#فلسفه_افطاری_دادن #پرسش ❔فلسفه افطاری دادن در ماه رمضان خصوصا در مساجد چیه ❗️به نظرتون زننده نیست که #جمعیتی بعد نماز بریزن رو سفره ها و شروع کنن به غذا خوردن ❕واقعا چه معنایی دارد ❕❕ 💠#پاسخ💠 👌از جمله آداب و سنت های موکد ماه مبارک رمضان ، افطاری دادن به روزه داران است ، این مساله به قدری اهمیت دارد که پیامبر گرامی فرمود ؛ « كسى كه روزه دارى را افطار دهد، براى او #پاداشى مثل اوست، جز اين كه چيزى از اجر روزه دار، كم نمى شود.» 📚التهذیب ج 4 ص 201 👌و فرمود ؛ « هر كس مؤمنى را در ماه رمضان افطارى دهد، پاداش كارش [پاداشى برابر با پاداش] آزاد كردن بنده و [نيز] آمرزش گناهان گذشته اوست. پس اگر بجز جرع هاى شير يا جرع هاى آب گوارا و خرما به روزه دارى افطارى ندهد و بيش از اين هم نتواند، خداوندْ همان #پاداش را به او مى دهد. » 📚بحار الانوار ج 96 ص 316 👌و فرمود ؛ « افطارى دادنت به برادر مسلمانت و خوشحال كردن او، پاداشى #بزرگتر از روزه دارى تو دارند. » 📚وسائل الشیعه ج 10 ص 141 👌و در نقل دیگری فرمود ؛ «هر كس در ماه رمضان، از درآمد حلالْ به روزه دارى افطارى دهد، در همه شبهاى رمضان، فرشتگان بر او درود مى فرستند و شب عيد فطر جبرئيل با او دست مى دهد و هر كس كه #جبرئيل با او دست دهد، اشكش زياد و دلش نازك مى شود». 🔰مردى گفت: اى پيامبر خدا! اگر كسى آن را نداشت؟ فرمود: «يك لقمه نان». گفت: اگر آن را هم نداشت؟ فرمود: «يك مشت غذا». گفت: اگر آن را هم نداشت؟ فرمود: «جرعه اى شير». گفت: اگر آن را هم نداشت؟ فرمود: «يك جرعه آب». 📚کنزالعمال ج 8 ص 459 ❕این #مضمون در روایات متعدد دیگری نیز وارد شده است ؛ 📚وسائل الشیعه ج 10 ص 138 باب 3 👌فلسفه آن نیز روشن است ، زیرا افطاری دادن نوعی کمک و احسان و صدقه به #نیازمندان تلقی می شود و از سوی دیگر ، روزه داران به سبب ضعفی که از روزه داری برای آنها ایجاد شده است ، ممکن است توانایی تهیه و فراهم سازی خوراک جهت #افطار را نداشته باشند که افطاری دادن به آنها نوعی کمک و احسان فی سبیل الله برای آنها محسوب می شود و از سوی دیگر این اجتماعات و افطاری دادن های #جمعی بر انسجام و نزدیکی مسلمین می افزاید که موجب خشنودی خداوند است و از سوی ،چهارم افطاری دادن به بستگان و ارحام یکی از مصادیق صله رحم و ارتباط اقارب است که مورد تاکید اسلام است . ❕البته توجه به این نکته #عرفانی که در کتاب المراقبات آمده است نسبت به مساله افطاری لازم است ؛ « از مهمترين كارهاى اين ماه، افطارى دادن به روزه داران است. پاداش آن را در خطبه پيامبر شنيده اى. مهمتر، آن است كه در اين كار، نيّت خالص و مؤدّب شدن به ادب الهى باشد و اين كه انگيزه آن جز به دست آوردن #رضاى خدا نباشد، نه ابراز شرافت دنيا و نه شرافت آخرت، نه تقليد و نه رسم و عادت. 👌بايد بكوشد تا عمل خود را از اين هدفها خالص سازد و آن را با برخى آزمونها بيازمايد و از فريبكارى هواى نفْس و شيطان، خاطرجمع نباشد و هم در اصل افطارى دادن، هم در تعيين كسانى كه به آنان افطارى مى دهد (مؤمنان)، هم در نوع غذا و هم در كيفيّت برخورد با ميهمانش، از خداوند مدد بجويد؛ چرا كه همه اينها با اهداف #مختلف، كيفيّتهاى متفاوت مى يابند. بيداردلان، راههاى ورود شيطان را در اين موارد مى شناسند و از آنچه موافق دستور شيطان است، پرهيز مى كنند و پيرو چيزى مى شوند كه موافق فرمان و رضايتِ مالك دين و دنيايشان است. در نتيجه به پذيرش الهى نايل مى شوند و از پاداشهاى او بيش از حدّ آرزوهايشان برخوردار مى گردند. 👌همچنين درباره قبول دعوت ديگرى براى افطار، در اخلاص نيّتش بكوشد؛ چون گاه كسى كه با اخلاص، دعوت مؤمنى را مى پذيرد و در مجلس و افطار او حاضر مىشود، بهره اى مى برد كه با #عبادتِ دراز مدّت، به آن نمى رسد. از اين رو، همّت اولياى خدا بر خالص سازى كارها بوده است، نه زياد بودن آنها. و اين، عبرت گرفتن از كار آدم و ابليس است؛ چرا كه عبادت هزاران ساله آن خبيث، رد شد و يك بار توبه خالصانه آدم، پذيرفته گشت و مايه برگزيدگى اش شد » 📚المراقبات ، آیه الله میرزا جواد ملکی تبریزی ، ص 139