دلم برایِ آدم هایِ مهربان می گیرد . آدم هایِ اصیلی که برایِ دنیایِ ما بیش از اندازه خوبند ! کسانی که هرگز نخواسته اند، بد باشند ، و نمی توانند هیچ جوره همرنگِ جماعتی شوند که به دروغ گفتن می‌گویند زرنگی! و برای بدقولی و کم کاری هزار توجیه دارند این روزها این یکرنگی و خوب بودن ؛ تاوانِ سنگینی دارد، اما زندگی مساوی بندگی یعنی نورافشانی حتی در اوج تیرگی‌ها... یعنی در میان امواج تخریب ها و طعنه ها پای اعتقادات ایستادن پای مهربانی کردن... با اینکه این جهانِ هزار رنگ ؛ برایِ انسان هایِ مهربان و یکرنگ ، زندان است... اما راه بهشت از همین #سیاره‌ی_رنج می‌گذرد...