"دیشب، پاهای کوچکش زیر آوار ماند... نوزادی که هنوز یک سالش نشده‌بود، کودکی و پاهایش را در بمباران خانه‌های اردوگاه جبالیا (توسط جنگنده‌های اشغالگر) از دست داد." #غزه @monem_ps

خاک بر سر مردم جاهل منطقه @monem_ps

خاک بر سرمان که عظمتِ بزرگانمان را نشناختیم... خاک بر سرمان که فداکاریِ فرماندهانِمان را به فراموشی سپردیم... خاک بر سرمان که سستی کردیم و گذاشتیم تکفیری‌ها و وهابی‌ها بر مقدراتِ مردمِ منطقه حکومت کنند! چه پاسخی داریم برای شهیدانمان؟ چه عذری برای این همه کوتاهی؟ افسوس... افسوسِ بی‌پایان... #فلسطينى @monem_ps

اعراب ذلیل در برابر خدای خود به سجده می‌روند و تريليون‌ها دلار را در اختیار حامیان ظلم و شیطان‌پرستان قرار می‌دهند، در حالی که مردم مسلمان غزه با ازخودگذشتگی، جان خود را فدا می‌کنند تا حتی برای یک لحظه در برابر غیر خدا سر تعظیم فرود نیاورند. @monem_ps

به مناسبت 77‌ امین سالگرد تاسیس رژیم اشغالگر روی آوارهای تمدن هزاران ساله انسان فلسطینی. پس از 77 سال آوارگی صدایم را میشنوی؟ از میان خاک و خون، هنوز صدایم را می‌شنوی؟ من یک فلسطینی‌ام، زاده‌ی خاکی که قرن‌ها گهواره‌ی پیامبران بود، تربتِ شهیدان، و مأمنِ زیتون‌های کهن. من از دل آواره ها قد کشیده‌ام، با صدای انفجار بزرگ شده‌ام و بار ها آزادی قدس را خواب دیده‌ام. سرزمینم را در کتاب های مدرسه‌ ها گم کرده‌اند، اما من هنوز نقشه‌اش را از بوی نان مادرم و صدای اذان مسجدالاقصی به خاطر دارم. ۱۵ مه برای من یک تاریخ معمولی نیست؛ زخمی است که هر سال تازه می‌شود. روزی که خانه‌ی پدربزرگم به ویرانه تبدیل شد، روزی که مادربزرگم کلید خانه‌ای را در مشتش فشرد و به آوارگی پناه برد. روزی که تاریخ را دزدیدند، نام‌ها را عوض کردند و خواستند ما را به فراموشی بسپارند. اما من فراموش نکرده‌ام. یادم هست نخل‌هایی را که به آتش کشیدند. یادم هست اسم‌هایی را که از سنگ‌قبرها تراشیدند. من هنوز صدای گریه‌ی کودکانی را می‌شنوم که در چمدان‌های تبعید پنهانشان کردند. صهیونیست‌ها آمدند با پرچم‌هایی که بوی استعمار می‌داد. آن‌ها خاک مرا نقشه‌کشی کردند، کوچه‌های مرا به سنگر تبدیل کردند و لبخند کودکان مرا به اشک. آن‌ها با اسلحه آمده بودند، اما ما با دست های خالی و قلب های پر از ایمانمان ایستاده‌ایم. من آن فلسطینی‌ام که پس از ۷۷ سال، هنوز آواره‌ام. من انسانی‌ام که برای گرفتن ابتدایی‌ترین حقوق خود، باید جانم را بر کف دستم بگذارم. من آن کودکی‌ام که در دل دیوارهای بلند و سیم‌های خاردار قد کشید، اما هرگز سرش را خم نکرد. برای من، وطن فقط یک قطعه زمین نیست؛ وطن یعنی نام مادرم، صدای اذان، نان تنور، بوی باران بر خاک غزه و چشمان برادرانم که شهید شدند. آن‌ها خواستند همه‌چیز را از ما بگیرند؛ خانه‌ها، مدرسه‌ها، رویاها... اما ما هنوز شعر می‌گوییم، نقاشی می‌کشیم، درس می‌خوانیم، رویا می‌بافیم و مهم‌تر از همه، در برابر ماشین کشتار، مقاومت می‌کنیم. ما فلسطینی هستیم؛ با ریشه‌هایی در اعماق تاریخ. آن‌ها می‌آیند و می‌روند، اما ما می‌مانیم، حتی اگر بی‌خانه، بی‌نام، و بی‌نقشه باشیم. ما مثل زیتون هستیم: دیر می‌بالیم، اما عمری دراز داریم. ما مثل سنگ‌های قدس هستیم: خاموش، اما گواه هزاران سال تمدن همراه با مقاومت. و من ایمان دارم... روزی خواهد آمد که این خاک، دیگر بوی باروت نخواهد داد. روزی که کودکانم بدون ترس در سرزمين اجدادشان بازی خواهند کرد. روزی که قدس، دوباره آزاد خواهد شد، در آغوش نماز، در آرامش صلح. آن روز، روز بازگشت ماست. روزی که کلیدها از گردن‌ها گشوده می‌شوند، نه برای یادآوری، که برای گشودن درهای خانه‌هایمان. 15/05/1948 15/05/2025 #سالگردنکبت #فلسطین @monem_ps

در هفتاد و هفتمین سالگرد نکبت، رژیم صهیونیستی بار دیگر جنایات وحشیانه خود را علیه مردم فلسطین تکرار کرد. از بامداد امروز، شدیدترین حملات هوایی در سه ماه گذشته آغاز شد که طی آن، بیمارستان‌ها، درمانگاه‌ها، نمازخانه‌ها و حتی چادرهای آوارگان مورد هدف قرار گرفتند. در این حملات جنایتکارانه، صدها کودک و زن بی‌گناه به شهادت رسیدند و ده‌ها نفر زیر آوار ماندند جنایت ادامه دارد @monem_ps

هم‌اکنون صدها بمب روی سر مردم غزه انداخته میشود خانواده‌های کامل دارن از بین می‌روند مردم غزه روزهای بسیار سخت و وحشتناک رو سپری می‌کنند، این ۳ روز به روزهای اول جنگ بسیار شبیه است و جنایت روز به روز شدیدتر میشود. #غزة @monemp_ps

دیشب صهیونیست‌ها ناگهانی از سمت شرق نوار غزه، مخصوصاً شرق دیرالبلح و منطقه کیسوفیم، شروع به پیشروی زمینی کردند. این حمله با پشتیبانی شدید توپخانه‌ای و بمباران هوایی سنگین همراه بود. صدای انفجارها تا سحر ادامه داشت و تانک‌ها بدون توقف شلیک می‌کردند. محله‌ها یکی‌یکی زیر آتش سنگین قرار گرفتند؛ از بیت‌لاهیا در شمال گرفته تا جبالیا، دیرالبلح، و حتی شرق خان‌یونس. خانواده‌ی من هم برای شانزدهمین بار مجبور به جابه‌جایی شدند، هر بار که فکر می‌کنیم شاید این یکی آخرین‌باره، دوباره همه‌چیز زیر و رو می‌شه. اگه دیشب خانواده‌‌م جا به جا نمی‌شدند، معلوم نبود الان کجا بودند، خیلی از خانواده‌ها خبری از پیشروی نداشتن، غافلگیر شدن، و حالا فقط می‌دونیم که محله‌هاشون زیر محاصره‌ی تانک‌هاست. هیچ خبری ازشون نیست. شواهد نشان می‌دهد که ارتش رژیم اشغالگر از ربات‌های انفجاری هم استفاده کرده، ربات‌هایی که توی محله‌های مسکونی می‌رن و منفجر می‌شن، خونه‌ها رو با خاک یکسان می‌کنن. همه اینا در حالی اتفاق افتاد که صهیونیست‌ها عملیات جدیدی رو به اسم «ارابه‌های گیدعون» شروع کردن؛ هدفشون تصرف نقاط راهبردی و آماده‌سازی برای مراحل بعدی حمله‌ست. @monem_ps