سنگ اجل میشکند، شیشهٔ جان من و تو خواهی نخواهی بگذرد، عمر گران من و تو خدا نخواسته کرده ائی، ظلم وجفا به این و آن توبه نما که بگذرد، وقت و زمان من و تو دیده گشا که یک به یک، بار سفر ببسته اند مرد و زن و پیر و جوان، ز خانمان من و تو دل مشکن که زخم دل، دوا ندارد ای رفیق مواظب کلام باش، وای از زبان من و تو اگر که گشته یار تو، بخت بلند و روزگار غرّه مشو که گم شود، نام و نشان من و تو اگر جوان و و پر توان، هستی عزیز من بدان رسد زمان پیری و، قد کمان من و تو بهار عمر آدمی، دو روز هست و زود گذر یقین که از پس بهار، رسد خزان من و تو بیا به بازار جهان، ببر تو نیکی و صفا وقت حساب میرسد، سود و زیان من و تو دفتر عمر من و تو، به مرگ چو بسته میشود گرگ اجل رسد ز ره، فتد به جان من و تو گیرم سخنوری و یا، بلبل این زمان تویی رسد دمی که میزنند، مهر به دهان من و تو دست و سر و پا و دو چشم، شاهد و بر علیه تو بدان به حکم حق دهند، گواه زیان من و تو اگر چو نوح عمر تو، فزون شود زاین و آن پنجه زند گرگ اجل، یقین به جان من و تو چه کرده ایی تو ای"صفا" ،رسی به محضر خدا در عوضش خدا دهد، بهشت مکان من و تو #قاسم_جناتیان_قادیکلایی #شعر ما #مسافریم #مسافر_ابدیت #مسافر_سفری_بی_نهایت #مسافر_خاک @mosaferanekhak