. اما ما مانده‌ایم من امروز اینجا بودم. زانوبه‌زانوی دهها زن تحصیل‌کرده، کارآفرین، ورزشکار و فعال فرهنگی. و راوی زنده‌ای که دلش می‌خواست آخر مجلس به دخترش بگوید چشم امید رهبری به ما خانم‌هاست. اما راستش یکه خوردم! درست وقتی که مطالبات زنان را شنیدم. مطالباتی که صرفا #تکرار همان گزاره‌های سال‌ قبل بود. درخواست‌هایی برای توجه مضاعف به حقوق زنان و تأمین امنیت‌شان در منزل و جامعه، فراهم‌سازی مشاغل مفید و متناسب با نقش مادری، حفظ حریم خصوصی خانمها در بیمارستانها، شکایت از برگزاری کلاسهای آنلاین و گله از فیلترینگ فضای مجازی... با این اوصاف، جوابهای رهبری هم #تکرار سخنان سالهای قبل بود چراکه زنان مطالبات جدید و رشدیافته‌ای نداشتند. یا حداقل کسی کمک نکرده بود که مطالبات قبلی جوابی بگیرد و موانع وامانده برطرف شوند. گره‌ها همان بود و درخواست‌ها هم همان. رکود اندر رکود. و اینها درحالی اتفاق می‌افتد که رهبری به مسائل مهم‌تر و کلان‌تری اشاره می‌کند. از نگاه دقیق و عمیق، از اراده و تأثیر‌گذاری زن #مسلمان در خانواده و جریانات سیاسی و رشد جامعه می‌گوید، از دستی که هم گهواره را تکان می‌دهد و هم جهانی را... اما ما مانده‌ایم. نشسته بر همان پله‌های سالهای قبل. دردمان تحمیل امور خانه‌داری‌ست آنقدر که وقت نمی‌کنیم به کار دیگری برسیم، دردمان امنیت، بها دادن، اختیار و اراده دادن است آن هم در جامعه‌ای که رهبر و راهبرش زن را چنین میانه‌دار و اثرگذار می‌بیند. و دردهای تکراری را به اشتباه پیش کسی می‌بریم که نباید. و من نمی‌دانم تقصیر از کیست؟ از زنان که منفعل مانده‌اند یا مردانی که راه را چنین محکم سد کرده‌اند؟ فقط یک چیز می‌دانم، جامعه وقتی ساخته می‌شود که زنانش رشدیافته‌تر از روز قبل باشند. ✍🏻 فاطمه مرادی