◀️ کرونا، از ما ناب‌هایی را گرفت. آخرینش #محمد_سرور_رجایی بود. شاعر و نویسنده‌ی افغانستانی. 🔹 او از سال ۷۳ در سن ۲۵ سالگی به ایران آمد. از موسسین خانه ادبیات افغانستان بود و چندین کتاب ماندگار نوشت، که شاید معروف‌ترین‌ش «از دشت لیلی تا جزیره مجنون» باشد. 🔸 او با جمع‌آوری خاطراتِ شهدای ایرانیِ جهادِ افغانستان و شهدای افغانستانیِ دفاعِ مقدس، در این کتاب سعی داشت، نشان دهد که پیوند دو ملت ایران و افغانستان، از ارتباط دو کشور همسایه، بسی فراتر است؛ تا جایی که دو ملت برای دفعِ دشمنانشان، در کنارِ یکدیگر جان می‌دهند؛ اما شوربختانه اینکه، بسیاری از مردمانشان هم نمی‌دانند. تلاشش این بود این ندانسته‌ها به دانسته‌های دو ملت تبدیل شود. 🔹 کتاب دیگرش «در آغوش قلب‌ها» ست؛ خاطرات و سروده‌های افغانستانی‌ها در رثای حضرت امام(ره). تصاویرِ کمتر دیده شده‌ای از برگزاری جلسات عزاداری پس از رحلت امام(ره) نیز در این کتاب موجوده که دیدن آن‌ها، خالی از لطف نیست. 🔺 این یکی-دو دقیقه شعر را در رثای شهدای حادثه کابل، همان وقت‌ها، در برنامه «کتاب باز» خواند و البته بسی سوزناک خواند: #جان_پدر_کجاستی؟ روحش شاد. 🎬 @Mostazafin_TV

⭕️ مجاز نبود به تبریز برود؛ چون افغانی بود! ◀️ #وحید_جلیلی در این چند دقیقه درباره شخصیت مرحوم محمد سرور رجایی و کار بزرگی که شروع کرده بود، مختصری توضیح می‌دهد. 🔹 می‌شود باور کرد #محمد_سرور_رجایی، راویِ #خون_شریکی ایران و افغانستان، سال‌ها بود که می‌خواست به تبریز برود، اما نمی‌توانست؟ می‌دانید چرا؟ چون افغانی بود! (+) دردناک و گریه‌آور نیست؟ 🔺 کسانی که با تنگ‌نظری و خشک‌مغزی، این چنین رفتار می‌کنند، متوجه هستند چه صدمه‌های جبران ناپذیری به فرهنگ، عدالت و آزادی می‌زنند؟ ➖ پ.ن: خون‌شریکی اصطلاحی افغانستانی است و برای افراد یا ملت‌هایی که جانشان را برای یکدیگر فدا کرده‌اند به کار می‌رود. 🎬 @Mostazafin_TV