⚫️⚫️⚫️⚫️ #بامن_بمان_18 #نویسنده_محمد_313 سمت اشپزخانه رفت و رو به مادرش: _چرا اینقدر کلافه شدی مامان جان، فکر نمیکردم با اومدن خاله اینقدر بهم بریزی. غصه ی چیزی رو نخور مادر من،مهم منم که بعد گذشت یه ماه سعی دارم فراموش کنم همه چی رو،هرچند خیلی سخته مادرش با بغض سمتش برگشت : _به خاطر یه چیز دیگه بهم ریختم -چی شده باز کسی چیزی گفته؟ -سمانه.. داره نامزد میکنه!! انقدر جا خورد... فکر کرد اشتباه شنیده: -چی؟ -قراره سوم فروردین با پسرعموش نامزد کنه. دایی جلال زنگ زد خبر داد. سعی کرد احساساتش را مخفی نگه دارد، برای همین با بی تفاوتی گفت: _خوشبخت بشه! -فقط همین کمیل؟ اون قرار بود زن تو بشه، قرار بود عروس من باشه،حالا میخوان به یکی دیگه بدنش. -گفتن این حرفا دردی رو دوا نمیکنه مادر، من فراموشش کردم ،فعلا ذهنم فقط سمت پیداکردن منصوره. کمیل از اشپزخانه خارج شد خواست سمت اتاقش برود که با آزاده رو به رو شد. پس او هم حرف های آن‌ها را شنیده از کنار آزاده گذشت وارد اتاقش شد در را محکم بست و به آن تکیه داد. احساس میکرد چیزی از وجودش جدا شده. تحمل این فشار روحی برایش سخت بود. دعا میکرد که در این کشمکش روحی ایمانش را از دست ندهد. پشت میزش نشست و سرش را میان دستانش گرفت. تمام خاطراتش با سمانه از کودکی تا به ان روز را مرور کرد. سمانه برایش نقطه ای نامفهوم بود که دیگر معنایی نداشت.همه چیز تمام شده بود. گاهی وقت ها به ذهنش میرسید از این سرنوشت تلخش به خدا شکایت کند و بگوید، چرا درست یک ماه قبل ازدواجش با دختری که عاشقش بود باید منصور آن بلا را سرش بیاورد و مجبور شود با آزاده ازدواج کند.؟! اما بعد خودش را تسلیم حکمت و امر خداوند میکرد و برای حفظ ایمانش دعا. #ادامه_دارد...