جانم به این مامان بزرگ جانم به این روحیه ماشاالله به سن و سال ماشاالله به دور و بری ها 🌺زنده باد زندگی🌺 به خدا اینا زندگی میکننا با فرزند و نوه و نتیجه و نبیره😊 ایشالله جشن تولد دویست سالگیش☺️ 👈 تا شقایق هست زندگی باید کرد🌷🌷 #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه

ارسالی از طرف مخاطبین👇😭🌷

کاش بعضی ها پشه آنوفل بودند! برای دیدن یکی از دوست های جانبازم، رفته بودم آسایشگاه امام خمینی (ره) که در شمالی ترین نقطه تهران است. فکر می کردم از مجهزترین آسایشگاه های کشور باشد. که نبود. بیشتر به خانه ای بزرگ شبیه بود. دوستم نبودش، فرصتی شد به اتاق ها سری بزنم. اکثر جانبازها آنجا قطع نخاع بودند، برخی قطع نخاع گردنی، یعنی از گردن به پایین حرکت نداشتند، بسیاری از کمر، بعضی نابینا بودند، بعضی جانباز از دو دست. و من چه می دانستم جانبازی چیست، و چه دنیایی دارند آن ها... جانبازی که 35 سال بود از تخت بلند نشده بود پرسید؛ "کاندیدا شده ای! آمده ای عکس بگیری؟" گفتم نه! ولی چقدر خجالت کشیدم. حتی با دوربین موبایلم هم تا آخر نتوانستم عکسی بگیرم. می گفت اینجا گاه مسئولی هم می آید، البته خیلی دیر به دیر، و معمولا نزدیک انتخابات! همه اینها را با لبخند و شوخی می گفت. هم صحبتی گیر آورده بود، من هم از خدا خواسته! نگاه مهربان و آرام اش به من تسلی می داد. خیلی زود رفیق شدیم. وقتی فهمید من هم در همان عملیاتی بوده ام که او ترکش خورده. پرسیدم خانه هم می روی؟ گفت هفته ای دو هفته ای یک روز، نمی خواست باعث مزاحمت خانواده اش باشد! توضیح می داد خانواده های همه جانبازهای قطع نخاع دیگر بیمار شده اند، هیچکدام نیست دیسک کمر نگرفته باشند. پرسیدم اینجا چطور است؟ شکر خدا را می کرد، بخصوص از پرسنلی که با حقوق ناچیز کارهای سختی دارند. یک جور خودش را بدهکار پرسنل می دانست. یاد دوست شهیدم اسماعیل فرجوانی افتادم. دستش که عملیات والفجر هشت قطع شده بود نگران هزینه های بیمارستانی بود، نکند زیاد شوند! گفتم: بی حرکت دست و پا خیلی سخت است، نه؟ با خنده می گفت نه! حکایت تکاندهنده ای برایم تعریف کرد، او که نمی توانست پشه ها را نیمه شب از خودش دور کند، می گفت با پشه های آنجا دیگر دوست شده است! پشه های آنوفل را می گفت. "نیمه شب ها که می نشینند روی صورتم، و شروع می کنند خون مکیدن، بهشان می گویم کافیست است دیگر!" می گفت نگاهم را که می بینند خودشان رعایت می کنند و زود بلند می شوند. شانس آوردم اشک هایم را ندید که سرازیر شده بودند. می‌گفت ما که خوبیم اگه می‌خواهی جانباز ببینی برو آسایشگاه جانبازان اعصاب و روان و اونها رو ببین ، ما آزادیم و ... برو ببین جانبازان موجی چی میکشن و چه جوری زندگی می‌کنن و چه جوری دست‌ و پاهشون را بستند به تخت و مثل ما آزاد نیستند و همش با داروهای خواب آور یا خوابند و یا منگ و بیحال یه گوشه‌ای نشستند و همدیگه‌رو نگاه می‌کنند نوجوان و 16 ساله بوده که ترکش به پشت گردنش خورده و الان نزدیک 50 سالش شده بود. سال ها بود که فقط سقف بی رنگ و روی آسایشگاه را می دید. آخر من چه می دانستم جانبازی چیست! صدای رعد و برق و باران از بیرون آمد، کمک کردم بیرون بیاید، تا بارش باران نرمی که شروع شده بود را ببیند. چقدر پله داشت مسیر! پرسیدم آسایشگاه جانبازهای قطع نخاع که نباید پله داشته باشد. خندید و گفت اینجا ساختمانش مصادره ای است و اصلا برای جانبازها درست نشده. خیلی خجالت کشیدم. دیوارهای رنگ و رو رفته آسایشگاه، تخت های کهنه، بوی نم و فضای دم کرده داخل اتاق ها... هر دقیقه اش مثل چند ساعت برایم می گذشت. به حیاط که رسیدیم ساختمان های بسیار شیک روبرو را نشانم داد. ساختمان هایی اروپایی... می گفت اینها دیگر مصادره ای نیستند، همه بعد از جنگ ساخته شده، و امکاناتش خیلی بیشتر از آسایشگاه های جانبازهاست. نمی دانستم چه جوابش را بدهم. تنها سکوت کردم. می گفت فکر می کنی چند سال دیگر ما جانبازها زنده باشیم؟ یکه خوردم. چه سئوالی بود! گفتم چه حرفی می زنی عزیزم، شما سرورِ مایید، شما افتخار مایید، شما برکت ایرانید، همه دوستتان دارند، همه قدر شما را می دانند، فقط اوضاع کشور این سال ها خاص است، مشکلات کم شوند حتما به شما بهتر می رسند. خودم هم می دانستم دروغ می گویم. کِی اوضاع استثنایی و ویژه نبوده؟ کِی گرفتاری نبوده. کِی برهه خاص نبوده اوضاع کشور... چند دقیقه می گذشت که ساکت شده بود، و آن شوخ طبعی قبلی را نداشت. از همان وقتی که حرف مرگ را زد. انگار یاد دوستانش افتاده باشد. نگاهش قفل شده بود به قطره های ریز باران و به فکر فرو رفته بود. کاش حرف تندی می زد! کاش شکایتی می کرد! کاش فریادی می کشید و سبک می شد! و مرا هم سبک می کرد! یک ساعت بعد بیرون آسایشگاه بی هدف پرسه می زدم. دیگر از خودم بدم می آمد از تظاهر بدم می آمد از فراموش کاری ها بدم می آمد از جانباز جانباز گفتن های عده ای و تبریک های بی معنای پشتِ سر همشان! از کسانی که می گویند ترسی از جنگ نداریم همان ها که موقع جنگ در هزار سوراخ پنهان بودند و این روزها هم نه جانبازها را می بینند نه پدران و مادران پیر شهدا را... بدم می آمد از کسانی که نمی دانند ستون های خانه های پر زرق و برقشان چطور بالا رفته! از آنها که جانبازهارا هم پله ترقی

چند دقیقه می گذشت که ساکت شده بود، و آن شوخ طبعی قبلی را نداشت. از همان وقتی که حرف مرگ را زد. انگار یاد دوستانش افتاده باشد. نگاهش قفل شده بود به قطره های ریز باران و به فکر فرو رفته بود. کاش حرف تندی می زد! کاش شکایتی می کرد! کاش فریادی می کشید و سبک می شد! و مرا هم سبک می کرد! یک ساعت بعد بیرون آسایشگاه بی هدف پرسه می زدم. دیگر از خودم بدم می آمد از تظاهر بدم می آمد از فراموش کاری ها بدم می آمد از جانباز جانباز گفتن های عده ای و تبریک های بی معنای پشتِ سر همشان! از کسانی که می گویند ترسی از جنگ نداریم همان ها که موقع جنگ در هزار سوراخ پنهان بودند و این روزها هم نه جانبازها را می بینند نه پدران و مادران پیر شهدا را... بدم می آمد از کسانی که نمی دانند ستون های خانه های پر زرق و برقشان چطور بالا رفته! از آنها که جانبازهارا هم پله ترقی خودشان می خواهند! کاش بعضی به اندازه پشه های آنوفلِ آسایشگاه معرفت داشتند! وقتی که می خوردند، می گفتند کافیست! و بس می کردند... و می رفتند... ما چه می دانیم جانبازی چیست!

به قول جناب خان! شادی برنامه امشبو هم تقدیم میکنیم به پشه های آنوفل چرا ؟ چون به اندازه نیازشون خون آدما رو میمکند😐

#انتخابات (۱۲) اگر نمایندگان ملت، #جوان و متعهد و انقلابی نباشند، نمی توانند در برخورد با دولتمردان پیر و فرتوت و غیر انقلابی قد علم کنند. اساس پیری بر مصلحت اندیشی و محافظه کاری و حفظ وضع موجود بوده و این با برخوردهای انقلابی و مدیریت جهادی در تعارض آشکار است! کسی که نتوانسته باشد در دو سه دوره #جانشین_پروری کند، چه اصلاح طلب باشد و چه اصولگرا، قطعا دلسوز آینده مردم و خلاق و جوانگرا نیست! 👈 خودمان را صرفا با شعارها سرگرم و دلخوش نکنیم. #مجلس_جوان #مجلس_جوان_انقلابی #لطفا_نشر_حداکثری #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه

صبحتون با این قطعه بخیر بشه👆🌷☺️ #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه

بیداری؟

حالا من مجبورم شماها هم مجبورین که تا الان بیدارین؟!!

یکی پیام داده که چون بچه اش نمیخوابه مجبوره بیدار باشه یکی دیگه هم پیام داده که منتظر مسافرش هست که از مسافرت برگرده یکی دیگه هم گفته که دور تکلیف بچه اش هست که هنوز ناقص است و داره براش انجام میده یکی دیگه هم نوشته داریم با سیل دست و پنجه نرم می‌کنیم و حتی تا اندرونی خونمون هم اومده یکی دیگه نوشته از دست مسئولین خوابمون نمیبره و بخاطر بی تدبیری ها حرص میخوریم یکی برای امتحانش و ارائه ای که فردا صبح داره یکی دیگه هم به خاطر مریضی و عادت نداشتن به جمع بیمارستان هنوز بیداره اما یکی دیگه هم نوشته که تو این اوضاع و احوال ماشینمون دزدیدند و دارم دق می کنم و اوضاعمون خراب شده و همسرم زیر فشار اقتصادی خوابش نمیبره و... اما در بین همه این پیام ها و درد دلها و مسائل و مشکلات و نیازها و شب بیداری ها باید فهمید و باور کرد که👈 زمانی که ما یا از درد و فکر بیداریم و یا به راحتی سر بر بالش می گذاریم و تخت میخوابیم عده ای انسان پوست و گوشت و خون دار در زیر همین آسمان خدا هستند که نمی خوابند و یا خوابشان نمی برد. همه ما همدرد هستیم انواع و اجناس دردمان متفاوت است همین وگرنه همه انسان هستیم و حس داریم و میتپیم و میفهمیم و بیداریم #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه

🌸توجه🌸 برنامه زنده تلویزیونی با موضوع: فضای مجازی، روحانیت و مردم امشب ان شالله ساعت ۱۷:۳۰ رسانه ملی، شبکه پنج برنامه: به خانه برمیگردیم☺️ 👈 دست و پام یخ کرده🙈

برنامه👈🏻 به خانه بر میگردیم امروز چهار شنبه 98.9.27 شبکه 5

بیداری؟

از #زنجان دعاگوتونم☺️ یک شب آرام در شهر شور و شعور حسینی💔

از #زنجان دعاگوتونم☺️ یک شب آرام در شهر شور و شعور حسینی💔

سلام صبح زیبای شما بخیر مطلب جالبی را چند وقت قبل دیدم اما از میزان صحتش اطلاع ندارم. ارزش خوندن داره. تقدیم با احترام👇🌺☺️

وقتی مسجد اعظم قم ساخته میشد قرار شد چاه آبی حفر کنند. تحقیق شد که چه کسی این کار را بهتر از دیگران انجام می دهد. معلوم شد شرکتی در خیابان سعدی تهران هست که مدیریت آن با آقای جمشید یگانگی است ولی ایشان زردشتی میباشد. موضوع را با "آیت الله العظمی بروجردی" مطرح کردند و ایشان فرمود: «زردشتی باشد، چه اشکالی دارد؟»و کار تا آخر به وسیله همان شرکت انجام شد. هنگام تسویه حساب، آقای جمشید یگانگی گفته بود مایل است با آقای بروجردی ملاقات کند. در ملاقات آقای بروجردی از ایشان تشکر کرده بود ولی آقای یگانگی خواهش کرده بود که اجازه دهید من هم در ثواب این مسجد شریک باشم و پولی بابت کار دریافت نکنم و آقای بروجردی هم قبول کرده بود. همانجا یکی از حاضرین به آقای بروجردی گفت: «آقا به ایشان بفرمایید مسلمان شود». آقای بروجردی از شنیدن این جمله آنقدر ناراحت شد که صورت و گوشهایش قرمز شده بود. آقای یگانگی هم سرش را زیر انداخته و ساکت بود. پس از چند لحظه آقای بروجردی فرمود: «من دعا میکنم خداوند از این صفا و اخلاص ایشان به ما هم عنایت بفرماید». پس از چندین سال برای تعمیر و بازسازی به همان شرکت مراجعه شد .آقای یگانگی مرحوم شده و پسرانش شرکت را اداره میکردند. کار انجام شد و هنگام تسویه حساب، معلوم شد مرحوم جمشید یگانگی در پرونده مربوط به مسجد اعظم قم یادداشت کرده که تا هر زمان این چاه تعمیراتی لازم داشت به طور مجانی انجام گردد. اخیرا آیت الله العظمی سیستانی فرموده بود در زمانی که من در قم شاگرد آقای بروجردی بودم یک روز توصیه اخلاقی داشتند با این عنوان: «مواظب باشید دزد عقیده مردم نباشید». آقای بروجردی فرموده بودند: «یک روز دزدها جلو کاروانی را میگیرند و اموال آن را غارت میکنند. میان اموال و اثاثیه آنان بقچه ای بود که روی آن نوشته شده بود "بسم الله الرحمن الرحیم". آن را به رئیس دزدها نشان دادند و او پرسید این بقچه مال کیست؟ معلوم شد متعلق به یک پیرزن است. از آن پیرزن پرسید این کاغذ بسم الله برای چیست؟ جواب داد این را نوشتم تا از خطر دزدها محفوظ بماند. رئیس دزدها گفت: محفوظ ماند، بردار و برو. نوچه های رئیس اعتراض کردند که این همه زحمت کشیدیم و دزدیدیم چرا به او برگرداندی؟ رئیس جواب داد: «ما دزد اموال هستیم دزد عقیده نیستیم». آقای بروجردی با نقل این داستان فرموده بودند: «شما نیزمواظب باشید دزد عقیده مردم نباشید». رحمت و رضوان بی انتهای الهی بر آن مرجع عالیقدر

پایان هفته خوب و مفیدی داشته باشید🌷🌷

پایان هفته خوب و مفیدی داشته باشید🌷🌷