ایتا - مرسلات مدیا #اینجا

مرسلات مدیا
☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️

                                    ❁﷽❁

       ( اینجا کربلاست 10)

صدای داد و فریاد زنان و کودکان تمام دشت را پر کرده بود. 

اسب ها به سمت خیمه‌های می‌تاختند. 

دیگر کسی نبود که از اهل حرم محافظت کند. 
حتی عبدالله هم کمی بعد از بابا حسین  بی محابا و شتابان به میدان رفت و دیگر بازنگشت. 

هرکس به سمتی می دوید تا از دست لشکریان فرار کند. ولی زن و کودک پیاده، با آن تشنگی و با این بار غم، مگر چقدر می توانست بدود؟! 

رقیه به سمت میدان نگاه کرد :بابا حسین کجاست؟ چرا جلوی این قوم را نمیگیرد؟ 

اما ناگهان از دور اسب بابا حسین را دید که با بدنی پر از تیر می آید. 

تا اسب به خیمه رسید زنان و کودکان، عمه زینب، رباب و رقیه گردش جمع شدند. 

رقیه خوب می‌دانست آمدن اسب بی سوار خبر از شهادت سوارش می دهد. 

 رقیه دیگر سکوت کرد، سکوتی پر از درد، این داغ را دیگر نمی توانست تحمل کند. 

گلوله های اشک از چشم هایش بدون پلک زدن می بارید و خاک خشک کربلا را خیس می کرد. 

عمه زینب با نیمه جانی که داشت خودش را به رقیه رساند دست روی صورتش گذاشت : رقیه... رقیه جان... حرف بزن. عمه با توست رقیه... 

گویی نه کسی را میدید و نه صدایی می شنید. 

عمه چند ضربه بر گونه های رقیه زد تا اورا متوجه کند؛ عمه می‌دانست کودکی سه ساله با این غم و این فراغ ممکن است دق کند. 

به محضی که رقیه شروع به ناله و زمزمه کرد، عمه او را محکم در آغوش گرفت : سیاه باد روی کسانی که تو را  یتیم کردند و امتی را از امامشان محروم. 

رقیه  الان می فهمید عمه برای چه به گودی قتلگاه رفت . او شاهد شهادت برادرش بود، ولی قدرت ایمانی در او وجود داشت که هنوز استوار و با صلابت نگهش داشته بود. 

نگاه رقیه به دو سو می چرخید، یکی به گودی قتلگاه و محلی که بابا حسینش را در آنجا از دست داده بود و دیگری  نخلستان، نخلستانی که عمو عباسش را تنها در آغوش گرفته بود.

فردای آن روز دشت کربلا از زنده ها خالی شد و فقط اجساد بی جان باقی ماندند .

روزها گذشت تا دوباره همان قافله به کربلا بازگشت. ولی بدون رقیه.

عمه زینب با موهای سفید و قامتی خمیده بر مزار برادر نشست و از در آغوش کشیدن سر گفت : برادرم، میبینی؟ رقیه ات با ما نیست. در خرابه های شام، تو را میخواست. ولی سرت را به آغوشش سپردند. داداش حسینم، رقیه منتظرت بود، از روزی که به او گفتی تو را به زودی در بغل خواهد گرفت. نگرانش نباش. دیگر تاول پاهایش اذیتش نمیکند، دیگر جای تازیانه ها پوست و گوشتش را نمی سوزاند، دیگر در انتظار آمدنت چشم به در نمی دوزد...

عمه زینب سربه خاک مزار گذاشت و به یاد تمام ظلم های کربلا اشک ریخت و در کنارش صدای ناله ی اهل حرم  بلند شد.

♻️پایان (10 قسمت) 

✍️ به قلم :سرکارخانم آمنه خلیلی 

#داستانک
#اینجا_کربلاست10
#متن_نوشت 
#گروه_تبلیغی_تارینو 

┈┄┅═✾•••✾═┅┄┈  
https://eitaa.com/tarino
┈┄┅═✾•••✾═┅┄┈

☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️
80 مشاهده04:50
پرسش‌ها

قوانین

داغ‌ترین‌ها

چندسکویی
