برای برادرم #میلاد، که هنوز جای خالی‌اش نفس می‌کشد: تو هنوز به خانه سر می‌زنی با پیراهنی که بوی غربت گرفته، و کفش‌هایی نیمه‌راه. مرگ آمد بی در زدن، نه با هیاهو، که با خاموشیِ ناگهانیِ چراغ در خوابی ناتمام. خانه بعد از تو سقف دارد، دیوار دارد، اما هوای آن بوی تحمل نمی‌دهد. ساعت دیواری ثانیه‌ها را با ریتم اشک جابه‌جا می‌کند. و تقویم پر شده از پنجشنبه‌هایی که اندوه پدر و گریه‌های مادر را چوب‌خط زده‌اند، تا امروز آهسته بگویند: جوانمرگی‌ات یک‌سالش شده! #محمدجواد_قیاسی @mohammad_javad_ghiasi

بعضی شب‌ها می‌خواهم چیزی نگویم فقط نگاهت کنم تا ببینم چطور می‌شود کسی بی‌آن‌که حرفی بزند دعا کند برای زنده‌ماندنِ من. #محمدجواد_قیاسی @mohammad_javad_ghiasi

ماشینِ قُراضه سال‌ها سایه‌ی بیابان را به دیروز می‌چسباند در خاموشیِ سکون، و سرابِ حرکت را به فردا، با قصّه‌هایی که باد زمزمه می‌کرد. غربت یعنی جا ماندن میانِ هیچ‌کجا و همه‌جا، زنده در خاطره‌ها، مُرده در زمان. #محمدجواد_قیاسی @mohammad_javad_ghiasi

دستت را بگیرم تا جهان از لبه‌ی پل نیفتد و ماه از پشت شانه‌هایت به رودخانه برنگردد. تمام باران‌های نیامده را در موهایت جا می‌گذارم و برمی‌گردم با جیب‌هایی که هنوز بوی تو را نفس می‌کشند. #محمدجواد_قیاسی @mohammad_javad_ghiasi