بسم الله الرحمن الرحيم»  السلام علیک یا مولانا یا صاحب الزمان (عج) مدتی می‌شود که بهانه‌های مختلف، پنجره ی روشنی را بر من بسته است... مثل همه ی اهل زمانه‌ام! آخر مردمان زمانه ی ما، به بهانه ی زندگی پر ز نور، در تاریکی سر می‌کنند... به بهانه ی چیدن گلی، به بوستان نقاشی شده ی تابلوی کاغذی چشم می‌دوزند... به بهانه ی سیرابی، سراب‌ها از پس هم می‌گذرانند... و به بهانه ی انتظارت، بر پشت دیوار غیبت تکیه می‌زنند... و... بهانه پشت بهانه... گویی کسی نیست تا برخیزد و بی‌بهانه، سنگی از این دیوار غیبت برچیند...! آری... حالا من هم از همان اهالی‌ام... از اهالی کوی غافلان... از اهالی سطرهای نقطه ‌نقطه...! اما با همه ی نداشته‌هایم، با همه ی نقطه ‌چین ‌هایم...! هر از گاهی، گرمی آفتاب مهربانی را، از پشت پنجره ی نیمه بسته ی دلم، احساس می‌کنم. خورشیدی که به آهستگی، با قدومی آرام و بی‌صدا... بر داخل کلبه ی سرما زده‌ام، گرمی می‌چکاند... باز هم مثل مردم زمانه‌ام...! اما نمی‌دانم چه می‌شود که در جستجوی تابش بیشتر، و آن‌همه حرص و ولع بیش از پیش، داشته‌هایمان را هم پشت گوش می‌اندازیم... بیش خواستن کجا و اندک را هم ز کف دادن کجا؟ آقاجان... چه می‌کنی با ما نامردمان؟ چه می‌کنی با این‌همه پنجره ی بسته و مهر و موم شده؟ چگونه از روزنه ی پنجره‌های سنگی، بر ما نااهلان می‌تابی و گرمیت را دریغ نمی‌کنی؟ مولاجان دلم برایت تنگ است... تنگ‌تر از پیش... بر من بتاب ای خورشید... بر کلبه ی محقّر دلم باز هم بتاب... باز هم بر همه ی مردمان زمانه‌ام بتاب...! تا شاید گرمی نگاهت، خواب زمستانی را از چشمهای خواب‌زده ی مان بزداید... بر ما بتاب... اللهم عجل لوليک الفرج  #امام_زمان_عج, #مهدویت,  #دل_نوشته_های_مهدوی ✅ @montazar