سجده کنید حضرت پروردگار را..

میشه دعام کنین، مسئله‌ای هست که خیلی خیلی مهم‌و حیاتیه

به پای حضرتتان، مردنی بدهکارم.

من از خودم ناامیدم، میدونم کج رفتم، میدونم اشتباه کردم اما آدم که از لطف مولاش ناامید نمیشه، میشه؟!

دارم به نداشته‌هام فکر میکنم؛ به نجف، به مُهرِ کربلا، به نشونی که از مزار مادرم ندارم.

من نمی‌توانم زهرا"س را بفروشم! به خدا سوگند، برید رفیق بشید با این‌ها برید رفیق بشید، برید برادر بشید! ما جان‌مان به لب‌مان رسید؛ ما نمی‌توانیم، من شخصاً نمی‌توانم من نمی‌توانم خونِ حسن بن علی را بفروشم من نمیتوانم من نمیتوانم زهرا"س را بفروشم من اگر شخصاً مادرم از یک نفر یک گناهی، یک خطایی، یک کتکی، یک فحشی دیده باشد تا روز قیامت با او دشمنم. این زهراست خیال میکنید! این زهراست!

چرا زخم ایجاد می‌کنیم؟!

استاد فلسفه میگفت: «دو راه برای رسیدن به خدا وجود داره، اول عشق و دوم مصیبت» و اما حسین‌ع در مسیر دوم شاهکاره! حماسه رقم زده، ایستاده و همه‌ی دشنه‌ها رو به جان خریده و به قول حاج‌آقای پناهیان «حسین‌ع با هر مصیبت، میلیون‌ها سال نوری به خدا نزدیک‌تر شده» کسی که در عشق و شعف به حقیفت الهی چیزی کم نذاشته اما باز قدم توی راهی گذاشته که میدونسته رنج‌ها و مشقت‌هایی رو بهش تحمیل میکنن که از زمانِ آدمِ ابوالبشر تا حالا بی‌سابقه بوده، مانندی نداشته حسین‌ع غم یارانش، برادرانش، جگرگوشه‌هاش و اهل حرمش رو به جان خریده و در قتلگاه با شکوه بیش از پیش و درحالی که قوم الظالمین از زخم تن و جان براش چیزی کم نذاشتن با خدا اینطور حرف میزنه «أَدْعُوکَ مُحْتاجاً، وَ أَرْغَبُ إِلَیْکَ فَقیراً، وَ أَفْزَعُ إِلَیْکَ خائِفاً، وَ أَبْکی إِلَیْکَ مَکْرُوباً، وَ اسْتَعینُ بِکَ ضَعیفاً، وَ أَتَوَکَّلُ عَلَیْکَ کافِیاً، أُحْکُمْ بَیْنَنا وَ بَیْنَ قَوْمِنا»

و آدم متحیر میشه از این عبارت «حَسَنُ الْبَلاءِ» که حسین‌ع به خدای خودش میگه حتی بلای تو زیباست، و می‌بینی که فقط زینب کبری نبوده که چیزی جز زیبایی در اون مهلکه و باران بلا ندیده و میفهمی این در ذات این خانواده‌ست، بلا رو به جان خریدن و به آغوش خدا رسیدن مختص همین خاندانه کسایی که خدا اون‌ها رو از نورِ خودش آفریده، باید هم همینطور باشند و بگن که خدایا هر آنچه که منو رو به تو قدمی و کم از قدمی نزدیک میکنه در آغوش میکشم، میپذیرم و در مسیر فنا فی الله از هیچ‌چیزی «ولو اون چیز، جانِ طفل شش ماهه‌ی عطشانم باشه» دریغ نمی‌کنم.

از پی هر مصیبت، مصیبت سخت‌تری میاد و آخرین مصیبت اونیه که حسین‌ع رو بی‌واسطه به آغوش خدا میرسونه و وای از اون مصیبت که مصیبتِ فرزند کریمه، یتیمِ حسن بن علی که در قتلگاه به سینه‌ی عمو میچسبه و قسم میخوره وَاللهِ لا أُفارِقُ عَمِّي. و وقتی دستش از پوست آویزان میشه، میگه عمو جان منو دریاب.. درد دارم و فریاد وای مادرم سر میده و چه میکنه این طفل با دلِ حسین‌ع، حسینی که خودش تا چند ساعت دیگه عریان زیر سم اسب‌های لشکر نانجیب‌ها و حرامزاده‌هاست دعوت به صبر میکنه! میگه عزیزِ دل عمو، آروم بگیر، صبر کن، الانه که تموم بشه...

حسین‌ع! حسین‌ع! حسین‌ع! چه میکنه با دل آدمی! حسین‌ع همون سالک و عابدیه که هر لحظه‌ی از زندگی‌ش میتونه راه گشای مسیر رسیدن به خدا باشه، استاده، راهنماست، من که نمیگم؛ رسول‌اللّٰه میگه حسین‌ع کشتی نجاته! حسین‌ع، غمش، خودش، فرزندانش، مناجات‌ها و صبوری‌هاش ستودنیه! حقا که غمِ حسین‌ع کارخانه‌ی انسان‌سازیه. الحمداللّٰه الذی خلق الحسین، والسلام.

خیری ندید هرکه نشد نوکر حسین‌ع.

ما را کِشد به جَبر چو لایُمکِن الفَرار ؛ فَرَّوا اِلی الحسین به ما داده اختیار ..

*مطهره در جواب اینکه گفتم امام حسین نا امیدم کرده گفت به ابوفاضل بگو.

آقای امام حسین من از الان به فکر لباس عزاتم دستمو به محرمت برسون.

تقصیر من نیست که شب تولد شما هم دلم هوای روضه‌تون رو کرده .. تقصیر من نیست که نمک‌گیر غمِ گلوگیر شهید علقمه‌م ..

همین.

مستیم و کنار جاده باز افتادیم از نور ولایت علی، آبادیم نوکر که خودش برو بیایی دارد ما خاک قدوم حضرت سجادیم

از روز ازل تابه ابدمیگویم هرجاکه صدایم برسدمیگویم هر لحظه هزاربار بی حد وعدد یاحیدر صف شکن مدد، میگویم

اندوه نیمے از پیرے ست علے ؏

جدای از حق یا باطل بودنِ اعتقادتون اینکه روی عقیده‌تون ایستادگی کنید و با همه‌ی ایمان‌تون براش بجنگید شما رو باارزش میکنه حرفم اینه هویج نباشید، حزب باد نباشید، مترسک سر جالیز نباشید. همین.

ستمگران به راستی گنه‌کاران بزرگ اند. اما ستم‌پذیران چی؟ ستم پذیری از دیدگاه اسلام همون اندازه گناه است که ستمگری! ای انسان تو ازادی! به‌پا خیز! در برابر ستم طبقاتی، ستم گروهی، ستم شخصی به‌پا خیز! اگر ستم‌پذیر شدی خود را ملامت کن!

گفت دین غیر از محبت نیست پس کامل شدیم چون‌که از اسلام، حب حیدرش را داشتیم.

گفتم كه علی، گفت بگو سِرُّ الله گفتم كه علی، گفت بگو عین الله

گفتم كه به وصفش چه بگویم گفتا لا حول و لا قوه إلّا بالله