#اندکی_تامل 🔶خوابی که سردار سلیمانی پس از شهادت سردار مهدی زین‌الدین دید : ♦️هیجان‌زده پرسیدم: آقا مهدی مگه تو شهید نشدی؟ همین چند وقت پیش،‌... توی جاده‌ی سردشت... حرفم را نیمه‌ تمام گذاشت. اخم كوتاهی كرد وچین به پیشانی‌اش افتاد. بعد باخنده گفت: من توی جلسه‌هاتون میام.مثل این كه هنوز باور نكردی شهدا زنده‌ن؟ عجله داشت. می‌خواست برود. بار دیگر چهره‌ی درخشانش را كاویدم. حرف با گریه از گلویم بیرون ریخت: پس حالا كه می‌خوای بری، لااقل یه پیغامی چیزی بده تا به رزمنده‌ها برسونم. رویم را زمین نزد: قاسم، من خیلی كار دارم، باید برم. هرچی می‌گم زود بنویس. هول‌هولكی گشتم دنبال كاغذ. یك برگه‌‌ی كوچك پیدا كردم. فوری خودكارم را از جیبم در آوردم و گفتم: بفرما برادر! بگو تا بنویسم. بنویس: سلام، ‌ #من_در_جمع_شما_هستم... همین چند كلمه را بیشتر نگفت. موقع خداحافظی، با لحنی كه چاشنیِ التماس داشت، گفتم:‌ بی‌زحمت زیر نوشته رو امضا كن. برگه را گرفت و امضا كرد. كنارش نوشت: سیدمهدی زین‌الدین... نگاهی بهت زده به امضاو نوشته‌ی زیرش كردم. باتعجب پرسیدم: چی نوشتی آقامهدی؟ تو كه سید نبودی! گفت: اینجا بهم مقام سیادت دادن. از خواب پریدم. موج صدای آقامهدی هنوز توی گوشم بود؛ سلام، من در جمع شما هستم. منبع : کتاب "تنها؛ زیر باران" روایتی ازحاج قاسم سلیمانی @mojtabaramezani