🌸🍃🌸🍃 پیامبر اعظم(ص): زمانی بر امت من فرا رسد که به چهار چیز علاقمند شوند و چهار چیز را فراموش نمایند؛ اینها از من بیزارند و من هم از آنها بیزارم، آنها عبارتند از: به دنیا دل ببندند و آخرت را فراموش کنند؛ به مال علاقه مند شوند و حساب را از یاد ببرند؛ قصرها را دوست بدارند و قبرها را از یاد ببرند؛ خود را دوست دارند ولی خدا را فراموش کنند. #مواعظ_العددیه_ص256 https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c

#انسان_شناسی ۱۶۳ #مقام_معظم_رهبری #استاد_عالی #استاد_شجاعی ✖️ نه اشتباهاتی که خودت مسبّب اصلی اونایی / ✖️ و نه بلاها و مصائبی که دیگران برات ایجاد می‌کنند / ✖️ و نه بلایا و مصائب طبیعی ... هیچ کدوم به ضررت تموم نمیشن! 👈 فقــط در یک صورت هست که ؛ همه‌ی آنچه بر تو می‌گذره بنفعت تموم میشه! https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c

🔆🕋🔆🌅🔆 چجوری آدم می‌تونه به یک اثرگذاری جهانی در مسیر ظهور دست پیدا کنه؟ https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c

۱۵ - ادای اجر رسالت پیغمبر (علیه السلام): تا حدودی دعا برای تعجیل فرج ادای مزد رسالت ودلیل بر این معنی فرموده خداوند متعال است که در سوره حمعسق (شوری) آمده: ﴿قل لا اسلکم علیه اجر الا الموده فی القربی﴾ (سوره شوری: ۲۳)؛ (ای پیامبر) بگو من از شما بر انجام آن (رسالت) چیزی در خواست نمی کنم مگر مودت ودوستی خاندانم. و اثبات این مطلب به ذکر چند مقدمه مربوط به بحث بستگی دارد: اول: هرچه پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) بطلبد امر است، هر چند به لفظ درخواست باشد. دوم: طلب وامر آن حضرت (علیه السلام) به طور اطلاق بر وجوب دلالت می کند مگر این که دلیلی بر خلاف آن باشد. سوم: این که پیغمبر (صلی الله علیه وآله وسلم) حق نبوت بر این امت دارد، پس بر آن ها واجب است آن قدر که می توانند حق آن جناب را ادا کنند. چهارم: این که خداوند متعال اجر ومزد نبوت پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) را مودت خاندان وقربی (نزدیکان) آن حضرت قرار داده است، به حکم آیات وروایات اهل بیت عصمت. پنجم: بیان معنی قربی واین که جز ذریه پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) نمی باشد، ورد اقوال عامه. ششم: در بیان معنی مودت واقسام آن.

"ششم: در بیان معنی مودت واقسام آن. مقدمه اول: بدان که امر - به طوری که اهل تحقیق اختیار کرده اند - طلب ایجاد فعل است از عالی به دانی، خواه به لفظ امرت (امر کردم) یا صیغه افعل (انجام ده) یا لفظ مسالت ودرخواست وامثال آن، وخواه بودن لفظ باشد مانند اشاره ونوشتن وامثال این ها. دلیل بر آنچه ذکر گردید آن است که: تبادر (زود به ذهن رسیدن) معنی امر از اقسام گذشته می باشد، نمی بینید اگر طلب از ناحیه شخص بزرگی صادر گشت به هر لفظی که باشد می گویند: فلانی به چنین چیزی امر کرد. واگر شخص دانی بگوید: من به فلان کار امر می کنم، عقلا او را به سبک مغزی نسبت می دهند، زیرا که امر به عالی اختصاص دارد هم چنان که دعا ومسألت ودرخواست به دانی، واستدعا به مساوی اختصاص دارند، وبررسی موارد استعمال این حقیقت را روشن می سازد. و اما این که خداوند متعال به حکایت از فرعون خطاب به قومش فرموده: ﴿فماذا تامرون﴾ (سوره شعرا: ۳۵)؛ پس چه امر می کنید. با این که از آن ها بالاتر است به آن هانسبت امر داده است؟ تنها یکی از دو وجه را محتمل است: یکی این که: مفعول محذوف باشد، یعنی: لشکریان را چه امر می کنید؟ بنابراین امر در معنای حقیقی خود به کار رفته است، چون امرا نسبت به لشکریان بالاترند. دوم این که: فرض شده که این ها بالا هستند وبه طور مجاز - به خاطر جهاتی - اینطور به آن ها خطاب کرده است، والله العالم."