثل یه توپ آماده، چنان ضربه ای به سرش زد که سرش بعد از برخورد محکم با میز چایی، به زمین افتاد. هادی هم از ناحیه سر و هم از ناحیه کمر دچار ضربه و آسیب شد. رفت کنار نظر نشست. دید نبض داره و نفس هم میکشه. به دیوار تکیه داد. گوشیش درآورد و رفت سراغ واتساپ. تا اون طرف خط برداشت، هادی گفت: اوضاع خرابه. فورا هر کی تو دست و بالته، بفرست تو. فورا. اینو گفت و دیگه نفهمید چه شد. وقتی چشماش باز کرد، دید رو تخت دراز کشیده و عبدی و موتی و الهه بالا سرش هستند. الهه گفت: وای خدا رو شکر. به هوش اومد. عبدی گفت: نصف جونم کردی آقا. سلام. منو میتونی ببینی؟ هادی سرشو به نشان تایید تکون داد. موتی گفت: هادی خان سرت سلامت. خیلی خدا به هممون رحم کرد. هادی تا صدای موتی شنید گفت: با پیرمرده چیکار کردی؟ موتی جواب داد: مرده و قولش. وقتی دهنش سرویس کردم و خودش و ماشین خوشکلش خط خطی کردم، فرستادم رفت. یه فیلم هم ازش گرفتم که بعدا شاخ نشه. هادی گفت: گه خوردی! بی شرف مگه ما ... موتی فورا گفت: نه آقا ... اشتباه نکن ... اعترافات خودشه ... مجبورش کردم از روی گوشیش همه چیو توضیح بده و ابراز ندامت کنه. الهه گفت: حالا خودتون ناراحت نکنید آقا هادی. همین که سالمید خدا را شکر. هادی پاشد نشست و دور و برش رو نگاهی انداخت. گفت: پس کو بچه ها؟ نظر و بقیه کجان؟ عبدی گفت: صلاح نبود بیاریمشون اینجا. حالشون بدک نیست. نظر هنوز به هوش نیومده اما یه دکتر جواز باطل بالا سرشه. بچه خوبیه. گفت همه چیش ردیفه. من چند ساعته که بی هوشم؟ از کی اینجام؟ موتی گفت: بچه هایی که پارکینگ و پایین منتظر بودند دو دقیقه ای اومدن بالا و شما و بچه ها رو کشیدند بیرون. از اون موقع، چهار پنج ساعتی میشه. الهه گفت: شما همش بیهوش نبودید. بعد از نیم ساعت به هوش اومدید. بعدش خوابیدید. یادتون نیست؟ هادی چیزی از به هوش اومدن و این چیزا یادش نمیومد. از عبدی پرسید: همه چی ردیفه؟ حسابا پر شد؟ عبدی گفت: ها آقا. خیالت تخت. حساب همشون شارژ شد. کاری که امروز شما کردی، نه نه و بابای آدم در حقِ آدم نمیکنه. هادی ازسر جاش بلند شد. موتی گفت: آقا باید استراحت کنی. شاید سرت گیج بره. هادی گفت: از پریشب تا حالا بابام ... دیگه کلامش ادامه نداد. بقیه هم چیزی نگفتند. هادی موتورش برداشت و رفت. تو راه، کلی پفک و چیبس و شیر کاکائو و آدامس برای آبجی مرضیه گرفت. وقتی به خونه رسید، میخواست کلید بندازه و بره داخل. اما لبخندی زد و کلیدش گذاشت تو جیبش. زنگ زد. چند ثانیه بعدش صدای مرضیه اومد که از پشت در گفت: دا خادی گلی!

هادی هم سرش به طرف در آورد و گفت: جونم آبجی گل! مرضیه در را باز کرد. وقتی درِ خونه جلوی صورت هادی باز شد، انگار درِ باغ بهشت روش باز شده بود. از بس خنکایی از مهر مرضیه و خونه به جانش رسید. دید مرضیه موهاش شونه کرده و یه کیلیپس صورتی خوشکل گذاشته گوشه موهاش و شالش انداخته دور گردنش که مثلا باکلاس تر به نظر برسه. با یه لبخند هادی کُش که بعد از دو روز فلاکت، حکم آب حیات برای دل هادی داشت. یه گاز داد و تا وسط حیاط رفت. مرضیه هم در رو بست و پشت سرش دست میزد و میرفت. وقتی هادی موتورش خاموش کرد، دید مرضیه اومد طرفش. هادی بغلش باز کرد و مرضیه به گرم ترین آغوش زندگیش پناه برد. هادی با شوخی تو گوشش گفت: آبجی بابامون هنوز زنده است؟ مرضیه از بغل هادی جدا شد و نگاهی پشت سرش انداخت که مثلا باباش نشنوه. بعدش آروم گفت: آله ... میگه این تُخلِ سگ یه روز منو میکشه! هادی قهقهه ای زد و گفت: منظورش منم ... قربون شیرین زبونیت. مَرضی یه بار دیگه بگو تُخلِ سگ! مرضیه هم آروم با خنده گفت: تُخلِ سگ! بازم هادی زد زیر خنده. بعدش مرضیه و هادی با کلی پفک و چیبس به طرف اتاق رفتند. هادی چشمش به اتاق باباش و تشتِ گوشه حیاط افتاد. رو به مرضیه گفت: آبجی تو برو تو اتاق و تا نگفتم بیرون نیا. وقتی مرضیه رفت، هادی کفش و جورابش درآورد. تشت کنار دیوار برداشت. لوله آب رو هم کشید تا اتاق باباش. وارد اتاق شد. خدا به حق حضرت زهرا نیاره برای هیچ پدر و مادری که محتاج بچه اش بشه. و خدا نیاره برای هیچ بچه ای که بخواد زیر پای بابا یا مامانی عوض کنه که دو روز هست که تمیز نشده! دیگه خودتون بگیرید چی میگم. اما ... هادی تا درِ اتاق را باز کرد، برخلاف انتظارش با بوی تعفن برخورد نکرد. جلوتر رفت. باباش سرش تو رادیوی کوچیکش بود. هادی تعجب کرد که چرا اوس مصطفی به محض دیدن هادی، شروع به فحش و نفرین نکرد. هادی دقیق تر نگاه کرد. چرخی تو اتاق باباش زد. دید همه جا شده مثل دسته گل. رفت پایین تخت اوس مصطفی نشست و یه دونه پوشک بزرگسال از سبدِ زیرِ تخت برداشت و میخواست عوضش کنه که اوس مصطفی گفت: لازم نکرده. تمیزه. هادی خشکش زد. دید واقعا تمیزه. حتی شلوار باباش هم شلوار دو روز پیش نبود و انگار یه نفر عوضش کرده بود! پرسید: کی اینجا بوده؟ اوس مصطفی با بی میلی و چندش گفت: مگه کسی هم برامون گذاشتی که به ما سر بزنه؟ هادی با تعجب گفت: نکنه مَرضی ... اوس مصطفی گفت: از خدا خواسته بودم محتاج تو نشم. ازش خواسته بودم دیگه رنگ و روت نبینم. بازم به معرفت و عقلِ نداشته این دختره زبون بسته ... هی ... الهی قربون حکمتت برم خدا ... اگه پسرِ بی وجود میدی، دخترِ مهربون هم میدی ... هادی خیالش راحت شد. از کنار باباش بلند شد. تشت و لوله را با خودش برد بیرون. هنوز صدای باباش میومد که داشت سرکوفتش میزد. اما دیگه گوشش کار نمیکرد. رفت سراغ مرضیه. مرضیه تا دید هادی اومد طرفش گفت: تَلیز بود؟ هادی که حالی داشت که نمیدونست گریه است یا خنده ... خوشحالیه یا شادی ... به آبجی گلش گفت: تمیزتر از وقتی که من گربه شورش میکردم. مرضیه با تعجب گفت: مگه تو گُلبه هم شستی؟ هادی گفت: آره ... گربه ... تا پریشب میشستمش. بیخیال. میگم مرضی شام چی داریم؟ یه چیزی ... سرِ دستی درست کردند و خوردند و یه کاسه هم دادند اوس مصطفی. مطابق معمول، مرضیه دو سه متری داداشش دراز کشید. تسبیحش تو دستش بود و تند تند یه چیزی تو دلش میگفت و دونه های تسبیح رو رد میکرد. هادی هم سرش تو گوشیش بود. یه ربع نگذشته بود که دید مرضیه خوابش برده. انگار یک ساله که خوابه. از بس خسته و عمیق خوابیده بود. هادی همینجوری تو گوشیش بود که یهو تو واتساپ زنگ خورد. نفری بود که صبح باهاش حرف میزد. هادی رفت تو حیاط و شروع به حرف زدن کرد. هادی گفت: چیه بچه؟ صدا گفت: هادی خان سلام. بدبخت شدیم. هادی وایساد سر جاش و گفت: چی شده؟ صدا گفت: شما صبح درگیر شدید؟ هادی گفت: نمیشد با مذاکره حلش کرد. طرف داشت هممونو به فنا میداد. صدا گفت: ببخشید ... نمیخواستم من خبر بد بدم ... شرمندم ... اما ... هادی با عصبانیت گفت: بمیر ببینم چی شده؟! صدا حرفی زد که هادی همونجا خشکش زد و زمینگیرش کرد. گفت: تو تلوزیون ... شبکه استانی ... گزارش قتل وحشیانه از سه تا جنازه ای پخش کرده که براتون میفرستم. هادی خان! وقتی اسم و عکس جنازه ها رو پخش کرد، دیدم همون سه نفری هستند که شما ... هادی هول شد. عرق کرد. نفس نفس میزد. یه لحظه تماس قطع شد. دید همون لحظه از گوشی نظر دارن زنگ میزنند. برداشت و گفت: بله! دید نظره. نظر گفت: هادی خان شما اون سه تا نامردو کُشتی؟ هادی با عصبانیت دستشو به سرش کشید و گفت: نظر نمیدونم ... همین حالا خودم فهمیدم ... نظر من نزدم که بمیرن! نظر که صداش معلوم بود گرفته است و خیلی حال خوبی نداره گفت: اما اونا بدون اجازه شما مُردن! آقا چه خاکی تو سرمون بریزیم؟