یک‌بار برای همیشه بدونیم علت صلح امام حسن علیه‌السلام چه چیزی بود؟ #عبیدالله_بن_عباس فرماندۀ لشکر امام حسن علیه‌السلام بود. چهار میلیون درهم از #معاویه گرفت و شبانه لشکر را ترک کرد. این در حالی بود که دو تا از بچه‌هایش توسط لشکر معاویه کشته شده بودند! یاران معاویه اینقدر جدی بودند که از آن‌ها کسی به سمت لشکر #امیرالمؤمنین و امام حسن علیهما‌السلام نمی‌آمد؛ اما افرادی از لشکر این بزرگواران به معاویه پیوستند. با این اوضاع امام حسن با چنین یارانی چه کار می‌تواند بکند؟ آن کسانی که قبل از امیرالمؤمنین بر سر کار بودند، حلقوم یارانشان را از جواهر پر می‌کردند. اما امیرالمؤمنین عدالت را اجرا می‌کردند و همین باعث می‌شد که افرادی نتوانند این عدالت را تحمل کنند. مثلاً شاعر ایشان شراب خورد و ایشان بی هیچ ملاحظه‌ای حد را بر او جاری کرد و او به معاویه پیوست. معاویه می‌خواست از اسلام هیچ چیز باقی نماند. او صاحب قدرت مطلق هم شد. از سوی دیگر فقط امام حسن بود با دو سه هزار نفر افراد وفادار که بعضی از این افراد #پیامبر صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم بودند؛ #غدیر را دیده بودند؛ در بیعتی که موسوم به #بیعت_رضوان است و در جریان #صلح_حدیبیه رخ داد، ۱۴۰۰ نفر با پیامبر بیعت کردند. از این تعداد هر کس که باقی ماند جزو یاران امیرالمؤمنین شد و سپس به امام حسن پیوست. امام می‌خواست این افراد باقی بمانند. اگر امام با معاویه می‌جنگید تمام این‌ها کشته می‌شدند. یکی از یاران امام به نزد آن حضرت آمد و عرضه داشت: سلام بر تو باد ای کسی که روی مؤمنین را سیاه کرده‌ای! امام فرمود: این‌چنین سخن مگو! آن هنگام که من مشاهده می‌کردم که مردم -همه- این جبهه را رها کرده و جز اندک کسانی از اهل این راه، باقی نمانده است، ترسیدم که جمع شما را از زمین ریشه‌کن کنند. می‌خواستم با ماندن شما برای دین (که به‌دست بنی‌امیّه نابود می‌شود) سوگواری‌کننده‌ای بماند! آیت‌الله جاودان (حفظه الله)