--💠---- غزل «غریب جان» جانم بِسُوخت و روح خِیالم کَزآن بِسوخت آتش کشید این دل و تا اُستخوان بِسوخت پروانه سوخت گرد شمع از حــال بیخـودی شُعله نبوده ام، به چُنین بـی امان بِسوخت آتش اگـــرچـه بـِــه #مـوج_جنــــون رسید خوشتر چه به کزین مَرا در خَزان بِسوخت سَبـــزی عُمـــر رفت و دِگـــر نیست طاقتی اندوه نِــی خورم..! اگـرم بوستان بسوخت هر کس خیال خود که چو علامه شد گمان بی آنکه درک کرد و ببیند جنـــان بِسوخت او را که دَرد نیست.! چه داند غَــریب جان کز عالــم غــافل و جاهل " نهـــان بِسُوخت کآن شِیخ مُدعی که دعــوی عُشّاق را ندید گو دِیده باز کن...! بنِگر، بی نشـان بِسوخت شاهـد بِسُـــوز و #بســـوزان_تمـــام_دیــن شاید که فَهــم کرد که رُخ باغبان بِسوخت 💫 شعر_شاهد #غزل #غریب_جان #یا_صاحب_الزمان ┄┄┅┅┅❅❁❅┅┅┅┄ شهود عشق